Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

αντε

Πάει ο παλιός ο χρόνος.Ας γιορτάσουμε παιδιά.Εγώ δεν έχω και πολλή όρεξη να γιορτάσω, αλλά όπως επανηλημένως έχω πει θα ευχηθώ για μια καλύτερη χρονιά.
Ευτυχές και στο χέρι αμς το νέο έτος λέει ο Κυρ Φοίβος Δεληβοριάς, αλλά σκέφτομαι ότι δεν είναι στο χέρι μου.
Ας είναι ευτυχές όμως.
Γιατί δεν την παλεύω άλλο.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Οκ.

Είχα μεγαλεπίβολα σχέδια για την μπλογκοδραστηριότητά μου όσο θα ήμουν στην Ελλάδα..Τελικά σχέδια έμειναν.Και αυτό γιατί όλα ήταν αλλιώς αυτές τις μέρες..Δεν το φανταζόμουν έτσι ούτε κατά διάνοια.Δεν γκρινιάζω.Απλώς το λέω.
Οι μέρες στην Ελλάδα δεν έχουν τελειώσει.Ευτυχώς.Γιατί παρά τη μιζέρια και την λύπη που είχα στις γιορτές, παράλληλα ένιωθα και μια ζεστασιά γλυκιά.Η ζεστασιά του σπιτιού και της οικογένειας και των "φίλων" και των φίλων.Και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αυτά όλα πρέπει σε λίγες μέρες να τα αφήσω πάλι πίσω μου.Τουλάχιστον να πάνε όλα καλά από δω και μπρος..Δεν θέλω και δε νομίζω ότι μπορώ να τραβήξω άλλο κουπί.Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραιτούμαι.
Το 2010 τελειώνει αύριο.Πάει ο παλιός ο χρόνος.Ας γιορτάσουμε παιδιά.Κάποτε δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να γιορτάσεις που φεύγει ένας χρόνος.Τι; Επειδή μεγαλώνεις; Κι αν αυτός ο χρόνος που φεύγει ήταν καλός, γιατί να γουστάρεις; Κάποτε έτσι σκεφτόμουν.Τώρα καταλαβαίνω.Μάλλον έχει να κάνει με την ελπίδα για έναν πιο όμορφο νέο χρόνο. Ειδικά αν ο προηγούμενος σε έχει γαμήσει. Κι αν ο προηγούμενος ήταν καλός ή έστω οκ, σε πιάνει η πλεονεξία και εύχεσαι για έναν ακόμη καλύτερο..Νομίζω έτσι είχα κάνει πέρσι.Μετά το υπέροχοο 2009 είχα ευχηθεί για ένα ακόμα καλύτερο 2010.Πάρτα τώρα.
Οπότε φέτος..Θα ακολουθήσω πάλι τα βήματα του τέλους του 2008.Θα διαβάσω δυνατά το γράμμα στον Άγιο Βασίλη αύριο βράδυ, και θα ελπίζω το 2011 να είναι όμορφο και χωρίς καμία λύπη..

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

..Αθήνα..

Και αυτές οι διακοπές είναι εντελώς διαφορετικές με τις άλλες χρονιές..Όχι όμορφες..Δεν μου αρέσει φέτος.Μια άσχημη διάθεση και όλο άσχημα γεγονότα..Η γκρίνια αυτή που βγαίνει 'ετσι απλά αυτές τις μέρες, τα χαλάει όλα, και δεν θέλω να την αφήσω..Θα χαμογελάω..

Είναι δύσκολο αυτό που πρέπει να κάνω τώρα..Αλλά επειδή θέλω να προσπαθήσω να είναι όλα όπως πριν, θα το κάνω.Χαμογελαστά και αβίαστα..
Γιατί σ'αγαπώ πολύ.
Σκέψου εσύ.Σκέψου, και προσπάθησε.Μην τα παρατήσεις..

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

αγωνία.πολλή αγωνία.

Η ώρα είναι 18.06 και βρίσκομαι στο Αιντχόφεν ακόμα. Αύριο φεύγω για Αθήνα.Αλλά ο καιρός προς το παρόν δεν μας κάνει τη χάρη.Τα τρένα πάνε δεν πάνε και οι πτήσεις ακυρώνονται..
Ελπίζω να φύγουμε.Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ..

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2010

Ε τα είπα και σε προηγούμενο ποστ, δεν τα ξαναλέω.Ήρθε η ώρα για τον απολογισμό του 2010 όπως είχα κάνει και πέρσι και πρόπερσι και εδώ ξεκινώ, αυτό το χιονισμένο πεμπτιάτικο βράδυ:

ΥΓΕΙΑ:
Η δική μου υγεία ήταν στα πάνω της φέτος. Τα κιλά μου από το Πάσχα και μετά επανήλθαν σε νούμερα φυσιολογικά, και αναμένω και την εξέταση οστικής πυκνότητας για να είναι καλή και να γουστάρουμε.Στα αρνητικά μπαίνει η υγεία μου από τότε που ήρθα στην Αιντχόφα, όπου έχω αρρωστήσει 5 φορές συνολικά..
Ε με τις μαλακίες που τρώμε εδω χάμω, σκορβούτο και αβιταμίνωση θα πάθω στο τέλος..
Γενικά όμως είμαι ικανοποιημένη από την πορεία της υγείας μου φέτος.Της δικιάς μου.Γιατί με των άλλων, έχω τα θέματά μου.Παρακάτω θα εξηγήσω..

ΣΧΕΣΕΙΣ:
Μια σχετικά ήρεμη χρονιά.Με τον Π. είμαι ακόμα, και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.Ήρθαν και οι δύσκολες φάσεις και οι τσακωμοί και όλα.Αλλα νομίζω ξεπεράστηκαν.Εξάλλου από την αρχή ήξερα πως αυτή θα ήταν μια πλήρης και υπέροχη σχέση, με τα πάνω με τα κάτω.Και αυτός ο άνθρωπος που είναι μαζί μου είναι εδώ, δίπλα μου, στα καλά και στα άσχημα.Με την ίδια αγκαλιά..Κι αν γίνεται γάιδαρος πότε πότε, εγώ τον αγαπάω.
Με τις φίλες μου οι σχέσεις επίσης ήταν πολύ όμορφες.Έχω την εντύπωση πως φέτος ήταν πιο ειλικρινείς (οι μεταξύ μας σχέσεις) από ποτέ.Αν και βλεπόμασταν 1-2 φορές τη βδομάδα, είμασταν πολύ κοντα.
Τρόμαξα όταν ήταν να φύγω για εδώ.Φοβόμουν ότι θα με ξεχνάγανε κλπ κλπ..Αλλά μάλλον δεν έγινε αυτό..
Έκανα και καινούριες γνωριμίες που πάνε για φιλίες..Εδώ στο Αιντχόφεν.Πολλά νέα πρόσωπα, νέοι χαρακτήρες, διαφορετικοί όλοι.Με κάποιους ταιριάζεις, με άλλους όχι και τόσο πολύ, αλλά όπως και να έχει οι νέοι άνθρωποι στη ζωή μας είναι κάτι εξάιτινγκ.
Γενικά, νομίζω πως στο επίπεδο των σχέσεων τα πήγα καλά σαν Μαργαρίτα.Έγινα πιο ειλικρινής, σταμάτησα να βάζω κάτω τα μούτρα και να κάνω πράγματα που δεν θέλω απλώς για να ικανοποιώ τους άλλους.Είμαι πιο ευθής τον τελευταίο καιρό και μου κάνει καλό αυτό.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ:
Πήρα πτυχίο,κι αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη για τη Μαργαρίτα.Με είχε στοιχειώσει η ΑΣΟΕΕ και ξεκουμπήστικα επιτέλους. Η ζωή μου συνεχίστηκε με μια αναζήτηση του τι θα κάνω.Πήγα σε κάποιες συνεντεύξεις, καμιά θετική απάντηση. Στο πίσω μέρος του μυαλού τα μεταπτυχιακά και η ανάγκη να φύγω, να ζήσω τη ζωή μου αλλιώς..Στο μπροστά μέρος οι σκέψεις να δώσω εξετάσεις στην κρατική.Κότεψα φυσικά και δεν το έκανα..Έκανα όμως αιτήσεις για μεταπτυχιακά και εν τέλει πήρα την απόφαση, και να 'μαι.Αιντχόβεν ,μεταπτυχιακό, και η ζωή μπροστά μας..Είδωμεν..

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ:
Και ενώ όλα τα παραπάνω συγκλίνουν στο ότι το 2010 ήταν μια καλή χρονιά εγώ θα φέρω τις αντιρρήσεις μου.Κυριώς γιατί διαβάζοντας τα όσα έγραψα, διακρίνω μελαγχολία και ένα άσχημο κάτι. Και είναι απόλυτα λογικό αν λογαριάσω πως τους τελευταίους 4 μήνες έχουν έρθει τα πάνω κάτω στη ζωή μου και αντιμετωπίζω ένα σωρό δυσκολίες.Μπάστα θα μου πεις, καλές είναι οι δυσκολίες, νιώθεις πως ζεις.Μαζί σου.Αλλα δεν μπορώ με τίποτα να χειριστώ την κατάσταση της υγείας του πατέρα μου. Μπορεί να έχουμε καλές ενδείξεις, αλλά και μόνο το ότι όλα είναι διαφορετικά και δύσκολα μέσα στην οικογένεια μου με γαμάει, και δεν μπορώ με τίποτα να το χειριστώ και να είμαι ψύχραιμη.Δεν ξέρω γιατί με παίρνει τόσο από κάτω.Προσπαθώ να το αλλάξω αλλά δεν βλέπω πρόοδο..
Σε γενικές γραμμές, η Μαργαρίτα η Μαργαρώ έκανε την πρόοδό της.Αλλά κάτι μέσα της δεν την αφήνει να χαρεί τίποτα.Και είναι πιο αγχωμένη από ποτέ, και με ένα σωρό θέματα που βγαίνουν.Οκ.Θα ξεπεραστούν όλα.Θα κλείσει ο κύκλος με τα δυσάρεστα γεγονότα.
Αρχικά προσπαθώ να χαμογελάω , να γελάω και να είμαι η Μαργαρίτα που ήμουν..

Αντίο λοιπόν 2010,έτσι θα πω σε 2 βδομάδες.Και θα ευχηθώ με όλη μου την ψυχή το 2011 να είναι όμορφο, γεμάτο αγάπη, υγεία, ευτυχισμένες στιγμές, και ούτε μία άσχημη..

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ο,τιναναιποστ

Επιστροφή εδώ ξανά σήμερα.Όλη μέρα μέσα, βγήκα για 1 ώρα για να πάω στην τελευταία λεκτσουρ του Εντερπραιζ Ινφορμεισον Συστεμς.Δεν την πάλεψα και ήρθα πίσω, προσπάθησα να φάω λίγο ψωμί, το στομάχι μου διαφωνεί κάθετα με την πρόσληψη τροφής από χθες.Τώρα πριν λίγο μου έκανε τη χάρη και κράτησε μια φετούλα ψωμάκι μέσα, έτσι για το καλό. Τα χείλια μου κατάξερα, η διάθεσή μου στα πατώματα, κακές σκέψεις και φόβος μπαινοβγαίνουν στο κεφάλι μου.Αρκετά με την αρρωστίλα μου όμως..Γράφω τώρα για να φτιάξει η διάθεση.
Φλόιντ ακούω από την ώρα που μπήκα.Είναι κάπως σαν γιατρικό..Πάντα.Και με κάνουν να φεύγω από δω που είμαι και από τη μαυρίλα. Βέβαια..για να είμαι κάπως ειλικρινής..Χθες κοιτώντας τα στατιστικά μου στον λάστ εφεμ, για τους τελευταίους 3 μήνες, από τον Σεπτέμβρη δηλαδή που γύρισα για τα καλά στην αιντχόφα, οι φλόιντ χάνανε από τους χατζηφραγκεταίους 108-84.Ανεπίτρεπτο!Τέσπα.Σήμερα κάνουν καμ μπάκ, και όχι άδικα.Με όλη τους την αξία.
Το δωμάτιό μου είναι πορτοκαλί.Πορτοκαλί μοκέτα, πορτοκαλί το φύλλο της ντουλάπας, πορτοκαλί οι καρέκλες και το τραπέζι, πορτοκαλί η κουρτίνα του μπάνιου.Κλασσικό Ολλανδικό χρώμα.Δεν το διάλεξα και δεν μου αρέσει.Προτιμώ το πρασινάκι στο κουτί του Π. ή το γαλαζάκι στο κουτί του Α.
Κρύο πολύ δεν κάνει σήμερα 2 βαθμούς κελσίου και 275 κέλβιν για τους πιο πανεπιστήμονες.Κατά τις 6.30 το πρωί είχε χιονίσει.όλα άσπρα.Στις 9 έβρεξε και πάει το χιόνι , πάει το χίονι λιώνει στα βουνά -ποια βουνά ρε κακομοίρα, τίγκα ίσωμα είναι εκεί χάμω-.Οπότε τώρα δεν είναι χιονισμένα.Αλλά μπορεί να χιονίσει την Παρασκευή.Έτσι λένε και δεν χαίρομαι , γιατί φαντάσου να κάνει κανένα αστείο και να μην πετάξουν τα αεροπλάνα το Σάββατο;Ή να μην πηγαίνουν τα τρένα στο Αμστερδάμι..Την κάτσαμε.Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρω να γυρίσω στην πατρίδα.
Η οποία πατρίδα, επι τη ευκαιρία, περνάει δύσκολες ώρες.Χθες το βράδυ ο Γιωργάκης πέρασε στα μουλωχτά το νομοσχέδιο που ουσιαστικά καταργεί όλα τα κεκτημένα του εργασιακού τομέα , από το 1886..Και διέγραψε κι έναν βουλευτάκο που τόλμησε να διαφωνήσει.ΝΤΙΜΟΚΡΑΣΙ. Μας γαμούν κανονικότατα.Γενική απεργεία είχε σήμερα, χαμός έγινε στην πορεία, καλά έγιναν όσα έγιναν.Πότε δεν γούσταρα τα σπασίματα και τους τίτλους "με επισόδεια αμαυρώθηκε η σημερινή πορεία" , αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και τέτοια-αυτό πιστεύω-.Αλλά στην παρούσα φαση, μάλλον θα πω, ΣΠΑΣΤΑ, ΤΑ ΧΕΙΣ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ.Μίλησα και με την Ε. Και στα Γιάννενα είχαν κινητοποιήσεις,πήγε το καμάρι μου στην περιφρούρηση της απεργείας, και μετά στην πορεία, με κίνδυνο να χάσει εργαστήριο και να κοπεί, τελικά μάλλον δεν θα κοπεί, κατάφερε όμως να λιποθυμήσει. Μπράβο αγωνιστρία μου :-Μ
Δεν ξέρω, σκέφτομαι αν έχει νόημα το όλο θέμα σπουδάζω και παλεύω για ένα καλύτερο προσωπικό μέλλον.Αφού εκεί πίσω δεν υπάρχουν προοπτικές..Για να μένουμε εκτός μας βλέπω.Και γυρνάμε πίσω, σε χρόνια μετανάστευσης.Εκεί μας φτάσανε.Δεν ξέρω λοιπόν αν έχει νόημα η πάλη για καλύτερο προσωπικό μέλλον, η πάλη όμως για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον αξίζει και παρααξίζει. Ένα πράγμα που μου τη σπάει είναι ότι απο εδώ που είμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα.Τίποτα απολύτως. Απλώς λέω λέω, μιλάω μιλάω, σε έλληνες, σε ξένους, τα αυτιά βουλωμένα οι πιο πολλοί, ούτε σε ακούνε. Στο θέμα του "ακούω αυτόν που μιλάει , και δεν αναπαράγω τη δικιά μου γνώμη, ό,τι κι αν μου λέει ο συνομιλητής μου, όπως και να μου την καταρίπτει" έχω πολλές αρνητικές εμπειρίες.Ξέρεις, αν πας να κάνεις κουβέντα, σου λένε πάντα χιλιοειπωμένα πράγματα , χιλιομασιμένες καραμέλες χωρίς βάση καμία.Και ακόμα χειρότερα ΔΕΝ ακούνε τι λες.Γαμημένο συναίσθημα.Θες να τους σπάσεις τα μούτρα.Αλλά δεν το κάνεις.Λυπηρό επίσης, γιατί οι εν λόγω τύποι είναι συνήθως και οι παντελώς άσχετοι επί του θέματος-"Ακούω μια παπαριά που φαίνεται περισπούδαστη και την αναπαράγω με πάθος και αυταπάρνηση"- που είναι και άκρως επικύνδινοι.Εν πάση περιπτώση.Μ αυτούς αναρωτιέσαι αν τσάμπα σπαταλάς το σάλιο σου.
Αλλάζω θέμα και πάλι, καθώς από την αρχή του ποστ πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο.
2 μέρες ακόμα στην Αιντχόφα.Φόβος για τον γυρισμό, αλλά και γλυκιά αναμονή και χαρά. Αστείο φάκτ, έχω "κλείσει" πολλά ραντεβού και να δω ποιους θα πρωτοδώ.Χι.
Το στομάχι μου ακόμα είναι ήρεμο, και λέω να του ζητήσω να κρατήσει λίγη τροφή ακόμη..
Χαιρετώ.Και κόβω το ποστ έτσι απότομα!

meat is murder

Είναι μεσημέρι, και μετά από ένα βράδυ φουλ στον εμετό και τους εφιάλτες και την αρρωστίλα προσπαθώ να συνέλθω.Ακούω Σμιθς.Meat is murder.Άλμπουμ που βγήκε τη χρονιά που γεννήθηκα.Άσχετο.
Τους Σμίθς άργησα πολύ να τους ανακαλύψω δυστυχώς.Το 2006.Μετά από προτροπή του Μ. που είχε κόλλημα με το "There's a light that never goes out" , και μου το κόλλησε και μένα γιατί είναι ένα αριστούργημα.
Και έτσι άρχισε η γνωριμία με τους Σμίθς, και κατά συνέπεια και με τον Μορισέι, τον οποίο τον συνέδεσα και με μια σπέσιαλ στιγμή, και άντε να τον ξεσυνδέσεις.
Αυτά.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Λίγες μέρες πριν φύγω από το Αιντχόφεν

για Αθήνα και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.Απλώς ελπίζω αυτές οι "διακοπές" των 15 ημερών να αποδειχτούν υπέροχες, οφέλιμες και χαρούμενες, χωρίς την παραμικρή ανησυχία, μιζέρια, αγωνία..Αυτό συζήταγα και απόψε με τη Θ. εν μέσω Χατζηφραγκεταίων, χαμομηλοτσαγιού, κρασιού SOAVE και κατεβάσματος ταινίας. Είχε βάση το όλο σκεπτικό.Κατέληξε πάντως σε μια όμορφη βραδια με LoveActually και αχ βαχ, και κονκλουζιον ότι πολυ τυχερές είμαστε που βρεθήκαμε σε αυτή την ξενητιά!
Όμορφη βραδιά το λοιπόν η αποψινή. Πάμε για τοπ βραδιές του 2010?Παμε..

1) Καλοκαίρι ήταν, Ιούλιος, και με τον Π. είμαστε στην Ανάφη.Φυσάει διαολεμένα και δεν μπορούμε να σταθούμε σε οποιοδήποτε μέρος του νησιού.Οπότε αγοράζουμε ρετσίνα και πάμε στο υπέροχο μπαλκονάκι μας με θέα Αιγαίο..Και βάζουμε την μπ3 κάρτα του Πάνου στο φανταστικό κινητό μου και ακούμε Χατζηφραγκεταίους (πρωτότυπο- όχι τότε ήταν λίγο), πίνουμε τη ρετσίνα Κουρτάκη και γράφουμε ποίημα (το οποίο ξετρύπωσα τις προάλλες, αλλά δεν θα βάλω εδώ.Τόση τέχνη μαζεμένη δεν ξέρω αν αντέχεται)-φανερά επιρεασμένο απο το μουσικό άκουσμα εκείνης της ώρας.

2) Γενάρης,βροχερή και κρύα μέρα, η Σ. έχει γενέθλια και θα μαζευτούμε σπίτι της για κρασί και μεζέ. Και μαζευόμαστε , και πινουμε κρασιά και τρώμε ωραίους μεζέδες κυρίας Γιωτας, και παίζουμε παντομίμες και άλλα τέτοια όμορφα.Και νομίζω είμασταν όλοι μαζί..ή μπορεί και όχι..

3)Φλεβάρης.Γύρω στις 26 Φλεβάρη.Γιάννενα ο τόπος.Σπίτι της αδερφής μου σπεσιφικαλι.Και είμαστε μονες Μανωλη, και έχουμε φάει κάτι νόστιμες κρέπες.Και έχουμε πάρει και πάστες . Και βάζουμε Walk the line και τρώμε πάστες αγκαλιά και είναι πανέμορφο βράδυ.Μα πανέμορφο.Ιναφ σεντ.

4)Πάλι Φλεβάρης.Αρχές όμως.Και ο μπαμπάκας έιναι στην Κρήτη για να μαζώξει τις ελιές (γιατί αλλιώς πως θα είχα εδω στα ξένα νόστιμο λαδάκι;).Παίζει όμως κι ο Παναθηναικός με τη Ρόμα στο ΟΑΚΑ και πρέπει ναπάμε, κι επειδή ο νταντι κουλ είναι στο χωριό, πάμε με τον Π.Και κερδίζουμε 3-1. Και καραγουστάρουμε.Και γυρνάμε σπίτι του και τρώμε μακαρόνια με κοτόπουλο και πράσινη σαλάτα και μετά ελίτσες σοκολατένιες και παγωτό Νιρβάνα Ντούλτσε ντε Λέτσε.Και βλέπουμε κι ένα ντοκυμαντέρ για τις κονσέρβες (τα κουτάκια)..κι εμένα με παίρνει ο ύπνος.Και με ξυπνάει ο Π. με τα πιο γλυκά λόγια.."Είσαι τόσο γλυκιά που αν σε φιλήσω θα πάθω ζάχαρο."..Κι εσύ.Κι έτσι η νύχτα μπήκε στο τοπ.Μαζί με την 3άρα της Πανάθας.

5)Ανοιξιάτικο βράδυ Σαββάτου.Βαρεμάρα μεγάλη.Οι Α. όμως έχει την λύση και περνάει με την αμαξάρα της και παίρνει εμένα και τη Ν. και πάμε στα Πετράλωνα!Και καθόμαστε κάπου και τα πίνουμε και τρώμε και μια γαμηστερή ποικιλία σαν βουνό.Σαχλαμάρες, χαζογέλια, κουτσομπολιά, γνωστός σερβιτόρος, τα μισά κερασμένα..

6)Ιούνιος..Παράσταση της σχολής χορού.Το γνώριμο υπέροχο συναίσθημα που λατρεύω και όλα μαγικα.Όπως πάντα όταν χορεύω.Η Ε. μου είπε πως γάμησα, ο Π. πως έλαμπα..Ευτυχισμένη ήμουν απλώς..Το βράδυ συνεχίστηκε στον Χασάν!..Εξάρχεια φορεβα!

7)Αιντχόβεν.Οκτώβρης.Λ. και Β. εδώ.Πάρτυ στο σπίτι της Μ. ΤΕΛΕΙΑ.

8)Απρίλιος.Εξάρχεια.Συχνότητες.Γιορτάζει ο Π. και έχει και ο Μ.Φ. τα γενέθλιά του.Έρχονται και οι φίλοι μου.Περνάμε φίνα και είναι από τα πιο όμορφα βράδια ουανς εγκέν.

Είναι κι άλλα.Στάνταρ ξεχνώ...Αύριο, μεθάυριο θα ρθει και ο απολογισμός..
Καληνυχτίζω με Τομ Γουέιτς και λουλούδια!

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Μηχανικά

Έτσι τον έβαλα αυτόν τον τίτλο.Επειδή με έπιασε νοσταλγία και ακούω Τερμίτες.Εφηβικά χρόνια θυμάμαι..Λύκειο με την Αργίνη και τη Νίκη.Παλαβωμάρα,συναυλίες στο θέατρο βράχων και στον Λυκαβητό, και "να ντυθούμε τις απόκριες ΣΕΜΙΑΚΟΥΒΕΡΤΑΟΣΤΡΑΚΟ ".Τι ωραία που ήταν.
Ο καιρός περνάει τραγικά γρήγορα.Και από τότε,αλλα αυτό είναι κλισέ. Τώρα, αυτόν τον καιρό, δεν τον καταλαβαίνω πώς φεύγει.Έχουν περάσει ήδη 10 μέρες του Δεκέμβρη.Σε 20 μέρες δήλαδή, πάει το 2010.Δεν ξεχνώ τον καθιερωμένο απολογισμό της χρονιάς.Θα γίνει και μάλιστα πρωτού φύγω για Αθήνα.Σε μια βδομάδα δηλαδή.Και σκέφτομαι τη μέρα που κλείσαμε τα εισήτηρια. Έλεγα..Πω...2,5 μήνες ακόμη.Φίλε ο καιρός περνάει απλά σαν νερό.Έτσι πέρασε και το 2010..Γαμώτο.Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πολύ καλή χρονιά.Αλλά ο Αύγουστος και όσα ακολούθησαν το γάμησαν και υπερίσχυσαν όλων των όμορφων που είχανε συμβεί μέχρι τότε.Άρα Χ στο 2010.Ή μάλλον, για να μην είμαι αχάριστη, Χ στους 4 τελευταίους μήνες του 2010.Και ελπίδα για ένα όμορφο 2011 γεμάτο με όμορφα γεγονότα και ειδήσεις και αγκαλιές και αγάπες.Κόβω τώρα γιατί χαλάω το ποστ του απολογισμού.Είναι στανταράκι και του αξίζει ξεχωριστή ανάρτηση.
Σήμερα το πρόγραμμα έχει συναυλία στο Effenaar. And So I Watch You From Afar. Δεν τους είχα ακούσει, αλλά έκανα ένα ρισέρτς εχθές και μου αρέσανε.Θα πάω με τη Θ. και τον Γ. μπορεί να έρθει και ο Π.
Κατά τα ύπολοιπα, σήμερα καμένη μέρα.Σαν Κυριακή.Γιατί ξύπνησα στις 10 και ήθελα αγκαλιές και πήγα στο κρεβάτι του Π. και χώθηκα.Και ξυπνήσαμε στις 3,και μετά εμένα με πιάσανε οι ανασφάλειές μου, αλλά ευτυχώς μετά μου πέρασαν, γιατί έχω και μυαλό και λογική και σκέφτηκα και εντάξει είμαι τώρα. Και από τις 3 τέλοσπάντων κολοβαράω 'οσο δεν πάει.Και έχω πολλά να κάνω.Αλλά δεν κάνω τίποτα.Πειράζει?

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Καλημέρα.

Νυστάζω.Πίνω ελληνικό καφέ και ακούω Arab Strap.Η μέρα μου είναι έτοιμη να ξεκινήσει.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ή φρεντουτσίνο πίνεις ή καργα γαλλικό!

Κάργα Γαλλικό φορ μι πλιζ. Τι να κάνω που μου αρέσει ο γαλλικός καφές! Έσπασε όμως το Φρεντς Πρες μου το Σάββατο , υπό ανεξιχνύαστους ακόμη λόγους, και δεν μπορώ να πιω γαλλικό καφέ.Πίνω νες, αναγκαστικά.Δεν μου αρέσει όπως τον έφτιαξα.Μάλλον ελληνικό έπρεπε να κάνω τελικά.Καφέ πάντως όπωσδήποτε.Διότι σήμερα κατάφερα και ξύπνησα νωρίς, παρά την χθεσινή αργοπορία στον ύπνο, και δεν ξαναέπεσα στο κρεβάτι μετά το πρωινό!Μεγάλο κατόρθωμα μιλάμε.
Χθες ξεκίνησαν τα υπναλάκια μας νωρίς σχετικά..Κατά τη 1 , τυχαία..Αλλά ξύπνησα από ανήσυχο και άσχημο όνειρο, και δεν γινόταν να γκόου μπακ του σλιπ.Και σηκώθηκα, έκλεισα πισιά και μουσικές, έπαιζε ο λαστ εφ εμ μου λέοναρντ κοέν και τομ γουέιτς, και έστειλα μήνυμα στον Π.Γιατί δεν μπορούσα άλλο με τα κωλοόνειρα.Είχα και κρύα πόδια.Και ευτυχώς ήρθε μετά.Και ζεστάθηκαν και τα πόδια μου και το μυαλό μου και γέμισα αγκαλιές, τρυφεράδα και γλυκόλογα.Και κοιμήθηκα.Αλλά σήμερα νυστάζω πολύ.
Και τώρα ακούω Τζόνι Κας.Πριν έπαιζε Crippled Black Phoenix που μου αρέσουν πολύ.
Έχω πολλά να κάνω και πρέπει να ξεκινήσω..Ο χρόνος μετράει από τώρα.Πρώτο μου πρεζεντέισον σήμερα.Γουις μι λακ!
Οι Χατζηφραγκετα λένε "Αν γούσταρες το Νοτινγκ Χιλ και τον Τιτανικό, ή φρεντουτσίνο πίνεις ή κάργα Γαλλικό". Και το Νότινγκ Χιλ γούσταρα, και τον Τιτανικό! Φρεντουτσίνο δεν πίνω, πίνω όμως γαλλικό. Τώρα όχι.Είπαμε Νες.Άθλιο Νες.
Καλημέρες!

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

και είναι τρίτη

7 του μηνού του Δεκέμβρη. Και όλα είναι εντάξει μάλλον. Και όσα είπα χθες βράδυ, περι μη έμπνευσης, πίεσης κλπ, ισχύουν, αλλά δεν είναι και τόσο άσχημα Τιμολέων.Έχουν κι αυτά το γούστο τους.Κρατάμε γερά στην ξενητιά και ο καιρός θα δείξει.
Γεμάτη φουλ η σημερινή μέρα. Είμαι ακόμη στη μέση της. Η συνέχεια περιλαμβάνει μίτινγκ με Ρώσο, Τούρκο, Ουγκαντανέζο (ποιος θα μου πει πώς λέγεται αυτός από την Ουγκάντα?) για το WIS-IR πρότζεκτ.Ανάθεμα κι αν βγει. Μέχρι θες νόμιζα πως θα έκανα το ρισέρτς πάρτ, με βιβλιογραφίες, πέιπερς και τα ρέστα.Αλλά όπως δείχνουν τα πράματα, κι επειδή η έλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας που τόσες φορές έχω αναφέρει, υπάρχει άφθονη..θα παίξω και στον προγραμματισμό θαρρώ. Δεν το χω και πολύ, αλλά μπορώ να το κάνω με κάποιο τρόπο, οπότε κάτι θα μου δώσει αυτό.
Έτσι έτσι.Θετική σκέψη άφθονη, γιατί έχει μαυρίλα ο καιρός, έχουν μαυρίλα κι οι καταστάσεις, άμα δεν γελάμε δεν θα τη βγάλουμε καθαρή...
Σήμερα όμως, επειδή είναι Τρίτη, και τα Τριτιάτικα βράδυα έχω μια τελετουργεία χαλάρωσης.Δεν θα την αποκαλύψω εδώ..Αλλά ας πούμε πως θα ξεκινήσει με ένα άκρως χαλαρωτικό μαγείρεμα..Και θα είναι κόμφορτ φουντ που λέμε..Έτσι για να γουστάρουμε.
Η Θ. κάνει αποτοξίνωση.Με μπρόκολα και πράσσα.Εγώ άμα κάνω αποτοξίνωση τώρα, επειδλη χάνω και εύκολα βάρος , θα πάω 49 κιλά στην Αθηνά και θα φρικάρουν τα γονεικά.Οπότε τρώμε για την ώρα για να μείνουμε 51-52.Και βλέπουμε.
Λοιπόν..Το μενού σήμερα έχει ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΚΟΚΚΙΝΙΣΤΟ ΜΕ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ.
Από τα αγαπημένα μου φαγητά.Στην Αθήνα το κάνω στον φούρνο.Εδώ, επειδή το φφουρνάκι μου και το ταψάκι μου είναι μικρά πολύ, θα το φτιάξω στην κατσαρόλα.Παραλλαγή που δεν έχω ξανακάνει, αλλά λογικά θα είναι πεντανόστιμη!
Έχω πει στον Π. να πάρει μπουτάκια κοτόπουλου από το σούπερμάρκετ..
Θα βάλουμε κοτόπουλο, κρεμμυδάκι, σκόρδο, ντομάτα, βασιλικό, λαδάκι, αλάτι και πιπέρι.Απλά πράγματα..Ίσως χρησιμοποιήσω και λίγο λευκό κρασάκι για να σβήσω τα κρεμμυδοσκόρδα..όχι ότι χρειάζεται..αλλά κάπως θέλω να το ξεφορτωθώ..
Και μόλις το κοτοπουλάκι μας ψηθεί σχεδόν και έχουμε όμορφη σάλτσα, θα ρίξω τα μακαρόνια εκει μέσα να βράσουν..Και ευχόμαστε για το καλύτερο..
Καλή μας όρεξη λοιπόν!

μπλογκοπαιχνιδάκι

Οι δύο βδομάδες που ακολουθούν θα με πάνε..πώς να το πω ευγενικά..δεν ξέρω..θα ζοριστώ ας πούμε.Κάποιος ρεαλιστής θα έλεγε ότι θα με πάνε π..α-κ...ο.Αλλά αυτά δεν είναι σωστά λόγια για κορίτσι πράμα.Οπότε δεν το λέω, ντροπή.Λοιπόν είναι έτσι οι μέρες και ο φόρτος εργασίας που δεν μου αφήνουν κανένα περιθώριο χαλαρών σκέψεων και ηρεμίας.Τρέξιμο.Ξυπνάω και δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, όχι γιατί νυστάζω, αλλά πιο πολύ γιατί δεν θέλω να κάνω όσα έχω να κάνω.Δεν κλαίγομαι.Επιλογή μου το μεταπτυχιακό άλλωστε. Όμως χάνω τον στόχο ου εδώ και ώρα.Διότι ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω τώρα ήταν να πω ότι δεν έχω κάτι να πω και να βάλω το παιχνιδάκι με τις ερωτήσεις που το βρήκα σε ένα γειτονικό μπλογκ, μιας κοπέλας που γράφει πολύ όμορφα.Τεσπά.Οπότε το παραθέτω μιας και όπως ήδη ανέφερα, δεν έχω κάτι να πω σήμερα..

1) Η απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι ;

Όταν όλα είναι ήρεμα και γεμάτα υγεία και αγάπη.Όταν όλοι όσοι αγαπώ είναι καλά και με αγαπάνε πίσω.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί ;

αν το δούμε πολύ πεζά, το ξυπνητήρι. Γενικά όμως με ξυπνάει και με κάνει να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, μια πολλά υποσχόμενη μέρα γεμάτη με πράγματα που θέλω να κάνω

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια ;

Πριν λίγο που μίλαγα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι ;

Υπερευαισθησία και άγχος και πείσμα και ανταγωνιστικότητα.

5) Το βασικό ελάττωμά σας ;

Ξεροκεφαλιά.Και ότι δεν αλλάζω γνώμη.Μόνο εγώ έχω δίκιο ρε παιδί μου.α!και είμαι πολύ ευαίσθητη και αυθόρμητη (:Ρ)

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια ;


κλέβω την απάντηση ..στα μαθηματικά

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο ;

Ο Μαγγελάνος θεωρείται ιστορική προσώπικότητα?Μάλλον όχι.Τότε με καμία.

8) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα ;

δεν ξέρω,οι χατζηφραγκέτα μάλλον.

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι ;

Λονδίνο , Απρίλιος 2009

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς ;

Ο Λένος Χρηστίδης.Και η Λιλή Ζωγράφου.Και ο Neil Gaiman νομίζω

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα ;

Τι θεωρείται αρετή τώρα; ΠΦ..Μάλλον το να είναι αυτό που λέμε "ο άντρας".Δυναμισμός, δύναμη, προστασία, τρυφερότητα κλπ κλπ

12)... και σε μια γυναίκα ;

το να μην είναι κοτάρα και τσόκαρο

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης ;

Ε ρε παιδί μου...ειναι πολλοι.Λοιπόν, ο Χατζιδάκις θα πω.όσο κλισέ κι αν είναι, είναι τρανός.Αλλά έχω και πολλούς άλλους αγαπημένους.

14 )Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους ;

Όποιο μου έχει κολλήσει.Τις τελευταίες μέρες είναι αυστηρά κάτι από Χατζηφραγκέτα.

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε ;

Σαββατο βράδυ στην άκρη της πόλης.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε…

Το Ψαχνοντας τον ΝΕΜΟ

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος ;


Ο Χατζηκυριάκος Γκίκας!:Ρ δεν εχω αγπημένο ζωγράφο.πειράζει;

18) Το αγαπημένο σας χρώμα ;

Πράσινο

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας ;

Γκετινγκ όβερ ανορέξια.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;

Κρασάκι

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο ;

Που τότε είχα σταματήσει το μπαλέτο μου.Ζημιά έκανε εκεινή η διακοπή.

22 ) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα ;

το ψέμα.

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία ;

Μουσική και ο χορός μου

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας ;

Αυτή τη στιγμή; Ουφ.. Να μην είναι καλά οι δικοί μου..και το να πάνε στραβά τα πράγματα..αυτά φοβάμαι.

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα ;

Δεν το επιλεγω.Εκτός αν πρόκειται να καλύψω την Ελένη,ή τον εαυτό μου απο κάτι ακίνδυνο και ασήμαντο.

26 )Ποιο είναι το μότο σας ;

"Τερμα τελειώσαμε Σοφία Αργυράκη" (αυτές τις μέρες)

αλλά επειδή μου άρεσε...

"Τι κάνουμε στα δύσκολα?Κολυμπάμε..Κολυμπάμε"

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε ;

Δεν θα επιθυμούσα

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει ;


Τίποτα

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό ;

Γάματα

30) Διαλέξτε 5 άτομα που θέλετε να κάνουν το ίδιο.

Όποιος διαβάσει και δεν βαριέται.



Αυτά λοιπόν..Δεν έχω να πω άλλα..Τουλάχιστον για τώρα..

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Μύρισε καλοκαίρι

Σίγουρα όχι από τις θερμοκρασίες ούτε από την λιακάδα..
Τα παίρνω από την αρχή.
Χθες, ήταν Πέμπτη.Κανονική, αγχώδης, όχι από τις καλές μέρες.Ξεκίνησε με την πρώτη μου σαβούρα στο χιόνι με το ποδήλατο (να 'ναι καλά το μπαλετάκι και η "καποια" ευλιγισία των ποδιών μου και δεν είχαμε άλλα), συνεχίστηκε με μάθημα, και έδειχνε να ολοκληρώνεται με το Borrel στο GEWIS.
Εδώ κάνω μια παρένθεση να εξηγήσω τι είναι τα μπόρελ.Κάθε Πέμπτη , οι φοιτητικοί σύλλογοι κάθε τμήματος 16.30-19.00 κανουν κάτι σαν παρτομάζωμα και πίνουν φτηνή μπύρα.Οι Ολλανδοί και πολλοί ξένοι για κάποιο λόγο δεν χάνουν αυτό το ιβέντ.Εγώ βαριέμαι συνήθως.
Τέλος παρένθεσης.
Εχθές η βαρεμάρα μου ήταν σε πολύ ανεβασμένα επίπεδα.Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, δεν ήθελα να διαβάσω, δεν ήθελα τίποτα και πήγα στο μπόρελ.Ήταν και οι άλλοι εκεί, σκοτώσαμε μια ώρα.
Τεσπα.Ξεφευγω από το θέμα.Γυρνόντας σπίτι βαρίομουν ακόμα, και είπα να μαγειρέψω για να περάσει η ώρα.Από τη βαρεμάρα μου δεν ήξερα τι να μαγειρέψω , κι έτσι μιλώντας με τον μπαμπά μου ήρθαν στο μυαλό τα αυγά με την ντομάτα που λατρεύει , και αποφάσισα να τα φτιάξω.Ζήτησα τα τιπς, και ορίστε:

(για ένα άτομο)
2 αυγα
1 ντομάτα μεγάλη ή 2 μικρές
1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη
αλάτι, πιπέρι
2 κουταλιές της σούπας λάδι
ψωμί
φέτα ή ανθότυρο (αμα θέτε)

-Ρίχνουμε το λαδάκι στο τηγάνι να ζεσταθεί λίγο, και μετα την ντομάτα που την έχουμε τρίψει πιο πριν στον τρίφτη μας και την έχουμε ανακατέψει με τη ζαχαρίτσα.
-Την αφήνουμε να βράσει λίγο με το λαδάκι, για 10 λεπτάκια περίπου μεχρι να πιει το ζουμάκι της.
-Χτυπάμε τα αυγά, ρίχνουμε αλάτι και πιπέρι στο μείγμα και τα ρίχνουμε μέσα στη ντομάτα.
-Ανακατεύουμε μέχρι να ψηθεί το αυγό, και σερβίρουμε σε ένα πιάτο.
-Αμα θέλουμε ρίχνουμε από πάνω λίγη φέτα ή ανθότυρο, και απολαμβάνουμε με πολύ ψωμί.

Όταν το έφτιαχνα , μύριζε καλοκαίρι..Κρήτη, στο χωριό..15 αύγουστο..Μόλις ερχόντουσαν οι γονείς μου..Η γιαγιά η Ελένη, έφτιαχνε αυτή τη λιχουδιά για τον μπαμπά μου που τρελαινόταν. Και την κάναμε ταράτσα..
Και χθες, μέσα στην παγωνιά, τη μιζέρια και τη βαρεμάρα, ήρθε η μυρωδιά του φαγητού αυτού και με έφτιαξε απεριορίστως!!!

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

αστεια πράματα.ή και όχι.

Κρύο πολύ!-5 φάση, αλλά ρίαλ φιλ -12.Γαμώ.Συννεφιά.Το πρωί στιγμιαία χάρηκα όταν είδα γαλάζιο ουρανό.Μαλακίες, γκρίζεψε πάλι.
Αφραγκιές τρελές.Ο μήνας μπήκε, καλό μήνα κιόλας,μπήκε και το μηνιάτικο χαρτζιλίκι στην τράπεζα, μειωμένο ξανά, έκανα και την ιντερνετική μεταφορά πρωί πρωί και ελπίζω αύριο να έχω κανα λεφτό διότι "τούτη στιγμή" (που λέει κι η Πάτρικ) είμαι με 50 σεντ στο πορτοφόλι.Γαμώx2.Και δεν έχω γάλα στο σπίτι.Είμαι φτωχιά. λολ.
Τετάρτη σήμερα, ξύπνησα με το πάσο μου,γεγονός κάπως οξύμωρο, αφού τρέχουν τα ντενλάινς.Πήγα και στο μάθημα που είχαμε ινβαιτιντ λεκτσουρ, πήγα και στο μίτινγκ για την παρουσίαση της επόμενης βδομάδας, ήρθα και στην βιβλιοθήκη να τελειώσω το πρότζεκτ μου.Γιατί τα λέω αυτά?Έτσι.

Είμαι φοιτήτρια τώρα.Δηλαδή ακόμη είμαι.Χρόνια τώρα.7 σύνολο.Κάνω και μεταπτυχιακό η πανεπιστήμονας.Πριν από 1,5 χρόνο περίπου δούλευα κιόλας.Ε ναι ξέρετε.Μίλαγα και για την υπέροχη δουλειά που είχα και για την περίοδο που έφυγα από εκεί μέσα.Λοιπόν πριν πάρω την απόφαση να φύγω και για όλο αυτό το διάστημα των 2 ετών που δούλευα εκεί (και όλο το διαστήμα από τα 18 μου και μετά που δούλευα) είχα την δουλειά στο μυαλό μου σαν κάτι πολύ μεγάλο και σπουδαίο .Ανεξαρτησία και τα ρέστα..Δίκιο είχα εν μέρη.Δίκιο είχα γενικά.Είναι ωραία να βγάζεις τα δικά σου χρήματα, με τον κόπο σου, και να τα διαχειρίζεσαι.Τα εκτιμάς αλλιώς.Εγώ δεν τα εκτιμούσα αλλιώς,αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτό τώρα και εδώ.
Τέλοσπάντων , τα τελευταία 2 χρόνια που δούλευα εκεί στον Χ.Ο δεν ήταν καλά.Καλή δουλειά (οικονομικά μιλώντας πάντα) ήταν, οκ..Αλλά οι συνθήκες, τα άτομα (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις), οι απαιτήσεις, οι ώρες ήταν γάμα τα.Και όλα αυτά τουγκεδερ με την δικιά μου φάση (βλέπε 2007-2009-> προσωπικός πάτος) έκαναν την ζωή μου ανεκτή.Απλώς ανεκτή.Βέβαια δεν είμαι αχάριστη, είχαμε και τα όμορφα και τα καλά κλπ κλπ, αλλά νταξ.Εγώ προτιμώ να μην θυμάμαι. Και για να πω την αλήθεια, εκείνη η περίοδος έχει ξεθωριάσει πολύ μέσα στο μυαλό μου.Ξέρεις πως.Υπάρχει μόνο το "θεμα" που είχα,κι αυτό το θυμάμαι με όλες του τις λεπτομέρειες και τα παρελκόμενα.Όμως όλη η υπόλοιπη ζωή μου τότε και το πως κοιλούσε έχει διαγραφεί..Χωρίς πλάκα..Λίγα θυμάμαι, κι αυτά πάντα μετά από κάποια νύξη, ή φωτογραφία ή κάτι τέτοιο..
Όπως χθες ας πούμε που πριν κοιμηθώ είδα κάτι νέες φωτογραφίες της φίλης μου της Κ. από τη σχολή.Τις είχε βγάλει στο πολύ γνωστό αυτό μπαρ στο Γκάζι, τις 45 μοίρες.Ναι.Έλα να τες οι φλασιές!Πρέπει να ήταν 2007..προς το τέλος..ίσως και 2008..Μπα όχι.2007 νομίζω..Ναι στάνταρ.Εκεί προς Οκτώβρη..Φθινόπωρο πάντως. Και είμαι εκεί, σε εκείνο το μπαρ, και είμαι και φρεσκοχωρισμένη και απελπισμένη και κοζάρω τον μπάρμαν, φίνο γκομενάκι, που κάνει κι αυτός το ίδιο και να μην τα πολυλογώ την άλλη μέρα με πήρε τηλ.Και 2 μέρες μετά κανονίσαμε να βγούμε.Φαντάσου τώρα σκηνικό.Έχω κλείσει ραντεβού με το πολύ καλό αυτο κομμάτι, μπουκιά και συγχώριο, και ανυπομονώ να περάσει η μέρα στη δουλειά, που είναι απείρως βαρετή, και να σηκωθώ να φύγω.Αλλά ο κύριος διευθυντάς δεν είχε και πολύ την ίδια άποψη, και πώς να του πεις όχι που γκάριζε για ψίλου πήδημα κιόλας.Έκλεινε βιβλίο ρε παιδί μου και έπρεπε να μείνουμε αργά, όσο πάει , για να τελέψουμε.Πάκετ με λίγα λόγια. Άντε τώρα να φύγω στην ώρα μου.Και το ξερολούκουμο θα το στήσω πρώτο ραντεβού?Δεν λέει.Δικαιολογία?Ε, να βρω μία..Χτυπάω δειλά την πόρτα του κυρίου Θ.,εεε ξέρετε..πρέπει να φύγω..είναι σοβαρό..έχω κλείσει ραντεβού με τον γιατρό μου..και ξέρετε είναι κάπως επείγον..
Χαμογελάει αυτός, με συμπαθούσε ή με γούσταρε, ήταν και λίγο μπήχτης..Έλα τώρα μου λέει..Με το αγόρι σου θες να βγεις...Μαααα..όχι ..δεν έχω αγόρι (κι ούτε θα αποκτήσω αμα δεν με αφήσεις να φύγω..) ..Αλήθεια, στον γιατρό πρόκειται να πάω..Ραπόρτο κανονικό στον διευθυντα..-Τετοια ομορφια και να μην έχεις αγόρι/ (να το και το μπήξιμο που λέγαμε)..καλά να πας..Αύριο όμως προσπάθησε να κάτσεις μέχρι να τελειώσουμε..Ναι βέβαια κύριε Θ. Ευχαριστώ.
Τρέχοντας φεύγω, πάω σπίτι για μπάνια και τα συναφή, έχω αργήσει κιόλας, θα περιμένει το παλικάρι, παίρνω ταξί να μην αργήσω πιο πολύ, ο ταξιτζής θεωρεί καλό να μου κάνει φροντιστήριο πάνω στη δισκογραφία του Μάκη του Χριστοδουλόπουλου,σι ντι είχε ο τύπος, φτάνω στο σημείο του ραντεβού κατά 3 ευρώ φτωχότερη, ο άλλος ακόμα να έρθει.ήρθε αργοπορημενος και αυτός.Στη δουλειά καθυστέρησα σόρυ (όχι το μπαρ, είχε κι άλλη).
Πάμε λοιπόν κάπου με τη μηχανή, ουάου, μου άρεσε εμένα η μηχανή, μου άρεσε και το παλικάρι.Πήγαμε σε ένα καφε-μπαρ..Ε αυτά.Το ραντεβού ήταν ψιλοχάλια.Βαρεμάρα..ήταν μεγαλύτερος τελικά ο λεβέντης, κατα 9 χρόνια, το χάσμα ήταν μεγαλύτερο του αναμενόμενου, με πηγε σπίτι μετά, έλήξε άδοξα.Δηλαδή με παιδευε κανα χρόνο ακόμα, απέφευγα εγώ, αλλά γενικά έληξε.
Τέτοια ένδιαφέροντα σκηνικά λοιπόν εκείνο το διάστημα.Τι να λέμε τώρα.Άντε γεια και ανεπιστρεπτή.

Και συνειρμικά τώρα φτάνω στο τέλος του 2008.Όπου δεν βλέπω την ώρα να φύγει.Και το λέω παντού, και το φωνάζω και το δηλώνω όπου σταθώ όπου βρεθώ. Απελπισμένη η Μαργαρώ.Και μου έρχεται η φαινή ιδέα του γράμματος στον Άγιο Βασίλη, όπως όταν ήμουν μικρή.Τώρα όμως δεν το έγραψα μαζί με την αδερφή μου.Ούτε ζήτησα για δώρο το τροχόσπιτο της Μπάρμπι και να κόψουν οι γονείς μου το κάπνισμα .Μάλλον το δεύτερο το ζήτησα.Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Λοιπόν εκείνο το γράμμα ήταν πολύ διαφορετικό.Και έβαλα όλη την φαμίλια να κάνει το ίδιο.Και τα διαβάσαμε όλοι μαζί..Δυνατά.Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.Στον Άγιο Βασίλη.Πανέμορφη στιγμή.Από τις πιο όμορφες της ζωής μου.
Λοιπόν, είχα γράψει το περιβόητο αυτό γράμμα μια βδομάδα πριν.Ήξερα πολύ καλά τι θέλω να ζητήσω.Χωρίς να το καταλαβαίνω έκλαιγα εκείνη την ώρα.Δάκρυα βγαίναν.
Και ένα χρόνο μετά από αυτό, κάνοντας τον απολογισμό, συνειδητοποιώ ότι ο κύρ-Βασίλης ο άγιος, μου είχε "φέρει" ό,τι ζήτησα.Και σε μένα και στην οικογένεια μου.Ανατρίχιασα λίγο τότε που το σκέφτηκα.Ζητούσα πολλά. Με αγάπη και καλή ενέργεια. Και γίναν όλα.
Η υγεία μου, ο φόβος για το φαγητό που έφυγε, ο Π. που ήρθε και ήταν η αφετηρία όλων των υπόλοιπων, η αδερφή μου και αυτά που της συνέβησαν, οι γονείς μου και το πώς ήταν..Μέχρι κι ο Παναθηναικός που πήρε το τριπλ κράουν ρε παιδάκι μου.

Και τώρα που κλείνω αυτή την ασύνδετη και μεγάλη και κουραστική ανάρτηση,και δεδομένου ότι (όπως πολλές φορές έχω αναφέρει), η χρονιά ήταν δύσκολη και δεν θέλω να είναι έτσι η επόμενη, και θέλω πολλά με αγάπη πάλι και καλή ενέργεια, νομίζω πως θα γράψω και φέτος γράμμα στον Άγιο Βασίλη.Και νιώθω μέσα μου πως πάλι θα με ακούσει.Και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι.Σνιφ.Τέλος. Δι έντ.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

χιόνι κι ένας ανώμαλος

Παγωνιά, χιόνι, το έστρωσε τελικά..Χιόνι σου λέω όχι αστεία.Εχθές έριχνε από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ.Το απόγευμα κατά τις 6 είπαμε με τη Θ. και την Ε. να πάμε να πιούμε έναν καφέ, έτσι βρε αδερφέ για το ονόρε (και για να τσεκάρουμε αν αληθεύουν οι φήμες περι καπνίσματος εντός της Bommel).Και μια και δυο ξεκινάμε από το πανεπιστήμιο αγκαζέ για να μην γλυστρίσουμε και πέσουμε οι λεπτεπίλεπτες, και τότε να σου ο ανώμαλος.Με -2 βαθμούς, χίονι τριγύρω και χιόνι να πέφτει, περπάταγε χαλαρός και άνετος με σανδάλι,βερμούδα και κοντομάνικο.Ούτε καν κάλτσα.Ξώφτερνος.Πολλών λογιών είναι η τρέλα, αλλά ο τύπος έδωσε ρεσιτάλ. Μαλάκα ΧΙΟΝΙΖΕ. Αν αυτό δεν είναι ανωμαλία , τι είναι;
Τελικά στην Bommel δεν καπνίζουν μέσα, παρα μόνο το βράδυ, μετά τις 10.30-11.00. Κάτι είναι κι αυτό σαφώς.Δεν είμαι καπνίστρια, αλλά είναι σπαστικό και για τον καημένο που θέλει με τη μπύρα του να κάνει ένα τσιγάρο, να πρέπει να βγει στο αγιάζι.Κι ας έχουν τις ψηστιέρες-σόμπες ανοιχτές.Ειναι χαρντκορ πράματα αυτά.Αυτά λοιπόν περί χιονιού κι ανωμαλίας.
Η ζωή στο Αιντχόφεν κοιλά κανονικά και γρήγορα, Χριστούγεννα πλησιάζουν και για άγνωστο λόγο δεν χαίρομαι και πολύ.Μόνο που μου έχουν λείψει όλοι στην Ελλάδα, και θέλω να τους δω..
Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και αποχωρώ!

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Κιουρεντ κοντίσιονς

-2,2 βαθμοί κελσίου. Δείκτης ψυχρότητας -6. Πιθανότητα χιονιού. Και φοράω 4 μπλούζες, το μπαλετικό χοντρό καλσόν μου και τζιν. Και μπουφάν θηρίο.Και κάτι έπαθε το πίσω φρένο του ποδηλάτου μου.
Και πρέπει να πάω να γραψω Στοχάστικ Οπερέισονς Ρισέρτς. Γάμα τα.
Αλλά είμαστε γελαστοί!Και χαρούμενοι!Αυτά!

(ήθελα να φύγει η χθεσινοβραδινή μιζέρια από το μπλογκ μου-Ζήτω η χαρα και το γελιο)

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

κι αλλο ποστ σήμερα.

Γιατί μια λέξη άκουσα.Από τη μαμά μου.Κι αν και είναι θετικές οι σκέψεις μας, όλον αυτό το καιρό, και τώρα, και δεδομένης της όλο και καλύτερης κατάστασης του μπαμπά μου, εγώ φοβάμαι.Για την ακρίβεια χέζομαι και δεν μπορώ να μείνω ψύχραιμη.Νιώθω μόνη μου τώρα. Πολύ.Και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν γι αυτό. Ούτε καν στον Π.Ίσως να μπορώ να μιλήσω αύριο, που θα ξέρω πιο πολλά.
Και προσπαθώ να το δω όλο αυτό σαν εφιάλτη που θα περάσει.Να περάσει.Μόνο αυτό θέλω. Να είναι εφιάλτης και να φύγει, να πάει στον διάβολο κι ακόμα παραπέρα.Και να τελειώσουν επιτέλους όλα αυτά τα άσχημα γεγονότα.
Σαν να μην έχω άλλη αντοχή νιώθω.Και πονάω πολύ.Και δεν μπορώ γαμώτο.
Και ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι.Είναι νομίζω από τις λίγες φορές που είμαι σίγουρη ότι κάποια σκέψη μου δεν είναι εγωιστική.Αλλά τώρα τι..Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα και απλώς περιμένω να μου πουν.Και αγωνιώ και τρελαίνομαι (γιατί δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου και την δύναμή μου). Και θέλω τόσο μια αγκαλιά.
Και θέλω μόνο θετικά να σκέφτομαι, και αυτό προσπαθώ να κάνω.Αλλά ξέρεις κάτι; Κάποιες φορές είναι τα όρια εκεί και δεν ξεπερνιούνται.Και όσο κι αν προσπαθώ μόνο κακές σκέψεις καρφόνωνται.
Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου.Μόνο ό,τι κάνω εδώ.Και ότι σκέφτομαι.Και μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Δεν βγαίνει νόημα από αυτά που λέω.Αλλά χέστηκα.
Εγώ τώρα μόλις έκανα ένα μίζερο ποστ.Είχα υποσχεθεί ότι αυτό δεν θα γινόταν ξανά.Αλλά σχωράτε με.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Μπορώ μόνο να σκεφτώ ότι όλα θα πάνε καλά.Και ότι τίποτα δεν γίνεται να πάει αλλιώς..Μόνο καλά θα πάνε όλα.Μόνο καλά..

δεν θα βάλω τίτλο

γιατί 1) δεν έχω σκεφτεί κάτι έξυπνο και πιασάρικο (λέμε τώρα) να βάλω 2) αν τελικά βάλω , λόγω του 1) ο τίτλος μου θα είναι πολύ κλισέ, τύπου "let it snow" κλπ.Οπότε δεν βάζω.Τελεία και παύλα.
Την Παρασκευή έριξε το πρώτο χιονάκι στην Αιντχόφα.Καλά, μαλακίες, ούτε καν το έστρωσε.Είχε μείνει λίγο το Σάββατο το πρωί, πάνω στα δέντρα, στα παγκάκια και σε τέτοια μέρη, αλλά μετά ο ήλιο ο ηλιάτορας κατάφερε να το λιώσει.Οπότε πάει.-2 πάντως είχαμε εψές το βράδυ που γύρναγα.Θα μπορούσε να χιονίσει πάλι, και να ρίξει παχύ χιόνι και να το στρώσει και να είναι όμορφα..Θα ήταν μάλλον όμορφα μέσα στο καμπους με το χιόνι.
Και αυτή η σκέψη μου έδωσε πάσα να σκεφτώ τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει στην ζωή μου..
Ε δεν είναι και πολλά, αλλά νοστάλγησα.Και σκέφτηκα χιόνι σε αυτά τα μέρη..Και κυρίως στην Λαγκάδα,ένα μέρος πανέμορφο που είχα πάει τον Ιούνιο με τν Π. πάνω στον Ταϋγετο.Ερημιά, ησυχία και βράχια γύρω γύρω.Μέσα στον Ιούνιο είχαμε παγώσει από το κρύο.Σκέφτόμουν πώς θα ήταν να χιόνιζε, να το έστρωνε, και να ήσουν εκεί.Η απεραντοσύνη της ομορφιάς.Άσχετο.Μαλακίες γράφω.
Φαινόταν πολλά υποσχόμενο αυτό το ποστ αλλά δεν βγήκε.Αντίο.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Στείτ οφ δι αρτ

Κι όμως εδώ είμαι ακόμα, αν και η απουσία μου 8 μέρες τώρα άλλα άφηνε να εννοηθούν!Όχι, καλά είμαι.Όλα στη θέση τους και στην συνηθισμένη τους τροχιά..
Μέρες πίεσης από όλες τις μπάντες. Οι εργασίες τρέχουν και είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να κάνω κάθε μέρα, που παθαίνω κοκομπλόκο και καταλήγω πολλές φορές να μην βγάζω άκρη! Επικές στιγμές. Τουλάχιστον το διασκεδάζω.Κάτι είναι και αυτό.
Από την άλλη το μυαλό μου βαράει υπερωρίες, χτυπάει κόκκινο με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί μέσα.Ολαρία ολαρά που έλεγε κι ο Σαββόπουλος.Νομίζω πως εδώ και 15 μέρες έχω να κοιμηθώ κανονικά...Να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, βρε αδερφέ, και να κοιμηθώ.Ανενόχλητη από σκέψεις και ασυνάρτητα όνειρα.Το αστείο είναι πως όσα όνειρα θυμάμαι , είναι πραγματικά διασκεδαστικά, και το να τα διηγείσαι την επόμενη μέρα σε κάποιον νηφάλιο έχει πολλή πλάκα. WTF ύφος και τα ρέστα. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν και αυτά που δεν θυμάσαι, που είναι συγκεχυμένες εικόνες μέσα στο νου μου , οι οποίες απλώς με κάνουν να στριφογυρίζω, να ιδρώνω, να ξυπνάω κάθε μία ώρα και γενικά να μην κοιμάμαι..Κέφι και πάρτυ τρελό.Άγχος μάλλον το λένε αυτό.Γένικα με πιάνω να με αγχώνουν πολλά πράγματα..Και μάλιστα πράγματα στα οποία δεν μπορώ να έχω καμία παρέμβαση..Χαζό,ε; Έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε..Το κόβω εδώ.Μάλλον πρέπει να αρχίσω τις βαλεριάνες μπας και χαλαρώσω ποτέ.Ή τους μπάφους.Έδω που είμαι είναι και εύκολο.
Για την ώρα είμαι χαρωπή στο Οντιτόριουμ και διαβάζω πέιπερς για να κάνω εργασία.Αυτό υποτίθεται ότι κάνω τουλάχιστον, γιατί όπως όλοι βλέπουν εγώ γραφω και γράφω.Και ό,τι γράφει δεν ξεγράφει (άσχετο).Και το μόνο που αφήνω αυτή τη στιγμή να περνάει από το όμορφο -στειτ οφ δι αρτ- κεφαλάκι μου είναι ότι όλα θα πάνε καλά.Σε κάθε τομέα και με κάθε τρόπο.Και ότι πάει..Έκλεισε ο κύκλος με τα δυσάρεστα γεγονότα.Και επιτέλους, θα μπορέσω σε λίγο καιρό να πω.. Είμαι ήρεμη και πολύ χαρούμενη.Και όλα αυτά τα λέω και τα πιστεύω τώρα, για να συνεχίσει η μέρα έτσι χαρωπά όπως ξεκίνησε!!!! Με ψιλόβροχο μεν, αλλά με κέφι και υπερένταση!!!!!
Αντίο!Α μπιαντότ.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

βρήκα γιατί

Με ρώτησες χθες γιατί έχω αυτό το blog.Και γιατί δεν σου είχα πει ποτέ τίποτα.Και τι γράφω.Και γιατί σε μπλογκ, αφού λέω πως δεν με νοιάζει αν τα διαβάζει κάποιος.Και προσπάθησα να σου απαντήσω.Αλλά φυσικά δεν τα κατάφερα.Όπως πάντα όταν μου κάνεις απανωτές ερωτήσεις.Ποτέ μα ποτέ δεν έχω βρει την σωστή απάντηση, ή μία που θα σε πείσει." Ανακρίβειες μου λες" "Δεν σε καταλαβαίνω" "Δεν με πείθεις ως συνήθως"..Αυτό μου λες και είναι αστείο γιατί συνήθως έχεις δίκιο.Με κομπλάρεις ρε παιδάκι μου.Με αφοπλίζεις ακόμη.Μετά από τόσο καιρό.Δεν μπορώ να βρω την σωστή απάντηση.Τι σημαίνει σωστή απάντηση ρε κορίτσι μου; Πες αυτό που πραγματικά ισχύει και την έχεις.Κι αν δεν μπορώ να εξηγήσω;Για την χθεσινή σου ερώτηση ας πούμε, δεν είχα απάντηση..Την σκέφτηκα όμως.Και την βρήκα.
Κοίταξα το πρώτο πόστ-κείμενο (?) που είχα γράψει σε αυτό εδώ το μπλογκ.Τον Σεπτέμβρη του 2007.Που ήταν ένας άσχημος μήνας.Και διάβασα και το δεύτερο ποστ. Vacant. Σου αρέσουν οι Dream Theater και αν διαβάσεις θα καταλάβεις. Μάλλον λοιπόν η ψυχή μου ήταν στα μαύρα της τα χάλια.Και ήθελε να πει πράγματα.Αλλά φοβόταν, ντρεπόταν , κόλωνε..γουατέβερ.Και ο τρόπος να βγουν ήταν αυτός.Μάλλον ήθελα να τα ξέρει κάποιος όλα αυτά. Αλλά δεν είχα το θάρρος να τα πω μόνη. Όσα γίνονταν κι όσα ένιωθα. Και απλώς περίμενα..Κάποιος να διαβάσει, να πει κάτι..Και να νιώσω πως κάποιος με ακούει..Comfort.Αυτό ζητούσα.
Ε μετά, πέρασε ο καιρός.Και γίναν κι άλλα.Και ξέρεις τι συνέβαινε τότε στη ζωή μου.Και πόσο ζοριζόμουν.Και το έζησες κι εσύ μαζί μου όλο αυτό, έστω και στο τέλος του.Και ήσουν εκεί, κοντά μου.Δύναμη.Και είσαι ακόμα.Ευτυχώς. Απλώς πριν έρθεις,ενώ ήξερα ότι χρειαζόμουν βοήθεια δεν ήξερα πώς να την ζητήσω.Φώναζα από δω. Δεν ξέρω αν είχε καταλάβει κανείς..Ξέρω να κρύβομαι καλά.Ειδικά πίσω από τις λέξεις..Μμμμ. Η Ελένη ήξερε.Μόνο. Άπλωσε χέρι..άργησα να το πάρω.Ευτυχώς το δικό σου το άρπαξα αμέσως.
Και μετά όλο αυτό έγινε συνήθεια.Και είναι ακόμη το γράψιμο εδώ ένας τρόπος να λέω αυτά που θέλω. Μπορεί να μην τα διαβάσει κάποιος , να βαρεθεί. Άλλος μπορεί απλά να ρίξει μια ματιά και κάποιος τρίτος να διαβάσει προσεκτικά..Δεν με νοιάζει και τόσο.Δεν έχει σημασία.Σημασία έχει να τα λέω και κάπου να βγαίνουν.Και να νιώθω ότι μπορεί να τα διαβάσεις κι εσύ κάποια στιγμή..Γιατί όπως σου έχω γράψει..όταν είσαι κοντά δαγκώνω τη γλώσσα μου.Βούλωνε Μαργαρίτα.Αυτό μου λέω..
Γιατί στα λέω αυτά; Έτσι.Γιατί θέλω να σου απαντήσω σε αυτό που με ρώτησες.Και η απάντησή μου να είναι αρκετή. Και γιατί αν έρθω τώρα να στα πω όλα αυτά, ή αν περιμένω μετά να έρθεις εσύ, δεν θα καταφέρω να ξεστομήσω ούτε τα μισά..Θα το βουλώσω πάλι.Ή όλα όσα θα πω θα ακουστούν αστεία και χωρίς νόημα. Με κομπλάρεις ακόμα..To sum up..

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Διαίσθηση το λένε

Intuition may refer to:


Αυτούς τους ορισμούς βρήκα για την διαίσθηση.
Καλύτερα μου πάει ο δεύτερος, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την διαίσθηση. Την έχω νομίζω.Και τώρα.Πολύ έντονα.Και γεγονότα την ενισχύουν και δεν ξέρω πώς και τι ακριβώς αλλά ξέρω.Και συνήθως δεν είναι η ευχάριστη διαίσθηση.Ξέρεις, ότι κάτι ωραίο θα γίνει σήμερα ή αύριο ή γενικά.'Οχι.Είναι η άλλη.Που προσθέτει πολλά πολλά μικρά καρφάκια στον κωλαρίνο και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις..Και προσπαθεί ο άλλος να σε καθησυχάσει είτε με λόγια, είτε με ψέμματα , είτε με όποιον τρόπο, και κάνει μια τρύπα στο νερό στην ουσία.Ο όποιος άλλος. η διαίσθηση εκεί.Υπάρχει.Ακούνητη. Πονάει, τσιγκλάει, ζορίζει, δημιουργεί ακεφιές και νεύρα -γιατί είπαμε είναι η δυσάρεστη- και δεν ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις και πώς να το χειριστείς το όλο ζήτημα.
Αυτά για την διαίσθηση.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ASDF

Μα 5,5; Και εδώ η βάση δεν είναι το βολικό 5αράκι.Είναι το 6.Μάλλον είμαι χαζή, δεν εξηγείται αλλιώς.Γιατί είχα διαβάσει ΠΟΛΥ. Πάλι καλά που πάιζουν και οι εργασίες μπάλα κατά 70% και ξέρω πως δεν θα κοπώ.Αλλά μου τη σπάει.Γαμώ τον Ολυμπιακό μέσα.
Ήμουν μέσα στην τρελή χαρά σήμερα, παρά το σπαστικό κρύωμα (από αυτά που ουσιαστικά δεν έχεις τίποτα πέρα από συνάχι και πονοκέφαλο αλλά νιώθεις κομμάτια) , διότι και όμορφο βράδυ ήταν το χθεσινό αν και στο σπίτι, είχα λάβει και ένα τέλειο δέμα σήμερα το πρωί από τους γονείς (ελληνικός καφές, φασόλια, φακές, μπισκότα, κοκαλάκια για τα μαλλιά, κρέμα για τα χέρια, ένα τέλειο σκουφί, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (μπαμπάς γαμάτος) πολλές παρενθέσεις βάζω και δεν θα βγαίνει νόημα, αλλά σαν σωστή επιστήμονας (μη χέσω) πρέπει να τις κλείσω).
Αυτά.Έχω νεύρα τώρα.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

jammin

Το Αιντχόβεν από το Σάββατο είναι επίσημα κιτς. Ξεκίνησε το Γκλόου Φέστιβαλ και όλη η πόλη έχει γεμίσει φωτάκια και λαμπιόνια, ενώ παράλληλα υπάρχουν πολλά φωτιστικά εφέ από προβολείς που παίζει να σε τυφλώσουν και να πέσεις από το ποδήλατο.Οκ..Υπερβάλλω λιγουλάκι, trademark μου είναι τούτο. Η Piazza για παράδειγμα δεν είναι και τόσο χάλια..Ορισμένα από τα φωτισμένα πράγματα ("ΜΗ ΛΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ") που έχουνε βάλει εκεια πέρα είνια όμορφα ίσως. Το πιο αστείο κομμάτι είναι νομίζω η κεντρική οδός με τα εμπορικά καταστήματα, η ανάλογη Ερμού..Έχει στηθεί κατά μήκος της πολύ ψηλά ένας..θόλος(?) , ένα τούνελ (?) ..ένα κάτι τέλοσπάντων από φωτάκια πολύχρωμα.Που φωτίζουν υπερβολικά πολύ.Και βγάζουν και μουσικές.Ύμνους ξέρω γω Χριστουγεννιάτικους.Ή μπορεί και όχι.Δεν ξέρω αν είναι Χριστουγεννιάτικοι ή όχι, αλλά εμένα αυτό μου θυμίζει το όλο σκηνικό.Χριστούγεννα σε μια κιτς εκδοχή όμως.Δεν γκρινιάζω άλλο γι αυτό.Εξάλλου λατρεύω την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα..Σήμερα πέρνώντας με το ποδήλατο από την προαναφερθείσα περιοχή και ενώ η ώρα ήταν ήδη 7 παρά και κανένα μαγαζί δεν ήταν ανοιχτό, σκέφτηκα πως "Μαλακίες κάνεις ρε Μαργαρώ, κρυώνεις, πεινάς, πονάει η κοιλιά σου, τράβα σπίτι ρε κοπέλα μου" .Όμως τότε είδα ανοιχτό το Jammin. Το Jammin καλοί μου άνθρωποι είναι ένα μαγαζί με ζαχαρωτά και σοκολάτες.Όχι ζαχαροπλαστείο..ΟΧΙ.Καραμέλες, ζελεδάκια, γλυφιτζούρια,καραμελόνια, σοκολατάκια, σοκολάτες , παγωτά, και άλλα πράματα καταστροφικά για τα δόντια..Εγώ το αγαπώ.Μάλλον θα είναι κάποια Ολλανδική αλυσίδα, γιατί είδα και στο Άμστερνταμ ένα..Έχει τα πάντα μέσα, πάντα χαίρομαι να μπαίνω.Μόνο αυγουλάκια Cadburry δεν έχω βρει, αλλά αυτά είναι μάλλον Λονδρέζικη υπόθεση..Μπούκαρα λοιπόν σήμερα και όλα ήταν υπερσοκολατοποιημένα..Πολλά σοκολατάκια, τρουφάκια, εξτρα καραμέλες , κορδελίτσες, μπαστουνάκια, κουτάκια, παρακουτάκια..Νταξ..Στάθηκα μπροστά στον τοίχο με τα σοκολατοειδή και χάζευα κανα μισάωρο.Μιλάμε είχα πάθει κοκομπλόκο.Δεν έφευγα..Έτσι ξόδεψα 6,10 ευρώ, που ναι μεν τα κλαίω γιατί αχρείαστα ήταν, τα ευχαριστήθηκα όμως καθώς τα τρουφάκια κωλολέγανε. Jammin λοιπόν!!!!Το αγαπάμε..Θα ξεχάσω εγώ που όταν ήταν εδώ η Β. κι ο Λ. δώσαμε 8 ευρώ σε ζελεδάκια και τα φάγαμε όλα και μετά είχαμε φούσκωμα και πρήξιμο και τα 4 μας;.Όχι.Δεν ξεχνιούνται αυτά..Ούτε ότι το πρώτο μου παγωτό στην Ολλανδία ήταν από εκεί..Και έχει και τα λατρεμένα Chupa Choups γλυφιτζούρια 0,20 ευρώ μόνο σε ό,τι γεύση θες.Μαλακα, πάλι παράκρουση έπαθα..Το κόβω και πάω για ύπνο.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

the one with Margarita in a box

Σήμερα κλείνω 3 μήνες στο μαγευτικό Αιντχόφεν και στο κουτί μου.Spacebox το λένε.Για μένα είναι απλά ένα box το οποίο όμως έχω κάπως καταφέρει να το κάνω "δικό μου".
Πάνε 3 μήνες λοιπόν που ήρθα εδώ , και μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρια τα συναισθήματα τις καταστάσεις και τις σκέψεις μου. Σκάσαμε μύτη με τον μπαμπά μου εδώ, νιώθοντας ξένοι εντελώς, κάναμε τα εύκολα δύσκολα γιατί δεν ξέραμε (και κανείς δεν μας κατηγορεί γι αυτό), τραγουδάγαμε ή μάλλον ο μπαμπάς μου τραγούδαγε την "Μπαλάντα του Μετανάστη" και εγώ ένιωθα κενό.Το οποίο γιγαντιώθηκε όταν έφυγε ο μπαμπάς για την Αθήνα και έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου..Λίγο μετά το κενό έφυγε, η ζωή μου γέμισε, η αγκαλιά μου επίσης γιατί στο μεταξύ ήρθε κι ο καλός μου εδώ..Στις 7 Αυγούστου, με τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που θα συνέβαιναν στην συνέχεια.Δέκα μέρες μετά είχα μάθει τα άσχημα νέα από την Αθήνα και το μόνο που ένιωθα ήταν απελπισία και πόνος. Και μετά αυτά τα συναισθήματα μειώθηκαν και η ψυχή γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία.Και η ζωή στο Αιντχόβεν ξεκίνησε από την αρχή και προχώρησε..
Σήμερα, τρεις μήνες μετά, δεν έχω ξεμυτήσει από το κουτί μου. Όχι επίτηδες.Δεν είναι επετειακό το ζήτημα. Έτσι έγινε όμως, έτσι ένιωθα..δεν ξέρω. Η μόνη μου έξοδος σήμερα ήταν για να ανέβω στο από πάνω κουτί , του Π. , να του πάω τα σνίτσελ (που ήταν και ωμά σχεδόν) . Και μετά ξανά εδώ, στον κόσμο μου. Μουσική, σκέψεις, μοναξιές, σοκολάτα και stroopwafles.Και αποτελέσματα δημοτικών εκλογών κάθε τόσο.Πάμε ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΗΡΩΣΗ.:Ρ Και νύχτωσε χωρίς φεγγάρι (μάλλον έχει αλλά δεν το βλέπω) και η ώρα κοντεύει 12. "Κι εσύ γυναίκα στέκεσαι ακόμα κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο". :Ρ
Βάζω σμάιλιζ στο μπλόγκ μου και είμαι παθέτικ.Δεν ξέρω τι άλλο να πω εδώ. Νομίζω I made my point.The one with Margarita in a box.Γενικά και όπως το πάρει κανείς.Και όπως θέλει να το δει ο καθένας βέβαια.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

αν δεν βάλω τίτλο τι θα γίνει;

Χθες, εκεί που πίναμε το κρασόμπυρό μας στην Bommel και συζητώντας με κάτι διδακτορικούς φοιτητές, πληροφορήθηκα πως η Αιντχόφα είναι μικρή πόλη, και κλειστή κοινωνία και πάντα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε γιατί μπορεί να βρεθούμε προ εκπλήξεων.Σε πρώτη φάση είπα "Οκ, το ξέρουμε ότι είναι μικρή πόλη και κοινωνία, αλλά γιατί να προσέχουμε τι λέμε?" "Γιατί όλα μαθαίνονται.Εσύ πχ, ξέρω ότι χορεύεις και ότι είσαι η κοπέλα του Π..Και άλλες τσίζι λεπτομέριες που δεν μπορώ να πω.".
Μπήκα σε σκέψεις λοιπόν. Πάει στα κομμάτια το "η κοπέλα του Π." . Δεν το χουμε κρυφό, ήταν εκεί και ο καλός μου, λογικό να το γνωρίζει κάποιος.Τα υπόλοιπα ο "αγνωστος διδακτορικός" που στο καλό τα ήξερε.Και γιατί?Και τι τσίζι λεπτομέριες μπορεί να ήξερε;
Καλά, στις ωοθήκες μου.Δεν με νοιάζει και τόσο,αλλά μπήκα σε λογικές σκέψεις.
Και θυμήθηκα ιστορίες απείρου κάλους από τις υπέροχες μέρες στον Χρυσό Οδηγό..:
Είναι μεγάλη Πέμπτη και μόλις έχουμε πληροφορηθεί ότι οι καλοί μας διευθυντάδες μας αφήνουν να πάρουμε πούλο 2 ώρες νωρίτερα. Με περίσσια χαρά και αγάπη σφιχταγκαλιαζόμαστε οι "αγαπημένοι" συνάδελφοι και ανταλλάζουμε ευχές γιορτινές και χαρμόσυνες.Καλή ανάσταση ,καλό Πάσχα, καλό σούβλισμα , καλά κρασιά και τα ρέστα.Και τότε ξαφνικά μένω μαλάκας καθώς η Μ. έρχεται και μου λέει "Το σεξ και οι πίπες μετρημένες τώρα, είναι άγιες μέρες..Από την Κυριακή και μετά".WTF?Και είναι αυτά τα μαρτυρικά δευτερόλεπτα που ψάχνεις να βρεις μια καλή απάντηση και δεν μπορείς.Γιατί πλάκα δεν έκανε.Τι να της πεις της μαλακισμένης εκείνη την ώρα, όπου δίπλα ακριβώς στεκόταν η άλλη φακλάνα φίλη της και χαμογελούσε "κάπως". Απλά είπα ενα "Δουλειά σου" με ζαχαροχαμόγελο και πήγα να χαιρετήσω και τους υπόλοιπους. Δεν είχα νευριάσει , απλώς σκεφτόμουν τι μου είχε μόλις πει. Εν τέλει , όταν ξαναγυρίσαμε στη δουλειά, έμαθα ότι το συμβάν είχε μαθευτεί και ότι η αγαπητή Μ. διέδιδε ότι είμαι ένα πουτανάκι που αρέσκεται στο να παίρνει πίπες στον γκόμενό του. Κι όλα αυτά τα συμπέρανε από το "Δουλειά σου" που τις είχα πει. Και ρε κοπελιά, σαφώς και αρέσκομαι στο να παίρνω πίπες στον γκόμενό μου, και γουστάρει κι αυτός και τα περνάμε φίνα.Εσένα ποιο το πρόβλημά σου. Το εν λόγω συμβάν το είχα αφήσει να πέσει κάτω λόγω μαλακισμένης φάσης που περνούσα τότε και δεν άντεχα να κοντράρομαι και πολύ.

Το παραπάνω ένα δίδαγμα για μένα ως προς τις κλειστές κοινωνίες και του πώς μεταφράζονται λόγια και απαντήσεις σε κάθε είδους προκλήσεις.Και γι αυτό η χθεσινή κουβέντα του άγνωστου διδακτορικού με έβαλε στο τριπάκι (παπακαλιάτης μοουντ ον :Ρ) του να σκέφομαι τι έχω πει και τι τσίζι ντιτέιλς μπορεί κάποιος να "ξέρει" για εμέ..Βέβαια είπαμε..Στις ωοθήκες μου.Αλλά..Η απορία παραμένει.

Αλλάζω θέμα. Αύριο αρχίζει το 2ο κουαρτάιλ και έχω ένα πρόσθετο μάθημα "stochastic operations research " που το κάνει μια Ελληνίδα καθηγήτρια και έχω ανέιπωτη περιέργια. Ακόμη οι εργασίες τρέχουν και εγώ δεν τις προλαβαίνω. Run Margarita, Run. On the run συνέχεια ρε.Οι φλόιντ ξέραν. Θα ακούσω Dark Side τωρα.Κολλάει στο mood.
Επίσης αύριο παίζουμε με τον Ατρόμητο.Και δεν ξέρω τι ώρα και πρέπει να το ψάξω.Και τώρα πρέπει να κλείσω αυτό το ανούσιο ποστ και να πάω να φτιάξω το ζνίτσελ μου να το φάω.Και μην ξεχνάτε σας αγαπώ.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

έτσι είναι

Όταν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο η υπόθεση περιέχει ένα κάποιο ρίσκο.Όταν σχεδιάζεις μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρια, και μάλιστα 2 μέρες πριν, όλο το συμπαν θα γαμηθεί και θα μείνεις με το πουλί στο χέρι.Μεταφορικά. Πώς μιλάς έτσι κοπέλα μου; Ντροπή και αίσχος.
Δεν μου βγήκε σε καλό το "δείπνο χθες" .Ανάθεμα τις ιδέες μου και τις μαλακίες μου.Δεν έστελνα ένα μειλάκι από το πρωί να ξέρει κι άλλος.Τεσπά.Τέλειωσε.
Ξαναθυμήθηκα τον λαστ εφ εμ εψες. Τις τελευταίες μέρες πίνω φανατικα ελληνικό καφέ.
Τώρα πάω σούπερ μάρκετ και νιώθω την σαπίλα να με τρώει.
Νέο ποστ μετά που θα νιώθω καλύτερα.

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Σήμερα είναι Πέμπτη

Αμέ!Κι εγώ αποφάσισα πως σήμερα θα ευχαριστηθώ και δεν θα διαβάσω καθόλου.Κοιμήθηκα μέχρι τις 12.Δεν το είχα σκοπό, αλλά ήταν αδύνατο να ξυπνήσω.Και είχα κοιμηθεί πολύ νωρίς εψές.
Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα και μόνη μου την περιοχή του Eindhoven με τα second hand και vintage ρουχομάγαζα και χάρηκα ιδιαίτερα..
Βρήκα δύο που τα αγάπησα..Στο πρώτο αγόρασα ένα ωραίο μακοζάκετο, και είχε η προσπάθειά μου να συνενοηθώ με την κοπελίτσα.Από ότι κατάλαβα ήταν η κόρη της ιδιοκτήτιτριας και δεν είχε ιδέα..Ούτε από αγγλικά ούτε από τα προϊόντα του μαγαζιού.Την συμπόνεσα καθώς μου θύμησε εμένα κάτι σάπια καλοκαίρια που καθόμουν στο μαγαζί μόνη 15 αύγουστο ή τέλος αυγούστου ξέρω γω και η μάνα ήταν διακοπές.Εκεί να δεις απορίες και τηλέφωνα στη μαμά.Έτσι έκανε κι η κοπελίτσα σήμερα και ήταν γλυκύτατη.Στο τέλος προσπαθούσε να μου εξηγήσει σε μισά αγγλικά μισα ολλανδικά πως είχε τελειώσει το χαρτί για τις αποδείξεις και έπρεπε να τηυν κάνει γραπτώς.Γαμάτη.Κι εγω να συμφωνώ σε όλα.
Μετά βρήκα ένα άλλο μαγαζάκι τέλειο με έναν θεό μέσα που άκουγε σαλσοτράγουδα και τα είχε κάνει όλα πουτάνα εκεί μπροστά στο ταμείο του γιατί λέει έψαχνε ένα κολιέ που έχασε.Και πάλι το μαγαζί αμς θυμήθηκα που μονίμως όλα ήταν πουτάνα στο ταμείο.Συμάζευα εγώ , χάλαγε η μαμά, ερχόταν ο ντάντυ κουλ και φώναζε, τα ξαναμάζευε, τα χάλαγε πάλι η μανούλα!Και γαμώ!Ο τύπος λοιπόν μου έλεγε πως ήταν ο πιο παλιός εκεί και πως φέρνει κάθε μέρα νέα πράγματα και διάφορα άλλα όμορφα.Βρήκα και πήρα κι ένα δωράκι στον καλό μου και χάρηκα.Μετά μου πρότεινε και μερικά μπαρακια όμορφα για να πάμε.Local bars μου τα 'πε..Ε βέβαια λόκαλ, γιατί τα κεντρικά εκεί στην Stratum δεν παλεύονται.
Αυτά.Τώρα ετοιμάζω το δείπνο. Σας χαιρετώ με αγάπη και συμπόνια!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

αν δε φανταζεσαι φωτιες με καρβουνα μην παιζεις

Άσχετος ο τίτλος με το περιεχόμενο.Μου έχει κάτσει όμως σήμερα.Είδα στον ύπνο μου ότι είχαμε πιάσει φωτιά στα κουτιά μας και γενικά εκεί τριγύρω, και όταν ξύπνησα από το όνειρο μέσα στη νύχτα μου ήρθε στο μυαλό αυτό το τραγούδι.Εγώ βέβαια δεν φαντάστηκα τις φωτιές, τις ονειρεύτικα αλλά γουατεβερ.
Χθες πήγα με την Θ. να πιούμε ένα γρήγορο μπυρόκρασο στην Μπόμελ. Τελικά κάτσαμε 3.30 ώρες, ήπιαμε από δύο κρασάκια και μιλάγαμε νον στοπ.Ήταν όμορφα, εγώ τουλάχιστον το χρειαζόμουν.Μου έχει λείψει η κοριτσοκουβέντα με μια φίλη και αυτό το κάθομαι και μιλώ για κάθε είδους μαλακία, γυναικεία ή μη. Μαλακίες δεν μπορώ να πω ότι είπαμε χθες, αλλά δεν βάλαμε μπρος και φιλοσοφική συζήτηση..Χαλάρωσα πρόσθετα πάντως και αυτό μου άρεσε..
Κάποια στιγμή φύγαμε και φτάνοντας κοντά στην Witte Dame διαπίστωσα ότι μου έλειπε πάλι το δεξί μου σκουλαρίκι.Θα ήταν το τρίτο που έχανα και είχα ξενερώσει. Φόραγα εκείνα τα υπέροχα κοκάλινα σκουλαρίκια με την μωβ κλωστούλα που μου είχε κάνει δώρο πρόπερσι η Έφη. Και την είχα όλη μέρα στο μυαλό μου και θυμόμουν και εκείνο το βράδυ που μου τα έκανε δώρο και τι ωραία που είχαμε περάσει..Ήταν 15 αύγουστος, ήρθε σπιτι μου το απόγευμα και ήπιαμε καφέ, φάγαμε, κρασάκι και μετά πήγαμε στου Ψυρρή για μπύρες.Και επιστρέψαμε κατά τις 4 σπίτια μας γεμάτες και χαρούμενες..Όταν λοιπόν χθες διαπίστωσα ότι το σκουλαρίκι λείπει, ξενέρωσα, λυπήθηκα και γύρισα πίσω να το βρω. Στην Μπόμελ ήταν ακόμα ο γνωστός γραφικός χοντρούλης κύριος, που κάθεται στο αριστερό τραπέζι και συνήθως είναι ολομέθυστος.
" Did you lose anything?What are you looking for?"
"Yes, I have lost my earring and I am looking for it..But I cannot see it."
"Are you English or Australian?" (πρωτη φορά με ρωτάνε για τις συγκεκριμένες εθνικότητες..Εδώ πιο πολύ για Ισπανίδα με περνάνε)
"I'm Greek"
"Greece.Ok.Maybe your earring is on your hair or you dropped it on the road"
"Ok..Thanks"
Δηλαδή ο τυπάκος από την εθνικότητα κατάλαβε πού θα ήταν το σκουλαρίκι?
Γύρισα λυπημένη πίσω με ένα σκουλαρίκι.Μόλις όμως μπήκα σπίτι βρήκα το σκουλαρικάκι μου το όμορφο μέσα στην μπλούζα μου.Χαραααααα!Το πετυχε ο κυριούλης!!!!!!
Γενικά έλειξε όμορφα.Αλλά το βράδυ ο ύπνος μου ήταν εξωφρενικά ανήσυχος και γεμάτος φωτιά, σεξ, πλυντήρια , κάτι τσουλάκια κλπ. Ό,τι να 'ναι δηλαδή..