Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Idiotheque

Μπαίνει αυτός ο τίτλος γιατί αυτό το τραγούδι ακούω τώρα. Είναι μεσημέρι Δευτέρας, είμαι στο γραφείο και τα χέρια μου είναι παγωμένα.Ο καιρός είναι ως συνήθως.Συννεφιασμένος και κρύος. Σαν να κλαίει η μέρα σήμερα.Εγώ πάλι όχι. Μετά από την απόλυτη μιζέρια της προηγούμενης εβδομάδας, όπου με σιχάθηκα ακόμη περισσότερο, αποφάσισα πως δεν πάει άλλο. Σήμερα λοιπόν, σηκώθηκα από το κρεβάτι μου πρωί πρωί.Όχι με ευκολία. Το παραδέχομαι. Το θετικό ήταν ότι δεν με δυσκόλεψε τίποτα άλλο παρά το κρύο. Είναι απίστευτο πόσο μπορεί να κρυώσει το σπίτι μέσα σε μια νύχτα..Δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως, ακολούθησα τακτική ομοιοπαθητικής και έβγαλα πυτζάμες άμεσα. Έβαλα και μουσική να παίζει, έφαγα πρωινάρα και βγήκα χαρωπή στη βροχή. Το ντύσιμο μου ήταν άξιο λόγου επίσης..Αυτό το κατάλαβαινες από τα γεμάτα απορία ολλανδικά βλέμματα , που με παρακολουθούσαν να ποδηλατώ Οκτώβρη μήνα ντυμένη σαν ορειβάτης.  Ε ρε παλικάρια και κοπέλες, εγώ φταίω αν έχετε φθινοπωριάτικα 4 βαθμούς; Φανελάκι, μακρυμάνικο, πουλόβερ, μπουφάν , 2 κασκολ, σκουφί, γάντια, το τζιν μου, καλτσες, γκέτες, ολ σταρ (Απαραίτητο αξεσουαρ) και απο πάνω δευτερο παντελόνι αδιάβροχο, γιατί είπαμε, έβρεχε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η εβδομάδα μου. Λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Η δικιά μου θα είναι ούτε κρύο ούτε ζέστη.Ζέστη δηλαδή σίγουρα όχι. Κρύο μπόλικο θα φάμε στη μάπα, αλλά τι να κάνουμε δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Άσε που έχουμε και διάβασμα και τόνους μουσική να ακούσουμε..Ναι.Αυτό είναι το καλό των ημερών αυτών.Η μουσική που ακούω είναι ατελείωτη και πανέμορφη και καινούρια και παλιά και ξεχασμένη και δυσεύρετη και μόνο αυτό με ενθουσιάζει. Α..Και το ότι θα πάω και για μάθημα σύγχρονου το απόγευμα. 
Αυτά τα πολύ ενδιάφεροντα είχα να πω για σήμερα..Επιστρέφω στα Petri Nets και τα Coverability Graphs και τον α-algorithm (και γαμω το σπιτάκι τους αλλά αυτή τη φορά θα το περάσω το μάθημα). 
Γεια σας και χαρά σας και κουλούρια στην ποδιά σας!

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Το φευγιό

Αυτή τη λέξη την χρησιμοποιούσε η δασκάλα μου στο δημοτικό , η κυρία Βούλα (η Ε.γελάει τώρα που διαβάζει). Έλεγε ότι ετοιμαζόμαστε για το φευγιό πριν χτυπήσει το κουδούνι..Το φευγιό τώρα είναι άλλο.Ξεκίνησε ένα μαζικό κύμα. Πολύς κόσμος, από αυτούς που ήρθαμε μαζί εδώ στην Αιντχόφα, τέλειωσε και ψάχνει να δει τι θα γίνει στη συνέχεια..Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν..Για τους τελευταίους θα πω εγώ τώρα..Θα ξεκινήσω με τον πρώτο, που έκανε δηλαδή πρώτος το βήμα για να φύγει. Ο Α. Τον Α. τον γνώρισα τέλος Αυγούστου του 2010. 2 μέρες πριν πάω στην Αθήνα για την εγχείρηση του μπαμπά, είχαμε πάει για καφέ με τον Π. και είχαν έρθει ο Α. με τον Γ. Νεόφερτοι.Γνωριζόντουσαν μεταξύ τους από την Πάτρα που σπούδαζαν.Ο Α. είναι ένα παιδί ψηλό, αδύνατο , που η πρώτη εντύπωση που σου δίνει είναι ότι είναι κάπως κλειστός και σοβαρός.Ναι καλα..Ενώ ο Α. είναι ένα άτομο που κατα πάσα πιθανότητα στην Ελλάδα δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ , γιατί θα συχνάζαμε σε διαφορετικά μέρη, με τον που τον είδα εδώ και του μίλησα 10 λεπτά, μπήκε στην καρδιά μου. Τρομερή αίσθηση του χιούμορ, ατακαδόρος, σωστός, ευγενικός.Είχε επίσης και πολλές παραξενιές οι οποίες όμως τον κάνανε πιο αξιαγάπητο καθώς αυτοσαρκαζόταν γι αυτές ή τις υποστήριζε με σθένος..Μεγάλη αδυναμία μου ο Α. Και να τος που τέλειωσε με το μάστερ του και άρχισε να ψάχνει δουλειά προς Γερμανία μεριά που είναι και η κοπέλα του..Και έφυγε.Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς.Έκανε ό,τι ήταν να κάνει και έφυγε..Εμένα θα μου λείψει μαλλον..
Δεύτερο φευγιό και πιο δύσκολο..Η Θ.. Η φίλη μου και συγκάτοικός μου τον τελευταίο 1,5 σχεδόν χρόνο.Με τη Θ. γνωριστήκαμε τον Σεπτέμβρη του 2010. Είχαμε πάει σε ένα πάρτυ του TU/e (του πανεπιστημίου μας) που γινόταν για εμάς τους πρωτοετείς.Ολλανδικές βλακείες, αλλά είχε τσάμπα μπύρες μέχρι τις 6. Μίλαγαμε εκεί με διάφορους και ξαφνικά βλέπω τη Θ. Έγιναν οι συστάσεις, χάρηκα , χάρηκε, είπαμε τα βασικά, παραπονέθηκε ότι το τσιγάρο της σβήνει όλη την ώρα με τα γαλάζια χαρτάκια, και μετά μοιραστήκαμε πατάτες τηγανητές. Τρεις μέρες μετά πήγαμε παρέα σε ένα live (οι NoBunny ήταν ) και στο γυρισμό χαθήκαμε.Κάναμε πολλούς κύκλους μέχρι να βρούμε πώς γυρίζουμε, και έβρεχε κιόλας..Είχε όμως πλάκα..Την επόμενη βδομάδα πήγαμε για κρασί χαλαρά στο Bommel, που εν τέλει έγινε 4 κρασιά και πολλή κουβέντα..Και έτσι γίναμε φίλες.Η Θ. είναι ένα άτομο που σίγουρα θα γνώριζα στη ζωή μου κάποτε. Και που θα έκανα παρέα έτσι κι αλλιώς.Σαφώς , οι συνθήκες της "ξενητιάς" (μα τι ωραία που το πετυχαίνω το μελό) μας έφεραν πολύ γρηγορότερα κοντά, αλλά όπως και να χει..Περάσαμε όμορφα και άσχημα..Χωρισμούς μεγάλους και μικρούς. Θανάτους μεγάλους και μικρούς. Μαγειρέματα, βόλτες, ψώνια, κούρες ομορφιάς,απόπειρες γυμναστικής, μπάρμπεκιου, πάρτυ, μεθύσια, κλάμματα, γέλια..όλα.Και η αγκαλιά πάντα εκεί κι από τις δύο πλευρές. Το καλοκαίρι του 2011 μετακόμησα σπίτι της και από τότε γίναμε και συγκάτοικες. Και ήρθε η στιγμή που η Θ. πήρε το πτυχίο και μαζί και τον πούλο από το Αιντχόβεν.Γυρνάει Ελλάδα προς το παρόν και ζηλεύω με την καλή έννοια..Της είπα, μέσα στα κλάμματα του αποχαιρετισμού μας, να πάει να βρει δουλειά και σπίτι και πως θα πάω να την βρω κι εγώ σε 5 μήνες..Αμην. Και εις το επανειδήν. 
Τρίτο και τελευταίο του Φ. Ο Φ. ήρθε τον Γενάρη του 2011 στο Αινταχόβεν και τον γνώρισα τυχαια ένα βράδυ που πέρασα στα γρήγορα από το Bommel με πυρετό επειδή ήταν εκεί ο Π. με τον φίλο μας τον Γ. που είχε έρθει από Ελλάδα να μας δει. Εγώ με τον Π. στα χωρίσματα, σκατένια και η κατάσταση στο σπίτι στην Ελλάδα, εξεταστική και καμιά διάθεση γενικότερα. Έσκασα στο Bommel σαν λέτσος με φόρμες και 2 κασκόλ και μύτη να τρέχει και ο Φ. με κοίταξε περίεργα και πιάσαμε κουβέντα και δέσαμε..Και για να πω και την αλήθεια, εγώ στην αρχή τον ψιλογούσταρα τον Φ. Ήταν και εντελώς ο τύπος μου..Μακριά μαλλιά και τζίβες, μούσια , χυμαδιό..Αυτό μέχρι που έμαθα ότι είχε κοπέλα που αγαπούσε και πολύ.Εκεί μου πέρασε, και όταν λίγο μετά γνώρισα και την κοπέλα του , δεν υπήρχε αμφιβολία οτι ο Φ. θα έμενε φιλαράκος πρώτος και αγαπημένος..Πάει λοιπόν κι ο Φ. στην Αργεντινή για το τελευταίο κομμάτι του πρότζεκτ του και πολύ στεναχωριόμαστε όλοι γιατί είναι μορφάρα και θα μας λείψει..Αλλά θα έχουμε να θυμόμαστε.Αράγματα σπίτι του με ρακές, φαγητά, σούπες των αρρώστων, πάρτυ που γινόμασταν ντέφια και σλιπόβερς..Του κάναμε και το πάρτυ του αποχαιρετισμού το Σάββατο και τι ωραία που περάσαμε και τι καλά που ήταν όταν στο τέλος καθαρίσαμε όλοι μαζί, κομμάτια και ντίρλες..
Και έπονται κι άλλοι αποχαιρετισμοί.Για την ώρα δεν θέλω καν να τους σκεφτώ.Απλως περιμένω την δικιά μου αποχώριση.Και δεν ξέρω αν θα μου είναι δύσκολη ή εύκολη.Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν θα μου λείψει κάτι από αυτή τη σιχαμένη πόλη, που κυρίως με άσχημα πράγματα την έχω συνδέσει, αυτό θα είναι οι φίλοι μου εδώ..Γιατί ναι..Δεν έχω περάσει καλά τα δύο τελευταία χρόνια εν γένει..Αλλά ήμουν τυχερή.Και βρήκα αστέρια άτομα για παρέα..Που θα τα διάλεγα για φίλους μου one way or another..Κι αυτό είναι ωραίο..

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

eclipse ίσως

Πέρασε ένα Σαββατοκύριακο αδρανές και κατηφές.Όχι από εμένα μόνο παραδόξως. Η κατήφια που υπήρχε  ήταν διάχυτη μέσα στο σπιτικό μας.Λίγο το χανγκόβερ της Παρασκευής, λίγο η Σαββατοκυριακάτικη σαπίλα, λίγο τα γεγονότα..Πφ..Δεν ήταν όμορφα.Ένιωσα την σαπίλα στο πετσί μου.Καιρό είχα να το κάνω και δεν το φχαριστήθηκα κιολας.Βγήκα βέβαια από το σπίτι.Το Σάββατο έσυρα το κουφάρι μου μέχρι το σπίτι των κομπάρσων (οι φίλοι μας τα αγόρια είναι αυτοί.Γ.Π.Φ.) περπατητή και μετά από τρεις ώρες και τρεις ρακές γύρισα σπίτι.Κρύο πολύ, ταινία και ύπνος. Είχα φυσικά και τις γνωστές μου ενστάσεις περί της ταινίας που είδα..Διότι δεν γίνεται κούκλα μου να έρχεται να στην πέφτει ο θεος, να τον φτύνεις και μετά από καιρό να του την πέφτεις εσύ κι εκείνος όχι απλά να σου κάθεται, αλλά να σε ερωτεύεται και παράφορα και να αλλάζει ιδιοσυγκρασια, ψυχη νου και τρόπο σκέψης ( από το 2.30). Δηλαδή είναι ψέμα και ποιον νομίζετε ότι κοροίδεύετε στο κάτω κάτω. Και να βλέπω μετά εγω στον ύπνο μου αντίστοιχα όνειρα με εμένα πρωταγωνιστρια και να ξυπνάω ξενερωμένη.Εν πάση περιπτώση.Το αφήνω να πέσει χαμω και κρατώ ενός λεπτού σιγή για όλες εκείνες τις στιγμές που πιστέψαμε σε μια αμέρικανικη ρομαντική κομεντί..
Η Κυριακή ήρθε αντίστοιχα.Είχα στόχο να δουλέψω, να κάνω εργασία και πολλά ακόμα.Αλλά εν τέλει ήπια καφέ,τσάι, έτρωγα σχεδόν όλη μέρα βλακείες, είδα φιλαράκια στο σταρ σε λαιβ στρίμινγκ και σαν αποκορύφωμα το βράδυ, πάλι σε λάιβ στριμινγκ από το σταρ την Θεία απ Το Σικάγο και Sex and The City the movie. Κυριακή εφηβικών χρόνων ίσως..Που θα ρωταγε ο μπαμπάς "κανα ελληνικό έχει ρε παιδιά;" και είχε ρε φίλε.Την Θεία απ το Σικαγο.Α ναι, το είπα.Πολυ γέλασα με τον Μακρή.Είναι όλα τα λεφτα .
Τελοσπαντων, μετά από αυτές τις ώρες ποιοτικών ενασχολήσεων σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν αν γύριζε λίγο ο τροχός, και μου πήγαιναν όλα κάπως καλύτερα..Και μετά είπα πως μάλλον στο χέρι μου είναι.Οπότε η σημερινή μέρα ξεκινησε παουερφουλι και έχει βγει αρκετη δουλειά.Φτου μου, μην με ματιάσω.Ματιάζομαι και εύκολα ή άτιμη. 
Και να μαι εδώ στο γραφείο K10 μαζί με τον φίλο μου τον Vassil που γράφει το τελευταίο κομμάτι της διπλωματικής του, να ακούω Us and Them (όλη μέρα Floyd σήμερα, μόνο αυτό μου κολλάει) και να κοιτάω τα ωραία συννεφάκια πίνοντας τσάι με γεύση κεράσι.Σκεπτόμενη το μέλλον.Και το παρελθόν.Και ένα σωρό άλλες μπούρδες. Άντε να τελειώνουμε γιατί δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση εδω πέρα.Δεν περνάω καλά λεμεεεεεε..Όλα με το στανίο.Εμ δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτη η κατάσταση αγαπητέ αναγνώστη.Το βλέπουμε και πιο θετικά το πράμα , λέμε τα γνωστά την υγεία μας και το εννοουμε πιο πολύ από ποτέ κιόλας, αλλά επειδή μέρος της υγείας είναι και αυτή η ρημάδα η ψυχή κάτι πρέπει να γενεί.Πήρα φόρα τώρα και ίσως για ακόμη μια φορά να μην βγαίνει νόημα.
Έτσι θα σταματήσω εδώ.Και θα λήξει άδοξα ακόμη μια ανάρτηση. Υπό τους ήχους του Brain Damage.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Μυρωδιά



Και σκάει μια μυρωδιά τόσο γνώριμη και τόσο δυσάρεστη που ανακατεύεται το στομάχι σου. Ψέμματα. Πρώτα δένεται κόμπος. Και όταν συνειδητοποιήσεις γιατί , τότε ο κόμπος λύνεται.Και έρχεται η ανακατοσούρα. Μεσημέρι. Συννεφιά.Μυρωδιά βροχής ανακατεμένης με το τσιγάρο του διπλανού και σκέψεις πολλές και ανακατεμένες και  αυτές μεταξύ τους. Έτσι μυρίζει. Έτσι μύριζε και τότε. Μόνο που δεν ήταν Οκτώβρης, αλλά Απρίλης. Ήταν Απρίλης και τα νέα δεν ήταν καλά. Και πέρασε καιρός πολύς από τότε. Η μυρωδιά μένει όμως. Και ανακατεύεται και με το μπουφάν του άλλου, και έρχεται και η μυρωδιά από το κουτί. ΠΟΥΦ. Βρωμάει ρε. Ξουτ.Ξουτ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------