Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία

Ήταν Κυριακή, και ήταν παλιά. Πολύ παλιά, σε φάση να μη θυμάμαι καλα καλά πότε.Αλλά ήμουν μικρή και μου άρεσε ακόμη να πηγαίνω με τον μπαμπά βόλτες την Κυριακή. Τότε ήταν η εποχή που είχαμε στανταρ πρόγραμμα κάθε Κυριακή. Που περιλάμβανε βόλτα στον Κήπο (το Ζάππειο μωρέ), να δούμε τα ζωάκια για 8329749327493275932η φορά με την ίδια σειρά πάντα (παπιεςλυκοικατσικεςκοτεςπαπιεςπαλιελαφιζαρκαδιπαγωνιμαιμουλιονταριαπαπαγαλακια), μετά να αγοράσουμε λαχείο από την κυριούλα που ήταν πάντα στο ίδιο μέρος, μετά να παίξουμε στα γρασίδια και εγώ να σκαλίζω το ρυάκι νερού με ένα ξύλο και να λέω ότι θερίζω, μετά κούνιες, μετά να παίξουμε κοκκινοσκουφίτσα στο πλακώστρωτο δρομάκι με την κληματαριά, μετά άλλες κούνιες, μετά πορτοκαλάδα στο στάδιο απέναντι, και μετά παγωτό για το σπίτι από το IGLOO στην Ευτυχίδου.
Εκείνη την παλιά Κυριακή όμως δεν έγινε έτσι.Είχε συννεφιά και όλοι ήταν λίγο κουρασμένοι. Η γιαγιά η Ελένη είχε μείνει σπίτι γιατί ο μπαμπάς κι η μαμά είχαν πάει βόλτα το προηγούμενο βράδυ και όλο ροχάλιζε και την άκουγα γιατί κοιμόταν στο δωμάτιό μου σε ένα ντιβανάκι. Και ο μπαμπάς είπε να πάμε αλλού βόλτα, με το αυτοκίνητο, στην εξοχή, μαζί με τη γιαγιά και να μαζέψουνε και χόρτα και εγώ δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να πάμε αλλού, εγώ στον Κήπο ήθελα να πάω πάλι, αλλά δεν είπα τίποτα και σκεφτόμουν ότι θα κάνει ζέστη και θα ζαλίζομαι μέσα στο αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει γιατί θα έρθει και η μαμά μαζί και θα κάτσει πίσω μαζί μου και θα με παίρνει αγκαλιά και θα μου δίνει φιλιά. Και πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε βόλτα κάπου σε ένα βουνό και ήρθε και ο νονός μου με τη Δήμητρα και την Αριαδνη και ούτε που κατάλαβα πότε συννενοήθηκαν, αλλά χάρηκα που ήρθαν οι φίλες μου μαζί και δεν θα βαριόμουν τουλάχιστον. Και πήγαμε εκεί στην εξοχή και όλοι οι μεγάλοι μάζευαν χόρτα και εμείς τα παιδιά ψάχναμε σπαράγγια γιατί άρεσαν στην Αριαδνη και νομίζαμε ότι μπορεί και να βρισκαμε.Τελικά δεν βρήκαμε, και η Αριάδνη έκλαιγε αλλά ο νονός μου της είπε ότι θα της πάρει από τον μανάβη. Και μετά πήγαμε σε μια ταβέρνα για να φάμε κι εγώ ήθελα να πάω στο αμάξι του νονού μου για να είμαι με τα κορίτσια και το αυτοκίνητο μύριζε ζεστή trident μέντα -μπλε- και ζαλιζόμουν, αλλά πάντα έπαιρνα όταν μου έδινε ο νονός τσίχλα κι ας μην μου άρεσε που έκαιγε.Και πήγαμε στην ταβέρνα και φάγαμε παϊδάκια που εμένα δεν μ αρεσαν πάρα πολύ , αλλά πάντα παϊδάκια ζητούσα.Ανώμαλο από μικρό. Και μετά μπήκαμε στο Λάντα και γυρίσαμε σπίτι αφού πρώτα περάσαμε από το Νεο Κόσμο για να αφήσουμε την γιαγιά και απο το IGLOO για να πάρουμε παγωτό. 
Αυτή ήταν μια πολύ παλιά Κυριακή.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

να σας πω μια ιστορία;

Πέρασαν δύο μήνες αγαπητέ αναγνώστη, και εγώ άφαντη. Σχωράτε με.Δεν φταίω εγώ. Φταίει ο έρωτας (όλα τα χει πει η ευλογημένη). Καλα νταξ, όχι μόνο..Ξέρετε τώρα, τρεξίματα, Ολλανδίες, μαλακισμένες συναναστροφές και διαδικασίες, βόλτες, διπλωματικές φφφ..Δεν είχα και πολλή έμπνευση το παραδέχομαι. Γουατέβερ όμως, τώρα μου ρθε. Μεταξύ της κυρίας Etta James και του απογευματινού καφέ. Γιατί μπορεί αγαπητέ αναγνώστη να κοντεύει βράδυ,αλλά ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στη χώρα που από Μάιο και μετά, τον πούλο,νύχτα δεν έχει και πολύ. Ξυπνάω φίλε μου σήμερα έντρομη, φώς έξω, μου έπεφτε ο ήλιος μέσα στο μάτι. Τρόμαξα, ήθελα να είμαι νωρίς στη σχολή.Τι σκατά, δεν χτύπησε το ξυπνητήρι στις 7; Κοιτάω, ήταν μόλις 5..Ε..Ξανακοιμήθηκα. Αλλά έκλεισα και την κουρτίνα πρώτα.Η προσωρινή συγκάτοικος Δ., δεν είχε κάποιο θέμα.Κοιμόταν το κορίτσι. Χα!Έκπληξη.Είμαι σε άλλο σπίτι, όχι στο δικό μου. Και πώς να είμαι στο δικό μου βέβαια, αφού το ξενοίκιασα.Βέβαιααα..Από τον Απρίλη.Επειδή γυρνάω σιγά σιγά.Και η Ολλανδία γίνεται το προσωρινό μου μέρος.Χουχουχου (τρίψιμο χεριών). Φιλοξενούμαι λοιπόν στην καλή την Δ.που είναι εξαιρετικό κορίτσι και μια χαρά τα πάμε. Ευτυχώς για λίγες μέρες , γιατί η συμβίωση σε ένα δωμάτιο είναι ζόρικο πράμα. Πίνω λοιπόν τον απογευματινό ελληνικό καφέ μου, ακούω τον κύριο Κορτσέλη στο www.toradiofono.gr και υποτίθεται ασχολούμαι με τη διπλωματική μου ενώ με βαράει η υποψία ήλιου που έχει βγάλει σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, μόνο μετη διπλωματική δεν ασχολούμαι. Τέλειωσαν κι οι ζωές στο κάντι κρας, γάμα τα! Αντί λοιπόν να ασχολούμαι με τα Enterprise Reference Architectures σκέφτομαι διάφορα παρελθοντικά γεγονότα, όπως εκείνη τη συναυλία που είχα πάει τον Σεπτέμβρη του 10. Μου τη θύμησαν σήμερα οι μουσικές επιλογές της αδερφής μου. Νίοφερτη εγώ στην Αιντχόφα, και μια Κυριακή μου στέλνει η Θ.ένα άλμπουμ του Mark Lanegan μαζί με την Isobel Campbell (ναι βρε, την Belle από τους Belle & Sebastian), το Hawk. Το ακούω κι εγώ, όμορφο ήταν , τον Λάνεγκαν τον αγαπούσα ήδη , και την Μπέλ βέβαια, μου λέει η Θ. παίζουν στο Effenar την άλλη Κυριακή, πάμε. Ε, πάμε της λέω. Και πήγαμε. Από τότε, νομίζω δεν έχω ξανακούσει το Hawk. Και δεν αγαπώ πια την Μπελ τόσο. Ίσως να την αγαπούσα ακόμα αν μας είχε ζητήσει ένα κέρμα. Γιατί αυτό της έλειπε. Ο Μαρκ ομως..αχ..
Έτσι ξεκίνησαν οι συναυλιοβόλτες μου στην Ολλανδία. Ψέμματα.Πρώτα είχαν προηγηθεί οι NoBunny, που πολύ ωραία είχαμε περάσει , και ήταν και το πρώτο μας ραντεβού με τη φίλη μου τη Θ., νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό.Ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες, αλλά δεν θέλω να πω γι αυτές, δεν θυμάμαι καν γιατί αναφέρθηκα σ αυτή, αλλά δεν θα διαβάσω παραπάνω να θυμηθώ γιατί θα χαλάσω τη μαγεία. (τσσσσ).
Παλιά μου φαίνεται..ναι παλιά πολύ, πριν 3 χρόνια..Ξεκινήσαμε από τα space boxes της  De Lismortel , πήγαμε στην Geldropseweg και τώρα είμαστε νομάδες μεν , αλλά με καλή παρέα θενκ γκοντ στις καινούριες εστίες. 'Ολα αλλάζουν, συνέχεια. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις με αυτούς, οι καταστάσεις..όλα μεταβάλλονται. Σκάνε καινούρια πράγματα από το πουθενά, άλλα δεδομένα αλλάζουν, εκπλήξεις έρχονται και μετά παύουν να είναι εκπλήξεις (γιατί ας το πούμε-φαινόταν το πράγμα, από τον Γενάρη του 2012 που ξεκίνησε η "γνωριμία" με εκείνη την κοπέλα).Το μόνο που μένει σταθερό είναι οι Ολλανδοί. Αυτοι ρε φίλε, βρέξει χιονίσει (και χιόνισε και πολύ φέτος) 12 η ώρα θα φάνε λαντς, και μόλις ξεμυτίσει ο ήλιος πίσω από το μαύρο σύννεφο, θα βάλουν σαγιονάρα και θα κάνουν μπάρμπεκιου.Να ναι καλά τα παιδιά, να χαίρονται τη ζωή τους εδώ.Αλλά μακριά μου πλιζ. 
Ε αυτά.Τέλειωσε ο καφές, λέω να ασχοληθώ με τη διπλωματική πάλι.Αφού παίξω πρώτα Κάντι Κρας. Γεια σας! (Τελικά ιστορία δεν είπα-μόνο μαλακίες-αλλά δεν πειράζει, σας την έφερα και σας έκανα να διαβάσετε)