Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Ένα (ακόμα) γράμμα

Χωρίς προσφώνηση.

Είναι 14/12/2014.Και είναι και ένα από αυτά τα βράδυα που θα ήθελα τη παρέα σου. Να πάμε γήπεδο, ή επειδή ο Παναθηναϊκός έχει τα μαύρα του τα χάλια, να πίναμε παρέα μια ρακούλα. Ναι , το αποφάσισα.Αν ήσουν εδώ, αυτό θα ήταν το δικό μας πια.Να πηγαίνουμε να πίνουμε τις ρακούλες μας και να τα λέμε. 
Έτσι που λες. Θα ήθελα τη παρέα σου απόψε.
Σε σκεφτόμουν τη προηγούμενη βδομάδα.Εκεί στη δουλειά.Στη γενική συνέλευση. 
Και το ίδιο βράδυ, στην Απανεμιά. Νομίζω πως θα σου άρεσε πολύ εκεί..Να πηγαίναμε παρέα.Και αν γνώριζες την φίλη μου την Κ. θα την λάτρευες. Κι εκείνη σίγουρα. Αλλά αυτό δεν είναι νέο.Εσένα όλοι σε λατρεύαν. 
Έτσι που λες..Πολύ σε σκέφτομαι. Όλον τον καιρό.Αλλά δεν σε βλέπω πια στον ύπνο μου τόσο συχνά.Δεν έρχεσαι.Αλήθεια, γαιτί δεν έρχεσαι;
Καμιά φορά νομίζω πως έχεις θυμώσει μαζί μου. Πως δεν συμφωνείς με αυτά που κάνω ή με τις επιλογές μου.Στις πολύ μαύρες μου, σκέφτομαι ότι ντρέπεσαι κιολας.
Μετά μου περνάει γιατί μάλλον παραλογίζομαι.Δεν γίνεται ούτε θυμωμένος να είσαι, ούτε να ντρέπεσαι..Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν που απευθύνομαι τώρα.Μάλλον εγώ τα χω λίγο χαμένα απόψε.