κι αλλο ποστ σήμερα.

Γιατί μια λέξη άκουσα.Από τη μαμά μου.Κι αν και είναι θετικές οι σκέψεις μας, όλον αυτό το καιρό, και τώρα, και δεδομένης της όλο και καλύτερης κατάστασης του μπαμπά μου, εγώ φοβάμαι.Για την ακρίβεια χέζομαι και δεν μπορώ να μείνω ψύχραιμη.Νιώθω μόνη μου τώρα. Πολύ.Και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν γι αυτό. Ούτε καν στον Π.Ίσως να μπορώ να μιλήσω αύριο, που θα ξέρω πιο πολλά.
Και προσπαθώ να το δω όλο αυτό σαν εφιάλτη που θα περάσει.Να περάσει.Μόνο αυτό θέλω. Να είναι εφιάλτης και να φύγει, να πάει στον διάβολο κι ακόμα παραπέρα.Και να τελειώσουν επιτέλους όλα αυτά τα άσχημα γεγονότα.
Σαν να μην έχω άλλη αντοχή νιώθω.Και πονάω πολύ.Και δεν μπορώ γαμώτο.
Και ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι.Είναι νομίζω από τις λίγες φορές που είμαι σίγουρη ότι κάποια σκέψη μου δεν είναι εγωιστική.Αλλά τώρα τι..Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα και απλώς περιμένω να μου πουν.Και αγωνιώ και τρελαίνομαι (γιατί δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου και την δύναμή μου). Και θέλω τόσο μια αγκαλιά.
Και θέλω μόνο θετικά να σκέφτομαι, και αυτό προσπαθώ να κάνω.Αλλά ξέρεις κάτι; Κάποιες φορές είναι τα όρια εκεί και δεν ξεπερνιούνται.Και όσο κι αν προσπαθώ μόνο κακές σκέψεις καρφόνωνται.
Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου.Μόνο ό,τι κάνω εδώ.Και ότι σκέφτομαι.Και μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Δεν βγαίνει νόημα από αυτά που λέω.Αλλά χέστηκα.
Εγώ τώρα μόλις έκανα ένα μίζερο ποστ.Είχα υποσχεθεί ότι αυτό δεν θα γινόταν ξανά.Αλλά σχωράτε με.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Μπορώ μόνο να σκεφτώ ότι όλα θα πάνε καλά.Και ότι τίποτα δεν γίνεται να πάει αλλιώς..Μόνο καλά θα πάνε όλα.Μόνο καλά..