Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Να τα πώ;

Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν.
Διαβάζετε με δική σας ευθύνη, και αν δεν με ξέρετε και πολύ καλύτερα να μην συνεχίσετε, γιατί θα με πείτε γκρινιάρα και μαλακισμένη και άλλα άσχημα. Αν με ξέρετε και θέλετε ακόμα να με ξέρετε πάλι δική σας η επιλογή, εγώ τώρα για μένα θα τα πώ, κι όποιος θέλει διαβάζει, αλλά με δική του ευθύνη μόνο. Εντάξει;
Πάμε.


Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Κανένα ξέσπασμα μεγάλο, μια παγωμάρα μόνο. Το μυαλό σε συνεχή λειτουργία για κάποιο λόγο.Υποθέτω για να μην σκέφτεται. Αλλά σκατά.Πλήρης αποτυχία , όλο σκέφτομαι, άλλη δουλειά δεν κάνω. Τις μέρες αυτές η πόλη (ο Θεός να την κάνει) μου φαίνεται πιο άσχημη από ποτέ. Άσχημη και παγωμένη.Βοηθούσαν και τα χίονια τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν εννοώ αυτό. Είναι παγωμένη ρε παιδί μου.Σαν να είναι μια στεναχωρημένη πόλη. 
Σήμερα έβρεξε.Η θερμοκρασία ανέβηκε απειλητικά στους 3 βαθμούς και η βροχή έλιωσε τα χιόνια. Περιμένα λίγο μήπως ξεπλύνει καμιά ασχήμια.Αυτή η ελπίδα που εμείς οι αισιόδοξοι έχουμε ενίοτε.Αλλά τζίφος φίλοι μου.Εξακολουθεί να είναι άσχημη η πόλη, και όλα. Και παγωμένα ακόμη. Όπως είναι τα χέρια μου, η μύτη μου και τα πόδια μου. 
Παίζει να έχω χάσει και λίγο την αίσθηση του χρόνου. Φέτος( όχι το 2013, τη σεζόν εννοώ, από Σεπτέμβρη και μετά ) μου φαίνονται όλες οι μέρες ίδιες..Η διαφορά έγκειται στο αν θα κάτσω στον καναπέ το σαββατοκύριακο ή στην καρέκλα της τραπεζαρίας. Και την τελευταία βδομάδα νιώθω να έχω χάσει λίγο και την αίσθηση του χώρου.Πραγματικά είναι πολύ όλο αυτό. Ο καιρός είναι πολύς.Που εχει περάσει.Και που μένει.Και ταυτόχρονα είναι και λίγος.Που έχει περάσει και που έχει μείνει. Και δεν ξέρω και πολύ τι λέω. Απο Σεπτέμβρη και μετά η Μαργαρίτα ήταν χαρούμενη τον Δεκέμβρη. Και τις πρώτες μέρες του Γενάρη.Μονο. Κακό κακό. Ναι μωρέ , το καταλαβαίνω. Δεν είμαι χαζή. Αλλά ξέρω και πότε θα ξαναείμαι χαρούμενη και με όρεξη για ζωή και γενικά Μαργαρίτα.  Μη λεμε μαλακίες.Δε θέλω να γκρινιάζω αλλά όλο αυτό κάνω όταν είμαι εδώ. Μου φταίνε όλοι και όλα και χαμογελάω λίγες στιγμές που είναι πιο ευχάριστες..Αυτές που θα μιλήσεις στο τηλέφωνο, ή θα λάβεις το αναπάντεχο μήνυμα ή θα ακούσεις ένα τραγούδι ή θα πάρεις την κιθάρα και θα παίξεις κάτι που σ αρέσει..
Πάλι καλά.
Και τώρα τι.Εγώ ας πούμε τώρα αν μπορούσα θα ήμουν εκεί.Με την Ε. και μετά δεν ξέρω.Εκεί θα μουν πάντως. Δεν παρατάω τίποτα όμως γιατί είναι κι αυτός ο γαμημένος εγωισμός μου που δεν με αφήνει.Ο εγωισμός όμως αυτός που μόνο εναντίον μου βγαίνει.Δεν είναι αυτός δηλαδή που λες ΕΓΩ πρώτα και κανεις αλλος.Οχι ρε. Χαλάκι να μας πατήσουν ακόμα.Με μικρά ή μεγάλα γράμματα. Είναι ο εγωισμός του "εγω θα τα καταφέρω" . Δεν ξερω αν το λενε καν εγωισμο αυτό, αλλά τελευταία μπούμερανγκ μου γυρνάει νομίζω και όσο πάω να το ρίξω πίσω το μπούμερανγκ και να το κάνω φρίσμπι και να φύγει μακριά και να πάρει μια φυσιολογική πορεία, τόσο αποτυγχάνω.Και να σου η λούπα σκέψεων κι άντε πάλι απ την αρχή σαν το άγραφο χαρτί που λέει κι ο Νικολάκης ο Πορτοκάλογλου..
Κοιταω κάθε πρώι στον καθρέφτη τη μούρη μου. Και είμαι άσχημη.Από μέσα. Όπως πριν 1.5 χρόνο περιπού.Ή λίγο λιγότερο, η συσσορευτικά. Και αυτό είναι που πρέπει πρώτα να τακτοποιηθεί. Γιατί το ρεζουμέ είναι ένα. Άν κοιτάξω στον καθρέφτη και πω μπάζο είσαι, αυτόματα ο συνειρμός λέει "όχι εσύ..η ψυχούλα είναι λίγο μπάζο τελευταία.". Αυτά τα ευχάριστα είχα να πω.Ελπίζω να μην το φτάσατε ώς το τέλος.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

δεν ξηγιεσαι καλα

Δεν πιστεύω στο η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Ούτε κατα διάνοια.Νομίζω επειδή δεν με συμφέρει.Αν το 2013 πάει όπως ξεκίνησε, τη γαμίσαμε παιδιά.Είπαμε όμως.Δεν πιστεύουμε σε αυτή την ανόητη παροιμία. Γιατί όλα κι όλα , έχουμε σοφότατες παροιμίες (πχ. "Ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα νταούλια") αλλά και ανόητες, σαν αυτή.Ας αγνοήσουμε λοιπόν πόσο κάρτα και φάουλ ξηγιέται μέχρι στιγμής το 2013. 
Δεν επεκτείνομαι άλλο.
Σήμερα λέω να μαγειρέψω φακές.Κάνει πολύ κρύο και οι -14 τη ζητάνε τη σούπα τους. Άνοιξα το ντουλάπι σήμερα πριν φύγω από το σπίτι και τις είδα εκεί και μου το καναν το κλικ.Και θυμήθηκα όταν ήμασταν νηπιαγωγείο, δημοτικό, μικροί παντως, που μας κάναν το πείραμα με το βαμβάκι και τις φακές.Που φύτρωνε πρασιναδα, και κωλοχαιρόμασταν εμείς λες και είχαμε ανακαλύψη την πενικιλίνη. Τα αντίστοιχα παιδάκια σήμερα θα χαίρονται άραγε πιο πολύ με αυτό ή με το καινούριο τους i-phone? 
Αυτά. Είχα τα γενέθλια μου, και είχε βγάλει καινούριο δίσκο ο Θάνος Καλλίρης και ο μπαμπάς μου έφερε την κασέτα πριν το πάρτυ μου. Και φυσικά στο πάρτυ ακούγαμε Θάνο Καλλίρη και χορεύαμε και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνη έννοια το πού θα δίνουμε τα φιλιά όταν θα παίξουμε μπουκάλα.Στο στόμα ή στο μάγουλο; Ωραίες ανησυχίες. Όσο πάνε τα χρόνια γίνονται και πιο πολύπλοκες. Η αντίστοιχη έννοια τώρα στο πάρτυ δεν υπάρχει μάλλον.Κι ουτε θα βάλεις να ακούσεις καινούριο σι ντι. Ούτε δίσκο.Ούτε κασέτα. Μπορεί αν εχεις μεθύσει πολύ και το τραβάει η παρέα να χορέψεις τα παπάκια.Αλλά χλωμό. 
Σκατά.Καλύτερα ήταν τότε.

Και για να επανέλθω.2013, ξεκίνα να ξηγιέσαι καλύτερα.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

an end has a start

Μπήκε το 2013 μάγκες και ούτε που πήραμε χαμπάρι.Και να 'μαι πίσω στην Αιντχόφα τη καλή για να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα 2.5 χρόνια πριν. 
Η κλασσικούρα τώρα, και ατάκα που συνηθίζεται, θα ήταν : "μαλακααααα..πως πέρασαν 2.5 χρονια..ούτε που τα κατάλαβα!"...Λυπάμαι δεν θα την πω. Τα καταλαβα πολύ καλά αυτά τα 2.5 χρόνια, και εσείς μαζί μου πιστοί μου αναγνώστες, που με διαβάζατε να γκρινιάζω κάθε λίγο και λίγακι. Ευχαριστώ και θα σας αποζημιώσω. Πάρτε ένα ωραίο τραγούδι που ακούω τώρα και χαίρομαι μόνη μου.
Τα κατάλαβα που λέτε αυτά τα 2.5 χρόνια, αλλά δε πειράζει γιατί τελειώνει ο καιρός. An end has a start λένε οι Editors και αυτή η αρχή είναι σήμερα. Πάμε να τελειώνουμε γερά γερά. 

Σε άλλα νέα τώρα, είπαμε ότι το 2013 μπήκε και δεν το καταλάβαμε.Και μπήκε κάπως μελαγχολικά ας πούμε, αλλά με ένα συναίσθημα ότι θα είναι μια καλή χρονιά.Γενικότερα. Τελευταία το ένστικτο μου δεν κάνει και πολλά λάθη, οπότε βασιστείτε σε τούτα τα λόγια μου.Όλα καλά και την υγειά μας να έχουμε.
Δεν έκανα απολογισμό του 2012.Συνήθιζα να κάνω κάθε χρόνο.Αν ψαξετε τις παλιές αναρτήσεις θα τους βρείτε τους απολογισμούς μου.Του 2008 είναι ΕΔΩ ας πούμε.Φέτος δεν έβγαινε και πολύ.Ούτε πέρσι.Ήταν λίγο με το στανιό.Γι αυτό φέτος δεν έγινε καν.Εξάλλου τι να έλεγα;Οκ , δεν ήταν τόσο χάλια όσο το 2011, αλλά μεταξύ μας τώρα, δεν ήταν και καλά..Μόνο ότι πέρασε νεράκι.Με τα πάνω και τα κάτω του. Αλλά πέρασε.Και έχουμε 2013 τώρα, άρα αυτό κοιτάμε.Είθε να είναι μια ωραία χρονιά, έτσι όπως την προδικάζει το ένστικτό μου, γεμάτη χαμόγελα, υγεία και αγάπες. Αυτά. Δεν είναι ένα γιορτινό ποστ αυτό , να εξηγούμαστε.Αλλά δεν τα είπα τα ευχετήρια λόγια πριν και ήταν κρίμα.Άλλωστε τόσα χρόνια διαβαζόμαστε.

Μαργαρόλι στο Αιντχόβεν. Την πόλη για την οποία το μόνο που ήξερα όταν ήρθα, ήταν η ποδοσφαιρική της ομάδα.Απο τα τσαμπιολι , και από το τραγούδι εκείνο των Ημισκουμπρίων που λίγοι μάλλον θυμάστε, αλλά ξέρω σίγουρα δύο που το ξέρουν και τους αγαπώ γι αυτό.Αιντχόβεν και μυαλό κάπου εκεί στην Αθήνα, σε μια αγαπημένη κυρία που μας έχει τρομάξει.Αλλά είναι μάγκας και δεν τη φοβόμαστε.Είναι και το ένστικτο που σας έλεγα..enough said.
An end has a start είπαμε ε.Αντε να του δίνουμε.