the one with Margarita in a box

Σήμερα κλείνω 3 μήνες στο μαγευτικό Αιντχόφεν και στο κουτί μου.Spacebox το λένε.Για μένα είναι απλά ένα box το οποίο όμως έχω κάπως καταφέρει να το κάνω "δικό μου".
Πάνε 3 μήνες λοιπόν που ήρθα εδώ , και μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρια τα συναισθήματα τις καταστάσεις και τις σκέψεις μου. Σκάσαμε μύτη με τον μπαμπά μου εδώ, νιώθοντας ξένοι εντελώς, κάναμε τα εύκολα δύσκολα γιατί δεν ξέραμε (και κανείς δεν μας κατηγορεί γι αυτό), τραγουδάγαμε ή μάλλον ο μπαμπάς μου τραγούδαγε την "Μπαλάντα του Μετανάστη" και εγώ ένιωθα κενό.Το οποίο γιγαντιώθηκε όταν έφυγε ο μπαμπάς για την Αθήνα και έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου..Λίγο μετά το κενό έφυγε, η ζωή μου γέμισε, η αγκαλιά μου επίσης γιατί στο μεταξύ ήρθε κι ο καλός μου εδώ..Στις 7 Αυγούστου, με τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που θα συνέβαιναν στην συνέχεια.Δέκα μέρες μετά είχα μάθει τα άσχημα νέα από την Αθήνα και το μόνο που ένιωθα ήταν απελπισία και πόνος. Και μετά αυτά τα συναισθήματα μειώθηκαν και η ψυχή γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία.Και η ζωή στο Αιντχόβεν ξεκίνησε από την αρχή και προχώρησε..
Σήμερα, τρεις μήνες μετά, δεν έχω ξεμυτήσει από το κουτί μου. Όχι επίτηδες.Δεν είναι επετειακό το ζήτημα. Έτσι έγινε όμως, έτσι ένιωθα..δεν ξέρω. Η μόνη μου έξοδος σήμερα ήταν για να ανέβω στο από πάνω κουτί , του Π. , να του πάω τα σνίτσελ (που ήταν και ωμά σχεδόν) . Και μετά ξανά εδώ, στον κόσμο μου. Μουσική, σκέψεις, μοναξιές, σοκολάτα και stroopwafles.Και αποτελέσματα δημοτικών εκλογών κάθε τόσο.Πάμε ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΗΡΩΣΗ.:Ρ Και νύχτωσε χωρίς φεγγάρι (μάλλον έχει αλλά δεν το βλέπω) και η ώρα κοντεύει 12. "Κι εσύ γυναίκα στέκεσαι ακόμα κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο". :Ρ
Βάζω σμάιλιζ στο μπλόγκ μου και είμαι παθέτικ.Δεν ξέρω τι άλλο να πω εδώ. Νομίζω I made my point.The one with Margarita in a box.Γενικά και όπως το πάρει κανείς.Και όπως θέλει να το δει ο καθένας βέβαια.