Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

χιόνι κι ένας ανώμαλος

Παγωνιά, χιόνι, το έστρωσε τελικά..Χιόνι σου λέω όχι αστεία.Εχθές έριχνε από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ.Το απόγευμα κατά τις 6 είπαμε με τη Θ. και την Ε. να πάμε να πιούμε έναν καφέ, έτσι βρε αδερφέ για το ονόρε (και για να τσεκάρουμε αν αληθεύουν οι φήμες περι καπνίσματος εντός της Bommel).Και μια και δυο ξεκινάμε από το πανεπιστήμιο αγκαζέ για να μην γλυστρίσουμε και πέσουμε οι λεπτεπίλεπτες, και τότε να σου ο ανώμαλος.Με -2 βαθμούς, χίονι τριγύρω και χιόνι να πέφτει, περπάταγε χαλαρός και άνετος με σανδάλι,βερμούδα και κοντομάνικο.Ούτε καν κάλτσα.Ξώφτερνος.Πολλών λογιών είναι η τρέλα, αλλά ο τύπος έδωσε ρεσιτάλ. Μαλάκα ΧΙΟΝΙΖΕ. Αν αυτό δεν είναι ανωμαλία , τι είναι;
Τελικά στην Bommel δεν καπνίζουν μέσα, παρα μόνο το βράδυ, μετά τις 10.30-11.00. Κάτι είναι κι αυτό σαφώς.Δεν είμαι καπνίστρια, αλλά είναι σπαστικό και για τον καημένο που θέλει με τη μπύρα του να κάνει ένα τσιγάρο, να πρέπει να βγει στο αγιάζι.Κι ας έχουν τις ψηστιέρες-σόμπες ανοιχτές.Ειναι χαρντκορ πράματα αυτά.Αυτά λοιπόν περί χιονιού κι ανωμαλίας.
Η ζωή στο Αιντχόφεν κοιλά κανονικά και γρήγορα, Χριστούγεννα πλησιάζουν και για άγνωστο λόγο δεν χαίρομαι και πολύ.Μόνο που μου έχουν λείψει όλοι στην Ελλάδα, και θέλω να τους δω..
Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και αποχωρώ!

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Κιουρεντ κοντίσιονς

-2,2 βαθμοί κελσίου. Δείκτης ψυχρότητας -6. Πιθανότητα χιονιού. Και φοράω 4 μπλούζες, το μπαλετικό χοντρό καλσόν μου και τζιν. Και μπουφάν θηρίο.Και κάτι έπαθε το πίσω φρένο του ποδηλάτου μου.
Και πρέπει να πάω να γραψω Στοχάστικ Οπερέισονς Ρισέρτς. Γάμα τα.
Αλλά είμαστε γελαστοί!Και χαρούμενοι!Αυτά!

(ήθελα να φύγει η χθεσινοβραδινή μιζέρια από το μπλογκ μου-Ζήτω η χαρα και το γελιο)

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

κι αλλο ποστ σήμερα.

Γιατί μια λέξη άκουσα.Από τη μαμά μου.Κι αν και είναι θετικές οι σκέψεις μας, όλον αυτό το καιρό, και τώρα, και δεδομένης της όλο και καλύτερης κατάστασης του μπαμπά μου, εγώ φοβάμαι.Για την ακρίβεια χέζομαι και δεν μπορώ να μείνω ψύχραιμη.Νιώθω μόνη μου τώρα. Πολύ.Και δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν γι αυτό. Ούτε καν στον Π.Ίσως να μπορώ να μιλήσω αύριο, που θα ξέρω πιο πολλά.
Και προσπαθώ να το δω όλο αυτό σαν εφιάλτη που θα περάσει.Να περάσει.Μόνο αυτό θέλω. Να είναι εφιάλτης και να φύγει, να πάει στον διάβολο κι ακόμα παραπέρα.Και να τελειώσουν επιτέλους όλα αυτά τα άσχημα γεγονότα.
Σαν να μην έχω άλλη αντοχή νιώθω.Και πονάω πολύ.Και δεν μπορώ γαμώτο.
Και ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι.Είναι νομίζω από τις λίγες φορές που είμαι σίγουρη ότι κάποια σκέψη μου δεν είναι εγωιστική.Αλλά τώρα τι..Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα και απλώς περιμένω να μου πουν.Και αγωνιώ και τρελαίνομαι (γιατί δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου και την δύναμή μου). Και θέλω τόσο μια αγκαλιά.
Και θέλω μόνο θετικά να σκέφτομαι, και αυτό προσπαθώ να κάνω.Αλλά ξέρεις κάτι; Κάποιες φορές είναι τα όρια εκεί και δεν ξεπερνιούνται.Και όσο κι αν προσπαθώ μόνο κακές σκέψεις καρφόνωνται.
Τίποτα δεν είναι στο χέρι μου.Μόνο ό,τι κάνω εδώ.Και ότι σκέφτομαι.Και μόνο αυτό μπορώ να κάνω.
Δεν βγαίνει νόημα από αυτά που λέω.Αλλά χέστηκα.
Εγώ τώρα μόλις έκανα ένα μίζερο ποστ.Είχα υποσχεθεί ότι αυτό δεν θα γινόταν ξανά.Αλλά σχωράτε με.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.
Μπορώ μόνο να σκεφτώ ότι όλα θα πάνε καλά.Και ότι τίποτα δεν γίνεται να πάει αλλιώς..Μόνο καλά θα πάνε όλα.Μόνο καλά..

δεν θα βάλω τίτλο

γιατί 1) δεν έχω σκεφτεί κάτι έξυπνο και πιασάρικο (λέμε τώρα) να βάλω 2) αν τελικά βάλω , λόγω του 1) ο τίτλος μου θα είναι πολύ κλισέ, τύπου "let it snow" κλπ.Οπότε δεν βάζω.Τελεία και παύλα.
Την Παρασκευή έριξε το πρώτο χιονάκι στην Αιντχόφα.Καλά, μαλακίες, ούτε καν το έστρωσε.Είχε μείνει λίγο το Σάββατο το πρωί, πάνω στα δέντρα, στα παγκάκια και σε τέτοια μέρη, αλλά μετά ο ήλιο ο ηλιάτορας κατάφερε να το λιώσει.Οπότε πάει.-2 πάντως είχαμε εψές το βράδυ που γύρναγα.Θα μπορούσε να χιονίσει πάλι, και να ρίξει παχύ χιόνι και να το στρώσει και να είναι όμορφα..Θα ήταν μάλλον όμορφα μέσα στο καμπους με το χιόνι.
Και αυτή η σκέψη μου έδωσε πάσα να σκεφτώ τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει στην ζωή μου..
Ε δεν είναι και πολλά, αλλά νοστάλγησα.Και σκέφτηκα χιόνι σε αυτά τα μέρη..Και κυρίως στην Λαγκάδα,ένα μέρος πανέμορφο που είχα πάει τον Ιούνιο με τν Π. πάνω στον Ταϋγετο.Ερημιά, ησυχία και βράχια γύρω γύρω.Μέσα στον Ιούνιο είχαμε παγώσει από το κρύο.Σκέφτόμουν πώς θα ήταν να χιόνιζε, να το έστρωνε, και να ήσουν εκεί.Η απεραντοσύνη της ομορφιάς.Άσχετο.Μαλακίες γράφω.
Φαινόταν πολλά υποσχόμενο αυτό το ποστ αλλά δεν βγήκε.Αντίο.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Στείτ οφ δι αρτ

Κι όμως εδώ είμαι ακόμα, αν και η απουσία μου 8 μέρες τώρα άλλα άφηνε να εννοηθούν!Όχι, καλά είμαι.Όλα στη θέση τους και στην συνηθισμένη τους τροχιά..
Μέρες πίεσης από όλες τις μπάντες. Οι εργασίες τρέχουν και είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να κάνω κάθε μέρα, που παθαίνω κοκομπλόκο και καταλήγω πολλές φορές να μην βγάζω άκρη! Επικές στιγμές. Τουλάχιστον το διασκεδάζω.Κάτι είναι και αυτό.
Από την άλλη το μυαλό μου βαράει υπερωρίες, χτυπάει κόκκινο με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί μέσα.Ολαρία ολαρά που έλεγε κι ο Σαββόπουλος.Νομίζω πως εδώ και 15 μέρες έχω να κοιμηθώ κανονικά...Να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, βρε αδερφέ, και να κοιμηθώ.Ανενόχλητη από σκέψεις και ασυνάρτητα όνειρα.Το αστείο είναι πως όσα όνειρα θυμάμαι , είναι πραγματικά διασκεδαστικά, και το να τα διηγείσαι την επόμενη μέρα σε κάποιον νηφάλιο έχει πολλή πλάκα. WTF ύφος και τα ρέστα. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν και αυτά που δεν θυμάσαι, που είναι συγκεχυμένες εικόνες μέσα στο νου μου , οι οποίες απλώς με κάνουν να στριφογυρίζω, να ιδρώνω, να ξυπνάω κάθε μία ώρα και γενικά να μην κοιμάμαι..Κέφι και πάρτυ τρελό.Άγχος μάλλον το λένε αυτό.Γένικα με πιάνω να με αγχώνουν πολλά πράγματα..Και μάλιστα πράγματα στα οποία δεν μπορώ να έχω καμία παρέμβαση..Χαζό,ε; Έτσι σε δουλειά να βρισκόμαστε..Το κόβω εδώ.Μάλλον πρέπει να αρχίσω τις βαλεριάνες μπας και χαλαρώσω ποτέ.Ή τους μπάφους.Έδω που είμαι είναι και εύκολο.
Για την ώρα είμαι χαρωπή στο Οντιτόριουμ και διαβάζω πέιπερς για να κάνω εργασία.Αυτό υποτίθεται ότι κάνω τουλάχιστον, γιατί όπως όλοι βλέπουν εγώ γραφω και γράφω.Και ό,τι γράφει δεν ξεγράφει (άσχετο).Και το μόνο που αφήνω αυτή τη στιγμή να περνάει από το όμορφο -στειτ οφ δι αρτ- κεφαλάκι μου είναι ότι όλα θα πάνε καλά.Σε κάθε τομέα και με κάθε τρόπο.Και ότι πάει..Έκλεισε ο κύκλος με τα δυσάρεστα γεγονότα.Και επιτέλους, θα μπορέσω σε λίγο καιρό να πω.. Είμαι ήρεμη και πολύ χαρούμενη.Και όλα αυτά τα λέω και τα πιστεύω τώρα, για να συνεχίσει η μέρα έτσι χαρωπά όπως ξεκίνησε!!!! Με ψιλόβροχο μεν, αλλά με κέφι και υπερένταση!!!!!
Αντίο!Α μπιαντότ.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

βρήκα γιατί

Με ρώτησες χθες γιατί έχω αυτό το blog.Και γιατί δεν σου είχα πει ποτέ τίποτα.Και τι γράφω.Και γιατί σε μπλογκ, αφού λέω πως δεν με νοιάζει αν τα διαβάζει κάποιος.Και προσπάθησα να σου απαντήσω.Αλλά φυσικά δεν τα κατάφερα.Όπως πάντα όταν μου κάνεις απανωτές ερωτήσεις.Ποτέ μα ποτέ δεν έχω βρει την σωστή απάντηση, ή μία που θα σε πείσει." Ανακρίβειες μου λες" "Δεν σε καταλαβαίνω" "Δεν με πείθεις ως συνήθως"..Αυτό μου λες και είναι αστείο γιατί συνήθως έχεις δίκιο.Με κομπλάρεις ρε παιδάκι μου.Με αφοπλίζεις ακόμη.Μετά από τόσο καιρό.Δεν μπορώ να βρω την σωστή απάντηση.Τι σημαίνει σωστή απάντηση ρε κορίτσι μου; Πες αυτό που πραγματικά ισχύει και την έχεις.Κι αν δεν μπορώ να εξηγήσω;Για την χθεσινή σου ερώτηση ας πούμε, δεν είχα απάντηση..Την σκέφτηκα όμως.Και την βρήκα.
Κοίταξα το πρώτο πόστ-κείμενο (?) που είχα γράψει σε αυτό εδώ το μπλογκ.Τον Σεπτέμβρη του 2007.Που ήταν ένας άσχημος μήνας.Και διάβασα και το δεύτερο ποστ. Vacant. Σου αρέσουν οι Dream Theater και αν διαβάσεις θα καταλάβεις. Μάλλον λοιπόν η ψυχή μου ήταν στα μαύρα της τα χάλια.Και ήθελε να πει πράγματα.Αλλά φοβόταν, ντρεπόταν , κόλωνε..γουατέβερ.Και ο τρόπος να βγουν ήταν αυτός.Μάλλον ήθελα να τα ξέρει κάποιος όλα αυτά. Αλλά δεν είχα το θάρρος να τα πω μόνη. Όσα γίνονταν κι όσα ένιωθα. Και απλώς περίμενα..Κάποιος να διαβάσει, να πει κάτι..Και να νιώσω πως κάποιος με ακούει..Comfort.Αυτό ζητούσα.
Ε μετά, πέρασε ο καιρός.Και γίναν κι άλλα.Και ξέρεις τι συνέβαινε τότε στη ζωή μου.Και πόσο ζοριζόμουν.Και το έζησες κι εσύ μαζί μου όλο αυτό, έστω και στο τέλος του.Και ήσουν εκεί, κοντά μου.Δύναμη.Και είσαι ακόμα.Ευτυχώς. Απλώς πριν έρθεις,ενώ ήξερα ότι χρειαζόμουν βοήθεια δεν ήξερα πώς να την ζητήσω.Φώναζα από δω. Δεν ξέρω αν είχε καταλάβει κανείς..Ξέρω να κρύβομαι καλά.Ειδικά πίσω από τις λέξεις..Μμμμ. Η Ελένη ήξερε.Μόνο. Άπλωσε χέρι..άργησα να το πάρω.Ευτυχώς το δικό σου το άρπαξα αμέσως.
Και μετά όλο αυτό έγινε συνήθεια.Και είναι ακόμη το γράψιμο εδώ ένας τρόπος να λέω αυτά που θέλω. Μπορεί να μην τα διαβάσει κάποιος , να βαρεθεί. Άλλος μπορεί απλά να ρίξει μια ματιά και κάποιος τρίτος να διαβάσει προσεκτικά..Δεν με νοιάζει και τόσο.Δεν έχει σημασία.Σημασία έχει να τα λέω και κάπου να βγαίνουν.Και να νιώθω ότι μπορεί να τα διαβάσεις κι εσύ κάποια στιγμή..Γιατί όπως σου έχω γράψει..όταν είσαι κοντά δαγκώνω τη γλώσσα μου.Βούλωνε Μαργαρίτα.Αυτό μου λέω..
Γιατί στα λέω αυτά; Έτσι.Γιατί θέλω να σου απαντήσω σε αυτό που με ρώτησες.Και η απάντησή μου να είναι αρκετή. Και γιατί αν έρθω τώρα να στα πω όλα αυτά, ή αν περιμένω μετά να έρθεις εσύ, δεν θα καταφέρω να ξεστομήσω ούτε τα μισά..Θα το βουλώσω πάλι.Ή όλα όσα θα πω θα ακουστούν αστεία και χωρίς νόημα. Με κομπλάρεις ακόμα..To sum up..

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Διαίσθηση το λένε

Intuition may refer to:


Αυτούς τους ορισμούς βρήκα για την διαίσθηση.
Καλύτερα μου πάει ο δεύτερος, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την διαίσθηση. Την έχω νομίζω.Και τώρα.Πολύ έντονα.Και γεγονότα την ενισχύουν και δεν ξέρω πώς και τι ακριβώς αλλά ξέρω.Και συνήθως δεν είναι η ευχάριστη διαίσθηση.Ξέρεις, ότι κάτι ωραίο θα γίνει σήμερα ή αύριο ή γενικά.'Οχι.Είναι η άλλη.Που προσθέτει πολλά πολλά μικρά καρφάκια στον κωλαρίνο και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις..Και προσπαθεί ο άλλος να σε καθησυχάσει είτε με λόγια, είτε με ψέμματα , είτε με όποιον τρόπο, και κάνει μια τρύπα στο νερό στην ουσία.Ο όποιος άλλος. η διαίσθηση εκεί.Υπάρχει.Ακούνητη. Πονάει, τσιγκλάει, ζορίζει, δημιουργεί ακεφιές και νεύρα -γιατί είπαμε είναι η δυσάρεστη- και δεν ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις και πώς να το χειριστείς το όλο ζήτημα.
Αυτά για την διαίσθηση.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ASDF

Μα 5,5; Και εδώ η βάση δεν είναι το βολικό 5αράκι.Είναι το 6.Μάλλον είμαι χαζή, δεν εξηγείται αλλιώς.Γιατί είχα διαβάσει ΠΟΛΥ. Πάλι καλά που πάιζουν και οι εργασίες μπάλα κατά 70% και ξέρω πως δεν θα κοπώ.Αλλά μου τη σπάει.Γαμώ τον Ολυμπιακό μέσα.
Ήμουν μέσα στην τρελή χαρά σήμερα, παρά το σπαστικό κρύωμα (από αυτά που ουσιαστικά δεν έχεις τίποτα πέρα από συνάχι και πονοκέφαλο αλλά νιώθεις κομμάτια) , διότι και όμορφο βράδυ ήταν το χθεσινό αν και στο σπίτι, είχα λάβει και ένα τέλειο δέμα σήμερα το πρωί από τους γονείς (ελληνικός καφές, φασόλια, φακές, μπισκότα, κοκαλάκια για τα μαλλιά, κρέμα για τα χέρια, ένα τέλειο σκουφί, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (μπαμπάς γαμάτος) πολλές παρενθέσεις βάζω και δεν θα βγαίνει νόημα, αλλά σαν σωστή επιστήμονας (μη χέσω) πρέπει να τις κλείσω).
Αυτά.Έχω νεύρα τώρα.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

jammin

Το Αιντχόβεν από το Σάββατο είναι επίσημα κιτς. Ξεκίνησε το Γκλόου Φέστιβαλ και όλη η πόλη έχει γεμίσει φωτάκια και λαμπιόνια, ενώ παράλληλα υπάρχουν πολλά φωτιστικά εφέ από προβολείς που παίζει να σε τυφλώσουν και να πέσεις από το ποδήλατο.Οκ..Υπερβάλλω λιγουλάκι, trademark μου είναι τούτο. Η Piazza για παράδειγμα δεν είναι και τόσο χάλια..Ορισμένα από τα φωτισμένα πράγματα ("ΜΗ ΛΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ") που έχουνε βάλει εκεια πέρα είνια όμορφα ίσως. Το πιο αστείο κομμάτι είναι νομίζω η κεντρική οδός με τα εμπορικά καταστήματα, η ανάλογη Ερμού..Έχει στηθεί κατά μήκος της πολύ ψηλά ένας..θόλος(?) , ένα τούνελ (?) ..ένα κάτι τέλοσπάντων από φωτάκια πολύχρωμα.Που φωτίζουν υπερβολικά πολύ.Και βγάζουν και μουσικές.Ύμνους ξέρω γω Χριστουγεννιάτικους.Ή μπορεί και όχι.Δεν ξέρω αν είναι Χριστουγεννιάτικοι ή όχι, αλλά εμένα αυτό μου θυμίζει το όλο σκηνικό.Χριστούγεννα σε μια κιτς εκδοχή όμως.Δεν γκρινιάζω άλλο γι αυτό.Εξάλλου λατρεύω την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα..Σήμερα πέρνώντας με το ποδήλατο από την προαναφερθείσα περιοχή και ενώ η ώρα ήταν ήδη 7 παρά και κανένα μαγαζί δεν ήταν ανοιχτό, σκέφτηκα πως "Μαλακίες κάνεις ρε Μαργαρώ, κρυώνεις, πεινάς, πονάει η κοιλιά σου, τράβα σπίτι ρε κοπέλα μου" .Όμως τότε είδα ανοιχτό το Jammin. Το Jammin καλοί μου άνθρωποι είναι ένα μαγαζί με ζαχαρωτά και σοκολάτες.Όχι ζαχαροπλαστείο..ΟΧΙ.Καραμέλες, ζελεδάκια, γλυφιτζούρια,καραμελόνια, σοκολατάκια, σοκολάτες , παγωτά, και άλλα πράματα καταστροφικά για τα δόντια..Εγώ το αγαπώ.Μάλλον θα είναι κάποια Ολλανδική αλυσίδα, γιατί είδα και στο Άμστερνταμ ένα..Έχει τα πάντα μέσα, πάντα χαίρομαι να μπαίνω.Μόνο αυγουλάκια Cadburry δεν έχω βρει, αλλά αυτά είναι μάλλον Λονδρέζικη υπόθεση..Μπούκαρα λοιπόν σήμερα και όλα ήταν υπερσοκολατοποιημένα..Πολλά σοκολατάκια, τρουφάκια, εξτρα καραμέλες , κορδελίτσες, μπαστουνάκια, κουτάκια, παρακουτάκια..Νταξ..Στάθηκα μπροστά στον τοίχο με τα σοκολατοειδή και χάζευα κανα μισάωρο.Μιλάμε είχα πάθει κοκομπλόκο.Δεν έφευγα..Έτσι ξόδεψα 6,10 ευρώ, που ναι μεν τα κλαίω γιατί αχρείαστα ήταν, τα ευχαριστήθηκα όμως καθώς τα τρουφάκια κωλολέγανε. Jammin λοιπόν!!!!Το αγαπάμε..Θα ξεχάσω εγώ που όταν ήταν εδώ η Β. κι ο Λ. δώσαμε 8 ευρώ σε ζελεδάκια και τα φάγαμε όλα και μετά είχαμε φούσκωμα και πρήξιμο και τα 4 μας;.Όχι.Δεν ξεχνιούνται αυτά..Ούτε ότι το πρώτο μου παγωτό στην Ολλανδία ήταν από εκεί..Και έχει και τα λατρεμένα Chupa Choups γλυφιτζούρια 0,20 ευρώ μόνο σε ό,τι γεύση θες.Μαλακα, πάλι παράκρουση έπαθα..Το κόβω και πάω για ύπνο.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

the one with Margarita in a box

Σήμερα κλείνω 3 μήνες στο μαγευτικό Αιντχόφεν και στο κουτί μου.Spacebox το λένε.Για μένα είναι απλά ένα box το οποίο όμως έχω κάπως καταφέρει να το κάνω "δικό μου".
Πάνε 3 μήνες λοιπόν που ήρθα εδώ , και μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρια τα συναισθήματα τις καταστάσεις και τις σκέψεις μου. Σκάσαμε μύτη με τον μπαμπά μου εδώ, νιώθοντας ξένοι εντελώς, κάναμε τα εύκολα δύσκολα γιατί δεν ξέραμε (και κανείς δεν μας κατηγορεί γι αυτό), τραγουδάγαμε ή μάλλον ο μπαμπάς μου τραγούδαγε την "Μπαλάντα του Μετανάστη" και εγώ ένιωθα κενό.Το οποίο γιγαντιώθηκε όταν έφυγε ο μπαμπάς για την Αθήνα και έμεινα για πρώτη φορά μόνη μου..Λίγο μετά το κενό έφυγε, η ζωή μου γέμισε, η αγκαλιά μου επίσης γιατί στο μεταξύ ήρθε κι ο καλός μου εδώ..Στις 7 Αυγούστου, με τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που θα συνέβαιναν στην συνέχεια.Δέκα μέρες μετά είχα μάθει τα άσχημα νέα από την Αθήνα και το μόνο που ένιωθα ήταν απελπισία και πόνος. Και μετά αυτά τα συναισθήματα μειώθηκαν και η ψυχή γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία.Και η ζωή στο Αιντχόβεν ξεκίνησε από την αρχή και προχώρησε..
Σήμερα, τρεις μήνες μετά, δεν έχω ξεμυτήσει από το κουτί μου. Όχι επίτηδες.Δεν είναι επετειακό το ζήτημα. Έτσι έγινε όμως, έτσι ένιωθα..δεν ξέρω. Η μόνη μου έξοδος σήμερα ήταν για να ανέβω στο από πάνω κουτί , του Π. , να του πάω τα σνίτσελ (που ήταν και ωμά σχεδόν) . Και μετά ξανά εδώ, στον κόσμο μου. Μουσική, σκέψεις, μοναξιές, σοκολάτα και stroopwafles.Και αποτελέσματα δημοτικών εκλογών κάθε τόσο.Πάμε ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΗΡΩΣΗ.:Ρ Και νύχτωσε χωρίς φεγγάρι (μάλλον έχει αλλά δεν το βλέπω) και η ώρα κοντεύει 12. "Κι εσύ γυναίκα στέκεσαι ακόμα κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο". :Ρ
Βάζω σμάιλιζ στο μπλόγκ μου και είμαι παθέτικ.Δεν ξέρω τι άλλο να πω εδώ. Νομίζω I made my point.The one with Margarita in a box.Γενικά και όπως το πάρει κανείς.Και όπως θέλει να το δει ο καθένας βέβαια.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

αν δεν βάλω τίτλο τι θα γίνει;

Χθες, εκεί που πίναμε το κρασόμπυρό μας στην Bommel και συζητώντας με κάτι διδακτορικούς φοιτητές, πληροφορήθηκα πως η Αιντχόφα είναι μικρή πόλη, και κλειστή κοινωνία και πάντα πρέπει να προσέχουμε τι λέμε γιατί μπορεί να βρεθούμε προ εκπλήξεων.Σε πρώτη φάση είπα "Οκ, το ξέρουμε ότι είναι μικρή πόλη και κοινωνία, αλλά γιατί να προσέχουμε τι λέμε?" "Γιατί όλα μαθαίνονται.Εσύ πχ, ξέρω ότι χορεύεις και ότι είσαι η κοπέλα του Π..Και άλλες τσίζι λεπτομέριες που δεν μπορώ να πω.".
Μπήκα σε σκέψεις λοιπόν. Πάει στα κομμάτια το "η κοπέλα του Π." . Δεν το χουμε κρυφό, ήταν εκεί και ο καλός μου, λογικό να το γνωρίζει κάποιος.Τα υπόλοιπα ο "αγνωστος διδακτορικός" που στο καλό τα ήξερε.Και γιατί?Και τι τσίζι λεπτομέριες μπορεί να ήξερε;
Καλά, στις ωοθήκες μου.Δεν με νοιάζει και τόσο,αλλά μπήκα σε λογικές σκέψεις.
Και θυμήθηκα ιστορίες απείρου κάλους από τις υπέροχες μέρες στον Χρυσό Οδηγό..:
Είναι μεγάλη Πέμπτη και μόλις έχουμε πληροφορηθεί ότι οι καλοί μας διευθυντάδες μας αφήνουν να πάρουμε πούλο 2 ώρες νωρίτερα. Με περίσσια χαρά και αγάπη σφιχταγκαλιαζόμαστε οι "αγαπημένοι" συνάδελφοι και ανταλλάζουμε ευχές γιορτινές και χαρμόσυνες.Καλή ανάσταση ,καλό Πάσχα, καλό σούβλισμα , καλά κρασιά και τα ρέστα.Και τότε ξαφνικά μένω μαλάκας καθώς η Μ. έρχεται και μου λέει "Το σεξ και οι πίπες μετρημένες τώρα, είναι άγιες μέρες..Από την Κυριακή και μετά".WTF?Και είναι αυτά τα μαρτυρικά δευτερόλεπτα που ψάχνεις να βρεις μια καλή απάντηση και δεν μπορείς.Γιατί πλάκα δεν έκανε.Τι να της πεις της μαλακισμένης εκείνη την ώρα, όπου δίπλα ακριβώς στεκόταν η άλλη φακλάνα φίλη της και χαμογελούσε "κάπως". Απλά είπα ενα "Δουλειά σου" με ζαχαροχαμόγελο και πήγα να χαιρετήσω και τους υπόλοιπους. Δεν είχα νευριάσει , απλώς σκεφτόμουν τι μου είχε μόλις πει. Εν τέλει , όταν ξαναγυρίσαμε στη δουλειά, έμαθα ότι το συμβάν είχε μαθευτεί και ότι η αγαπητή Μ. διέδιδε ότι είμαι ένα πουτανάκι που αρέσκεται στο να παίρνει πίπες στον γκόμενό του. Κι όλα αυτά τα συμπέρανε από το "Δουλειά σου" που τις είχα πει. Και ρε κοπελιά, σαφώς και αρέσκομαι στο να παίρνω πίπες στον γκόμενό μου, και γουστάρει κι αυτός και τα περνάμε φίνα.Εσένα ποιο το πρόβλημά σου. Το εν λόγω συμβάν το είχα αφήσει να πέσει κάτω λόγω μαλακισμένης φάσης που περνούσα τότε και δεν άντεχα να κοντράρομαι και πολύ.

Το παραπάνω ένα δίδαγμα για μένα ως προς τις κλειστές κοινωνίες και του πώς μεταφράζονται λόγια και απαντήσεις σε κάθε είδους προκλήσεις.Και γι αυτό η χθεσινή κουβέντα του άγνωστου διδακτορικού με έβαλε στο τριπάκι (παπακαλιάτης μοουντ ον :Ρ) του να σκέφομαι τι έχω πει και τι τσίζι ντιτέιλς μπορεί κάποιος να "ξέρει" για εμέ..Βέβαια είπαμε..Στις ωοθήκες μου.Αλλά..Η απορία παραμένει.

Αλλάζω θέμα. Αύριο αρχίζει το 2ο κουαρτάιλ και έχω ένα πρόσθετο μάθημα "stochastic operations research " που το κάνει μια Ελληνίδα καθηγήτρια και έχω ανέιπωτη περιέργια. Ακόμη οι εργασίες τρέχουν και εγώ δεν τις προλαβαίνω. Run Margarita, Run. On the run συνέχεια ρε.Οι φλόιντ ξέραν. Θα ακούσω Dark Side τωρα.Κολλάει στο mood.
Επίσης αύριο παίζουμε με τον Ατρόμητο.Και δεν ξέρω τι ώρα και πρέπει να το ψάξω.Και τώρα πρέπει να κλείσω αυτό το ανούσιο ποστ και να πάω να φτιάξω το ζνίτσελ μου να το φάω.Και μην ξεχνάτε σας αγαπώ.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

έτσι είναι

Όταν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο η υπόθεση περιέχει ένα κάποιο ρίσκο.Όταν σχεδιάζεις μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρια, και μάλιστα 2 μέρες πριν, όλο το συμπαν θα γαμηθεί και θα μείνεις με το πουλί στο χέρι.Μεταφορικά. Πώς μιλάς έτσι κοπέλα μου; Ντροπή και αίσχος.
Δεν μου βγήκε σε καλό το "δείπνο χθες" .Ανάθεμα τις ιδέες μου και τις μαλακίες μου.Δεν έστελνα ένα μειλάκι από το πρωί να ξέρει κι άλλος.Τεσπά.Τέλειωσε.
Ξαναθυμήθηκα τον λαστ εφ εμ εψες. Τις τελευταίες μέρες πίνω φανατικα ελληνικό καφέ.
Τώρα πάω σούπερ μάρκετ και νιώθω την σαπίλα να με τρώει.
Νέο ποστ μετά που θα νιώθω καλύτερα.

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Σήμερα είναι Πέμπτη

Αμέ!Κι εγώ αποφάσισα πως σήμερα θα ευχαριστηθώ και δεν θα διαβάσω καθόλου.Κοιμήθηκα μέχρι τις 12.Δεν το είχα σκοπό, αλλά ήταν αδύνατο να ξυπνήσω.Και είχα κοιμηθεί πολύ νωρίς εψές.
Σήμερα λοιπόν ανακάλυψα και μόνη μου την περιοχή του Eindhoven με τα second hand και vintage ρουχομάγαζα και χάρηκα ιδιαίτερα..
Βρήκα δύο που τα αγάπησα..Στο πρώτο αγόρασα ένα ωραίο μακοζάκετο, και είχε η προσπάθειά μου να συνενοηθώ με την κοπελίτσα.Από ότι κατάλαβα ήταν η κόρη της ιδιοκτήτιτριας και δεν είχε ιδέα..Ούτε από αγγλικά ούτε από τα προϊόντα του μαγαζιού.Την συμπόνεσα καθώς μου θύμησε εμένα κάτι σάπια καλοκαίρια που καθόμουν στο μαγαζί μόνη 15 αύγουστο ή τέλος αυγούστου ξέρω γω και η μάνα ήταν διακοπές.Εκεί να δεις απορίες και τηλέφωνα στη μαμά.Έτσι έκανε κι η κοπελίτσα σήμερα και ήταν γλυκύτατη.Στο τέλος προσπαθούσε να μου εξηγήσει σε μισά αγγλικά μισα ολλανδικά πως είχε τελειώσει το χαρτί για τις αποδείξεις και έπρεπε να τηυν κάνει γραπτώς.Γαμάτη.Κι εγω να συμφωνώ σε όλα.
Μετά βρήκα ένα άλλο μαγαζάκι τέλειο με έναν θεό μέσα που άκουγε σαλσοτράγουδα και τα είχε κάνει όλα πουτάνα εκεί μπροστά στο ταμείο του γιατί λέει έψαχνε ένα κολιέ που έχασε.Και πάλι το μαγαζί αμς θυμήθηκα που μονίμως όλα ήταν πουτάνα στο ταμείο.Συμάζευα εγώ , χάλαγε η μαμά, ερχόταν ο ντάντυ κουλ και φώναζε, τα ξαναμάζευε, τα χάλαγε πάλι η μανούλα!Και γαμώ!Ο τύπος λοιπόν μου έλεγε πως ήταν ο πιο παλιός εκεί και πως φέρνει κάθε μέρα νέα πράγματα και διάφορα άλλα όμορφα.Βρήκα και πήρα κι ένα δωράκι στον καλό μου και χάρηκα.Μετά μου πρότεινε και μερικά μπαρακια όμορφα για να πάμε.Local bars μου τα 'πε..Ε βέβαια λόκαλ, γιατί τα κεντρικά εκεί στην Stratum δεν παλεύονται.
Αυτά.Τώρα ετοιμάζω το δείπνο. Σας χαιρετώ με αγάπη και συμπόνια!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

αν δε φανταζεσαι φωτιες με καρβουνα μην παιζεις

Άσχετος ο τίτλος με το περιεχόμενο.Μου έχει κάτσει όμως σήμερα.Είδα στον ύπνο μου ότι είχαμε πιάσει φωτιά στα κουτιά μας και γενικά εκεί τριγύρω, και όταν ξύπνησα από το όνειρο μέσα στη νύχτα μου ήρθε στο μυαλό αυτό το τραγούδι.Εγώ βέβαια δεν φαντάστηκα τις φωτιές, τις ονειρεύτικα αλλά γουατεβερ.
Χθες πήγα με την Θ. να πιούμε ένα γρήγορο μπυρόκρασο στην Μπόμελ. Τελικά κάτσαμε 3.30 ώρες, ήπιαμε από δύο κρασάκια και μιλάγαμε νον στοπ.Ήταν όμορφα, εγώ τουλάχιστον το χρειαζόμουν.Μου έχει λείψει η κοριτσοκουβέντα με μια φίλη και αυτό το κάθομαι και μιλώ για κάθε είδους μαλακία, γυναικεία ή μη. Μαλακίες δεν μπορώ να πω ότι είπαμε χθες, αλλά δεν βάλαμε μπρος και φιλοσοφική συζήτηση..Χαλάρωσα πρόσθετα πάντως και αυτό μου άρεσε..
Κάποια στιγμή φύγαμε και φτάνοντας κοντά στην Witte Dame διαπίστωσα ότι μου έλειπε πάλι το δεξί μου σκουλαρίκι.Θα ήταν το τρίτο που έχανα και είχα ξενερώσει. Φόραγα εκείνα τα υπέροχα κοκάλινα σκουλαρίκια με την μωβ κλωστούλα που μου είχε κάνει δώρο πρόπερσι η Έφη. Και την είχα όλη μέρα στο μυαλό μου και θυμόμουν και εκείνο το βράδυ που μου τα έκανε δώρο και τι ωραία που είχαμε περάσει..Ήταν 15 αύγουστος, ήρθε σπιτι μου το απόγευμα και ήπιαμε καφέ, φάγαμε, κρασάκι και μετά πήγαμε στου Ψυρρή για μπύρες.Και επιστρέψαμε κατά τις 4 σπίτια μας γεμάτες και χαρούμενες..Όταν λοιπόν χθες διαπίστωσα ότι το σκουλαρίκι λείπει, ξενέρωσα, λυπήθηκα και γύρισα πίσω να το βρω. Στην Μπόμελ ήταν ακόμα ο γνωστός γραφικός χοντρούλης κύριος, που κάθεται στο αριστερό τραπέζι και συνήθως είναι ολομέθυστος.
" Did you lose anything?What are you looking for?"
"Yes, I have lost my earring and I am looking for it..But I cannot see it."
"Are you English or Australian?" (πρωτη φορά με ρωτάνε για τις συγκεκριμένες εθνικότητες..Εδώ πιο πολύ για Ισπανίδα με περνάνε)
"I'm Greek"
"Greece.Ok.Maybe your earring is on your hair or you dropped it on the road"
"Ok..Thanks"
Δηλαδή ο τυπάκος από την εθνικότητα κατάλαβε πού θα ήταν το σκουλαρίκι?
Γύρισα λυπημένη πίσω με ένα σκουλαρίκι.Μόλις όμως μπήκα σπίτι βρήκα το σκουλαρικάκι μου το όμορφο μέσα στην μπλούζα μου.Χαραααααα!Το πετυχε ο κυριούλης!!!!!!
Γενικά έλειξε όμορφα.Αλλά το βράδυ ο ύπνος μου ήταν εξωφρενικά ανήσυχος και γεμάτος φωτιά, σεξ, πλυντήρια , κάτι τσουλάκια κλπ. Ό,τι να 'ναι δηλαδή..

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

επεράσαμε όμορφα

Ήρθαν εδώ ο Λάμπης με την Βενετία και ήταν πολύ ωραία!Περάσαμε φίνα και όμορφα αλλά οι μέρες τέλειωσαν γρήγορα.Κάναμε και μαλακισμένο προγραμματισμό και τώρα τα παιδιά είναι μόνα στο Αμστερνταμ και εμείς στο εξωτικό Αιντχόβεν προσπαθούμε να οργανωθούμε και να διαβάσουμε..
Παραθέτω τα χάι λάιτς αυτών των ημερών:

  1. Φαγητό άπειρο.Που μας έχανες, πού μας έβρισκες όλο κάτι μασουλάγαμε..Και όπως πολύ σωστά παρατήρησε η Βενετία , πάντα έγω ήμουν αυτή που έβαζε τις ιδέες και τις φιτιλιές για γουρουνιές.
  2. Πρώτο βράδυ (28/10) πήγαμε Stratum με σκοπό να ακούσουμε κανένα live στην Irish Pub.Τελικά ήμασταν άτυχοι, live δεν υπήρχε, οπότε πήγαμε στο Aloys.Καλά ήταν, αλλά επειδή ήταν Πέμπτη, έκλεισε στις 2.Γυρίσαμε σπίτι, βάλαμε ρακή και παίξαμε κιθάρα..Τέλεια..Την είχα ακούσει εντελώς, αλλά όλα ήταν υπέροχα και το επόμενο πρωί ξύπνησα χωρίς ίχνος πονοκέφαλου.
  3. Παρασκευή 29/10..Όλη η μέρα ήταν ένα χαιλαιτ! Ψάξαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα, δεν υπήρχε κάτι διαθέσιμο, άρα χωθήκαμε σε ένα cofeeshop και ήπιαμε τσάι, καφέ και τα λοιπά.Μέτά φάγαμε πατάτες και burger και στη συνέχεια είπαμε να εκμεταλευτούμε την Design Week και να σβήσουμε τον διακαή μας πόθο για τέχνη.Πήγαμε λοιπόν στην έκθεση της Design Academy όπου είδαμε ένα σωρό παπαρίτσες αλλά και πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα.Κούραση, γιατί η έκθεση ήταν τεράστια, έχασα και το σκουλαρίκι μου με το κλειδί του Σολ (το δεύτερο που χάνω στο Αιντχοβεν), το Πινκ μετά μου φάνηκε μια σταλιά.Ο Λάμπης χτύπησε ένα spacecookie που τον έβγαλε νοκ άουτ, πίτσες και μακαρόνια για βραδυνό και μετά ένα πάρτυ σε ένα άθλιο μπαρ, και μετά μια μπύρα σε ένα ακόμη αθλιότερο.Γυρισμός στο σπίτι και ύπνος.
  4. Σάββατο.Είχαμε να πάμε σε ελληνικό πάρτυ σε σπίτι το βράδυ. Η μέρα είχε στο πρόγραμμα την ενοικίαση ποδηλάτων για τα παιδιά και βόλτες, αλλά ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη.Άρα την βγάλαμε Bommel .Ο Παναθηναικός κέρδισε το ντέρμπι άρα χαρές κια πανηγύρια, μετά πήγαμε στο πάρτυ και όλα φαινόντουσαν πολύ θετικά.Χόρεψα και έναν συρτό Χανιώτη και ένιωθα χαρά μεγάλη!Α, ρε πατρίδα!!!!Μέθυσα πολύ, όσο ποτέ ξανά, με πολύ λίγο ποτό, πρέπει να κοιμήθηκα και καμιά ώρα εκεί..Ο Πάνος με φρόντιζε πολύ και γούσταρα αλλά το στομάχι μου και το κεφάλι μου δεν γούσταραν καθόλου.
  5. Άμστερνταμ.Αργοκίνητοι όπως είμαστε και οι 4 , φτάσαμε στο Άμστερνταμ κατα τις 14.30.Πάλι καλά.Απέλπιδες προπάθειες να βρούμε Hostel , τελικά βρήκαμε Hotel για να μείνουν τα παιδιά.Το στομάχι είχε πάει στην πλάτη και μπήκαμε σε ενα Εστιατόριο από την Ουρουγουάη να φάμε κρέατα.Δεν χορτάσαμε (μικρές μερίδες γαρ) , δώσαμε και 55 ευρώ. Και μόλις βγήκαμε, είδαμε ότι στο απέναντι αργεντίνικο είχε Unlimited Spare Ribs με 12,50 ευρώ.Μαλακία.Φάγαμε γλυκά και παγωτό,είδαμε τις πόρνες στο Red Light District, πήραμε κι άλλα γλυκά, και ένα spacecake το όποιο μας έπιασε λίγο αργότερα , στο μαγαζί με τα φοντύ τυριών, όπου είχαμε κλάσει στο γέλιο.Τρομέρη αίσθηση, και λίγο τρομακτική ατ τάιμς, καθότι δεν ορίζαμε τους εαυτούς μας.Λένε πώς αυτές οι ουσίες διογκώνουν τα πραγματικά σου συναισθήματα.Εγώ γέλαγα άπειρα, όμως κάποια στιγμή καθώς πηγαίναμε στο σταθμό, βρήκα εξαιρετικά συγκινητική την έκφραση του Πάνου "Δηλαδή αυτό ήταν;Τώρα σας χαιρετάμε;" και έβαλα τα κλάμματα λέγοντας του "Μη λες τέτοια συγκινητικά" .Έπος.Ο γυρισμός στο Αιντχόβεν διήρκησε 1 ώρα και 20 λεπτά κατά τα οποία κοιμόμασταν. Ούτε ξέρω τι έβλεπα. Ομίχλη είχε μετά εδώ, αλλά αυτό δεν είναι χάιλαιτ, απλώς παπαρολογώ τώρα, και μετά έκανα υπέροχο ύπνο στην αγκαλιά του Πάνου, ο οποίος όλο το βράδυ, όποτε ξυπνάγαμε με φίλαγε και μου έλεγε γλυκόλογα. Πάρτυ.
Αυτά ήταν τα δικά μου χάιλαιτ.Όλες οι μέρες ουσιαστικά.Πέρασα όμορφα και σήμερα ξύπνησα και μου φάνηκε άδειο το δωμάτιό μου.Μου λείπουν τα παιδιά και μου λείπουν και οι φίλοι μου και η αδερφή μου και οι γονείς μου, και με πιάνει πάλι η ξενητιά. Πρώτη φορά είχα εδώ κάποιον δικό μου άνθρωπο, γιατί κακά τα ψέμματα, ο Λάμπης και η Βενετία αν και είναι φίλοι του Πάνου, είναι και δικοί μου, τουλάχιστον έτσι νιώθω ή έτσι με κάνουν να νιώθω με τη συμπεριφορά τους.Πρώτη φορά λοιπόν ένιωσα αυτή τη ζεστασιά του δικού σου ανθρώπου.Ήρθαν σε μια πολύ κομβική στιγμή.Ίσως αν έρχονταν μια βδομάδα μετά να ήταν ακόμη καλύτερα, αλλά το ρεζουμέ είναι πως γενικά καλό έκαναν.Σε όλους τους τομείς.Και τώρα η επαναπροσαρμογή στην άχαρη καθημερινότητα του Αιντχόβεν είναι λίγο ζόρικη, αλλά θέλω να πιστεύω πως θα είμαστε οκ.Γενικά.Ή τουλάχιστον για αυτό θα προσπαθήσω..