παει.ξαναγυρνάει;;

Τελειώνει σήμερα ο Ιανουάριος και δηλώνω ότι το 11 δεν άρχισε καλά και το καλό που του θέλω να στρώσει.
Το ρίχνω με τα μούτρα στη μουσική.Φόρτωσα το mp3 με Radiohead και Piano Magic και άλλα τέτοια. Και κάνω τον θρήνο μου και παίρνω τον χρόνο μου.Και δίνω χρονο και σε εσένα. Για να καταλάβεις.Τι είμαι και τι είναι και όλα.

το πιοτί

Έτσι ήθελα ρε παιδάκι μου.Να γίνω κομμάτια.Το τράβαγε ο οργανισμός μου.Και έγινα.2 τα δικά μου, ένα που μου πήρε η Ε. επειδή μου έριξε το δικό μου, ένα της Ν. , ένα του Χ. και ένα του Φ. Σύνολο 6.Και στεκόμουν στα πόδια μου αλλά όχι και πολύ.Και η πίτσα που καταβρόχθησα μετά στον Τούρκο, από το πιοτίδι ήταν.Όχι σιγά μην έτρωγα εγώ ποτέ πίτσα στις 4 το πρωί.Αλλά λίγο τα πόδια του Π. , λίγο η κουβέντα "Θα φας μόνο άμα δαγκώσεις γωνία", μου καλάρεσε, ήρθα κι έγινα και πήρα και δικιά μου.Και κλάματα πάλι χωρίς λόγο, με λόγο μάλλον.Έτσι δεν σου βγαίνουν αυτά άμα έχεις πιει?Τα πραγματικά σου συναισθήματα. Έτσι. Και να παίζει στο LaFolie Doors, και στο μυαλό μου να είναι το Fake Plastic Trees μέρες τώρα και να μην ξεκολλάει.
Γυρισμός στο σπίτι με παγωμένα πόδια και δάχτυλα.Καλοριφέρ και να προσπαθώ να τα ζεστάνω, παγωμένη πολύ.Μεθυσμένη ακόμα περισσότερο.Κουβέντες τώρα στο μυαλό μου.Έβαλα κάλτσες τελικά.Με πονάει ένας κάλος στο δεξί μου πόδι.Μπορεί και στο κεφάλι μου.Αλλά έχει βγει και στο πόδι μου σίγουρα.
Ξαπλώνω και μετά από 5 λεπτά. μπορεί πιο πολύ, μπορεί και πιο λίγο, όλα γυρίζουν.Και είμαι μόνη μου και δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά δεν θέλω να πάρω και κανεναν τηλέφωνο.Δεν θέλω να με νταντεύει.Τον ξενερώνει και τώρα δεν γουστάρω να τον ξενερώνω γιατί ξενερώνω κι εγώ.Γενικά ξενερώνω και θυμώνω, αλλά αγαπάω κιόλας.Και γυρνάνε όλα πολύ και νομίζω πως θα κάνω εμετό αλλά σηκώνομαι και πάω στην βρύση και πίνω νερό.Και ξαναξαπλώνω και κοιμάμαι.Παρέα με πολλά όνειρα.Αλλά και τόσο μόνη μου.Και που έγινα κομμάτια τι κατάλαβα;
Στις 11 με πήρε τηλ ο μπαμπάς μου.Μου έλεγε διάφορα.Και μόλις το κλείσαμε φυσικά έκλαιγα πάλι.Κόκκινα μάτια τώρα,Σάββατο μεσημέρι.Και πάλι μόνη μου.Όλοι κοιμούνται ακόμα.Α να..Ξύπνησε ο Π. Θέλω παρέα..

Εδώ είμαι

Εδώ είμαι.Ζω ακόμα, αν και είχα κάποιες αμφιβολλίες τη Δευτέρα.Χωρίζω, δεν χωρίζω, είμαστε δεν είμαστε (τίποτα δεν είμαστε βρε-λέει ο Σαββόπουλος), κλάμα κακό, δεν αντέχω, δεν μπορώ, μην κλαις, δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις,, και τι να κάνουμε,τι νόημα έχει, έχει έχει, κι αν δεν έχει, έχω αντοχή, μπορεί και όχι, μπορεί και ναι.Φλου κατάσταση, σκληρές απαντήσεις από αυτούς που με αγαπάνε, καλά κάνουν, αλλά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να το δω τώρα.Δηλαδή το βλέπω, αλλά νομίζω αλλιώς , πιστεύω αλλιώς, αλλιώς θέλω να γίνει, και θα γίνει γιατί μπορώ και γιατί είμαι γαμάτη και ότι θέλω το καταφέρνω.
Ζω λοιπόν.Και σήμερα πήγα βόλτα με το ποδήλατο και το κρύο μου πάγωνε το πρόσωπο και το μυαλό και δεν σκεφτόμουν και πολύ. Έριξε και μια βροχή σαν χαλάζι, μικρά κομματάκια πάγου και μου την έσπαγε αλλά μου άρεσε ταυτόχρονα γιατί ήταν σαν λύτρωση κάπως. Δεν ξέρω τίποτα, δεν θέλω τίποτα, μόνο να είμαστε μαζί και να είμαστε καλά.Και εύχομαι γι αυτό.Το χαβά μου δηλαδή.
Βράζει το κοτόπουλο τώρα.Πιλάφι θα κάνω σαν αυτό που έκανε η γιαγιά μου, η Ελένη. Τελευταία φορά που την θυμάμαι να το φτιάχνει (στάνταρ το είχε ξαναφτιάξει και μετά, απλώς δεν το θυμάμαι) ήταν ένα μεσημέρι στο χωρίο.Είχε ανάψει φωτιά στο αυλιδάκι για να ζεστάνει το ζουμί και να βράσει το ρύζι."Γαμοπίλαφο!" φώναζα εγώ και χαιρόμουν! Νερά κάτω, είχαμε κάνει μπάνιο εγώ και η Ελένη στο αυλιδάκι και τα είχαμε κάνει κώλο όλα!
Γλυστρησε η γιαγιά, έπεσε κάτω, έσπασε το χέρι.Το πιλάφι με κάποιο τρόπο το έκανε.Έβαζε τον παππού να το φτιάχνει θαρρώ.Μετά πήγε στο νοσοκομείο και έβαλε γύψο και μετά ήρθε και η μαμά μου από την Αθήνα και χαιρόμουν. Δεν το είχα φχαριστηθεί το πιλάφι εκείνη τη μέρα.Σήμερα λέω να το φχαριστηθώ πολύ.Λέμε τώρα.
Όρεξη καμία. Πρώτη μέρα χωρίς διάβασμα και νιώθω άπραγη.Και θέλω να μπω σε ρυθμούς.LastFm radio για την ώρα και πάλι καλά να λες.Δεν μπορούσα να ακούσω μουσική 2 μέρες τώρα.Τράτζικ.
Πάω να ξαφρίσω την κότα.

τα σιντάκια γίνανε

Ένα για την μανούλα και ένα για τον μπαμπάκα.Το καθέ ένα με μεγάλη προσοχή φτιαγμένο και με σπεέσιαλ δωράκια μέσα.Και φυσικα με τα ανάλογα κλάμματα συγκίνησης όταν έγραφα τα γραμματάκια και όταν τα έστελνα..
Και σήμερα η μέρα κάπως έτσι έχει πάει. Με συγκινήσεις και αρκετές κακές σκέψεις και νεύρα και όλα τα σχετικά.Ξέρεις..Αν είναι να γαμηθεί ο Δίας, θα γαμηθεί πατόκορφα. Δεν έχω ακούσει καθόλου μουσική σήμερα.'Ισως να φταίει κι αυτό..Ίσως να φταίνει και "εκείνες οι μέρες του μήνα" που πλησιάζουν με βήμα ταχύ.Και εγώ δίνω το τελευταίο μάθημα γι αυτή την εξεταστική μεθάυριο και είμαι τόσο μα τόσο πίσω στο διάβασμα. Και κάτω μα τόσο κάτω στην αυτοπεποιθηση. Αλλά τώρα τέρμα η γκρίνια γιατί δεν βοηθάει.
Πάω πίσω στα Social Networks -diffusion για να αυξήσω τις πιθανότητες επιτυχίας..
Χαιρετώ αγωνιστικά.
Και θα φάω γαριδομακαρονάδα.

μουσικουλα

Είπα θα επανέλθω και επανήλθα.Τίμια.
Λοιπόν σήμερα όλη μέρα ακούω Λουκιανό Κηλαιδόνη.Και είμαι πολύ χαρούμενη διότι ανακάλυψα έναν δίσκο του παλιό, τον "Αχ Πατρίδα μου γλυκιά" που είναι τίγκα σε παιδικά τραγούδια, παραδοσιακά και μη..Και θυμήθηκα πολύ τα παιδικά μου χρόνια κλπ και συγκινηθηκα.
"Ήτανε μια φρεγάτα παιδιά, ήτανε μια φρεγάτα, Γλάρο τη λέγανε, κάνε μια καντηλίτσα, Γλάρο τη λέγανε κάνε μια καντηλιά"
"Στραβός βελόνα γύρευε ολα ολά, στραβός βελόνα γύρευε ολα ολά,μέσα σε αχυρώνα βατζιτσέλο βατζιτσό,μέσα σε αχυρώνα βατζιτσέλο βατζιτσό"
"Μια γίδα μια φορά κουνώντας την ουρά εχώθηκε κρυφα να φάει κουκιά χλωρά"
"Να το να το το δακτυλίδι, ψαξε ψαξε δεν θα το βρεις"
"Εις το βουνό ψηλά εκεί ειν εκκλησιά ερημική" και τέτοια.
Χαρά μεγάλη πήρα και θυμήθηκα που ήμουν παιδάκι και τα μάθαινα αυτά από τις κασέτες που μου έπαιρνε η μαμά μου..Στο σχολείο δεν μας τα μάθαιναν πάντως.Ποτέ.Όλο τα γνωστά χιτάκια "Μια ωραία πεταλούδα" και "Αχ κουνελάκι". Το "Ήτανε ένας κιθαρίστας μεγάλος και τρανός αρτίστας" η μαμά μου μου το έμαθε.Για να είμαι όμως δίκαιη, στο δημοτικό είχαμε μια δασκάλα μουσικής υπέροχη, που μας μάθαινε τέτοια όμορφα τραγούδια..Όπως την "Πέρδικα" που ακούω τώρα...Ήταν φοβερή η κυρία Ε...Ειδικά μετά τον κύριο Π. που μας μάθαινε όλο κάτι εκκλησιαστικά, διότι ήταν ψάλτης , και μας έβαζε να γράφουμε τους στίχους των τραγουδιών στο τετράδιο με οξείες και δασείες και περισπωμένες..Για να μάθουμε λέει..Που εμείς δεν είχαμε μάθει καλά καλά να γράφουμε με τον τόνο, τον κανονικό, της δημοτικής.Τέτοιους βαρεμένους στέλνουν στα σχολεία.Εν πάση περιπτώση..
Σήμερα όπως είπα ακούω τον αγαπητό Λουκιανό και αναρωτιέμαι ποια γουστάρει..Την Γωγώ ή την Μάρη? Η Γωγώ είναι αυτή που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη , στο "πού βαδίζομεν κύριοι". Όποιος ξέρει ή κατάλαβε ας μου πει.Γιατί εγώ μπερδεύτηκα.

ξυπνησαμε

Και έρχεται το μεγάλο ερώτημα..Να πάω σουπερμάρκετ πριν τη βιβλιοθήκη ή να μην πάω.Τείνω προς το δεύτερο.Έχω φαγώσιμα στο ψυγείο.Μόνο ψωμί δεν έχω, αλλά δεν γαμιέται..Βαριέμαι.Οπότε θα ντυθώ και θα πάω βιβλιοθήκη να διαβάσω σαν καλή φοιτήτρια που είμαι.
Η βδομάδα που μας πέρασε ήταν εξουθενωτική.4 μαθήματα σε 5 μέρες, λίγος ύπνος..Πολλή μουσική, πολλές σκέψεις, εννοίοτε κλάμματα ξεσπάσματα.Τη βγάλαμε καθαρή όμως , και με τα σχετικά κέφια..
Είναι Σάββατο σήμερα, και η νέα βδομάδα θα έρθει οσονούπω, και έχω 1 μάθημα ακόμη και ενα ντεντλάιν και τη γιορτή μου.
Δεν έχω τι άλλο να γράψω, τελειώνει και ο νες μου, και σκέφτομαι συνέχεια τραγούδια και κιθάρες αντί για web information systems.Πάω λοιπόν να ντυθώ και να πάω βιβλιοθήκη, και ίσως επανέλθω λέιτερ,άμα έχω κάτι να πω.
(πάτα στον τίτλο για χαρούμενο λαλά)

όταν ο μπαμπάς προσπαθεί να γράψει μήνυμα

..για να σε εμψυχώσει για αύριο, που γραφεις δύσκολο μάθημα, και έχεις ψυχολογία ήττας, νιώθεις πολύ ωραία!Χαμόγελο στο πρόσωπο κατευθείαν και τέτοια..
Όταν όμως ανοίγεις το μήνυμα και βλέπεις "ΚΑΚΗΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ" λες... Wtf?
Λόλ λέω όμως εγώ , χαμογελάω ακόμα γιατί ξέρω ότι άλλο εννοούσε!
Και θέλω όλα τα καλά και για αυτόν..

classic

Είναι απίστευτο που έχει λιακάδα όταν πρέπει να διαβάσω.Όπως και να χει όμως βελτιώνει την διάθεση.Περιμένω την Θ. να πάμε να φωτοσυνθέσουμε για κανα 10λεπτο.

Σήμερα όλο περίεργα πράγματα γίνονται.Το πρωί μου ήρθε ένα μήνυμα στο ελληνικό νούμερο, από την Γενική Ταχυδρομική.Ότι έχω λέει παράδοση και να τηλεφωνήσω.Πλάκα κάνουν;Τίποτα δεν περιμένω, τίποτα δεν αγόρασα.Γουατέβερ.'Εβαλα τη μάνα τη γλυκιά να πάρει τηλ να ρωτήσει τι παίζει, διότι εγώ από δω κωλύομαι.
Μετά ήρθε ένα εμέιλ, από το γραφείο που μου νοικιάζει το σπίτι και μου είπαν ότι "οπως ξέρω πρέπει να φτιάξουν τη διαροή νερού και να μετακομίσω μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου σε άλλο κουτί".Τι είναι πάλι αυτό?Ποια διαροή?Ούτε ξέρω τίποτα , ούτε ενημερώθηκα ούτε έχω αναφέρει τέτοιο πρόβλημα.Το καλό που τους θέλω να κάνουν λάθος, γιατί εγώ δεν μετακομίζω!!!!

Αυτά.
Γεια σας και χαρά σας και να είστε όλοι πολύ καλά!

exams ξανά μανά

Έχουν κι αυτοι οι Ολλανδοί κάτι προγράμματα άστα να πάνε.9 η ώρα το πρωί το πρώτο γράψιμο για το 2011. Θα έπρεπε να απαγορεύεται,αλλά αφού δεν απαγορεύεται , το ήπια και αυτό το ποτήρι. Ξύπνησα λοιπόν, έφαγα τα πρωινά μου, το μάτι ούτε με καφέ δεν άνοιγε, ούτε με τανάλια..Αλλά τι να κάνω.Ξεκίνησα κι εγώ 8.30 από το κουτί μου, ακόμα δεν είχε χαράξει.Σπάσιμοοοο.Και έφτασα εκεί και είχαμε επιτηρίτρια μια Ολλανδέχα γιαγιάκα που μίλαγε ολλανδικά θεωρώντας ότι όλοι καταλαβαίνουμε.Ρε αντε φτιάξε κανα λαδερό κι άσε μας ήσυχους.Αλλά μπα..Παίζει να μην ξέρει να φτιάχνει λαδερά κι όλας.Σίγουρα δεν ξέρει.Σάντουιτς με τυρί ζαμπόν όμως ξέρει.
Έγραψα, και να μαι πάλι στην βιβλιοθήκη να διαβάζω.Νυστάζω εξωφρενικά , πεινάω ακόμα πιο εξωφρενικά και το χειρότερο είναι ότι θα είμαι παγιδευμένη εδώ για τις επόμενες 7-8 ώρες.
Και πρέπει να βάλω και πληντύριο και βαριέμαι.
Αλλά έχω καλή διάθεση για κάποιο λόγο, και το απολαμβάνω.Ακούω λοιπόν Radiohead και διαβάζω ενα paper για τα Best Practices for Business Process Redesign. Και σας αφήνω για να φάω το Τσένταρ ρολάκι.

παρλαπίπες ή Παιδικά Παιχνίδια Νο 2

Θυμάστε έναν αρκούδο που είχε βγει γύρω στα 90s σαν παιδικό παιχνίδι και έκανε ρικόρντ αυτά που έλεγες; Μετά του ζούλαγες την κοιλιά και τα άκουγες όλα!Χαρτί και καλαμάρι.
Αυτός ήταν ο παρλαπίπας. Πραγματικά του είχαν δώσει αυτό το όνομα οι κατασκευαστές του.
Παρλαπίπας.Αυτός που παρλάρει πίπες, δηλαδή; Οπωσδήποτε κάποιο παιδάκι θα ρώτησε τη μαμά του ή τον μπαμπά του,τι σημαίνει "Παρλαπίπας".Το θέμα είναι αυτοί τι θα απάντησαν.
Γουατέβερ.Ποτέ δεν θέλησα αυτό το παιχνίδι.
Σαν κοριτσάκι όμως , θέλησα την "Ατζεντίνα". Αυτό ήταν μια ηλεκτρονική ατζέντα, ροζ χρώματος ,όπου μπορούσες να αποθηκεύσεις τα τηλέφωνα των συμμαθητών και των φίλων σου, καθώς και να δεις πόσο ταιριάζεις με το αγόρι που αγαπάς.Φοβερό φιτσουρ. Είχε και ο μπαμπάς μου ηλεκτρονική ατζέντα, αλλά δεν μπορούσε να μου δείξει πόσο ταίριαζα με τον Α. ή τον Π. οπότε με άφηνε παγερά αδιάφορη.Ζήτησα λοιπόν κι εγώ την "Ατζεντίνα" σαν δώρο για την γιορτή μου. Όπως φάνηκε ήταν πολύ ακριβή (όχι ότι είχαμ επρόβλημα, αλλά οι γονείς μου, σωστά μάλλον, δεν μου κάνανε όλα τα ηλήθια χατήρια) οπότε αντί του επιθυμητού δώρου, έλαβα ένα κορμάκι μπαλέτου και μια κασέτα που στην μία μεριά είχε το "Κατω απο ένα κουνουπίδι" του Λοίζου και στην άλλη το "Χάρτινο Καράβι" του Μαυρουδή. Εν τέλει λίγες μέρες μετά , αφού ξεπεράστηκε ο διακαής πόθος για την "Ατζεντίνα", ενθουσιάστικα με το δώρο μου.Οι μουσικές ήταν πανέμορφες, και είχα το πιο όμορφο κορμάκι στην τάξη του μπαλέτου!
Πάντως , από τις λίγες διαφημίσεις παιχνιδιών που έχει τύχει να δω, συνειδητοποιώ ότι πια δεν βγαίνουν τόσο όμορφα παιχνίδια όσο παλιά. Θυμάμαι ένα σπίτι-δωμάτιο της Σιντυ που μου έιχαν πάρει κάτι Χριστούγεννα, πόσο όμορφο ήταν και πόσες ώρες ασχολούμουν μαζί του.. Τώρα με τι να ασχοληθείς; Με τον Αξιον Μαν?
Γουατέβερ ξανά.

Παιδικά παιχνίδια

Θυμάμαι το παλιό μας σπίτι. Εκείνο στην Δικαιάρχου.Δεν ήταν μεγάλο.Ήταν όμως ζεστό και το αγαπούσα πολύ.Με το ζόρι χωράγαμε.Ειδικά όταν ήρθε και η αδερφή μου και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε.Αλλά ήταν το πιο όμορφο. Οι ηλιόλουστες Κυριακές , με τον μπαμπά να κλαδεύει τα φυτά στην βεράντα και μένα να κάνω ποδήλατο γύρω γύρω με την χακί φόρμα μου.Και τα καλοκαιρινά βράδυα γυρνάγαμε την τηλεόραση προς την βεράντα και βλέπαμε τρεις χάριτες τρώγοντας καρπούζι και μυρίζοντας το γιασεμί.Κι όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας.
Με την Ελένη , όταν πιά ήταν σε θέση να παίζουμε (γιατί είχε γεννηθεί πολύ μικροσκοπική σε σχέση με τις προσδοκίες μου- τέτοιο ούφο ήμουν που περίμενα να βγει από την κοιλιά της μαμάς μου ένα κανονικό παιδάκι έτοιμο να παίζει μαζί μου-) , παίζαμε τις εξερευνήτριες στο σαλόνι μας.Το καφέ χαλί ήταν η άμμος στην παραλια και το πράσινο η θάλασσα.Οι πολυθρόνες, το τραπέζι και ο καναπές ήταν τα βράχια. Τέλειο.
Κάποια πρωινά που ήμουν σπίτι,είτε γιατί δεν είχα σχολείο , είτε γιατί είχα μείνει σπίτι για κάποιο λόγο, καθόμουν δίπλα στο πικάπ-κασετόφωνο, και κοίταγα τις κασέτες και τα βινύλια της μαμάς μου.Καμιά φορά έβαζα και μουσική..θα ήμουν 5 χρονών.Πάντα τα ίδια τραγούδια έβαζα και πάντα τους ίδιους δίσκους κοίταζα. Και προσπαθούσα να διαβάσω τους τίτλους και τα γραμματάκια, και όταν δυσκολευόμουν ρώταγα. Έτσι έμαθα να διαβάζω πριν το δημοτικό αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Έβαζα λοιπόν πάντα και άκουγα το "Δικαίωμα" της Πρωτοψάλτη.Πάντα άκουγα με συγκεκριμένη σειρά τα τραγούδια που μου άρεσαν. "Ώπα είπα λέω", χορός και πανηγύρι εκεί,"Στη Ραφήνα", "Ζήτα μου ό,τι θες", "Εφήμερες αγάπες"-πόσο το λάτρευα αυτό-, "Χειροκρότημα" που δεν καταλάβαινα τι εννοούσε όταν έλεγε αν μας αντέξει το σκοινί και την φανταζόμουν κρεμασμένη από τα σκηνιά της αυλαίας, και τέλος τα "Παιδικά παιχνίδια" που ήταν και το αγαπημένο μου, και νομίζω είναι ακόμα το αγαπημένο μου από αυτόν τον δίσκο.
Μετά έπιανα τα βινύλια, και κοίταγα τις φωτογραφίες και ό,τι μου τράβαγε το μάτι. Πάντα συγκλονιζόμουν με το εξώφυλλο από τα "Πέτρινα Χρόνια", του Σπανουδάκη. Έδειχνε την Θέμιδα Μπαζάκα πίσω από κάγκελα να απλώνει τα χέρια της προς τα έξω. Εγώ τότε δεν ήξερα ποια ήταν , ούτε και τίποτα για την ταινία , και έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου..Ότι ήταν μια γυναίκα , που την έιχαν κλείσει άδικα στην φυλακή και της είχαν πάρει το παιδάκι της.Έτσι καταλάβαινα από την απόγνωση στο βλέμμα της..

Μετά έπιανα το "'Οταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις" των Κατσιμιχαίων και κοίταγα την εικόνα , και έβαζα την "Συνέλευση των ποντικών". Μα τι αλμπουμάρα όπως κατάλαβα πολύ αργότερα. Τέλος έπιανα Σαββόπουλο "ΖΗΤΩ το ελληνικό τραγούδι" και κοίταγα τις ζωγραφιές στο εξώφυλλο. Αυτά έκανα και χαιρόμουν μόνη μου.
Ανεμελιά. Τέλος.

λίγο καιρό πριν

Τους Neutral Milk Hotel τους γνώρισα πριν κανα 2χρονο, όταν κατα τύχη έπεσα στο προφίλ ενός φίλου στο myspace. Ειχε σαν προφαιλ σονγκ, το In An Aeroplane over the sea και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Με τη μπάντα.
Γιατί άμα αρχίσεις μαζί τους, πιάνεις το aeroplane over the sea και μετά το communist daughter, και πάει αναγκαστηκά και το oh comely και King of carrot flowers, και φυσικά το two-headed boy και αντε να σταματήσεις. Link για να κατεβάσετε εδώ

αλλιώς ή το ίδιο;

Άφησα το ποδήλατό μου έξω από τον σταθμό του τρένου, γιατί βαρίομουν να κάνω τον κύκλο για να πάω σούπερ μάρκετ.Οπότε αφού το κλείδωσα σε σημείο με φώτα και κίνηση , έκοψα δρόμο μέσα από τον σταθμό , για να φτάσω στο σούπερμάρκετ. Ψώνισα, και ενώ προσπαθούσα μετά το ταμείο να στριμώξω κιμά, ντομάτες, πατάτες (κυπριακές παρακαλώ) , καφέ μέσα στο σακίδιό μου, παρατήρησα έναν τύπο να περπατάει προς την έξοδο σέρνοντας το βήμα.
Άμα ήμουν στα εξάρχεια ή στην Ομόνοια θα έλεγα "α, πρεζάκι." και θα σκέφτομουν πόσο κρίμα είναι και άλλα τέτοια φέικ πονόψυχα. Αλλά δεν είμαι συνηθησμένη σε τέτοιες εικόνες εδώ-με τον μπάφο δεν είναι κανείς σε τέτοια χάλια- και μου έκανε εντύπωση. Τέλοσπάντων, είδα που έφευγε, ήμουν και λίγο βιαστική να φτιάξω τα κεφτεδάκια μου, μιλάμε για πείνα όχι αστεία, και δεν έδωσα άλλη σημασία.Συνέχιζα να στουμπώνω το σακίδιο που διαμαρτυρώταν σιωπηρά..
Πέρπάτησα λοιπόν ξανά προς τον σταθμό, και την ώρα που έμπαινα πάγωσα. Ο τύπος ο προηγούμενος, πεσμένος κάτω,μπρούμυτα, με μια σύριγγα στο χέρι, και από πάνω του ένας μπάτσος.Του κράταγε πόδια, τα χέρια πίσω από την πλάτη (η παλάμη του κράταγε σφιχτά τη σύριγγα-σαν να ήταν πολύτιμη), και τον έβριζε σε άψογα Ολλανδικά.Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα οφ κόρς, ρώτησα έναν κύριο δίπλα και μου το είπε.. Αυτός ο αστυνομικός πάντως άνθρωπος δεν ήταν.Τέτοια βιαιότητα και απέχθεια στο βλέμμα δεν έχω ξαναδει.Ούτε με τα δικά μας τα ελληνικά μπατσοκαθίκια..Τέλος όταν τον σήκωσε όρθιο τον άντρα με τη σύριγγα του σκασε μια σφαλιάρα , και μια κλωτσιά άγαρμπη,πολύ άγαρμπη, που ευτυχώς δεν φάνηκε να πονάει.Κι έφυγαν.
Πήγα στο ποδήλατό μου, ξεκλείδωσα και δρόμο.Και σκεφτόμουν πόσο ίδιες μπορεί να είναι κάποιες κοινωνικές ομάδες, ανεξάρτητα από εθνικότητα, γλώσσα, ράτσα.
Ήταν η τρίτη φορά που έβλεπα εδώ μπάτσο εν ώρα εργασίας. Η πρώτη φορά ήταν στη Stratumstraat , στον δρόμο που είναι όλα τα μπαρ. Κάτι δεκαεξάχρονα τσακωνόντουσαν για μια γκομενίτσα μετά από αρκετές μπύρες. Δεν πέρασαν 2 λεπτά που είχε ξεκινήσει ο καβγάς και σκάνε μύτη 1 αστυνομικός και μια αστυνομικίνα πάνω σε 2 τεράστια άλογα, τύφλα να χει ο Βουκεφάλας. Και το θέμα έλειξε εκεί.Επιβλητικοί και αυστηροί.
Τη δεύτερη φορά, ήταν σε μια φάση ανάλογη με τη σημερινή.Πάλι με έναν ναρκωμανή μέσα στο σταθμό. Έξω χιόνιζε, έκανε ψοφόκρυο και ο βίαιος μπάτσος σληκωσε έυκολα τον άντρα εκείνο, και τον απομάκρυνε.
Η τρίτη φορά ήταν σήμερα.
Αυτές είναι οι ενεργές τους φάσεις.Διότι η Τουρκάλα φίλη μου, όταν της έκλεψαν την τσάντα απευθύνθηκε σε εκείνους και άκρη φυσικά δεν βρήκε.Για πολλαπλά θέματα.Μιλάμε για το δικό μας δημόσιο..Εκεί να δεις τι γίνεται. Πέρα από την νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου που είχαν (σύμφωνα με τα λεγόμενα της E. πάντα) ήταν και εντελώς στόκοι.. Μα τόσες ομοιότητες πια;
Πραγματικά, σήμερα σχεδόν σιγουρεύτηκα.
Και το βρήκα και κάπως τραγικό.Αν και all in all με έκανε να γελάσω.

ιστορίες από την κρύπτη

Έχεις να συνδεθείς στο myspace πολύ καιρό.Αλλά μιλάμε για πολύ καιρό.Έτσι γιατί το ξέχασες.Οκ, κάποτε ήταν η πρώτη δουλειά όταν ξυπνούσες, σαν το ιντερνετικό σπίτι σου ας πούμε.Μετά ήρθε το facebook και άντε γεια.Όχι ότι το αντικατέστησε.Αλλά έτσι γίνεται μωρέ.Η μόδα.
Εμένα το myspace μου άρεσε καλύτερα.Ήταν αυτό που λέμε μάι σπέις.Και εκεί δεν ήμουν η Μαργαρίτα. Έδινα ψευδόνιμο.Και δεν έκανα αντ όσους ήξερα, αλλά και όσους δεν ήξερα, και είχε πλάκα γιατί έκανα και φίλους έτσι.Παθέτικ, αλλά έμειναν!Περισσότερο κι από άλλους που τους ξέρεις και σε ξέρουν χρόνια..Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά γίνεται!Μα τον Δία σας λέω!
Έχεις λοιπόν καιρό πολύ να συνδεθείς.Το έχεις ξεχάσει.Και ξαφνικά τρως την φλασιά.
Έψαχνες και εκείνο το συγκρότημα του Κ. να δεις τι λέει η μουσική τους.Και έπρεπε να μπεις.Οπότε ανοίγεις την σελίδα σου, και ανάμεσα στα 53 μηνύματα που πρέπει να δεις, βλέπεις και κάποια παλιά..Και οι ιστορίες από την κρύπτη έρχονται στο προσκήνιο..
Θυμάσαι αυτά που έγραφες, σαν να τα έγραφες χθες.Αυτά που ένιωθες σαν να τα ένιωσες χθες. Μπλογκς, τραγούδια, συναισθήματα της στιγμής που αποτιπώθηκαν σε ένα εντρι, τα μπούλετινς εκείνα που σου έφαγαν τόσο χρόνο! Γαμώτο θυμάσαι.
Στο πλέιρ του σπέις μου ήταν το Nobody Home τότε.Των φλόυντ ναι.Πιο πριν το Comfortably Numb.Πάλι τον Φλόυντ σου λέω.
"Είσαι η αγαπημένη μου πίτσα" μου είχε πει εκείνος ο οποίος έμεινε πιο πολύ από τον καθένα που γνώρισα εκεί στη ζωή μου. Τώρα δεν είναι πια εκείνος ο οποίος.Ευτυχώς δηλαδή, έχει γίνει απλώς ο Μ.
Εκείνος ο οποίος είναι τώρα άλλος. Και μάλλον θα μείνει εκείνος ο οποίος.
Α ρε Λένο με τις φράσεις σου τις όμορφες.
Εν τέλει, ξεχάστηκες.Και δεν βρήκες τις μουσικές του συγκροτήματος του Κ.Αλλά βρήκες ιστορίες,και τις έφερες στο κεφάλι σου ξανά..

Η μουσικοαναστητική εποχή μου

Ήταν θαρρώ χειμώνας του 2007. Γενάρης ας πούμε.Και η εξεταστική χάνεται. Είναι οι καταλήψεις και τα κατάλοιπα εκείνου του Μάη -Ιούνη του 2006. Και συνεχίζεται όλο αυτό το πατιρντί, και πορείες και συνελεύσεις και όλο τα ίδια και τα ίδια για πολύ καιρό.Και παράλληλα πολύς ελεύθερος χρόνος.Και πάνω που έχω αρχίσει να εντρυφώ βαθιά στους Φλόυντ (νωρίς το είχα θυμηθεί) έρχονται κι αυτές οι ατελείωτες ιντερνετικές κουβέντες με τον Μ. και άλλα ακούσματα όμορφα παρέα με την Ε. Και αρχίζει η ανάσταση.Διότι για πολύ καιρό είχα βαλτώσει και όλο άκουγα τα ίδια και τα ίδια.Ε τότε όμως ήταν αλλιώς. Ανάσταση λέμε.Και μπήκαν οι Smiths και ήρθαν ξανα οι Cure, πιο ολοκληρωμένα τώρα, και να σου και οι James και ο L.Cohen.
Διάβαζα και το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης τότε.Και είχε γίνει το αγαπημένο μου και το είχα συνδέσει με όλες αυτές τις μουσικές αλλά πιο πολύ με τον Cohen και μου άρεσε τόσο. Μου αρέσει να συνδέω καταστάσεις με μουσικές.Το έχω ξαναπει αυτό νομίζω.
Και κύλισε έτσι ο χειμώνας όμορφα και μουσικά και αναζωογονητικά.Διότι έπειτα από ατελείωτο βάλτωμα ,μια τέτοια φάση σου τη δίνει όμορφα. Και μετά πήγα πάλι και στο Decadance, αυτό το ωραίο, που ήταν στο λόφο του Στρέφη, το παλιό.Και είχα καιρό να πάω, από ένα πάρτυ νομίζω στο 2ο έτος..Με τη Δ. είχα πάει.Και μιλάγαμε πολλή ώρα και ήμουν χαρούμενη γιατί είχα αρχήσει να ζω και να αναζωογονούμαι μετά από καιρό , και γιατί όμορφα πράγματα γίνονταν, ερχόταν και η άνοιξη.
Καλά, προσωρινά ήταν αυτά.Η χαρά και τα λοιπά.Μετά ήρθαν οι ζόρικες μέρες και εποχές.Όμως από όλο αυτό έμεινε η μουσική.Και οι εικόνες οι συνδεδεμένες μαζί της.Και τα πρόσωπα και τα συναισθήματα, άσχημα και όμορφα.Αλλά κυρίως η μουσική.Όταν υπάρχει μουσική όλα κάπως είναι αλλιώς.Και γω από τότε φροντίζω να την ανασταίνω την μουσική μου που και που.Και να μην βαλτώνω.Για να έχεις να θυμάσαι καλέ μου,και να συνδέεις. Και να ομορφαίνουν όλα με αυτήν.Ή και να ασχημαίνουν.Τι πειράζει;Αφού η μουσική θα σου μείνει στο τέλος.

γαριδογιουβέτσι κατσαρόλας φάγαμε

Αυτό το φαγητάκι ήταν τελικά πανεύκολο, και το έφτιαξα χθες, σχετικά γρήγορα..Επίσης δεν είναι ιδιαίτερα βαρύ.Το φάγαμε 11 το βράδυ και είμασταν κομπλέ.Έβγαλε και αρκετή ποσότητα.4 άτομα, μεγάλες μερίδες, και τα 2 αγόρια φάγαν και 2ο πιάτο.Αυτή τη στιγμή έχει περισσέψει άλλη μια γενναία μερίδα!
Μιαμ!!

Χρειαζόμαστε
1)Γαρίδες, περίπου 450 γρ.- αυτές που είναι μετρίου μεγέθους.Κατα προτίμιση να είναι καθαρισμένες για να μην ταλαιπωρούμαστε..
2)Ντοματα ψιλοκομμένη σε κονσέρβα (καλά άμα έχετε κανονική ντομάτα, ακόμα καλύτερα, αλλά δεν είναι η εποχή της και δεν λέει)
3)1 κρεμμύδι
4)2 σκελίδες σκόρδο
5) πιπεριά-καρότο προεραιτικά (εγώ έβαλα λίγη κόκκινη, λίγη κίτρινη και λίγη πράσινη πιπεριά και λίγο καρότο)
6)500 γρ κριθαράκι
7)λάδι, αλάτι, πιπέρι
8)φέτα ή όποιο άλλο τυρί μας αρέσει.

Τι κάνουμε:
-Βράζουμε νερό (περίπου όσο θα χρειαστει για το βράσιμο του κριθαρακίου) και μόλις κοχλάσει βράζουμε για 2 λεπτά τις γαρίδες. Τις βγάζουμε και κρατάμε το νερό.
-Μέσα σε μια κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο, τσιγαρίζουμε το κρεμμυδάκι, και μετα προσθέτουμε τις πιπεριές,τα καρότα (αν έχουμε βάλει), το σκόρδο και την ψιλοκομμένη ντομάτα.Αλάτι και πιπέρι επίσης.Το μαγειρεύουμε όλο αυτό για 4-5λεπτά και έπειτα βάζουμε και τις γαρίδες προσθέτωντας λίγο νεράκι άμα χρειαστεί.Άλλα 3-4 λεπτά μαγειρεύουμε.έχουμε χαμηλώσει τη φωτιά στο μισο από τη στιγμή που βάλαμε τις γαρίδες.
-Προσθέτουμε το ζουμί που είχαμε κρατήσει απο το βράσιμο των γαρίδων, και μόλις πάρει μια βράση, ρίχνουμε το κριθαράκι και περιμένουμε να βράσει.Είναι σημαντικό να ανακατεύουμε πολύ συχνα, γιατί κολλάει σαν διάολος.
-Τέλος, μόλις έχει γίνει το κριθαράκι και έχει πιει το νεράκι του (δεν θα το έχει πιει όλο, θα είναι λαπαδέξ το φαγητό) βάζουμε και την φέτα (ή οποιοο τυρί χρησιμοποιήσαμε) και ανακατεύουμε να λιώσει.Η φέτα εμένα δεν είχε λιώσει τελείως, αλλά δεν ενόχλησε καθόλου.
-Το σερβίρουμε ζεστό.

Φτιαχτε το!!!

Κρέντιτς στην μανούλα που το εφτιαξε ον δε σέκοντ ντέι οφ κριστμας,μας άρεσε, και μου έδωσε μερικά τηλεφωνικά τιπς χθες πριν αρχίσω!

συναχι.μελομακαρονα και κουραμπιεδες.

Όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη μέρα στην μίζερη βιβλιοθήκη, έχεις ρίγη και η μύτη σου τρέχει σαν δρομέας στον τερματισμό, το λιγότερο που ζητάς το βράδυ είναι να χαλαρώσεις και να ηρεμίσεις, μόνος ή με καλή παρέα.Αυτό λοιπόν έκανα κι εγώ.Ανάμεσα σε χαρτομάντιλα, κι αψού, πήγα και πηρα τόνο ρίο μάρε από το σούπερμάρκετ και σαλάτα, και πήγα στην φίλη μου τη Θ. όπου φάγαμε. Και μετά σειρά είχαν τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες και κουβερτούλα στον καναπέ και Απαράδεκτοι και άλλα τέτοια αστεία στο γιουτιούμπι.Και έκανε την εμφάνισή του και το πρώτο 37 άρι της χρονιάς έτσι για να γουστάρουμε, αλλά εγώ δεν μασάω και πήγα και βρήκα τον Π. και κάτι άλλους μετά στην μπόμελ.Και έτσι το βράδυ ήταν όμορφο , και γύρισα αργά σπίτι και ξεράθηκα στοπν ύπνο. Ήθελα παρέα. Αλλά μόνη κοιμήθηκα πάλι. Και είδα ξανά αυτά τα ανήσυχα όνειρα που ποτέ δεν με αφήνουν να ηρεμίσω , αλλά αυτή τη φορά απλώς τα έβλεπα, ξύπναγα , και ξανακοιμόμουν κρυώνοντας.Ωραία ήταν.Σήμερα θέλω παρέα στα νανάκια μου, και ζεστή αγκαλιά.Θα την απαιτήσω και θα την πάρω.
Δεν μασάμε! Έτσι μου είπε κάποια μπλογκοφίλη και έτσι κάνουμε!

ξαφνική ανάμνηση

Είναι καλοκαίρι.Είμαι στο Ρουμελί.Μόλις έχω γυρίσει στο σπίτι κάθυδρη από το παιχνίδι.Κουτσό (που το λέγαμε καλόγερο) και λαστιχάκι με τα ξαδέρφια και τα γειτονόπουλα στην αυλή της γιαγιάς της Μαργαρίτας.
Είμαι σπίτι λοιπόν, στο σπίτι της γιαγιάς της Ελένης, η οποία είναι απασχολημένη στην κουζίνα με την ετοιμασία του βραδυνού φαγητού.Ο παππούς βλέπει ειδήσεις και πεινάει. Εγώ περιμένω, πάνω από το τηλέφωνο σχεδόν, τον μπαμπά μου να τηλεφωνήσει.Η μαμα μου κοιμίζει την Ελένη μάλλον..Χτυπάει το τηλέφωνο και τρέχω..Είναι ο μπαμπάς! Πόσο μου λείπει.Ποτέ, παρά μόνο όταν είχαμε μεγαλώσει λίγο, δεν κάναμε διακοπές όλοι μαζί.Πάντα κάποιος έμενε πίσω να κρατάει το μαγαζί. Μου μιλάει, η μαμα περιμένει να μιλήσει κι αυτή, εγώ δεν ξεκολλάω από το τηλέφωνο και τον ζαλίζω με τις χαζομάρες μου. "Μπαμπά, ο Γ. με χτυπησε σήμερα και ο Χ. δεν πήρε το μέρος μου, αλλά με κυνήγησε να μου πετάξει την παντόφλα του". Ο μπαμπάς μου, άκουγε.Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε!Η γιαγιά φωνάζει: "Ασε τον βρε βρώμα, πληρώνει". Και εγώ τον άφησα μετά από λίγο και πήγα στην γιαγιά που με βάζει να κόψω την ντομάτα και μου χαμογελάει όλο αγάπη.
Η μαμα τώρα απλώνει τα ρούχα, και μετά καθόμαστε στο τραπέζι και τρώμε μπιφτέκια και φασολάκια που έχουν μείνει από το μεσημέρι.Ντοματοσαλάτα επίσης με πολύ λάδι για παπάρες.Και τυρί και παξιμάδι και ψωμί.Ο παππούς πίνει και κρασί και βάζει και στη μαμά μου.Μετά βλέπουμε Τρεις Χάριτες σε επανάληψη όλοι μαζί,μυρίζει λίγο η ταμπλέτα για τα κουνούπια, μετά ύπνος.
Μέσα στη νύχτα μας ξυπνάει η δυνατή βροχή.Καλοκαιρινή μπόρα.Βγαίνουμε όλοι έξω να μαζέψουμε τα ρούχα.Κι εγώ μαζί με το βρακάκι μου.Αλλά δεν προλάβαμε.Ρουχα και νυσταγμένοι άνθρωποι είχαμε γίνει λούτσα.Μυρίζει βροχή τώρα.Η μαμά μου βάζει στεγνό φανελάκι και κοιμάμαι γλυκά.Περιμένω το πρωί με ανυπομονησία..Παιχνίδι στην θάλασσα με τον Γ. και τον Χ.! Και άλλη μια καλοκαιρινή μέρα ξεκινά..

η πρώτη σαβούρα του 2011.γενικώς.

Ήρθαμε στην Αιντχόφα, στις 3 του Γενάρη.Αν είναι δυναμόν,πριν από τα Φώτα και τον Φωτισμό.Πρώτη φορά σταματώ διακοπές τόσο γρήγορα.Ούτε που πρόλαβα να καταλάβω τι έγινε αυτές τις μέρες στην όμορφη Αθήνα.Διότι όταν πρέπει μέσα σε 16 μέρες να στριμώξεις φίλους, οικογένεια, γνωστούς αγαπημένους, καφέδες, ποτά και τραπέζια και φαγοπότια, δεν σου μένει χρόνος να καταλάβεις τι γίνεται.Απλά τα κάνεις όλα, μηχανικά ή και όχι, και αυτό είναι.
Έτσι είπα προχθές.Αυτό ήταν.Ακούγαμε με τη μαμά και την Ελένη Simon & Garfunkel να τραγουδουν για την Cecilia, κι επρεπε σε μια ώρα να φύγω.Και δεν ήθελα..
Ήρθα όμως.Και ήρθε μαζί μου και η πρώτη σαβούρα μες τη μάπα.Αυτή από την συζήτηση με τον Π.Όπου είπαμε πολλά, κλάψαμε ακόμα πιο πολύ και τώρα, αν και έχουμε πει να κάνουμε σαν να μην συνέβει ποτέ, εγώ είμαι παγωμένη μέσα μου.Σαβούρα μεγατόνων ήταν.Και πόνεσε πολύ.Θα δούμε.Δεν είμαι στην πιο αισιόδοξη και χαρούμενη φάση μου τελευταία-οι συνθήκες είναι απαγορευτικές-αλλά δεν μπορώ να κάνω και τίποτα διαφορετικό.Αλλιώς θα φλιπάρω. Αισιοδοξία για να την βγάλω καθαρή.
Σήμερα έφαγα και την πρώτη actual σαβούρα για το 2011.Βαρέθηκα να πάρω ποδήλατο, είπα να περπατήσω ως την βιβλιοθήκη , είχε κι έναν ήλιο με δόντια όμορφα.Όμορφος ο ήλιος, όμορφα και τα δόντια του. Ο πάγος όμως, ξέρεις..Είναι χάλια.Και αυτό το κατάλαβα όταν βρέθηκα φαρδιά πλατιά κάτω. Πατινάρισα λίγο και έσκασα με το αριστερό μπούτι-κολωμέρι.Πλάκα πρέπει να είχα.Μου έπεσαν και τα κλειδιά.Έτρεχα μετά να τα βρώ.Εκεί ήταν ακόμη.
Και τώρα είμαι στην μίζερη βιβλιοθήκη του TU/e και ασχολούμαι με μια απο τις πολλές εργασίες.Σκέψεις πολλές,το μυαλό μου όχι εδώ.Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τι κι αν είπαμε δεν το σκεφτόμαστε.Πλάκα μου κάνεις; Πώς;
Τι κι αν μου λένε ότι όλα θα πάνε καλα πίσω στο σπίτι.Πλάκα μου κάνεις; Πώς να φύγει το μυαλό από εκεί;
Μπορεί να φταίει και το ότι είμαι φορτισμένη από την επιστροφή.Αρνητικά.Αν ήμουν σωματίδιο θα ήμουν ανιόν.Ε?
Όμως δεν θα είμαι αχάριστη και θα πω πως οι διακοπές στην Αθήνα είχαν και τις όμορφες στιγμές τους..Τα φλουριά στην βασιλόπιττα-2 στα 2 για τον μπαμπά μου.Η μπαρότσαρκα με την Έ, την Ν. και την αδερφή μου.Το βράδυ της παραμονής.Τα κρασιά και οι ρακές. Τα φλερταρίσματα όλων όσων βρήκαν τις φετινές γιορτές για να εμφανιστούν( ή να επανεμφανιστούν), οι αγκαλιές της μαμάς, η φροντίδα στον μπαμπά..Είχαν και τα καλά τους οι γιορτές.Και για αυτό τώρα μάλλον μου λείπουν όλα.
Ναι.Ήταν τα χειρότερα και δυσκολότερα Χριστούγεννα φέτος.Σκατίλα άπειρη.Αλλά τα αναπολώ.Πώς γίνεται;
Ας πάνε όλα καλά..
Η δύναμη στερεύει καμιά φορα..

leaving on a jet plane

Τελευταία μετάδοση από Αθήνα..Σε λίγες ώρες πετάω για την Αιντχόφα ξανά.Νιώθω άσχημα, μια πικρία..Η βαλίτσα μου είναι πάλι οριακά στα κιλά γιατί θέλω να πάρω λάδι μαζί μου, έβγαλα μερικά ρούχα και θα μου τα στείλουν με δέμα οι γονείς μου.. Έχω λίγο αγωνία γιατί κουβαλάω και την κιθάρα μου την ακουστική μαζί (την κλασσική την είχα αφήσει πίσω) και δεν ξέρω αν η ΚΛΜ αφήνει μουσικά όργανα σαν εξτρα χειραποσκευή.Η Ολυμπιακή άφηνε.Τεσπά.
Αγωνία έχω γενικά.Αλλά έχω πάντα όπως θα έχετε καταλάβει..δεν ξέρω τι θα γίνει τώρα που θα πάμε πίσω.Φοβάμαι λίγο.Φυσικά..Αφού δεν μπορώ να ελεγξω τίποτα..
Οι διακοπές μου δεν ήταν καλές.Ηταν λυπημένες.Είχαν όμως σαφώς και όμορφες στιγμές.
Και ανανεώθηκα κάπως, και πήρα τα πάνω μου που από την 3η μέρα τα είχα χάσει.
Ας είναι.Ακυρο ποσταρισμα.Ασύνδετο και ό,τι να 'ναι.Ήθελα να πω πως φεύγω.Και δεν μου αρέσει..
Επόμενη μετάδοση από Ολλανδία πια..