ξαφνική ανάμνηση

Είναι καλοκαίρι.Είμαι στο Ρουμελί.Μόλις έχω γυρίσει στο σπίτι κάθυδρη από το παιχνίδι.Κουτσό (που το λέγαμε καλόγερο) και λαστιχάκι με τα ξαδέρφια και τα γειτονόπουλα στην αυλή της γιαγιάς της Μαργαρίτας.
Είμαι σπίτι λοιπόν, στο σπίτι της γιαγιάς της Ελένης, η οποία είναι απασχολημένη στην κουζίνα με την ετοιμασία του βραδυνού φαγητού.Ο παππούς βλέπει ειδήσεις και πεινάει. Εγώ περιμένω, πάνω από το τηλέφωνο σχεδόν, τον μπαμπά μου να τηλεφωνήσει.Η μαμα μου κοιμίζει την Ελένη μάλλον..Χτυπάει το τηλέφωνο και τρέχω..Είναι ο μπαμπάς! Πόσο μου λείπει.Ποτέ, παρά μόνο όταν είχαμε μεγαλώσει λίγο, δεν κάναμε διακοπές όλοι μαζί.Πάντα κάποιος έμενε πίσω να κρατάει το μαγαζί. Μου μιλάει, η μαμα περιμένει να μιλήσει κι αυτή, εγώ δεν ξεκολλάω από το τηλέφωνο και τον ζαλίζω με τις χαζομάρες μου. "Μπαμπά, ο Γ. με χτυπησε σήμερα και ο Χ. δεν πήρε το μέρος μου, αλλά με κυνήγησε να μου πετάξει την παντόφλα του". Ο μπαμπάς μου, άκουγε.Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε!Η γιαγιά φωνάζει: "Ασε τον βρε βρώμα, πληρώνει". Και εγώ τον άφησα μετά από λίγο και πήγα στην γιαγιά που με βάζει να κόψω την ντομάτα και μου χαμογελάει όλο αγάπη.
Η μαμα τώρα απλώνει τα ρούχα, και μετά καθόμαστε στο τραπέζι και τρώμε μπιφτέκια και φασολάκια που έχουν μείνει από το μεσημέρι.Ντοματοσαλάτα επίσης με πολύ λάδι για παπάρες.Και τυρί και παξιμάδι και ψωμί.Ο παππούς πίνει και κρασί και βάζει και στη μαμά μου.Μετά βλέπουμε Τρεις Χάριτες σε επανάληψη όλοι μαζί,μυρίζει λίγο η ταμπλέτα για τα κουνούπια, μετά ύπνος.
Μέσα στη νύχτα μας ξυπνάει η δυνατή βροχή.Καλοκαιρινή μπόρα.Βγαίνουμε όλοι έξω να μαζέψουμε τα ρούχα.Κι εγώ μαζί με το βρακάκι μου.Αλλά δεν προλάβαμε.Ρουχα και νυσταγμένοι άνθρωποι είχαμε γίνει λούτσα.Μυρίζει βροχή τώρα.Η μαμά μου βάζει στεγνό φανελάκι και κοιμάμαι γλυκά.Περιμένω το πρωί με ανυπομονησία..Παιχνίδι στην θάλασσα με τον Γ. και τον Χ.! Και άλλη μια καλοκαιρινή μέρα ξεκινά..