Παιδικά παιχνίδια

Θυμάμαι το παλιό μας σπίτι. Εκείνο στην Δικαιάρχου.Δεν ήταν μεγάλο.Ήταν όμως ζεστό και το αγαπούσα πολύ.Με το ζόρι χωράγαμε.Ειδικά όταν ήρθε και η αδερφή μου και αρχίσαμε να μεγαλώνουμε.Αλλά ήταν το πιο όμορφο. Οι ηλιόλουστες Κυριακές , με τον μπαμπά να κλαδεύει τα φυτά στην βεράντα και μένα να κάνω ποδήλατο γύρω γύρω με την χακί φόρμα μου.Και τα καλοκαιρινά βράδυα γυρνάγαμε την τηλεόραση προς την βεράντα και βλέπαμε τρεις χάριτες τρώγοντας καρπούζι και μυρίζοντας το γιασεμί.Κι όλα αυτά στο κέντρο της Αθήνας.
Με την Ελένη , όταν πιά ήταν σε θέση να παίζουμε (γιατί είχε γεννηθεί πολύ μικροσκοπική σε σχέση με τις προσδοκίες μου- τέτοιο ούφο ήμουν που περίμενα να βγει από την κοιλιά της μαμάς μου ένα κανονικό παιδάκι έτοιμο να παίζει μαζί μου-) , παίζαμε τις εξερευνήτριες στο σαλόνι μας.Το καφέ χαλί ήταν η άμμος στην παραλια και το πράσινο η θάλασσα.Οι πολυθρόνες, το τραπέζι και ο καναπές ήταν τα βράχια. Τέλειο.
Κάποια πρωινά που ήμουν σπίτι,είτε γιατί δεν είχα σχολείο , είτε γιατί είχα μείνει σπίτι για κάποιο λόγο, καθόμουν δίπλα στο πικάπ-κασετόφωνο, και κοίταγα τις κασέτες και τα βινύλια της μαμάς μου.Καμιά φορά έβαζα και μουσική..θα ήμουν 5 χρονών.Πάντα τα ίδια τραγούδια έβαζα και πάντα τους ίδιους δίσκους κοίταζα. Και προσπαθούσα να διαβάσω τους τίτλους και τα γραμματάκια, και όταν δυσκολευόμουν ρώταγα. Έτσι έμαθα να διαβάζω πριν το δημοτικό αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Έβαζα λοιπόν πάντα και άκουγα το "Δικαίωμα" της Πρωτοψάλτη.Πάντα άκουγα με συγκεκριμένη σειρά τα τραγούδια που μου άρεσαν. "Ώπα είπα λέω", χορός και πανηγύρι εκεί,"Στη Ραφήνα", "Ζήτα μου ό,τι θες", "Εφήμερες αγάπες"-πόσο το λάτρευα αυτό-, "Χειροκρότημα" που δεν καταλάβαινα τι εννοούσε όταν έλεγε αν μας αντέξει το σκοινί και την φανταζόμουν κρεμασμένη από τα σκηνιά της αυλαίας, και τέλος τα "Παιδικά παιχνίδια" που ήταν και το αγαπημένο μου, και νομίζω είναι ακόμα το αγαπημένο μου από αυτόν τον δίσκο.
Μετά έπιανα τα βινύλια, και κοίταγα τις φωτογραφίες και ό,τι μου τράβαγε το μάτι. Πάντα συγκλονιζόμουν με το εξώφυλλο από τα "Πέτρινα Χρόνια", του Σπανουδάκη. Έδειχνε την Θέμιδα Μπαζάκα πίσω από κάγκελα να απλώνει τα χέρια της προς τα έξω. Εγώ τότε δεν ήξερα ποια ήταν , ούτε και τίποτα για την ταινία , και έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου..Ότι ήταν μια γυναίκα , που την έιχαν κλείσει άδικα στην φυλακή και της είχαν πάρει το παιδάκι της.Έτσι καταλάβαινα από την απόγνωση στο βλέμμα της..

Μετά έπιανα το "'Οταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις" των Κατσιμιχαίων και κοίταγα την εικόνα , και έβαζα την "Συνέλευση των ποντικών". Μα τι αλμπουμάρα όπως κατάλαβα πολύ αργότερα. Τέλος έπιανα Σαββόπουλο "ΖΗΤΩ το ελληνικό τραγούδι" και κοίταγα τις ζωγραφιές στο εξώφυλλο. Αυτά έκανα και χαιρόμουν μόνη μου.
Ανεμελιά. Τέλος.