Κυριακή γορτή και σχόλη να ταν η βδομάδα όλη

'Ανοιξα το παραθυρο.Λιακάδα.Νύσταζα ακόμη αλλά η μέρα δεν ήταν για να μείνει καποιος στο κρεβάτι. Κυριακή. Στο μυαλό ήρθε το πασίγνωστο άσμα "Ωραία που είν' η Κυριακή..Μα να 'ταν πιο μεγάλη" κλπ κλπ.Την συνέχεια όλοι την ξέρουν. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Κυριακές νομίζω..Τουλάχιστον απο τότε που άρχισα να συνειδητοποιώ τη διαφορετικότητα της Κυριακής απο τις υπόλοιπες μέρες. Δεν με συγκινούσαν εξάλλου ιδιαίτερα αυτά τα get together της οικογένειας.Μάλλον με εκνευριζαν..Αν και για να πω και του στραβού το δίκιο, υπήρξε περίοδος της ζωής μου που η Κυριακή ήταν η καλύτερη μέρα..Τότε που ήμουν ακόμη μικρούλα πολύ και κάθε Κυρική είχαμε με τον μπαμπά μου ένα είδος ιεροτελεστίας..
Πηγαίναμε στον "ΚΗΠΟ"..δηλαδή στο Ζάππειο,για όσους δεν κατάλαβαν.Και εκεί είχαμε την συγκεκριμένη πορεία και τα στανταρ πραγματάκια που κάναμε..Πρώτα στάση στις πάπιες, όπου τις τάιζα κιόλας..Μετά σειρά είχε ο λύκος, τα ζαρκάδια,τα κοτόπουλα μαζί με κάτι ακόμα πάπιες, τα ελάφια, τα παγώνια,οι μαϊμουδίτσες, τα λιοντάρια (ναι είχα προλάβει τα λιοντάρια),και τέλος τα παπαγαλάκια..Μετά ήταν μια γιαγιούλα στα σ.καλάκια που πουλούσε λαχεία.Και κάθε φορά ο μπαμπάς μου μου αγόραζε ένα.Ποτέ δεν είχαμε κερδίσει αλλά εμένα δεν με έννοιαζε και τόσο..Καθόλου.Γρασίδι μετα.Παιχνίδια,κολοτούμπες..Εννίοτε και φωτογραφίες ( syd barrett style ) και μπάλα..Και το απαραίτητο για μένα ήταν να θερίσω..Δηλαδή με ένα ξυλαράκι να ανακατέψω το καθαρό νερό που έτρεχε εκεί στο ρυάκι..Μέχρι που το ανακάτευα τόσο πολύ που γινόταν θολό από τα χώματα και δεν είχα όρεξη πια να "θερίσω"...Οπότε και πηγαίναμε στις κούνιες..Παιχνίδι και χαρά.Και όταν βαριόμουν εκεί πάλι, φεύγαμε..Και βγαίναμε από ένα πέτρινο μονοπάτι-δεν ξέρω πως το λένε-με μια κλιματαριά από πάνω.Το λάτρευα.Εκεί παιζαμε με τον μπαμπά μου κάτι σαν κοκκινοσκουφίτσα σε παράνοια, αλλά γουστάραμε..Εγώ ειδικά..Και μάλλον κι αυτός..Την βρίσκαμε με το να κρύβομαι και εκείνος να μην με βρίσκει-και καλά-..Χαρά και κέφι εγώ.Και όταν έληγε κι αυτή η παράνοια είχαμε συνέχεια..Πηγαίναμε στη άλλη παιδική χαρά..Πιο κάτω,απέναντι από το Ζάππειο Μέγαρο.Εκεί ο daddy cool μάζευε όσα παιδάκια τριγυρνούσαν εκεί και παίζαμε όλοι μαζί..Σαν μαλακισμένα εμείς χαιρόμασταν..Και επαναλαμβάνω, εκείνος καραγούσταρε!..Ε,λίγη ακόμα κούνια και τσουλίθρα..Και μετά πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακίκο-μπλε- στο Καλλιμάρμαρο.Στον Αντώνη που έλεγε ο μπαμπάς μου.Πορτοκαλάδα λοιπόν.Εννίοτε και τοστ.Και ο μπαμπάς ουζάκι.Μετά επιστροφή στο σπίτι με στάση στο ζαχαροπλαστείο για να πάρουμε οικογενειακό παγωτό που λάτρευα.
Σπίτι μετά, φαγητό με την μανούλα (που ήταν πολύ χαρούμενη γιατί την είχαμε αφήσει στην ησυχία της να κάνει τς δουλειές της), και μετά ύπνος..Και όταν ξύπναγα μπάνιο με "πολλά νερά" με τον μπαμπά..Γεμίζαμε την μπανιέρα και παίζαμε.Και μετά βλέπαμε "Τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα" -αυτό ήταν η Αθλητική Κυριακή επί εποχής Διακογιάννη-..Παρέα..Έτσι θαρρώ μου κόλλησε το γήπεδο, τώρα στα γεράματα.
Αυτές ήταν οι Κυριακές που μου άρεσαν.Και λέω με σιγουριά πως μου άρεσαν γιατί θυμάμαι και το απίστευτο ξενέρωμα όταν άλλαζε το πρόγραμμά μας..
Γενικά πάντως, από τότε που σταμάτησε ο κήπος και γενικά οι κυριακάτικες βόλτες, άρχισα να μην χωνεύω και πολύ τις Κυριακές.Μελαγχολία και τέτοια..Άρα με σιγουριά λέω πως δεν θα ήθελα "Κυριακή γιορτή και σχόλη να 'ταν η βδομάδα όλη".