εν τελει δεν ξερω

Χθες βράδυ είδα το ποστ της φιλενάδας μου στο μπλογκ της, όπου αναρωτιόταν τι κάνουμε με τις παλιές φωτογραφίες..Τις καις ή τις κοιτάς και κλαις;.. Εγώ ήμουν κατηγορηματική!Σε καμιά περίπτωση δεν τις καις..Αναμνήσεις είναι στο κάτω κάτω και χρειάζονται πάντα...Καλές ή κακές. Αν είναι όμορφες τις κοιτάς, χαμογελάς..Αν θυμίζουν κάτι άσχημο χρησιμεύουν για εκείνες τις στιγμές τις περίεργες..Που θες να φτάσεις στον πάτο, να λιώσεις στο κλάμα..Οπότε θα βάλεις μουσική ανάλογη, θα τις πάρεις στα χέρια σου (ή θα ανοίξεις το αντίστοιχο folder στο pc σου), θα αρχίσεις να τις κοιτάς και θα κλαις, θα κλαις ,θα κλαις και θα κλαις μέχρι να στεγνώσεις..Αυτά..τόσο απλά..Οπότε τις κρατάμε..
Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις καμιά διάθεση ούτε πάτο να πιάσεις, ούτε να δεις καμιά φωτογραφία γενικότερα;Τι γίνεται όταν είσαι έτοιμη να σιδερώσεις ας πούμε, ή να πλύνεις πιάτα, και σου ζητάνε να ψάξεις το τάδε χαρτί..Και ψάχνεις..στο συρτάρι του.Και μέσα στο μπλέ κουτί, μαζί με πολλές άλλες αναμνήσεις, να σου κι αυτή.Που δεν ήθελες να δεις τώρα ρε πούστη μου.Και που σε έκανε λιώμα..
Καλοκαίρι..17 Αυγούστου 1992 (όσο περίεργο κι αν ακούγεται θυμάμαι ξεκάθαρα την ημερομηνία). Σπίτι γιαγιάς Μαργαρίτας. Φαγητό στην αυλή.Μόλις είχαμε γυρίσει απο τη θάλασσα και δεν είχα βάλει καν ρούχα..Μόνο καθαρό φανελάκι και βρακάκι μετα το ντουζ..7 χρονών ήμουν.Κι εκείνος 41. Και με κρατάει χαμογελαστός (όπως πάντα ) στα πόδια του και τρώμε καρπούζι..Και ειναι και η Β. εκεί κοντά και γελάει..Και πολύς κόσμος..Και μετά ύπνο στον οντά.Το δωμάτιο που του άρεσε πολυ..Μεσημεριανός υπνάκος..
Τελικά τι τις κάνουμε;Τις κρατάμε γαμώτο,..Τις κρατάμε..Αλλά είναι και ζόρι..