πέτυχε ο φραπές

Ξυπνήσαμε ύστερα από ένα βράδυ μοναχικό σχετικά, με κάποια απρόοπτα χαρούμενα, με κρασάκι του παππού και λίγη κιθάρα.Και ξυπνήσαμε με λίγη σαπίλα στην ψυχή και στο μυαλό.Αλλά δεν γαμιέται, είχε ήλιο και αυτό τα έκανε όλα πιο όμορφα. Ακούσαμε τη μουσικούλα μας, πήγαμε στο σούπερμάρκετ μας, ξεχάσαμε και πάλι τα μισά από αυτά που θέλαμε για το σπιτικό , γυρίσαμε και φτιάξαμε φραπέ.Ο Π. μου έδωσε και παγάκια (διότι βρήκε πατέντα να τα διατηρεί για 3-4 μέρες) και ο φραπές καραπέτυχε. Πήρα λοιπόν την ποτηρούμπα, το σημειοματάριο και το μολύβι και άραξα στο παγκάκι έξω από το σπίτι που το έλουζε ο ήλιος και είχε θέα στο πενταβρώμικο κανάλι.
Ωραία ως εδώ.Μετά ήρθε και λίγη έμπνευση και γράφτηκαν κάτι στιχάκια που ίσως και να γίνουν τραγούδι,αμα σε λίγες μέρες δεν μου φανούν ανόητα .Αν και δεν ξέρω αν θα το βρω με τη μουσικη..
Στη συνέχεία με τη θέα των πρασινισμένω πλέον δέντρω, έκανα η ρομαντικιά μια μικρή ανασκόπηση των τελευταίων 10 μηνών.
Πόσα;Τόσα.Τι τόσα; Τι πόσα;
Πολλά γεγονότα.Πολλές αλλαγές. Πώς να τα χωνέψει ένα κεφάλι, μια ψυχή, μια οντότητα γενικότερα. Δεν ξέρω πως, αλλά αμα κανεις ξέρει ας το πει και σε μένα.
Προς το παρόν το σώμα μου επαναστατεί, το μυαλό μου επίσης, το είναι μου όλο.Και κοροιδεύω τους πάντες διότι φαινομενικά, την παλεύω. "Καλά σε βλέπω πάντως..Χαίρομαι..".."Καλά το χεις πάρει..έτσι μπράβο..".
Μμμ.Καλά τα λέτε.
Είμαι εδώ που είμαι επειδή πρέπει.Αν με ρωτήσεις, θέλω να γυρίσω πίσω.Κάνω υπομονή αυτό τον 1,5 μήνα που εμεινε για να κάνω ό,τι πρέπει και να γυρίσω χαλάρη τουλάχιστον πίσω.Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι εκεί θελω να είμαι.Στην Αθήνα, άντε και σε καμια Σύρο με την Ε. που θα είμασταν γαμώ. Ή και στα Γιαννενα με το αδερφι μου.Πάντως όχι εδώ.όχι στη συννεφιά και στους μαλακο-ολλανδούς και γενικότερα στους μαλάκες όλους.
Άρνηση μου βγαίνει τώρα και θυμός και αγανάκτηση.Και άντε στα κομμάτια δηλαδή!