κενο

όταν συνειδητοποιείς.Εκεί είναι τα δύσκολα.Ακούς την ίδια φράση ξανά και ξανά.Το σκέφτεσαι λιγάκι αλλά δεν χωνεύεται το άτιμο..Δεν παίζει απλώς..Κι όμως το ακούς ξανά και έτσι είναι.Και το βλέπεις και το βιώνεις, αλλά δεν καταπίνεται.Ούτε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις..Θα γίνει κι αυτό.Θα καταλάβεις κάποια στιγμή ότι το να κάθεσαι στο μπαλκόνι και να περιμένεις το μηχανάκι να στρίψει στην Ευδόξου με το φρέσκο ψωμί στη σακούλα είναι άσκοπο..Ότι οι φωνές, οι χαρούμενες και κεφάτες πάντα, το μεσημέρι στην σκάλα είναι στο μυαλό σου..ότι το μεσημέρι κανείς δεν θα ζητάει "να βάλω βρε παιδιά λίγο να δώ τους τίτλους των ειδήσεων-τα αθλητικά;"..ότι το βράδυ δεν θα είναι κάποιος εκεί για να κάτσεις στα πόδια του και να σε αγκαλιάσει και να σου πει "όλα θα πάνε καλα¨..ότι στο γήπεδο θα πηγαίνεις με τον ηλεκτρικό, όχι με το μηχανάκι, και δεν θα φωνάζετε ΓΚΟΛ μαζί..ότι στο μαγαζι κανείς δεν θα είναι στο πατάρι να σε στείλει για τσιγαρα ή να ρίξεις τα γράμματα στο γραμματοκιβώτιο..ότι είναι και κάποια άλλη ψυχούλα εκεί δίπλα που έτσι νιώθει κι αυτή και είστε μαζί..και άλλη μια που τραβάει χοντρότερο ζόρι και έχει να καταλάβει ακόμα περισσότερα απο τα παραπάνω..οτι όλα θα είναι αλλιώς από δω και μπρος..Και συνειδητοποιείς..Και εκεί είναι τα δύσκολα.