Insomnia και εξεταστικές.

Ε δεν έχω ύπνο, και σκέφτομαι και τόσα πάλι,και ακούω και Black Heart Procession πάλι (άφησα τον Γερμανό λίγο στην άκρη-στο χαρουμενιάρικο πλέιλιστ παρέα με τους λαθρεπιβάτες και τους Χατζηφραγκέτα) και it was a crime I never told you about the diamonds in your eyes και είναι αλήθεια πως πολύ θα ήθελα να κοιμηθώ τώρα , αλλά ξέρω πως θα ξαπλώσω και θα γυρνάω πάλι γύρω γύρω και δεν θέλω.

Τέλειωσε ο Μάης πάλι.Δηλαδή άλλη μια μέρα και καλοκαίρι.Και μένει ένας μήνας ακόμη μέχρι τις διακοπές.Πλησιάζει και η εξεταστική και άστα να πάνε.Γαμώτο, γιατί οι εξεταστικές ήταν τόσο πιο ευχάριστες στην Αθήνα;Κυρίως οι 3 τελευταίες. Ξύπνημα το πρωί, λέσχη, Ιπποκράτους, καφές-φραπές τεράστιος- διαλλείματα με ψιλοκουβέντα με Μ, Ε,Μ, Γ και τους λοιπούς, ερχόταν κι ο Π. μετά, πάντα καθυστερημένος,αφού δεν ξύπναγε αν δεν έπαιρνα 30 περίπου τηλέφωνα (-ρε μωρό μου..δίνεις μεθάυριο...σήκω... - έχει θέσεις; -ε λίγες...- θα έρθω πιο μετά..) , πέρναγε και η Ε. μου να τα πούμε και να ξεβαρεθούμε, κι άλλος καφές, και σοκολάτα ή παγωτό, και ταπεράκι με φαγητό το μεσημέρι στα σκαλάκια, και η Σ. να λέει τα δικά της και να μας αφήνει μαλάκες.. Και να δίνεις μάθημα την επόμενη, και κατά τις 9 παρά (το βράδυ) που έχεις κλείσει το 12ωρο, αλλά έχεις πάρει και το κολάι συνάμα, ντριιιιιν το κουδούνι για να φύγεις..ε και που να πας; Σπίτι; Δεν έπαιζε. Παρκάκι ή μπύρα στον Χασαν, ή τελοσπάντων σύντομη εξαρχειοβόλτα ,ο Π. με κρατάει από το χέρι σφιχτά..Και το επόμενο πρωί γράψιμο και μετά πάλι λέσχη, άσχετα με το αν έχεις διάβασμα, έτσι για να πεις ένα γεια και να πιεις έναν καφέ ή να φιλήσεις τον Π..Και κάπου εκεί θα χτυπήσει και το κινητό και θα είναι ο μπαμπάς για να δει πώς έγραψες..και θα χαρεί που όλα πήγαν καλά.

Και έτσι βγήκαν 3 εξεταστικές χωρίς ούτε καν να τις καταλάβω.Οι τρεις τελευταίες, και να νομίζω ότι μου αρέσει πολύ να διαβάζω τελικά.

Ε όχι.Εδώ δεν είναι το ίδιο.Εδώ δεν υπάρχει ούτε Μ. να λες μαλακίες και να γελάς όλη την ώρα ούτε κανείς από τους άλλους.Υπάρχει ο Π. αλλά δεν με κρατάει πια από το χέρι, δεν είναι το αγόρι μου. Δεν υπάρχει φραπές , ούτε ταπεράκι της μαμάς για να φας το μεσημέρι, και στις 9 παρα τέταρτο δεν βαράει κουδουνι. Το κουδούνι χτυπάει στις 11.30 και τότε ούτε όρεξη για βόλτα έχεις, αλλά και να είχες, δεν έχεις εξάρχεια.Και το επόμενο πρωί μετά το γράψιμο, δεν θα θες να πας στην βιβλιοθήκη, γιατί θα είναι ο ρομποτάκης Ολλανδός μόνο, που δεν θες καθόλου να δεις, και τον Π.δεν έχεις πια το "δικαίωμα" να τον φιλήσεις,και ούτε το κινητό θα χτυπήσει. Κι αν χτυπήσει δεν θα είναι ο μπαμπάς..και τίποτα γενικά δεν είναι ίδιο.

Δύσκολες μέρες μας περιμένουν τον Ιούνη λοιπόν.Αλλά γουστάρουμε να σκεφτόμαστε παλιές εξεταστικές..:) χαμόγελο.

Καύσωνας

Είναι λοιπόν μια ακόμη Δευτέρα στην Αιντχόφα, ίδια με όλες τις άλλες, δηλαδή ανούσια και μίζερη όπως όλα τα ξεκινήματα βδομάδας!Σήμερα όμως έχουμε καύσωνα.Ήδη η θερμοκρασία είναι 25 βαθμοί (πολύ περισσότερη ζέστη από όσο ακούγεται) και θα φτάσει τους 29 ο υδράργυρος.Χουχου!Έφτιαξα φράπα δυνατή πριν ξεκινήσω τις δουλειές μου, έβαλα και το πράσινο κοντομάνικό μου γιατί είμαι και παναθηναικάρα, και είμαι έτοιμη για όλα.Το πρόγραμμα σήμερα λέει να ασχοληθώ με εργασίες, και μετά να πάω στη Θ. να κάνουμε γυμναστική με ένα πρόγραμμα που της έδωσε η φίλη της η Ε. Λέμε τώρα..

Περιμένω και την επόμενη Τετάρτη όπου θα πεταχτώ στην Αθήνα την καλή.Και αυτή τη Τετάρτη περιμένω επίσης για 2 λόγους.1) Μπαίνει το καλοκαιράκι και θα φωνάζω γιουπι γιά! 2)Θα δω Black Heart Procession στο Effenaar.

Η μαμά μου κάνει μαθήματα κομπιούτερ με τον θείο Τάκη και έμαθε να ανοίγει και να κλείνει το pc. Έμαθε ακόμα να χειρίζεται το ποντίκι και τι είναι το Shift, το delete, το backspace και το alt. Μεγάλη πρόοδος.Μέχρι να μάθει να σερφάρει βέβαια και να επικοινωνούμε έχουμε καιρό. Δεν πειράζει όμως, ό,τι μαθαίνει κανείς καλό είναι.

Κεφάτα λοιπόν ξεκινάει η σημερινή μέρα.Χωρίς κανένα προφανή λόγο.Αύριο μάλλον πάλι σε μιζέρια θα πέσω, αλλά μιας και σήμερα βγαίνει έτσι, ας το κρατήσουμε και ας το χαρούμε!Ακούω Παπακωνσταντίνου τώρα, Βασίλη, και θυμάμαι τα γυμνασιακά μου χρόνια και γελάω μόνη μου,αλλά τώρα τον κλείνω τον Κυρ Βασίλη και πάω να λιαστώ με τα υπόλοιπα σαλιγκαράκια της Αιντχόφας. Λαντς Μπρέικ βλέπεις.

Χαιρετώ..

Μα είμαι εντάξει;

Εντάξει, θα περάσουν και τα πρωινά που για άγνωστο λόγο και παρά τον υπέροχο καιρό δεν θα παλεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό και όλα όσα έχεις φάει στην μάπα τους τελευταίους μήνες θα σκάνε το ένα μετά το άλλο.Ήθελα να γκρινιάξω σε κάποιον εχθές.Ο συνήθης ύποπτος Ε. φυσικά ήταν στην άλλη μεριά του μσν για να "ακούσει"-διαβάσει τις υστεριογκρίνιες μου.Και η συμβουλή "άδειασε το μυαλό σου", ακούστηκε πολύ ελκυστική.Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα πώς να αδειάσω το μυαλό μου.Άμα ήξερα να το κάνω, δεν θα έγραφα τόσο μίζερα πράγματα μέρες τώρα.Από την άλλη, άμα δεν μιζεριάσω και τώρα , που έχουν έρθει όλα ανάποδα, πότε θα το κάνω; Όχι ότι μου αρέσει..όχι.Αλλά αν πιάνω πάτο τώρα, αυτό είναι καλό.Είχα ξαναπιάσει πάτο το 2008.Προσωπικό πάτο.Σηκώθηκα.Και μέχρι τώρα κομπλέ.Αλλά να που αλλάζουν όλα, όχι ωραία, και να κι άλλος πάτος..Και σκατίλα άπειρη.Δεν θα πλατιάσω..Προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό..Αρχικά δεν τα κατάφερα καθόλου. Ζήτησα τη γνωστή αγκαλιά από τον εκνευρισμένο γαι άλλους λόγους Π. και γίναμε κώλος, του έριξα και ένα ξέχεσμα και έφυγα. Ήρθε μετά να χτυπήσει την πόρτα, να ζητήσει συγγνώμη και να πάμε βόλτα.Πώς έχουμε γίνει έτσι; Δεν τον ρώτησα,μόνη μου αναρωτιέμαι.Μου λείπει, δεν το κρύβω.Αλλά όχι όπως ήταν τους τελευταίους μήνες..όπως ήταν τότε..Τότε που ΟΛΑ ήταν καλά..Γι αυτό και τώρα το Χ έρχεται ευκολότερα.Και όσο κι αν με πειράζει που υπάρχει άλλη γκομενίτσα στο πεδίο, είμαι οκ.."Έτσι όπως μ'ήξερες , δεν έχω αλλάξει, τα φέρνω δύσκολα μα είμαι εντάξει.." Χθες βράδυ ένιωσα πως θα μπορούσα άνετα να το είχα γράψει εγώ αυτό το τραγούδι..Εν πάση περιπτώση..

Περνάω τη φάση που ακούω μόνο Βαγγέλη Γερμανό και άλλα τέτοια ανάλογα..Και ΧΦ φυσικά για να ξεχνιέμαι.

Το βράδυ έπεσα στο κρεβάτι με ακουστικά και μπ3 (βρήκα πού ήταν) και προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου.Το πέτυχα εκείνη την ώρα.Τέλειωσε η μπαταρία και ξύπνησα, ένιωσα λύπη και ξενέρωμα, αλλά κοιμήθηκα...

Και το πρωί ήρθε με τον ίδιο μίζερο τρόπο που ήρθε και το χθεσινό πρωί.Και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει με την πάρτη μου.Καλύτερα σήμερα, αλλά πάλι σκάνε όλα.Και ανυπομονώ να έρθει το βραδάκι (νυχτώνει κατά τις 11 βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και να παίξω κιθάρα μέχρι να ξεθεωθώ.. Ρε..Θέλω να είμαι όπως πριν..Όχι πια άλλα ματζόρε λένε οι ΧΦ, εγώ λέω όχι πια άλλα Μινόρε. Θέλω να "Είμαι εντάξει"...

Μουσική Βραδιά

Κάπως έτσι ξεκινάνε οι μουσικές βραδιές στο σπίτι..Μουσική βραδιά βέβαια, όχι με κουλτουριάρικα πράματα και τέτοια που ακούμε όταν θέλουμε να ακούσουμε μουσική ας πούμε..Έτσι λοιπόν. Μίλαγα στο σκάιπ με την Ε. μετά από μια άκρως κουραστική μέρα και ήμουν έτοιμη να πάω για ύπνο..Πριν κλείσουμε λοιπόν της στέλνω μια υπερκομματάρα που έχει γράψει μεν ο Μαχαιρίτσας, αλλά πρώτη εκτέλεση είναι της Αλέκας Κανελλίδου..Ε και το ακούμε και μας πιάνουν τα αχ βαχ μας και γουστάρουμε και μετά κλείνουμε.Έλα όμως που εγώ εκείνη την ώρα ήθελα να ακούσω και κάτι ακόμα έτσι νταλκαδιάρικο πριν πάω για τους ύπνους μου.Τι να ακούσω τι να ακούσω..Ε..Από τα ριλέιτιντ εκεί στο γιουτιούμπι, βάζω τα "Δίδυμα Φεγγάρια". Και ναι.Μιλάμε για νταλκάδιασμα ολκής.Και μετά ξέρετε πώς είναι αυτά...Ριλέιτιντ στο ριλέιτιντ έφτασα να ακούω Γιώργο Λεμπέση. Τις "Προδιαγραφές"..Και το χειρότερο ήταν πως είχα μερακλώσει κι από πάνω και χόρευα. Η βραντιά συνεχίστηκε με Σακη, και Λιβιεράτο και Μπίγαλη και Καλλίρη...Το πως γλυτωσαμε την Αντζελα Δημητρίου είναι θαύμα..2 ώρες αργότερα κοιμήθηκα..
Ειλικρινά..δεν ξέρω τι να πιστέψω..Το Αιντχόβεν φταίει;

New Birds

Κομματάρα των Arab Strap που σκοτώνει με αυτά που λέει..Γιατί λέει αλήθειες εδώ που τα λέμε..Και αναρωτιέμαι σήμερα, από το πρωί..Έτσι θα είμαστε κι εμείς;Έτσι θα είναι το καλοκαίρι; (Ακόμα μου λείπεις ρε γαμώτο..Κι ας είσαι εδώ..Κι ας μη με νοιάζει τόσο πια..)

"You just have to be sure you're doing the right thing. I mean it's very easy to forget - she's was just sitting there in the pub with her new friends and her new life and her new hair and it might been five years but you'd know just to look at her. I wasn't even sure it was her at first, I was ready to walk away but she smiled and called me over and we said hello for a bit. When we went back to our tables we were tried not to look over at each other and told our friends to stop staring. I didn't see her for the rest of the night, but by closing time the beer's kicked in so I go up and speak to her and we end up going for a walk and talking about our new homes, our new jobs, our new friends and our new birds."

Μάλλον κάπως έτσι θα γίνει..Στο "Ποδήλατο" ή στους "Πέντε δρόμους"..Και όλα θα είναι αλλιώς..

"She says she's been going out with him now for about two and a half years, but they don't live together so he'd never find out. And you think about chasing her about school when you were wee and lying in your bed and listening to love songs and pretending they were about you. And the first time you asked her out she said no but one night you went to a wedding and when you came back to the pub she'd changed her mind and you went out. You remember the way she swung her arms when she held your hand but you can't remember how she kissed and now you've got the chance to find out. But you have to remember there's this other kiss. And she's sitting at home, wondering where you are and what you're doing. And you work hard on this kiss and you know it inside out, it's as much yours as it is hers, and it took a long time to get right, it took months of practice and months of embarassment but now you've got it perfected and you've been looking forward to that kiss all week. "

Και ναι..θα σηκωθείς και θα πάμε μια βόλτα λίγο παρακάτω και θα τα πούμε λίγο..Γιατί θα έχουμε λείψει λίγο ο ένας στον άλλο.Κι ας είναι μόνο μέση του Ιουλίου..Και θα μιλάμε..Και θα θυμηθούμε.Θα χαμογελάσουμε..

"You can see her breath in the air between your faces as you stand in the leaves and she just asks you straight out if you want to come and stay at her flat. But you make sure you get separate taxis and you go home and there might be a slight regret and maybe you'll wonder what you missed but you have to remember the kiss that you worked so hard on - and you'll know you've done the right thing."

Και κάπως έτσι θα τελειώσει.Θα φιληθούμε σταυρωτά, θα αγκαλιαστούμε και θα πούμε γεια.
Και μπορεί και να μετανιώσεις εκείνη τη στιγμή, ή μπορεί και όχι.Αλλά σίγουρα θα με σκέφτεσαι.Κι εγώ το ίδιο.Και θα γυρίσεις στην παρέα σου, με τα παιδιά και το τσόκαρο να σε περιμένουν...Και εγώ θα παω να βρω εκείνον τον άλλον ή την Ε...Και αυτό ήταν..
Γεια..

Link στον τίτλο

θύμησε χειμώνα..

Αλλά δεν ήταν.Ευτυχώς δηλαδή έχουμε ακόμα μπροστά μας το καλοκαιράκι.
Περίεργο βράδυ το χθεσινό.Δεν ήμουν στα καλά μου, δεν την πάλευα κάστανο, είχαν σκάσει όλα μαζί.Και όσο περνάνε οι μέρες, όλο και περισσότερο είμαι έτσι.Μαλλόν το παραείχα δει αισιόδοξα όταν σκεφτόμουν ότι δεν θα μου σκάσει καθόλου..Ναι καλα..
Είμαστε λοιπόν Bommel και καθόμαστε έξω και δεν κάνει κρύο, και πίνουμε τα κρασάκια μας και τα τζακ και τις μπύρες και γελάμε και λέμε μαλακίες.Και έχω ξεχαστεί αρκετά και είναι όμορφα.Και κατα τη 1 κάποιοι λένε να πάνε σε ένα πάρτυ, εγώ και η Θ. δεν είμαστε για πολλά και γυρνάμε σπίτι της για άραγμα.Και αράζουμε με μια ακόμα μπουκάλα κρασί και ακούμε Χατζηφραγκέτα και είναι όπως τον χειμώνα.Ίδιες συζητήσεις, ίδια ονόματα, ίδια θέματα, ίδια πρόσωπα πανω κάτω..όμορφα όμως..Πάει η μπουκάλα, την κατεβάσαμε.Έχει πάει και 3 ώρα Ολλανδίας και έχουμε ζαλιστεί.Αδύνατο να πάω σπίτι. "Μέινε εδώ ρε χαζό, θα σε βάλω στο κρεβάτι του Δ.". Και έμεινα.Και έστειλα και ένα μήνυμα σε κάποιο ελληνικό κινητό.Μαλακία.Αλλά μπορεί και όχι.Αστοδιάλο πια.

πέτυχε ο φραπές

Ξυπνήσαμε ύστερα από ένα βράδυ μοναχικό σχετικά, με κάποια απρόοπτα χαρούμενα, με κρασάκι του παππού και λίγη κιθάρα.Και ξυπνήσαμε με λίγη σαπίλα στην ψυχή και στο μυαλό.Αλλά δεν γαμιέται, είχε ήλιο και αυτό τα έκανε όλα πιο όμορφα. Ακούσαμε τη μουσικούλα μας, πήγαμε στο σούπερμάρκετ μας, ξεχάσαμε και πάλι τα μισά από αυτά που θέλαμε για το σπιτικό , γυρίσαμε και φτιάξαμε φραπέ.Ο Π. μου έδωσε και παγάκια (διότι βρήκε πατέντα να τα διατηρεί για 3-4 μέρες) και ο φραπές καραπέτυχε. Πήρα λοιπόν την ποτηρούμπα, το σημειοματάριο και το μολύβι και άραξα στο παγκάκι έξω από το σπίτι που το έλουζε ο ήλιος και είχε θέα στο πενταβρώμικο κανάλι.
Ωραία ως εδώ.Μετά ήρθε και λίγη έμπνευση και γράφτηκαν κάτι στιχάκια που ίσως και να γίνουν τραγούδι,αμα σε λίγες μέρες δεν μου φανούν ανόητα .Αν και δεν ξέρω αν θα το βρω με τη μουσικη..
Στη συνέχεία με τη θέα των πρασινισμένω πλέον δέντρω, έκανα η ρομαντικιά μια μικρή ανασκόπηση των τελευταίων 10 μηνών.
Πόσα;Τόσα.Τι τόσα; Τι πόσα;
Πολλά γεγονότα.Πολλές αλλαγές. Πώς να τα χωνέψει ένα κεφάλι, μια ψυχή, μια οντότητα γενικότερα. Δεν ξέρω πως, αλλά αμα κανεις ξέρει ας το πει και σε μένα.
Προς το παρόν το σώμα μου επαναστατεί, το μυαλό μου επίσης, το είναι μου όλο.Και κοροιδεύω τους πάντες διότι φαινομενικά, την παλεύω. "Καλά σε βλέπω πάντως..Χαίρομαι..".."Καλά το χεις πάρει..έτσι μπράβο..".
Μμμ.Καλά τα λέτε.
Είμαι εδώ που είμαι επειδή πρέπει.Αν με ρωτήσεις, θέλω να γυρίσω πίσω.Κάνω υπομονή αυτό τον 1,5 μήνα που εμεινε για να κάνω ό,τι πρέπει και να γυρίσω χαλάρη τουλάχιστον πίσω.Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι εκεί θελω να είμαι.Στην Αθήνα, άντε και σε καμια Σύρο με την Ε. που θα είμασταν γαμώ. Ή και στα Γιαννενα με το αδερφι μου.Πάντως όχι εδώ.όχι στη συννεφιά και στους μαλακο-ολλανδούς και γενικότερα στους μαλάκες όλους.
Άρνηση μου βγαίνει τώρα και θυμός και αγανάκτηση.Και άντε στα κομμάτια δηλαδή!

τετάρτη 19 μαίου.

Είμαι με τη Θ. στο Auditorium, έξω στα σκαλάκια.Παρά τη συννεφιά, κρύο δεν κάνει, οπότε έχουμε αράξει εκεί μετά το φαγητό και πίνουμε καφέ.Ολλανδικό, απαίσιο.Και έρχεται η συνειδητοποίηση, ότι και ο Μάιος πάει τέλειωσε..Και δηλαδή σε ένα μήνα εξετάσεις και τέλος ο πρώτος χρόνος του μάστερ.Ωραία.Άλλος ένας έμεινε δηλαδή.Καιρός για αποφάσεις.Η Θ.σκέφτεται τι να κάνει.Ακόμα και να τα παρατήσει.Ένας χρόνος είναι, της λέω, θα περάσει.Πώς θα περάσει είναι το θέμα, μου απαντάει.Και μετά τι; Σκέψεις να συγκατοικήσουμε του χρόνου, που μας κάνει και τις 2 να γουστάρουμε κάπως πιο πολύ.Μετά τι όμως; Πιέζει ο χρόνος και γενικότερα η ζωή.Εδώ ναι μεν οι συνθήκες για δουλειά είναι γαμώ,αλλά άμα δεν είσαι καλά και δεν την παλεύεις τι να το κάνεις...Γυρνάς πίσω;Δουλειά θα βρεις; Ή θα βαλτώσεις; Διλλήματα, αποφάσεις...Τρέχα γύρευε..Αγχώθηκα και δεν μου άρεσε..Και οι εργασίες εδώ τρέχουν.Εγώ ανυπομονώ για το καλοκαίρι.Γενικότερα.Στον κόσμο μου.Και καλά κάνω.
Έβαλα ΧΦ στο μπ3-κινητό (το μπ3 μου δεν ξέρω σε ποια τσάντα από όλες είναι και βαριέμαι να ψάξω) και ήρθα βιβλιοθήκη.

Βράδυ.Εχθές.

Είναι από τα βράδυα που δεν εχεις κουράγιο όχι να μαγειρέψεις, αλλά ούτε καν μια σαλάτα να κόψεις για να φας, που είσαι όλη μέρα με την άθλια μπαγκέτα από το Auditorium.
Έτσι ήμουν χθες. Γύρισα σπίτι κατά τις 9. Έξω ακόμα μέρα γιατί νυχτώνει αργά πλέον εδώ. Κάνω μπάνιο, βάζω πυτζάμες, κόβω σαλάτα και κόβω ΠΟΛΥ ψωμί και τρωω βλέποντας ΝΗΣΙ.
Και πρέπει να διαβάσω κιόλας, αλλά δεν το παίρνω και πολύ απόφαση, οπότε πιάνω την κιθάρα και περνάει έτσι άλλη μια ώρα. Και τώρα θα διαβάσω.'Ετσι είπα.
Και έβαλα ωραία μουσική και άνοιξα τα slides του Business Process Simulation και κάθησα στο κρεβάτι, έτσι για 5 λεπτάκια μωρέ..Αντίο σας..Κοιμήθηκα και έγιναν τα εξής..

Όνειρο.Πολύ ζωντανό.Πολύ όμορφο. Είμαι σε ένα δωμάτιο και ο μπαμπάς μου είναι εκεί διπλά.Κοιμισμένος μάλλον.Εγώ είχα μέσα στο όνειρο βέβαια ότι ο μπαμπούλης έχει φύγει.Ξαφνικά όμως ξυπνάει και λέει " Το ξενιτεμένο μου είναι αυτό; Το κοριτσάκι μου;" Γυρνάω και τον βλέπω να μου χαμογελάει..Πέφτω στην αγκαλιά του κλαίγοντας και λέω "Μπαμπάκα μου , πατερούλη μου..πόσο μου έλειψες, αχ μπαμπά μου.." και άλλα τέτοια συγκινητικά.Και απαντάει."Εδώ είμαι παιδί μου, παθαίνω εγώ τίποτα; Εδώ είμαι, βράχος.Μην φοβάσαι τίποτα". Και μετά σηκώθηκε. Και είμασταν στο χωριό και είχε πάρει ένα κομπρεσέρ και άνοιγε κάτι τρύπες και μετά φύτευε τα ζαρζαβατικά του.Μετά από λίγο κάθησε.Τον ρώτησα αν κουράστηκε και μου είπε πως ναι. Του λέω "Λογικό είναι...πάμε να ξαπλώσεις λίγο.." .Όλοι οι υπόλοιποι ενθουσιασμένοι και ξαφνιασμένοι που ο Νικάκης ζωντάνεψε. Μετά από λίγο βρεθήκαμε στο ΚΑΤ ξανά, και είμασταν στο απέναντι κρεβάτι τώρα..ήρθε η νοσοκόμα να τον εξετάσει, είπε ένα άλλο όνομα και καθώς ο μπαμπάς ξάπλωνε της είπε "Σας παρακαλώ δεσποινίς μου να με εξετάσετε πολύ προσεχτικά.."..Και μετά άρχισαν να χτυπάνε τα δόντια του σαν να έχουν σπασμούς και εγώ κατάλαβα πως θα έφευγε πάλι.Εκεί ξύπνησα..
Είχε πάει 5.Ήμουν χαμογελαστή αλλά ένιωθα περίεργα.ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να πάω να χωθώ δίπλα στον Π. αλλά σκέφτηκα.."Που πας ρε χαζή..Ο μπαμπάς είναι εδώ..".Σηκώθηκα, έκλεισα τη μουσική, ξαναξάπλωσα και κοιμήθηκα σαν ξερή..
Αυτά..Περίεργα σήμερα..Αλλά ωραία περίεργα..Μου λειψες μπαμπά μου..

δεν έχουμε και λέμε

Ο τελευταίος μήνας ήταν κάτι παραπάνω από έντονος.Σε όλα τα επίπεδα. Μα σε όλα.Και όλα όσα έγιναν είτε αφομιώθηκαν είτε είναι στην διαδικασία της αφομίωσης.
Το Αιντχόβεν είναι συννεφιασμένο και η καρδιά μου επίσης (μα τι ποιήτρια), και δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα.Και πρέπει να κάνω πάρα πολλά.
Περιγραφή της κατάστασης μου από τότε που ήρθα. Γελάστε άφοβα.
Ξύπνημα το πρωί κατά τις 8:00-9:00 (ανάλογα με το αν έχω μάθημα-μίτινγκ). Πλάκωμα στο στήθος,ανάγκη να μείνω κουκουλωμένη, το ξυπνητήρι βαράει, μπαίνει σε αναμονή πολλάκις, τελικά σηκώνομαι. Πρωινό, ντουλάπα ανοιχτή και ντύσιμο, ποδήλατο και δρόμο.
Μάθημα ή ό,τι τελος πάντων μέχρι τις 12:30 που είναι το lunch break. Σε όλο αυτό το διάστημα, άφθονες σκέψεις, άφθονο άγχος, άφθονη λύπη ή άφθονη υπερένταση που βγαίνει σε περίεργο γέλιο.Όλα σε αφθονία εν πάση περιπτώση..
Lunch break, καφές, κανα σάντουιτς, καμιά κουβέντα, τα ίδια και τα ίδια..Εργασίες, γκομενοδουλιές, βαρεμάρες δεν λέμε κάτι άλλο.
13:30 μάθημα ή μίτινγκ.Στην ίδια και χειρότερη κατάσταση με το πρωί. Μετά βιβλιοθήκη και φιλότιμες προσπάθειες για διάβασμα, που όμως γίνονται σταρχιδισμός και δεν έχουν αποτέλεσμα.Οι σκέψεις έντονες και παρούσες πάντα. Κοντεύω να σαλτάρω. Κάποιοι φίλοι από Αθήνα στην κοσμάρα τους μου μιλάνε λες και όλα είναι ίδια, κι ας ξέρουν και οι ίδιοι πως δεν είναι. Κι ας ξέρουν πως όλον αυτό το καιρό που εγώ ήμουν ό,τι να 'ναι, αυτοί ήταν ολούθε και κουβέντιαζαν για ψώνια και μαλακίες. Δεν κατηγορώ.Ό,τι μπορεί ο καθένας.Αλλά μη με πρίζεις ρε αδερφάκι μου με το μεικ απ της ΜΑΚ.
Οι προσπάθειες για διάβασμα πέφτουν στο κενό, το άγχος τεράστιο, οπότε γυρνάω σπίτι και μαγειρεύω.Περνάει λίγο η ώρα, ακούω και ΧΦ και γελώ κάπως. Τρώω, βλέπω καμιά σειρά παλίά, μετά πιάνω την κιθάρα.Μόνο αυτό μου αρέσει να κάνω αυτές τις μέρες. Νομίζω είναι η αγαπημένη ώρα της μέρας. Χαζεύω και λίγο στα ιντερνέτια, μετά βάζω μουσική στα αυτιά και κοιμάμαι.
Ομορφιές;
Όλα γίνονται με τη συνοδία μουσικής αυτές τις μέρες.Από την πιο κοντινή μετακίνηση με ποδήλατο, μέχρι το διάβασμα και τον ύπνο.Νιώθω ότι μετριάζει τις σκέψεις.Δεν ξέρω αν όντως το κάνει, αλλά τουλάχιστον τις κάνει πιο απαλές...
Τα ακούσματα αυτες τις μέρες είναι πάνω κάτω τα ίδια.Τίποτα καινουριο.ΧΦ κλασσικά, Tom Waits, Pink Floyd, Janis Joplin , Dresden Dolls, Johny Cash, The Cure, Πασχαλίδης, Μαλαμας.Δεν έχουν και πολύ συνάφεια μεταξύ τους, αλλά όπως βολεύεται μωρέ ο καθένας...

Σήμερα το πρωί είχα ένα μίτινγκ για τα Advanced Databases και συνειδητοποίησα πως για το deadline της επόμενης βδομάδας έχω μεγάλο κουπί να τραβήξω, άφθονη Java να ξαναθυμηθώ, πολύ άγχος να αντιμετωπίσω και καμία μα καμία όρεξη να τα κάνω όλα αυτά.Χουχου.
Ήρθα στην βιβλιοθήκη να βάλω μια τάξη στις δουλειές μου, και δεν βλέπω την ώρα να φύγω...

Αναμενόμενα όλα αυτά; Αναμενόμενες αντιδράσεις μετά από όσα έγιναν;Μου σκάει άραγε τώρα η απώλεια και η αλλαγή; Δεν ξεύρω..Θα μάθω σούνερ ορ λέιτερ...
Αντίο.

Να μαστε πάλι

..Σε μαύρο χάλι..και την φραπού να πίνουμε σε γυάλινο μπουκάλι.Χάλια μου βγήκε ο πρώτος φραπές στην Ολλανδία (μετά την επιστροφή από Αθήνα)..Απορούσα πως γινόταν και ο Νες ή ο φραπές που έφτιαχνα στην Αθήνα ήταν κάθε φορά τέλειος, και εδώ βγαίνει χάλια.Ο θείος ο Π. είπε πως φταίει το νερό.Χέστηκα τι φταίει.Ο φραπές μου είναι χάλια και αυτό ήδη αποτελεί ένα μέγιστο πρόβλημα μου τώρα.Μαλακίες λέω φυσικά.
Επέστρεψα όχι αισίως και πρέπει να στρώσω κώλο, να κάνω αυτά που πρέπει να κάνω, και να τα μαζέψω μετά να γυρίσω πίσω.Ο λαλα..Ομορφιές.Ανυπομονώ.Και δεν μπορώ εδώ.Η φάση φταίει μάλλον, αλλά η αναγκη μου αυτή τη στιγμή δεν είναι να βρίσκομαι εδώ, αλλά αλλου και με άλλα άτομα.Αυτα.
Η διάθεσή μου τραμπαλίζεται.Είναι μια του ύψους και μια του βάθους.Είναι πρώτη φορά στην ζωή μου που μου δικαιολογώ τέτοιου είδους συναισθήματα. Όλα αυτά που έγιναν τον τελευταίο μήνα μου έπεσαν βαριά.Πολλες καινούριες καταστάσεις, πολλά συμβαντα., ευχαριστα, δυσάρεστα (κυρίως), πολλά πράγματα να καταλάβω και να συμφιλιωθώ μαζί τους, ίδιες συμπεριφορές από εμένα, ίδιες σκέψεις, ίδια λάθη, λες και δεν μαθαίνω..
Δηλαδή γαμησέ μας. Μου το πε η Ε. σήμερα.Δεν υπάρχει Θεος.Αποδεδειγμένα.Χαίρω πολύ.Αυτό το συμπεράναμε ήδη.
Έστω τώρα ότι σηκώνομαι να πάω μια βόλτα με το ποδήλατο.Κανει ψύχρα και το πάει για βροχή.Γαμω την Ολλανδία μου.Δεν είμαι εγώ γι αυτά τα κλίματα.Δεν είμαι.Είμαι για λιακάδα και ρακή και ούζο στα Εξάρχεια, με γελαστους και όμορφους ζεστούς ανθρώπους, και όχι ψυχρούς ξανθομπάμπουρες.
Το άλλο που το πας; Που απο εκεί που είχαμε έναν καημό ερωτικό , τώρα έχουμε κι άλλον..Και καλά να λες, που μοιράζονται και δεν τρελαίνεσαι, αλλά γιατί ας πούμε να μην μπορείς να ηρεμίσεις; Βέβαια, τα ζητάει κι εμένα ο οργανισμός μου ,δεν λέω..Αλλά ρε πούστη μου.Αμαν. Ή καλύτερα "Ωχ αμάν αμάν.."..Έτσι έλεγε ο δεύτερος ερωτικός καήμος όταν τον κοίταγα.ΠΦ.
Βαρέθηκε κανείς τη γκρίνια;Εγώ ναι.Και σταματώ εδώ.
Θα κάνω μια προσπάθεια να το πάρω Groovy από δω και μπρος μπας και ησυχάσω..

εν τελει δεν ξερω

Χθες βράδυ είδα το ποστ της φιλενάδας μου στο μπλογκ της, όπου αναρωτιόταν τι κάνουμε με τις παλιές φωτογραφίες..Τις καις ή τις κοιτάς και κλαις;.. Εγώ ήμουν κατηγορηματική!Σε καμιά περίπτωση δεν τις καις..Αναμνήσεις είναι στο κάτω κάτω και χρειάζονται πάντα...Καλές ή κακές. Αν είναι όμορφες τις κοιτάς, χαμογελάς..Αν θυμίζουν κάτι άσχημο χρησιμεύουν για εκείνες τις στιγμές τις περίεργες..Που θες να φτάσεις στον πάτο, να λιώσεις στο κλάμα..Οπότε θα βάλεις μουσική ανάλογη, θα τις πάρεις στα χέρια σου (ή θα ανοίξεις το αντίστοιχο folder στο pc σου), θα αρχίσεις να τις κοιτάς και θα κλαις, θα κλαις ,θα κλαις και θα κλαις μέχρι να στεγνώσεις..Αυτά..τόσο απλά..Οπότε τις κρατάμε..
Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις καμιά διάθεση ούτε πάτο να πιάσεις, ούτε να δεις καμιά φωτογραφία γενικότερα;Τι γίνεται όταν είσαι έτοιμη να σιδερώσεις ας πούμε, ή να πλύνεις πιάτα, και σου ζητάνε να ψάξεις το τάδε χαρτί..Και ψάχνεις..στο συρτάρι του.Και μέσα στο μπλέ κουτί, μαζί με πολλές άλλες αναμνήσεις, να σου κι αυτή.Που δεν ήθελες να δεις τώρα ρε πούστη μου.Και που σε έκανε λιώμα..
Καλοκαίρι..17 Αυγούστου 1992 (όσο περίεργο κι αν ακούγεται θυμάμαι ξεκάθαρα την ημερομηνία). Σπίτι γιαγιάς Μαργαρίτας. Φαγητό στην αυλή.Μόλις είχαμε γυρίσει απο τη θάλασσα και δεν είχα βάλει καν ρούχα..Μόνο καθαρό φανελάκι και βρακάκι μετα το ντουζ..7 χρονών ήμουν.Κι εκείνος 41. Και με κρατάει χαμογελαστός (όπως πάντα ) στα πόδια του και τρώμε καρπούζι..Και ειναι και η Β. εκεί κοντά και γελάει..Και πολύς κόσμος..Και μετά ύπνο στον οντά.Το δωμάτιο που του άρεσε πολυ..Μεσημεριανός υπνάκος..
Τελικά τι τις κάνουμε;Τις κρατάμε γαμώτο,..Τις κρατάμε..Αλλά είναι και ζόρι..

Παρτο Γκρούβι

Είναι λοιπόν Κυριακή, 12 το μεσημέρι σχεδόν, λιακάδα ανοιξιάτικη και όμορφη, και μετά από ΠΟΛΛΑ χρόνια, δεν φτιάχνω ουζάκι και μεζεδάκι στον μπαμπάκα..Δεν θα συνεχίσω να γράφω γι αυτό, θα με πάρουν και τα ζουμιά και το μουντ μου δεν είναι τέτοιο τώρα..Μόνο νιώθω περίεργα..όχι καλά περίεργα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και όπως είπα το μουντ μου δεν είναι μουντ μιζεριάσματος..
Σε λίγες μέρες γυρνάω στην Αιντχόφα, αλλά δεν θέλω καθόλου..Δεν μπορώ καν να με σκεφτώ πάλι στο κουτί μου βράδυ, μόνη ( ή και με σένα..τώρα έχουν αλλάξει όλα όμως..απότομα), να ξυπνάω και να ετοιμάζομαι να πάω στην βιβλιοθήκη ή να βγω και να πάω στο Bommel. Βαριέμαι, δεν μου κάνει αίσθηση..Δεν ξέρω γιατί έγινε έτσι ξαφνικά αυτό.Είχα την εντύπωση πως είχα αρχίσει να αγαπώ το Αιντχόβεν σιγα σιγά..Πως γίνομουνα κομμάτι του, ζούσα εκεί..Με το που ήρθα άλλαξε πάλι αυτό..Μαλλον φυσιολογικά..Θα δούμε..Την Πέμπτη γυρνάω.Σκατά..
Σε λίγο θα πάμε στη Μ. να φάμε.Και το βράδυ μάλλον στη Β. πάλι για φαγητό..Τρώγε κόσμε..Στην Β. δεν θέλω να πάω..Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν θέλω..Καθόλου.Μια άρνηση διαπιστώνω, και ανάγκη να βρίσκομαι με πολύ συγκεκριμένα άτομα. Την αδερφή μου, τη μητέρα μου, την Ε. και τη Ν. (αδερφές πλέον),τον Π. (ναι εσένα, ακόμα), τους φίλους του Π., τον Π. τον άλλο.. Και εδώ μου έρχονται τα ερωτήματα..
Τι γίνεται όταν αλλάζουν τόσα στη ζωή σου, και αλλάζεις και εσύ; Τι κάνεις; Πώς τα χειρίζεσαι όλα αυτά; Τους ανθρώπους γύρω σου που μένουν σταθεροί, ίδιοι κι απαράλλαχτοι πώς τους αντιμετωπίζεις; Τους αγαπάς πάντα, αλλά τι τους κάνεις; Και τα υπόλοιπα άτομα που αλλάζουν μαζί σου; Και που, ανεξήγητο πώς, δένεσαι πολύ; Πώς φεύγεις μακριά;..
Σκέφτομαι ας πούμε ότι η φίλη μου η Ε. θα μου λείψει πολύ. Θα θέλω να πάω για ένα ποτό μαζί της και δεν θα μπορώ και θα μου την σπάει. Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί με τη Β. ή τη Σ. Κι ας τις ξέρω τα διπλάσια χρόνια και ας τις έχω ζήσει πολύ περισσότερο..
Τι λέω τώρα..Φιλίες ρε μαλάκα.Δεν ξέρεις τι θα γίνει και πώς θα σου βγουν όλα και τί θα αντιμετωπίσεις.Μεγάλη λέξη ο φίλος. Δύσκολα την λες.Μου το είχαν πει κάποτε αυτό , πολύ σοβαρά, και δεν είχα δώσει καν σημασία. Τώρα καταλάβαινω ακριβώς τι λέμε.Και τι εννοούμε με αυτή τη λέξη..Μπέρδεμα σε αυτή τη μεριά.Ή ίσως συνειδητοποίηση καταστάσεων που ούτε καν είχα φανταστεί και σκεφτεί..Ή έβλεπα και δεν ένιωθα, δεν πίστευα, δεν ήθελα να καταλάβω..
Λέω να κανω scroll up και να ξαναδιαβάσω αυτά που έγραψα, αλλά νομίζω πως δεν θα βγάζω νόημα και θα αρχίσω να σβήνω και δεν θέλω, γιατί βγήκαν μόνα τους τα παραπάνω..Οπότε ας μείνουν εκεί.Κι όποιος θέλει διαβάζει και όποιος νιώθει καταλαβαίνει..

κενο

όταν συνειδητοποιείς.Εκεί είναι τα δύσκολα.Ακούς την ίδια φράση ξανά και ξανά.Το σκέφτεσαι λιγάκι αλλά δεν χωνεύεται το άτιμο..Δεν παίζει απλώς..Κι όμως το ακούς ξανά και έτσι είναι.Και το βλέπεις και το βιώνεις, αλλά δεν καταπίνεται.Ούτε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις..Θα γίνει κι αυτό.Θα καταλάβεις κάποια στιγμή ότι το να κάθεσαι στο μπαλκόνι και να περιμένεις το μηχανάκι να στρίψει στην Ευδόξου με το φρέσκο ψωμί στη σακούλα είναι άσκοπο..Ότι οι φωνές, οι χαρούμενες και κεφάτες πάντα, το μεσημέρι στην σκάλα είναι στο μυαλό σου..ότι το μεσημέρι κανείς δεν θα ζητάει "να βάλω βρε παιδιά λίγο να δώ τους τίτλους των ειδήσεων-τα αθλητικά;"..ότι το βράδυ δεν θα είναι κάποιος εκεί για να κάτσεις στα πόδια του και να σε αγκαλιάσει και να σου πει "όλα θα πάνε καλα¨..ότι στο γήπεδο θα πηγαίνεις με τον ηλεκτρικό, όχι με το μηχανάκι, και δεν θα φωνάζετε ΓΚΟΛ μαζί..ότι στο μαγαζι κανείς δεν θα είναι στο πατάρι να σε στείλει για τσιγαρα ή να ρίξεις τα γράμματα στο γραμματοκιβώτιο..ότι είναι και κάποια άλλη ψυχούλα εκεί δίπλα που έτσι νιώθει κι αυτή και είστε μαζί..και άλλη μια που τραβάει χοντρότερο ζόρι και έχει να καταλάβει ακόμα περισσότερα απο τα παραπάνω..οτι όλα θα είναι αλλιώς από δω και μπρος..Και συνειδητοποιείς..Και εκεί είναι τα δύσκολα.