δεν έχω τίτλο πρόχειρο

Ξεκινάς να βγεις λοιπόν.Με όχι και πολλές βλέψεις, διότι είναι Σάββατο, που παντα είναι πιο "μουντό" και βαρετό από την Παρασκευή, και όλοι είναι χανγκοβεριασμένοι, κουρασμένοι κλπ κλπ. Βρίσκεις όμως παρέα, και λες πάμε..Έτσι για μια μπύρα..Το Πόρτο το κατέβασες αργά αργά και απολαυστικά και πήρες και δεύτερο.Και ξαφνικά παίζει Nothing Else Matters και ούτε που θυμάσαι από πότε έχεις να το ακούσεις, αλλά νιώθεις ακριβώς όπως την πρώτη φορά που το άκουσες και όπως κάθε φορά που το άκουγες μετά..Γυμνάσιο, ο Χ. ήταν πανέμορφος και άκουγε Metallica , ας δω κι εγώ τι είναι αυτη η μέταλ μουσικη, ο Χ. σημασία δεν σου δίνει όμως, και πας Λύκειο πια, και ο Χ. είναι ακόμα πανέμορφος αλλά σημασία ακόμα δεν σου δίνει, μόνο λίγο, προς το τέλος..Και έχεις μείνει να ακούς το Nothing Else Matters..
Μεγαλώνεις πάλι , και επανέρχεσαι στο Αιντχόβεν και την παρέα που λέει διάφορα που εσύ δεν άκουσες από την αρχή γιατί πήγαινες γυμνάσιο πάλι..Και τώρα παίζει Sweet Child of mine (εμπνευση που την είχε ο ντιτζει) και ο Π. είναι σφηνωμένος στο μυαλό γιατι his hair reminds me of a warm safe place where as a child I'd hide και τα λοιπά και τα λοιπά. Και πέφτεις ρε.Ζαλάδα, πονοκέφαλος, ανακατοσούρα.Και θες να πας σπίτι και να μην μιλάς.Και στον δρόμο δάκρυα τρέχουν από τα μάτια αλλά δεν είναι από το κρύο.
Τότε μπαίνει ο Θωμάς στο παιχνίδι.Ο Περιμένης. Ο Τομ Γουέιτς λέμε. Και άμα αρχίζει να παίζει αυτός..πάει..κόλλησες..Και πιάνεις το Time και δεν το αφήνεις και μετά βάζεις και Madrugada και πάει..έγινες..
Γυρνάνε και οι γείτονες σιγα σιγά..Γιατί έχει πάει 4 και τα κωλόμπαρα έκλεισαν..
Και θες να πάς για ύπνο, αλλά δεν μπορείς..εκεί..κολλημένο το αυτί στο ηχείο.Και στο μυαλό πολλά..Ο Π, ο μπαμπάς, το σι ντι που θα λάβεις, ο Παναθηναικός που έπεσε θύμα κλοπής τραγικής κι άμα φύγει ο Σίσε πολύ θα λυπηθείς, αλλά πιο πολύ θα λυπηθείς με άλλα, που τώρα δεν πρέπει να σκεφτείς..
Και απλά ακούς..Την μουσική, τους θορύβους..Και περιμένεις..