και λες

καλά είμαι ναι, πολύ καλά, ναι μια χαρά, όχι τίποτα δεν έχω, ναι το ξέρω, ναι όλα καλά θα πάνε.Και σκέφτεσαι, ναι όλα καλά θα πάνε, ναι είμαι πολύ δυνατή και πιο πολύ ακόμα, και εννοείται πως δεν με νοιάζει τίποτα άλλο και ναι όλα καλά θα πάνε, και τι ανησυχείς μωρέ για τα υπόλοιπα, αφού τίποτα δεν έχει τόσο σημασία.Κι όμως.Πόσες φορές σκέφτεσαι τα παραπάνω.Και λες τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά.Και μετά από λίγο ξαναμανά οι ίδιες αστείες ανησυχίες, τα ίδια ανοήτα άγχη.Κι όμως δεν ελέγχονται.Τι να γίνει είναι η ανθρώπινη φύση αυτή.Και ίσως και η ηλικία να φταίει.Εννοώ η ηλικία που είμαι.Που όλα παίρνουν τιτανοτεράστια μορφή και όλα εξισώνονται.Καλά, μπορεί να μην εξισώνονται, αλλά σπαταλούν χρόνο και ενέργεια ισοδύναμα. Αλλά είπαμε.Δεν γίνεται κι αλλιώς.Έτσι είμαι ρε πούστη μου στο κάτω κάτω.Συναισθηματική μέχρι αηδίας και ευσυγκίνητη.Και γαμώ δηλαδή! Και ο λυγμός που ανέβηκε πριν λίγη ώρα, ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο πνίγηκε.Αλλα μετά ξέσπασε.Και είναι ένα μάτσο συναισθήματα αυτή τη στιγμή μέσα μου , τόσα πολλά και τόσο μπερδεμένα που δεν έχω ιδέα τι να τα κάνω.Και δεν έχω και ιδέα τι ακριβώς θα γίνουν. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι είμαι. Έχω την εικόνα στο μυαλό μου.Μόνο ετούτη τώρα.Ευτυχώς.Γιατί κατά στιγμές έχω πολλές εικόνες, παλιές, καινούριες , της φαντασίας και της πραγματικότητας , που ούτε να τις θυμάμαι θέλω, ούτε να γίνουν.Μόνο να σβηστούν. Μάλλον δεν βγαίνει νόημα από την παραπάνω πρόταση.Δεν πειράζει.Έλεγα για την εικόνα που έχω τώρα στο μυαλό μου.Και είναι περίεργη.Λιγο θαμπή.Είναι μια εικόνα που φαντάζομαι, αλλά είναι και αληθινή χωρίς να την έχω δει όμως.Δηλαδή στην πραγματικότητα ίσως να είναι κάπως αλλιώς.Αλλά το ρεζουμέ είναι το ίδιο. Πλάκωμα. Πνίξημο λιγμού ξανά.Μην μας πουν και μίζερους.Χέστηκα πως θα με πουν, αλλά μίζερη δεν θέλω να είμαι.Ποτέ δεν ήμουν.Θέλω να φωτίζω τους γύρω μου κι αυτούς που αγαπάω και κάποτε αυτό το έκανα με τεράστια ευκολία.Και θέλω πάλι. Για την εικόνα έλεγα , νόημα ξανά δεν έβγαινε.Βγαίνει σε μένα, οπότε κομπλέ.Στο οπτικό μου πεδίο 8 κινέζοι και άλλοι τόσοι υπολοίπων εθνικοτήτων.Απερίσπαστοι.Ο καθένας στον κόσμο του, στις σκέψεις του στα χαρτιά του..Και έτσι είναι το φυσιολογικό.Κι εγώ.Το ίδιο κι εγώ.
Και η εικόνα εκεί.Και έρχεται συνειρμικά κι άλλη...ΕΕΕΕΠΠΠ.΄Οξω.Εσύ δεν ξανάρχεσαι εδώ.Ποτέ.
Δεν ξέρω τίποτα, δεν ξέρω πως και τι και παράλληλα ξέρω και πολλά.Αλλά δεν.Απλώς δεν.Τώρα με τίποτα.