Η μύτη

Βρίσκομαι λοιπόν το απόγευμα στη βιβλιοθήκη..Τίγκα κόσμος..Εξετάσεις σε 2 βδομάδες.Φτάνω λοιπόν κάπως καθυστερημένη, έχει πάει ήδη μεσημέρι, και ψάχνω θέση..Ουάου!Αυτό ακριβώς που έψαχνα..Τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και με πρίζα για το νετμπουκ. Άλλοι τρεις κάθονται εκεί.Ένας μελαχρινός και πολύ ψηλός Ολλανδός δίπλα μου, και απέναντι μου ένας κινέζος και ένας αγνώστου εθνικότητας, αλλά πιθανότατα ευρωπαίος..Τα παληκάρια απέναντι μου ακούνε μουσική.Εγώ δεν έχω φέρει ακουστικά αλλά έτσι κι αλλιώς βολεύομαι καλύτερα στην ησυχία..
Και τότε σκάει η πρώτη ρουφιξιά μύτης.Φυσικά και δε δίνεις σημασία σε κάτι τέτοιο καθώς ο καιρός ευνοεί παντώς είδους κρυολογήματα και συναχάκια..Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ξανά ρουφιξιά την οποία και πάλι αγνοώ..Την τρίτη φορά σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω τον Ολλανδό που ρουφάει.Δεν με καταλαβαίνει, δεν έχει χαρτομάντηλα τριγύρω,.Μόνο το σαντουιτσάκι του.Συνεχίζει ακάθεκτος ο τύπος να ρουφάει τη μύτη, κι έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι , γιατί πρώτον είναι σιχαμερός ήχος και δεύτερον πολύ ενοχλητικός..Κοιτάζω τους απεναντινούς που δεν έχουν πάρει γραμμή γιατί φορούν ακουστικά..
Και τότε το κάνω..Βγάζω χαρτομάντηλα, τον σκουντάω, του χαμογελάω υπέργλυκα και του τα προσφέρω..Και μου απάντησε "No thanks.." επίσης χαμογελαστός (δεν μπορώ να πω)...Οπότε δεν τα παίρνει και συνεχίζει να ρουφάει, να ρίχνει και κανα βιχαλάκι που και που..
Οπότε κι εγώ , άλλαξα θέση.