για πείτε τώρα που γυρίζει

Ελάτε.Αγόρια και κορίτσια..Σας έχει συμβεί σίγουρα.Έχετε υπάρξει είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη.Είτε είστε αυτός/αυτή που την κάνει με ελαφρά, είτε είστε αυτός/αυτή που μένει πίσω και κοιτάζει σαν μαλάκας αδυνατώντας να καταλάβει τι σκατά έγινε.
Ε? Έτσι δεν είναι;
Αν ναι, μάλλον θα ταυτιστείτε με τα παρακάτω..Ας γράψουμε λοιπόν ένα γράμμα στον κύριο ή την κυρία  που έφυγε χωρίς λέξη, εξήγηση ή με κάποια ανόητη δικαιολογία.
Επειδή είμαι κορίτσι θα απευθυνθώ σε άνδρα  τώρα, αλλά ξέρετε, μπορείτε να το προσαρμόσετε ανάλογα με το φύλο σας ή τον φίλο σας.

"Αγαπημένε Α,Β,Γ,Δ..Χ,Ψ,Ω.

Που στο καλό πήγες;Τι σκατά έκανα κι εξαφανήστικες; Τίποτα; Φυσικά τίποτα δεν έκανα.Ήμουν πολύ όμορφη και καλή και υπέροχη..Μπορείς όμως να μου πεις τι έγινε και έφυγες;..Τι εννοείς δεν μου υποσχέθηκες ποτέ τίποτα; Δεν είχαμε και κάτι;..Καλά ναι..Από τη μεριά σου δεν έχεις κι άδικο.Ποτέ δεν μου είπες "σου υπόσχομαι ότι.."¨..Και φυσικά δεν ήρθες με κοκκινα μάγουλα , όπως τότε που ήμασταν 15 , να μου πεις "θέλεις να τα φτιάξουμε; " ..όχι όχι..τίποτα από αυτά δεν έγινε.Μάλλον παραλογίζομαι. Ε βέβαια..Είμαι αφελής και ανόητη..Τι κι αν με έπαιρνες τηλέφωνο κάθε μέρα και μου έστελνες μηνύματα ξημέρωματα; Δεν σημαίνει και τίποτα αυτό..Και τι δηλαδή; Το ότι έβρισκες τις πιο όμορφες μουσικές να μου στέλνεις να ακούω ,αφιερώνοντάς τις κιόλας ενίοτε..ναι..πάλι δεν σήμαινε κάτι..Ούτε όταν μου έκανες έκπληξη για τα γενέθλια μου σήμαινε τίποτα.Παρόλο που εγώ χάρηκα..Τι χαίρεσαι κοπέλα μου;Σου είπα εγώ ποτέ ότι είμαστε κάτι; Οχι όχι..Κι όταν καθόμασταν ώρες ολόκληρες και μιλάγαμε στο ίντερνετ, πάλι τίποτα δεν σήμαινε.Ούτε όταν βάζαμε ταυτόχρονα την ίδια μουσική και απλά έκανε ο καθένας την δουλειά του με ανοιχτό υπολογιστή και τον άλλο εκεί πίσω από την οθόνη..Τίποτα ..τίποτα..μαλακίες..Α ναι..Μπορεί να με μπέρδεψαν εκείνες οι βόλτες οι τεράστιες.Με τα γέλια και τα βλέματα και τα φιλιά..Μα τι ανόητη..Είναι δυνατόν; Αυτά είναι καθημερινά πράγματα..Και τι δηλαδή..Με τον καθένα μπορεί να μοιραστείς τα πιο κρυμμένα πράγματα που νιώθεις..ναι βρε..με έναν περαστικό.. Ε και φυσικά το ότι δεν ήθελες να φύγω, και μου έλεγες να κάτσω λίγο ακόμα και πόσο τέλεια είμαι πάλι υπόσχεση δεν ήταν..Ούτε και τα σχέδια για αρκετό καιρό μετά.Όχι..Εγώ παραλογίζομαι.
Εκεί θα ήταν μωρέ που μπερδεύτηκα.Σόρυ..Κάπου εκεί ανάμεσα στις βόλτες και τα τραγούδια..Που ήταν απλά βόλτες με μια φίλη σου..και τα τραγούδια λινκ που έστειλες σε ένα γλυκό κορίτσι που βρισκόταν στην άλλη άκρη της ιντερνετικής γραμμής..Αυτό ήταν όλο..
Θυμωμένη πάντως δεν είμαι μαζί σου να το ξέρεις..

Τα είπαμε
Μ."

..εγώ όμως κάπως έτσι ερωτεύομαι..κι έτσι..

απ το στομάχι

"Ο έρωτας περνάει απ'το στομάχι" λέγαν οι παλιοί εννοώντας ότι αμα θες να σε ερωτευτεί ο άλλος (δηλαδη να τον τυλίξεις) πρέπει να του μαγειρέψεις ή να τον ταίσεις ή κατι τέτοιο. Εγώ βέβαια το αντιλαμβάνομαι αλλιώς αυτό.Ξες, ότι άμα ερωτευτείς, κάτι γίνεται εκεί στο στομάχι..Αυτό που λέμε πεταλούδες στο στομάχι. Butterflies in the stomach ρε παιδί μου. Λογικό δεν ακούγεται;
Πέρα από το κομμάτι του έρωτα όμως, στην περίπτωση μου -και σίγουρα στην περίπτωση πολλών άλλων ανθρώπων- αυτές οι κωλοπεταλούδες σκάνε με πολλά και διάφορα συναισθήματα. Με όλα ίσως..
Άγχος. Χα! Πολλαπλές οι στομαχοσχετιζόμενες αντιδράσεις.Είτε που θα ανοίξεις το ψυγείο και τα ντουλάπια της κουζίνας και θα γίνει της καραπουτανάρας, είτε που θα δεθεί κόμπος το σακουλάκι εκείνο μέσα στην κοιλιακή χώρα και δεν θα κατεβαίνει μπουκιά. Υπάρχει κι άλλη αντίδραση, η δική μου στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπου το άγχος φέρνει αυτές τις πεταλούδες, και τα κάνουν όλα πουτάνα εκεί μέσα. Ανακάτωμα είναι το πρώτο βήμα. Στη συνέχεια ότι άλλο έχει φαγωθεί συσσωρεύεται με μανία στον πισινό μου και στην κοιλιά μου και στα μπούτια μου και γίνομαι τοφάλα.Έπειτα έρχεται η αναγούλα. Κι αν ήμουν και λίγο πιο αδύναμος χαρακτήρας -όπως έχω υπάρξει στο παρελθόν- το επόμενο βήμα θα ήταν το ξέρασμα. Αλλά  σταματά στην αναγούλα.Η οποία φεύγει και μένει το άγχος.Διπλό πλεόν.Το κανονικό και του πάχους. 
Όμοιως , η παραπάνω διαδικασία επαναλαμβάνεται για κάθε είδους αρνητικό συναίσθημα.Λύπη ας πούμε. Είτε φαί, είτε αφαγία , είτε αναγουλοδιαδικασίες .Εγώ ξανά στην τρίτη κατηγορία παίζω, αν και σε περιπτώσεις μεγάλου θρήνου και οδυρμού μπορεί να πάω και στην δεύτερη. Αυτή με τον κόμπο. Καμμένο χαρτί το Μαργαριταρόνι.Βλέπεις ας πούμε μια φωτογραφία , λίγο μετά το ελαφρύ μεσημεριανό σου, και θες να πας στην τουαλέτα να τα βγάλεις όλα γιατί αυτό αισθάνεσαι. Ή είναι φορτισμένη μέρα και δεν κατεβαίνει μπουκιά γιατί αν κατέβει, όπως κατέβει θα ανέβει κιολας. Κωλοπεταλούδες.Χειμώνας είναι , στα τσακίδια για λίγο ή ελάτε για κανα χαρούμενο ocassion. 
Και πάμε eventually και στα χαρούμενα.Εκεί τι παίζει;Χαιρεσαι ρε, γουστάρεις με 1000, όλα πάνε γαμώ.Είτε που θα το "γιορτάσεις" τρώγοντας, είτε που θα είναι τέτοια η υπερένταση που πάλι μπουκιά δεν θα κατεβαίνει. Ή θα έρθουν οι πεταλούδες πάλι.Για καλό αυτή τη φορά.Και θα στα κάνουν όλα πουτάνα.Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, το στομάχι θα την πληρώσει τη νύφη.Χαμένη από χέρι η υπόθεση και δεν υπάρχει σωτηρία.

Εμπρηστικές τάσεις

Η κατάσταση έχει ως εξής..Τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι πολύ καλά και όλοι ψάχνονται να φύγουν..Οκ..Οχι όλοι,αλλά πολλοί.Και όσοι είμαστε έξω κοιτάμε το μέλλον μας και δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία..
Έφυγα πριν 2.5 χρόνια από την Ελλάδα. Υπό άλλες συνθήκες.Η κατάσταση δεν ήταν έτσι άσχημη αλλά δεν ήταν και καλή.Έψαχνα πολύ καιρό δουλειά και δεν έβρισκα.Και έφυγα να κάνω μεταπτυχιακό.Αλλά σας είπα.Άλλες οι συνθήκες. Δεν έφευγα και μόνη μου..Είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου στην Ελλαδα.Είχε φύγει και η Ελένη για Γιάννενα..Οι γονείς στήριζαν με 1000..όλα ηταν κομπλέ ρε παιδί μου.Τα άφηνα όλα πίσω μου σε τάξη.Όμορφα και καλά..Ο μπαμπάς βέβαια μου έλεγε κοιτά να τα πας καλα εκεί , να βρεις δουλειά, γιατί εδώ τα πράγματα θα γίνουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ άσχημα.Με μαθηματική ακρίβεια.Και φυσικά έπεσε μέσα. Όπως πάντα.Και εγώ του έλεγα ναι.Γιατί δεν ήξερα ούτε τι θα βρω μπροστά μου, ούτε τι θα γίνει , ούτε πώς θα νιώθω.Ας το πούμε άλλη μια φορά..Άλλες συνθήκες.Από ήρεμα και καλά όλα , ήρθαν άνω κάτω και γαμήθηκε ο Δίας.Η ζωή μας άλλαξε άρδην.Και τα συναισθήματα ήταν που ήταν μπόλικα πολλαπλασιάστηκαν..
Βρίσκομαι λοιπόν σε μια κατάσταση που αδυνατώ να πράξω με γνώμονα τη λογική όπως έκανα συνήθως..Ξέρετε..Αυτό που ναι μεν σε οδηγεί το συναίσθημα, αλλά εν τέλει τα βάζεις κάτω και τα ζυγίζεις και κάνεις ότι λέει η λογική..Τώρα μέχρι ζυγαριά φτάνω.Αλλά το συναίσθημα την κάνει να γέρνει προς την μεριά του..Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό.Όσο είναι στο χέρι μου το παλεύω αλλά άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις..Πολλές οι συνιστώσες.
Στην κατάσταση λοιπόν που βρισκόμαστε όλοι μας, ξενητεμένοι και μη, ακούω μονίμως "Μη γυρίσεις", "τι θα πας να κανεις εκει" "εδω έχεις ένα μέλλον", "καλά..άσε την Ολλανδία..Μείνε έξω όμως"..Αυτά.Χωρίς να λαμβάνει όμως κανείς υπόψην ότι το άτομο στο οποίο απευθύνονται ούτε ηλίθιο είναι, ούτε αφελές..Και τα έχει σκεφτεί οοολα αυτά..Αλλά είναι και μόνο.Και δεν κολλάει εδώ ρε παιδί μου.Πώς να το κάνουμε.Δεν ταιριάζει.Το παζλ δεν πρόκειται να φτιαχτει.The pieces do not match. Αυτό.Τελεία και παύλα..Αυτά είναι που έλεγα σε μένα.Και χθες ήρθε και κόλλησε.Πλέον είμαι σίγουρη. Ήρθε για ακόμη μια φορά η μουσική και με αποτελείωσε, με την καλή έννοια, με έβαλε στη θέση που πρέπει να είμαι...
Πολλά χρόνια πριν ο φίλτατος Νικολάκης Πορτοκάλογλου έγραψε ένα τραγούδι πολύ όμορφο , που δεν του είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία μέχρι τώρα..Το είχα μάθει πριν 5-6  χρόνια στην κιθάρα και μου άρεσαν και οι δεύτερες που είχε, αλλά ως εκεί.Εχθές απλώς έβγαζε άπειρο νόημα!
Τα καράβια μου καίω κύριοι. Τα καίω.Δεν θα πάω πουθενά.Πάντα εδώ θα γυρνώ..Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό.Γιατί ανήκω εδώ.Για την Ελλάδα μιλώ προφανώς.όχι για την κωλοΟλλανδία. Βγάζει νόημα.Απλώς. Δεν γαμιέται.Θα ρθω πίσω και ό,τι γίνει..Από δω πάντως θα την κάνω.Λίγα τα ψωμιά του Αιντχόβεν φίλοι μου...Οι εμπρηστικές μου τάσεις με έπιασαν και τρέξτε να σωθείτε.  ΠΑΤΑ

ΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙ

Κάπου στην Ουτρέχτη. Βράδυ. Τα μάτια μου σχεδόν κλείνουν, σε λίγο θα ξεκινήσω να πάω πίσω στο Αιντχόβεν. Καθισμένη στη στάση του λεωφορείου σκάνε τα ακόλουθα.
Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο μπαμπάς μου; 
Εχω πολλά γιατί.Δεν ξέρω ποιος θα τα απαντήσει.Ούτε καν αν υπάρχει απάντηση. Αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει.Όλα υπάρχουν και είναι εκεί μπροστά μας.Το θέμα είναι πώς και πότε τα βλέπουμε. 
Ο μπαμπάς μου ήταν ο πιο καλός άνθρωπος στον κόσμο. Σίγουρα. Αν υπάρχει κάτι σε αυτή τη ζωή για το οποίο είμαι 100% σίγουρη είναι αυτό. Ότι ήταν ο καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κι όμως.Πέθανε. Ήταν τόσο άτυχος , που έπαθε την χειρότερη αρρώστια και πέθανε.Έτσι απλά. ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ;
Έκρηξη.Μέσα μου.Κι έξω μου.Κλάμα σε άσχετες στιγμές.Στα καλά καθούμενα.Όχι ακριβώς λύπη..Συγκίνηση.Λείψιμο.
Ναι ρε πούστη μου.Μου λείπει.Πολύ. Αλλά το ξέσπασμα δεν είναι από εκεί.Είναι από το γαμημένο , το αναπάντητο ΓΙΑΤΙ.Γιατί σ'αυτόν.Γιατί;Γιατί.Γιατί.Γιατί. Έχω γεμήσει μια κόλλα από το σημιωματάριό μου με γιατί.
Τα τελευταία χρόνια έχω τιγκάρει στα γιατί.Στην καθημερινότητά μου.Στη ζωή μου.Κανείς δεν τα απαντάει.Και δεν μπορώ να ακούσω άλλη μια φορά "Δεν υπάρχει γιατί", "Μην το βλέπεις έτσι". Τι να γίνει τώρα. Έτσι το βλέπω.
Και εκείνον τον βλέπω.Παντού στη ζωή μου. Χνάρια για να πατήσω πάνω.Σημάδια που δεν σβήνουν για να σκέφτομαι. Μυρωδιές.Μουσικές.Ήχοι.Γεύσεις.Μηχανικές κινήσεις.Μη μηχανικές κινήσεις.Δραστηριότητες.Συνήθειες πιο έντονες κι από το κάπνισμα για έναν καπνιστή.Κουβέντες.Χρώματα. Μια ζωή.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι βρίσκεται παντού. Στην κάθε καλημέρα ή καληνύχτα.Στην κάθε κουταλιά νερού που θα πνιγώ.Στην κάθε αποτυχία ή επιτυχία. Στην ίδια θέση, με ποδαράκια απλωμένα και αγκαλιά ζεστή και τεράστια.Είναι παντού.
Είναι παντού αλλά ΜΑΣ λείπει.ΓΙΑΤΙ;;;Τι γιατί; Γιατι ΜΠΟΡΕΙ.

comment te dire adieu

Η φάση είναι πως βλέπεις κάπου το νυν αίσθημα του πρώην ή του τύπου που γουσταρίζεις τελευταία (ή όχι και τόσο τελευταία) και αρχίζεις και κάνεις συγκρίσεις και ψάχνεις να βρεις τι σκατά της βρήκε κλπ κλπ κλπ κλπ.
Έρχεται ρητορική ερώτηση αγαπητέ αναγνώστη.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση να πεις "πωπω...κούκλα είναι!Θεά..μα καλά έκανε το παιδί και την προτίμησε από εμένα...μη λέμε μαλακιές!"; Υπάρχει; Εγώ θα σου πω. Όχι βέβαια.Πάντα θα βρεις κάτι.Ψεγάδι θα είναι, υπεροχή δική σου έναντι εκείνης θα ναι, δεν ξέρω τι, αλλά κάτι θα είναι. 
Τα άσχημα έρχονται βέβαια όταν ναι μεν δεν βρίσκεις πού υπερτερεί, αλλά δεν βλέπεις και πού υπερτερείς και εσύ..Ή ακόμα χειρότερα αν καταλαβαίνεις ότι μάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες μαζί, ίσως λόγω των συνθηκών , του τάιμινγκ ή της μαύρης σου της τύχης.
Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα, δίοτι πρέπει μάλλον να το πάρεις απόφαση και να πεις με τη δέουσα ανωτερότητα  (διότι κατίνες δεν είμαστε) "ε νταξ..δεν πειράζει..υπαρχουν κι αλλού πορτοκαλιές.." και άλλα τέτοια όμορφα κλισέ. Αλλά από το να το πεις μέχρι να το κάνεις έχεις αρκετό δρόμο. Ειδικά αν ο λεβέντης σου έχει μπει μέσα στο μυαλό και δεν λέει να ξεκολλήσει. Αυτό το τελευταίο μπορείς να το πεις και παράνοια."Ε ναι..με φτύνει, με έχει εντελώς γραμμένη, μαλλον έχει και γκόμενα..Ααχχχ..ο γλυκός μου.τι όμορφος που είναι.Ας τον πάρω τηλεφωνο να δω τι κανει." .Τρέλα. Που τη συναντάς παντού βέβαια, και τι να  κάνεις...
Τελοσπάντων..Είχα σκοπό να μιλήσω για μερικές τέτοιες εμπειρίες μου, καθότι έχω άφθονες τελευταία..Κι έρχονται κι απανωτά ε..Η μία μετά την άλλη.Και πριν προλάβεις να δεις τι είχε η μία, και τι σκατά έγινε και στραυωσε η κατάσταση με τον δικό σου, σκάει ο αλλος και στραβώνει και αυτός και βλέπεις και την καινούρια, αυτή με τη μεγάλη μύτη, και λες , τι σκατα. Ε. Το συμπέρασμα είναι πως ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω τώρα να λέω για ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχροινές, αδύνατες χοντρές -σαν άλλος Χαριτοδιπλωμένος.Αλλά δεν καταλαβαίνω ρε παιδιά.Αλήθεια. 

Και επειδή πάλι χρόνο θα μου πάρει, derriere un kleenex je saurais mieux comment te dire  adieu. (link στο τίτλο)

Ας χορεψομε

Σήμερα, τη ώρα που χτύπησε το ξυπνητήρι μου-7 το πρωί παρακαλώ, ο ήλιος δεν είχε ακόμα βγει- έβλεπα στον ύπνο μου ότι χόρευα Ανωγειανό Πηδηχτό. Δεν θυμάμαι ξεκάθαρα με ποιον.Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία. Πριν από τον Ανωγειανό Πηδηχτό χόρευα κάτι άλλο ξενόφερτο.Στον ύπνο μου πάντα. Πρέπει να ήταν κάποιος ευρωπαικός χορός.Ρούμπα, βαλς κάτι τέτοιο. Δυστυχώς δεν φόραγα αυτά τα ωραία φορέματα που βάζουν οι κοπέλες σε αυτούς τους χορόυς.Αντιθέτως ήμουν ντυμένη ακριβώς όπως στην παράσταση ελληνικών χορών που είχαμε κάνει με τον κύριο Βάϊο όταν πήγαινα 6η δημοτικού. Δηλαδή τζιν, πουκάμισο, ένα άθλιο ναυτικό καπέλο, ένα κόκκινο μαντίλι για ζώνη και -αν έχετε το θεό σας- λευκά πάνινα παπούτσια!Ελβιέλες τα έλεγε η μαμά μου. Δεν ξέρω. Φοβερό πράμα να το βλέπεις αυτό στον ύπνο σου..Χτύπησε όμως το ξυπνητήρι μου υπό τον ήχο των Χατζηφραγκέτα , και εγώ με την εικόνα του Ανωγειανού Πηδηχτού και της αμφίεσής μου, σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο χαζογελώντας. 
Άνοιξα μετά και τον υπολογιστή να βάλω μουσική και το lastfm radio κάτι πρέπει να έχει πάθει γιατί μου έβγαλε στα related τον Τριαντάφυλλο. "Ελα όμως που δεν περνάει". Δεν είμαστε καλά.Αυτόν τον έχει ξεχάσει και η ίδια του η μανούλα, ο λαστ εφ εμ τον θυμήθηκε όμως και μου τον έβγαλε πρωί πρωί να παίζει. Τρόμος. Νεεεεεξτ. 
Με αυτά και με εκείνα έτοιμη να φύγω στην ώρα μου.Καλά το πόσο δυσκολέυτηκα να βρω τι θα φορέσω και σήμερα δεν θα το σχολιάσω καν.Με το ένα μου πέταγε η κοιλιά, το άλλο μου χόντραινε τα μπούτια, το τρίτο ήταν πολύ λεπτό και θα κρύωνα.Εν τέλει παίζει να έβαλα ότι πιο παλιό είχα , αλλά τι να γίνει , με αυτά ένιωθα άνετα τούτο το κρύο πρωινό. 
Ξύνια η συγκάτοικος πρωί πρωί, ούτε καλημέρα δεν είπε, εγώ όμως όοοοχι..Εδώ ξύπνησα με Ανωγειανό Πηδηχτό, τώρα θα χαλαστώ, πήρα δρόμο τάκα τάκα. 
Να σημειωθεί εδώ ότι ένα τσικ παραπάνω να φύσαγε σήμερα θα έφτανα στην Ελλάδα σε χρόνο dt. Θα γλυτώναμε και τα αεροπορικά..Ενα φσσσσσ και τσουπ...Ωραία θα ήταν..Αλλά μπα.Απλώς φύσαγε δαιμονισμένα, αλλά όχι δαιμονισμένα αρκετά για να με πάρει και να με σηκώσει.ίσως να χρειάζομαι και δίαιτα, τι να πω...
Έφτασα και στο γραφείο και είμαι εδώ παρέα με έναν Ολλανδό phd που για καλή μας τύχη έρχεται μόνο Πεμπτη και Παρασκευή..Είναι λίγο φωνακλάς και μου δημιουργεί σύγχιση αλλά σημασία πολλή δεν του δίνω. 
Άντε βρε, καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε..

Idiotheque

Μπαίνει αυτός ο τίτλος γιατί αυτό το τραγούδι ακούω τώρα. Είναι μεσημέρι Δευτέρας, είμαι στο γραφείο και τα χέρια μου είναι παγωμένα.Ο καιρός είναι ως συνήθως.Συννεφιασμένος και κρύος. Σαν να κλαίει η μέρα σήμερα.Εγώ πάλι όχι. Μετά από την απόλυτη μιζέρια της προηγούμενης εβδομάδας, όπου με σιχάθηκα ακόμη περισσότερο, αποφάσισα πως δεν πάει άλλο. Σήμερα λοιπόν, σηκώθηκα από το κρεβάτι μου πρωί πρωί.Όχι με ευκολία. Το παραδέχομαι. Το θετικό ήταν ότι δεν με δυσκόλεψε τίποτα άλλο παρά το κρύο. Είναι απίστευτο πόσο μπορεί να κρυώσει το σπίτι μέσα σε μια νύχτα..Δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία όμως, ακολούθησα τακτική ομοιοπαθητικής και έβγαλα πυτζάμες άμεσα. Έβαλα και μουσική να παίζει, έφαγα πρωινάρα και βγήκα χαρωπή στη βροχή. Το ντύσιμο μου ήταν άξιο λόγου επίσης..Αυτό το κατάλαβαινες από τα γεμάτα απορία ολλανδικά βλέμματα , που με παρακολουθούσαν να ποδηλατώ Οκτώβρη μήνα ντυμένη σαν ορειβάτης.  Ε ρε παλικάρια και κοπέλες, εγώ φταίω αν έχετε φθινοπωριάτικα 4 βαθμούς; Φανελάκι, μακρυμάνικο, πουλόβερ, μπουφάν , 2 κασκολ, σκουφί, γάντια, το τζιν μου, καλτσες, γκέτες, ολ σταρ (Απαραίτητο αξεσουαρ) και απο πάνω δευτερο παντελόνι αδιάβροχο, γιατί είπαμε, έβρεχε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η εβδομάδα μου. Λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Η δικιά μου θα είναι ούτε κρύο ούτε ζέστη.Ζέστη δηλαδή σίγουρα όχι. Κρύο μπόλικο θα φάμε στη μάπα, αλλά τι να κάνουμε δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Άσε που έχουμε και διάβασμα και τόνους μουσική να ακούσουμε..Ναι.Αυτό είναι το καλό των ημερών αυτών.Η μουσική που ακούω είναι ατελείωτη και πανέμορφη και καινούρια και παλιά και ξεχασμένη και δυσεύρετη και μόνο αυτό με ενθουσιάζει. Α..Και το ότι θα πάω και για μάθημα σύγχρονου το απόγευμα. 
Αυτά τα πολύ ενδιάφεροντα είχα να πω για σήμερα..Επιστρέφω στα Petri Nets και τα Coverability Graphs και τον α-algorithm (και γαμω το σπιτάκι τους αλλά αυτή τη φορά θα το περάσω το μάθημα). 
Γεια σας και χαρά σας και κουλούρια στην ποδιά σας!

Το φευγιό

Αυτή τη λέξη την χρησιμοποιούσε η δασκάλα μου στο δημοτικό , η κυρία Βούλα (η Ε.γελάει τώρα που διαβάζει). Έλεγε ότι ετοιμαζόμαστε για το φευγιό πριν χτυπήσει το κουδούνι..Το φευγιό τώρα είναι άλλο.Ξεκίνησε ένα μαζικό κύμα. Πολύς κόσμος, από αυτούς που ήρθαμε μαζί εδώ στην Αιντχόφα, τέλειωσε και ψάχνει να δει τι θα γίνει στη συνέχεια..Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν..Για τους τελευταίους θα πω εγώ τώρα..Θα ξεκινήσω με τον πρώτο, που έκανε δηλαδή πρώτος το βήμα για να φύγει. Ο Α. Τον Α. τον γνώρισα τέλος Αυγούστου του 2010. 2 μέρες πριν πάω στην Αθήνα για την εγχείρηση του μπαμπά, είχαμε πάει για καφέ με τον Π. και είχαν έρθει ο Α. με τον Γ. Νεόφερτοι.Γνωριζόντουσαν μεταξύ τους από την Πάτρα που σπούδαζαν.Ο Α. είναι ένα παιδί ψηλό, αδύνατο , που η πρώτη εντύπωση που σου δίνει είναι ότι είναι κάπως κλειστός και σοβαρός.Ναι καλα..Ενώ ο Α. είναι ένα άτομο που κατα πάσα πιθανότητα στην Ελλάδα δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ , γιατί θα συχνάζαμε σε διαφορετικά μέρη, με τον που τον είδα εδώ και του μίλησα 10 λεπτά, μπήκε στην καρδιά μου. Τρομερή αίσθηση του χιούμορ, ατακαδόρος, σωστός, ευγενικός.Είχε επίσης και πολλές παραξενιές οι οποίες όμως τον κάνανε πιο αξιαγάπητο καθώς αυτοσαρκαζόταν γι αυτές ή τις υποστήριζε με σθένος..Μεγάλη αδυναμία μου ο Α. Και να τος που τέλειωσε με το μάστερ του και άρχισε να ψάχνει δουλειά προς Γερμανία μεριά που είναι και η κοπέλα του..Και έφυγε.Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς.Έκανε ό,τι ήταν να κάνει και έφυγε..Εμένα θα μου λείψει μαλλον..
Δεύτερο φευγιό και πιο δύσκολο..Η Θ.. Η φίλη μου και συγκάτοικός μου τον τελευταίο 1,5 σχεδόν χρόνο.Με τη Θ. γνωριστήκαμε τον Σεπτέμβρη του 2010. Είχαμε πάει σε ένα πάρτυ του TU/e (του πανεπιστημίου μας) που γινόταν για εμάς τους πρωτοετείς.Ολλανδικές βλακείες, αλλά είχε τσάμπα μπύρες μέχρι τις 6. Μίλαγαμε εκεί με διάφορους και ξαφνικά βλέπω τη Θ. Έγιναν οι συστάσεις, χάρηκα , χάρηκε, είπαμε τα βασικά, παραπονέθηκε ότι το τσιγάρο της σβήνει όλη την ώρα με τα γαλάζια χαρτάκια, και μετά μοιραστήκαμε πατάτες τηγανητές. Τρεις μέρες μετά πήγαμε παρέα σε ένα live (οι NoBunny ήταν ) και στο γυρισμό χαθήκαμε.Κάναμε πολλούς κύκλους μέχρι να βρούμε πώς γυρίζουμε, και έβρεχε κιόλας..Είχε όμως πλάκα..Την επόμενη βδομάδα πήγαμε για κρασί χαλαρά στο Bommel, που εν τέλει έγινε 4 κρασιά και πολλή κουβέντα..Και έτσι γίναμε φίλες.Η Θ. είναι ένα άτομο που σίγουρα θα γνώριζα στη ζωή μου κάποτε. Και που θα έκανα παρέα έτσι κι αλλιώς.Σαφώς , οι συνθήκες της "ξενητιάς" (μα τι ωραία που το πετυχαίνω το μελό) μας έφεραν πολύ γρηγορότερα κοντά, αλλά όπως και να χει..Περάσαμε όμορφα και άσχημα..Χωρισμούς μεγάλους και μικρούς. Θανάτους μεγάλους και μικρούς. Μαγειρέματα, βόλτες, ψώνια, κούρες ομορφιάς,απόπειρες γυμναστικής, μπάρμπεκιου, πάρτυ, μεθύσια, κλάμματα, γέλια..όλα.Και η αγκαλιά πάντα εκεί κι από τις δύο πλευρές. Το καλοκαίρι του 2011 μετακόμησα σπίτι της και από τότε γίναμε και συγκάτοικες. Και ήρθε η στιγμή που η Θ. πήρε το πτυχίο και μαζί και τον πούλο από το Αιντχόβεν.Γυρνάει Ελλάδα προς το παρόν και ζηλεύω με την καλή έννοια..Της είπα, μέσα στα κλάμματα του αποχαιρετισμού μας, να πάει να βρει δουλειά και σπίτι και πως θα πάω να την βρω κι εγώ σε 5 μήνες..Αμην. Και εις το επανειδήν. 
Τρίτο και τελευταίο του Φ. Ο Φ. ήρθε τον Γενάρη του 2011 στο Αινταχόβεν και τον γνώρισα τυχαια ένα βράδυ που πέρασα στα γρήγορα από το Bommel με πυρετό επειδή ήταν εκεί ο Π. με τον φίλο μας τον Γ. που είχε έρθει από Ελλάδα να μας δει. Εγώ με τον Π. στα χωρίσματα, σκατένια και η κατάσταση στο σπίτι στην Ελλάδα, εξεταστική και καμιά διάθεση γενικότερα. Έσκασα στο Bommel σαν λέτσος με φόρμες και 2 κασκόλ και μύτη να τρέχει και ο Φ. με κοίταξε περίεργα και πιάσαμε κουβέντα και δέσαμε..Και για να πω και την αλήθεια, εγώ στην αρχή τον ψιλογούσταρα τον Φ. Ήταν και εντελώς ο τύπος μου..Μακριά μαλλιά και τζίβες, μούσια , χυμαδιό..Αυτό μέχρι που έμαθα ότι είχε κοπέλα που αγαπούσε και πολύ.Εκεί μου πέρασε, και όταν λίγο μετά γνώρισα και την κοπέλα του , δεν υπήρχε αμφιβολία οτι ο Φ. θα έμενε φιλαράκος πρώτος και αγαπημένος..Πάει λοιπόν κι ο Φ. στην Αργεντινή για το τελευταίο κομμάτι του πρότζεκτ του και πολύ στεναχωριόμαστε όλοι γιατί είναι μορφάρα και θα μας λείψει..Αλλά θα έχουμε να θυμόμαστε.Αράγματα σπίτι του με ρακές, φαγητά, σούπες των αρρώστων, πάρτυ που γινόμασταν ντέφια και σλιπόβερς..Του κάναμε και το πάρτυ του αποχαιρετισμού το Σάββατο και τι ωραία που περάσαμε και τι καλά που ήταν όταν στο τέλος καθαρίσαμε όλοι μαζί, κομμάτια και ντίρλες..
Και έπονται κι άλλοι αποχαιρετισμοί.Για την ώρα δεν θέλω καν να τους σκεφτώ.Απλως περιμένω την δικιά μου αποχώριση.Και δεν ξέρω αν θα μου είναι δύσκολη ή εύκολη.Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν θα μου λείψει κάτι από αυτή τη σιχαμένη πόλη, που κυρίως με άσχημα πράγματα την έχω συνδέσει, αυτό θα είναι οι φίλοι μου εδώ..Γιατί ναι..Δεν έχω περάσει καλά τα δύο τελευταία χρόνια εν γένει..Αλλά ήμουν τυχερή.Και βρήκα αστέρια άτομα για παρέα..Που θα τα διάλεγα για φίλους μου one way or another..Κι αυτό είναι ωραίο..

eclipse ίσως

Πέρασε ένα Σαββατοκύριακο αδρανές και κατηφές.Όχι από εμένα μόνο παραδόξως. Η κατήφια που υπήρχε  ήταν διάχυτη μέσα στο σπιτικό μας.Λίγο το χανγκόβερ της Παρασκευής, λίγο η Σαββατοκυριακάτικη σαπίλα, λίγο τα γεγονότα..Πφ..Δεν ήταν όμορφα.Ένιωσα την σαπίλα στο πετσί μου.Καιρό είχα να το κάνω και δεν το φχαριστήθηκα κιολας.Βγήκα βέβαια από το σπίτι.Το Σάββατο έσυρα το κουφάρι μου μέχρι το σπίτι των κομπάρσων (οι φίλοι μας τα αγόρια είναι αυτοί.Γ.Π.Φ.) περπατητή και μετά από τρεις ώρες και τρεις ρακές γύρισα σπίτι.Κρύο πολύ, ταινία και ύπνος. Είχα φυσικά και τις γνωστές μου ενστάσεις περί της ταινίας που είδα..Διότι δεν γίνεται κούκλα μου να έρχεται να στην πέφτει ο θεος, να τον φτύνεις και μετά από καιρό να του την πέφτεις εσύ κι εκείνος όχι απλά να σου κάθεται, αλλά να σε ερωτεύεται και παράφορα και να αλλάζει ιδιοσυγκρασια, ψυχη νου και τρόπο σκέψης ( από το 2.30). Δηλαδή είναι ψέμα και ποιον νομίζετε ότι κοροίδεύετε στο κάτω κάτω. Και να βλέπω μετά εγω στον ύπνο μου αντίστοιχα όνειρα με εμένα πρωταγωνιστρια και να ξυπνάω ξενερωμένη.Εν πάση περιπτώση.Το αφήνω να πέσει χαμω και κρατώ ενός λεπτού σιγή για όλες εκείνες τις στιγμές που πιστέψαμε σε μια αμέρικανικη ρομαντική κομεντί..

Η Κυριακή ήρθε αντίστοιχα.Είχα στόχο να δουλέψω, να κάνω εργασία και πολλά ακόμα.Αλλά εν τέλει ήπια καφέ,τσάι, έτρωγα σχεδόν όλη μέρα βλακείες, είδα φιλαράκια στο σταρ σε λαιβ στρίμινγκ και σαν αποκορύφωμα το βράδυ, πάλι σε λάιβ στριμινγκ από το σταρ την Θεία απ Το Σικάγο και Sex and The City the movie. Κυριακή εφηβικών χρόνων ίσως..Που θα ρωταγε ο μπαμπάς "κανα ελληνικό έχει ρε παιδιά;" και είχε ρε φίλε.Την Θεία απ το Σικαγο.Α ναι, το είπα.Πολυ γέλασα με τον Μακρή.Είναι όλα τα λεφτα .

Τελοσπαντων, μετά από αυτές τις ώρες ποιοτικών ενασχολήσεων σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν αν γύριζε λίγο ο τροχός, και μου πήγαιναν όλα κάπως καλύτερα..Και μετά είπα πως μάλλον στο χέρι μου είναι.Οπότε η σημερινή μέρα ξεκινησε παουερφουλι και έχει βγει αρκετη δουλειά.Φτου μου, μην με ματιάσω.Ματιάζομαι και εύκολα ή άτιμη. 

Και να μαι εδώ στο γραφείο K10 μαζί με τον φίλο μου τον Vassil που γράφει το τελευταίο κομμάτι της διπλωματικής του, να ακούω Us and Them (όλη μέρα Floyd σήμερα, μόνο αυτό μου κολλάει) και να κοιτάω τα ωραία συννεφάκια πίνοντας τσάι με γεύση κεράσι.Σκεπτόμενη το μέλλον.Και το παρελθόν.Και ένα σωρό άλλες μπούρδες. Άντε να τελειώνουμε γιατί δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση εδω πέρα.Δεν περνάω καλά λεμεεεεεε..Όλα με το στανίο.Εμ δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτη η κατάσταση αγαπητέ αναγνώστη.Το βλέπουμε και πιο θετικά το πράμα , λέμε τα γνωστά την υγεία μας και το εννοουμε πιο πολύ από ποτέ κιόλας, αλλά επειδή μέρος της υγείας είναι και αυτή η ρημάδα η ψυχή κάτι πρέπει να γενεί.Πήρα φόρα τώρα και ίσως για ακόμη μια φορά να μην βγαίνει νόημα.
Έτσι θα σταματήσω εδώ.Και θα λήξει άδοξα ακόμη μια ανάρτηση. Υπό τους ήχους του Brain Damage.

Μυρωδιά

Και σκάει μια μυρωδιά τόσο γνώριμη και τόσο δυσάρεστη που ανακατεύεται το στομάχι σου. Ψέμματα. Πρώτα δένεται κόμπος. Και όταν συνειδητοποιήσεις γιατί , τότε ο κόμπος λύνεται.Και έρχεται η ανακατοσούρα. Μεσημέρι. Συννεφιά.Μυρωδιά βροχής ανακατεμένης με το τσιγάρο του διπλανού και σκέψεις πολλές και ανακατεμένες και  αυτές μεταξύ τους. Έτσι μυρίζει. Έτσι μύριζε και τότε. Μόνο που δεν ήταν Οκτώβρης, αλλά Απρίλης. Ήταν Απρίλης και τα νέα δεν ήταν καλά. Και πέρασε καιρός πολύς από τότε. Η μυρωδιά μένει όμως. Και ανακατεύεται και με το μπουφάν του άλλου, και έρχεται και η μυρωδιά από το κουτί. ΠΟΥΦ. Βρωμάει ρε. Ξουτ.Ξουτ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σε μια κουταλιά νερό (;)

Και έρχονται οι ώρες που πνίγομαι.Νομίζω πως πνίγομαι.Και μπορεί να αυτό να είναι μέσα σε μια κουταλιά νερό, αλλά ναι..Υπάρχει.Και άντε τώρα να πάρω τα πάνω μου και να πω "Ξεκόλλα κορίτσι μου". Έχω ανάγκη να μου πει κάποιος ότι μου έχει εμπιστοσύνη.Και να τον πιστέψω.Δηλαδή σ'εμένα είναι το θέμα για ακόμα μια φορά. Κι όχι ότι το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό..Η εργασία που δεν βγαίνει, το δύσκολο μάθημα που έμεινε, η διπλωματική, τα οικονομικά, τα πάχη μου, τα κάλη μου, η μοναξιά (που ομολογουμένως είναι αφόρητη ανα στιγμές), η χαζομάρα μου στον εγκέφαλο..Άγχος. Θα τα καταφέρω άραγε; Ας μου το πει κάποιος..Αλλά να βγεί και να μου το πει υπεύθυνα. Να το πιστέψω. Έστω και στον ύπνο μου...
Για την ώρα ακούω μουσική. 

Παραμύθια της οκας

"...μια μελωδία που τη σκάρωσα για σένα, που χεις προλάβει τρεις φορές να μ'αρνηθείς..κι ένας αέρας που φυσάει λυπημένα μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δεν θα ρθεις.." 

Στο τσακ ήμουν.Η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη, κι εγώ στο τσακ να πιάσω το κινητό και να αρχίσω να στέλνω μηνύματα δεξιά κι αριστεράΔηλαδή όχι δεξιά κι αριστερά.Προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.Εν τέλει πρυτάνευσε η λογική και απλώς έστειλα από ένα μήνυμα στην μαμά και την Ελένη.Εξάλλου εκεί ήξερα πολύ καλά τι ήθελα να πω.Στον άλλο τι θα έγραφα; Ότι είναι πανίβλακας,αψυχολόγητος,ίσως και λίγο κόπανος;Και να τα έλεγα αυτά θα κέρδιζα τίποτα.Μπα.Ούτε καν απάντηση δεν θα έπαιρνα.Ασε που η κατάσταση δεν θα έμενε καν "ιν γκουντ τερμς".Όχι πως τώρα είναι..Έχω φάει την χυλόπιτα και δεν την λεχω χορτάσει. Κλάσιμο στην μάπα, αλλά εγώ εκεί..Να σκέφτομαι τι και πώς.Ακόμα.Σκέψου να τον είχα ερωτευτεί τι θα γινόταν..Το καμός.
Παραλίγο.Με έκοψε.Το έκοψε.Γιατί κανείς δεν κατάλαβε.Ούτε πότε. Ούτε κι εκείνος μάλλον.Δε βαριέσαι..Βαρέθηκες αναγνώστη μου;
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου θα πω εγώ.Η επιστροφή στην Ολλανδία Είναι και πάλι μίζερη.Τώρα απλώς ξέρω ότι αυτό το τρομερά ψυχοφθόρο για μένα "πήγαινε-έλα" θα σταματήσει λίαν συντόμως.Λεφτά μπορεί να μην έχουμε αλλά θα έχουμε ηρεμία.Γενικότερη.Και το πάσο μας.Μεταφορικά και κυριολεκτικά.Πόσο ωραία λέξη το πάσο.Μ'αρέσει να την λέω με τη θετική της χροιά.Όχι όπως στο πόκερ.Με το πάσο μας...Γεμίζει την καρδιά..Και το στόμα.Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο που λέμε.Ασυναρτησίες.Η Ελένη θα καταλάβει νομίζω.Μονο.Νταξ.Καλύτερα.

At the Hop

Ήταν ένα από εκείνα τα Σάββατα που δεν με χώραγε ο τόπος.Σίγουρα σου έχει συμβεί.Σωστά; Που κι αυτό δεν σε πειράζει και τόσο βέβαια..Οκ..Μπορεί κανείς να μην έχει όρεξη για βόλτα αλλά δεν χάλασε κι ο κόσμος..
Και πάει 10 και πας βόλτα..Κλασσική διαδρομή.Διονυσίου Αεροπαγείτου και μετά Αποστόλου Παύλου. 
Κάθησα εκεί στο γνωστό μέρος.Ο κιθαρίστας μας έλειπε.Ήταν ένας άλλος.Εξαιρετικός.Σχεδόν συνομίλικός μου.Τον άκουγα, αλλά δεν τον άκουγα ταυτόχρονα..Σκεφτόμουν που θα φύγω πάλι.Ναι μάλιστα..Κι ας ήταν 3 βδομάδες πριν το φευγιό. Και σκεφτόμουν και γιατί σκέφτομαι πως θα φύγω.Και βρήκα όλες τις απαντήσεις μου και μάλιστα χωρίς καμία ενοχή.. Αφού δεν θέλω ρε παιδί μου.Άλλος στη θέση μου μπορεί να τα είχε βροντήξει ήδη..Ε.Εγώ δεν τα βροντάω.Γενικότερα.Όλα παλεύονται μέχρι τελικής πτώσης.Ολα όμως. Αυτό δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό για την ηρεμία μου και τα μέσα μου, αλλά μεγάλη κουβέντα αυτή, μην την ανοίξουμε μεσημεριάτικο και μου πέσει και βαρύ το αυγό το τηγανιτό.
Στο θέμα μας..
Μέσα στις σκέψεις δημιουργήθηκε ένα πλέιλιστ..Με τραγούδια που αντιπροσωπευουν το φετινό μου καλοκαίρι και τις όποιες σκέψεις είχα από την αρχή ως το τέλος του..Και σήμερα, μια μέρα πριν φύγω, το έκανα Podcast και αποφάσισα να σας το χαρίσω...
Enjoy..

http://soundcloud.com/margkw/put_me_in_your_suitcase

Οι διακοπές στην Κρήτη

Βρίσκομαστε με την Ελένη στο κατάστρωμα του EL.VENIZELOS, πλοίο της ΑΝΕΚ LINES που κάνει την διαδρομή Χανιά-Πειραιάς. Είναι πρωί-δηλαδή δεν έχει ξημερώσει ακόμα και  μόλις έχουμε φτάσει στην Αθήνα..Ποτέ δεν ταξιδεύαμε με την ΑΝΕΚ. Αν εξαιρέσουμε δυο  τρεις φορές που λόγω προσφορών και βολικών προορισμών και τιμών την προτιμούσα σε διακοπές με το εκάστοτε ταίρι, η ΑΝΕΚ εμενα συνήθως στα αζήτητα. Μινωικές. Απο τα μικράτα μας..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα καλοκαίρια μου τα πέρναγα στην Κρήτη.Τα πρώτα χρόνια στο χωριό. Με την μαμά, τον παππού και την γιαγιά.Ο μπαμπάς έμενε στην Αθήνα. Κράταγε το μαγαζί ανοιχτό και κατέβαινε μόνο 5 μέρες τον 15αυγουστο ίσα για να μας δει..Γενικά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου δεν θυμάμαι και πολύ διακοπές και με τους δύο γονείς, με εξαίρεση εκείνες τις 5 μέρες που ηταν σαν γιορτή. Ήταν όμορφες διακοπές όμως..Μπαίναμε στο καράβι από την Αθήνα για το Ηράκλειο.Είχαμε και καμπίνα τότε καθώς εγώ- και η Ελένη στη συνέχεια- ήμουν παιδάκι μικρό. Παγωτό και πορτοκαλάδα στο σαλόνι του "Καζαντζάκης" ή του "King Minos" και παιχνίδι πέρα δώθε στην καμπίνα.Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με έπιανε τέτοιο αμόκ με την φάση της καμπίνας. Εν πάση περιπτώση...Στο Ηράκλειο πάντα μας περίμενε ο παππούς ο Μιχάλης για να πάμε στο χωριό.Κάναμε βέβαια την καθιερωμένη στάση στο σπίτι της θείας της Χρυσούλας, της αδερφής της γιαγιάς μου, που κι αυτή κι η αδερφή της έσκουζαν όταν μας έβλεπαν..Μετά γραμμή για το χωριό..1 ώρα δρόμος όπου εγώ μάλλον κοιμόμουν. Ξύπναγα όταν περνάγαμε από τον Χάρακα ή το Μπαλί. Φτάναμε στο χωριό, αγκαλιές και φιλιά με την γιαγιά που μας περίμενε πίνοντας τον πρωινό καφέ της. Μετά πηγαίναμε στο σπίτι της άλλης της γιαγιάς-της Μαργαρίτας- να την δούμε κι αυτή και τον παππού τον Γιώργο.Εκεί ήταν και τα ξαδέρφια μου, ο Γιώργος και ο Χρήστος και κάναμε μεγάλες χαρές..Το πρόγραμμα κάθε μέρα είχε μπάνιο στην θάλασσα, μετά μεσημεριανό φαγητό στην αυλή, μετά ύπνο και από το απόγευμα μέχρι το βράδυ παιχνίδι ατέλειωτο στη γειτονιά με τα ξαδέρφια και τα υπόλοιπα γειτονάκια.9 η ώρα σπίτι, για φαγητό και αργότερα ύπνο πάλι..Στα μεγάλα κέφια του παππού, αν είχαμε και καμιά βεγκέρα στην αυλή μας, μπορεί να μας άφηνε να παίξουμε και κρυφτό εκεί τριγύρω, το βράδυ. Εκεί ήταν το πραγματικό πανηγύρι. Κάπως έτσι πέρναγε ο Ιούνιος και ο Ιούλιος και ο μισός Αύγουστος..Εκεί στις 15 ερχόταν ο μπαμπάς..Ήταν σαν γιορτή.Η άφιξη του μπαμπά αυτομάτως σήμαινε όλο το πρωί στην θάλασσα, χωρίς να πρέπει να γυρίσουμε πίσω για φαί, όσο παιχνίδι ήθελα με τα ξαδέρφια και επίσης και τους δύο μου γονείς μαζί. Συν τοις άλλοις, ο Νικάκης γέμιζε την αυλή με παιχνίδια κάθε φορά που ερχόταν.Πάθαινα κοκομπλόκο εγώ, αλλά γούσταρα κιόλας..

Πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε λίγο.Λίγο μόνο..Εγώ γύρω στα 12..Οι διακοπές εξακολουθούσαν να είναι 3μηνες.Η διαφορά τώρα ήταν ότι η μαμά κι ο μπαμπάς, μετά από το καθιερωμένο 5ήμερο, κάναν τράμπα.Γύρναγε η μαμα στο μαγαζί και μέναμε με τον μπαμπά εμείς.Δεν μας χάλαγε καθόλου.Τα χατίρια περισσά και πάλι. 

Λίγα χρόνια μετά αρκετά πράγματα είχαν αλλάξει.Εγώ στην εφηβία, η Ελένη παιδάκι.Μπορούσαμε άνετα να μείνουμε χωρίς τον μπαμπά και την μαμά.Πηγαίναμε λοιπόν μόνες μας στην Κρήτη.Και οι γονείς έρχονταν μαζί για το 5 ήμερο εκείνο..κλάμα όταν έφευγαν.Γοερό.Για 10 λεπτά.Μετά το ξεχνάγαμε και μέναμε πίσω.Με τον παππού και την γιαγιά.Τα ξαδέρφια δεν έρχονταν τόσο συχνά πιά, αλλά ο παππούς μου φρόντησε να μου γνωρίσει την Γωγώ..Η Γωγώ ήταν κάπως σαν συγγενής μου.3η ξαδέρφη.Στην ηλικία μου.Κι αυτή μόνη της στην εφηβία στο χωρίο, βαριόταν.Κάναμε παρέα..Γνωρίσα και την Μαρία, την πρώτη ξαδέρφη της Γ. και γίναμε αχώριστη 3άδα.Στην παρέα είχαμε προσθήκες κάθε χρονιά και αφαιρέσεις..Και ο καιρός κυλούσε ωραιότατα και πάλι..Χωριό μόνο.Στα κέφια καμιά βόλτα μέχρι το Ρέθυμνο. Σπάνια. Για να φάμε στην ταβέρνα του Ζήση με τον παππού και την γιαγιά.ή καμιά εκδρομή στον Κεραμέ, αμα ήταν και οι γονείς των ξαδέρφων μου και πηγαίναμε όλοι μαζί.Η αλήθεια είναι πως δεν ακούγεται και πολύ ευχάριστο, αλλά εμάς τότε δεν μας ένοιαζε και πολύ..Μπάνιο στην θάλασσα, και το απόγευμα παγωτό και βόλτες με τις φίλες..Μετά ξέρεις..Άρχισαν και τα φλερτ, και τα αγοράκια μας κοίταζαν και μας ακολουθούσαν με τα ποδήλατα..Όταν είχαμε κι εμείς τα ποδήλατά μας δε, γινόταν το σώσε.. "Σας κάνουν κόρτε¨" έλεγε ο παππούς κι εγώ δεν καταλάβαινα τι εννοούσε, αλλά μάλλον κάτι καλό θα ήταν..

Οι διακοπές στο χωριό γίνονταν κάθε χρόνο και καλύτερες. Πέρα από την παρέα που ήταν μεγάλη, όμορφη και περνάγαμε φίνα, οι γονείς μας είχαν τη δυνατότητα να έρχονται και οι 2 για 15 μέρες από τον 15αυγουστο και μετά και να κάνουμε διακοπές όλοι μαζί.Καμιά φορά πηγαίναμε και εκτός Κρήτης..Πρωτόγνωρα πράγματα.Τόσο ευχάριστα!Μέχρι που εγώ τέλειωσα το σχολείο και εκεί άλλαξε η φάση.Λογικό. Το καλοκαίρι του 2003, μαζί με τους γονείς μας ήρθαν και οι κολλητές μου με τις οικογένειες τους και κάναμε φοβερές διακοπάρες. Είδαμε όλοι μαζί τις βάσεις να βγαίνουν, κάναμε γλέντια, χορούς..

Το καλοκαίρι του 2004 εγώ δούλευα για πρώτη φορά εκτός της "οικογενιακής επιχείρησης", οπότε διακοπές δεν μπορούσα να πάω..Είχα όμως αγόρι τότε, και κολλήσαμε τα ρεπό μας και πήγαμε πάλι στην Κρήτη.Στα Χανιά.Για 4 μέρες, που τώρα που το σκέφτομαι ήταν μια ταλαιπωρία σκέτη, αφού μεταφορικό μέσον δεν είχαμε και τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε κτελ και να βρούμε ταξί για να πάμε στα Χανιά ή για μπάνιο..Δεν μας ένοιαζε βέβαια..19 χρονων παιδιά..Μέσα στον έρωτα και τη χαρά. 

Τις επόμενες χρονιές δεν κατέβαινα στο χωριό.Κάτι οι φίλοι και οι παρείστικες διακοπές σε κάποιο από τα γνωστά Κυκλαδίτικα νησιά, κάτι που η γιαγιά αρρώστησε και μας άφησε, άρα δεν υπήρχε πλέον ο θεσμός "Σπίτι-Χωριό-Γιαγιά-Παππούς", λίγο που όταν οι γονείς κάνανε διακοπές, εγώ έμενα στην άδεια Αθήνα και είχα το σπίτι Αρένα για πάρτη  μου..πέρασαν τα χρόνια και είχα πάει ελάχιστα.Καλοκαίρι ξαναπήγα στην Κρήτη το 2009 μαζί με τον Π..Ονειρεμένες διακοπές.Είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι κάτω και πόσο πολύ μου είχε λείψει.Συνειδητοποίησα τότε πόσα μέρη δεν είχα δει στην Κρήτη και αποφάσισα πως στα επόμενα χρόνια πρέπει να την γυρίσουμε όλη.Λέμε τώρα..

Τα επόμενα χρόνια ήτανν 2ήμερα στο χωριό και μερικές μέρες στο Ηράκλειο με φίλους και ξαδέρφια..τίποτα σπουδαίο..Μέχρι και φέτος που κάναμε ολιγοήμερες διακοπές με φίλους μας στα Χανιά και περάσαμε υπεροχότατα.Διαφορετικά,αλλά Κρητικά ωραία!! Μπορεί το χωριό πλέον να είναι βαρύ.Λείπει κάτι. Αλλά η Κρήτη γενικά τα σπάει.

Και ρε, σας το λέω και κλείνω απότομα. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι να έχουμε.

απλά αυτό

"Και να πέθαινε αύριο κάνα δυο δισεκατομμύρια κόσμος, μπορεί και να μη μ” ένοιαζε, μπορεί και να μ” ένοιαζε, δεν ξέρω, πάντως αν πέθαινα εγώ δεν θα ένοιαζε κανέναν, εδώ που τα λέμε έχω πεθάνει, οπότε τι έχω να χάσω; Τα κλαμπ με τα ποτά από αργό πετρέλαιο και τους ηλίθιους στην πόρτα; «Πρέπει να συνοδεύεστε», τι λε” ρε; εγώ είμαι μόνος μου, δε θέλω συνοδείες, δε θέλω κηδείες, δε θέλω αηδίες, θέλω μόνο να είσαι κάπου και να ξέρω ότι μ” αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς, απίστευτη λέξη και μάλιστα χωρίς προφυλάξεις, όμως είσαι εκεί; υπάρχεις; αν είσαι θα σε βρω, εκατό τα εκατό, χίλια τα εκατό, και θά “μαστε μαζί και θα περνάμε καλά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά και λοιπά."

Λένος Χρηστίδης-Τα χαστουκόψαρα

παραλογισμοί

Κι είναι κάτι ώρες..μα κάτι ώρες.Τέτοιες που δεν ξέρεις από πού ν αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Που δεν σε χωράει ο τόπος ρε παιδί μου, και δεν ξέρεις και τον λόγο. Γνώριμο συναίσθημα τον τελευταίο χρόνο. Πολύ κιολας.

Κι έρχονται και οι παραλογισμοί.Μάλλον οι παράλογες αντιδράσεις. Κάθε είδους.Κέφια χωρίς προηγούμενο.Που είσαι όλη την ώρα με ένα χαμόγελο, χωρίς να υπάρχει λόγος. Είχα πάαααρα πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Ξέρω γω..Πολύ όμως. Και όταν τις περασμένες μέρες δεν μπορούσα να βγάλω το χαμόγελο από τη φάτσα μου, μου φαινόταν υπέροχο. Και έλεγα "ελα Μαργαρώ, καλά το πας!Κρατα το.". Ναι , αλλά σιγά μην το κράταγα.Άλλου είδους παραλογισμός αυτός. Φτάνει η εξεταστική , βρήκα 4-5 λόγους να αγχωθώ και επειδή δεν μου έφταναν, είπα να δημιουργήσω κι άλλους. Και να σου η κακογκρουβίαση. Που θα τηνε διώξω πάλι, δεν υπάρχει περίπτωση.Δεν μασάμε. Αλλά να..Σκέφτομαι γιατί οι παραλογισμοί.

Μπορεί ρε παιδί μου να είναι και φυσιολογικοί..δεν σου λέω.Κι άλλος κόσμος μάλλον θα το παθαίνει αυτό. Χα. Και τώρα μου ήρθε ο στίχος του Παπακωνσταντινου του Βασιλη "μια φορα μου χες πει δεν μπορεί , θα το νιώσανε κι αλλοι". Καλή φάση. Το παίρνω σαν δεδομένο το λοιπόν.Όλοι παραλογίζονται κατά στιγμές.

Κι εγώ τώρα στο δωμάτιο μου-που θέλει σκούπισμα και σφουγγάρισμα-, ωρα 21:53 με άπλετο φως ακόμη, να ακούω την κυρία Αμάντα Πάλμερ να τραγουδάει το Australia.Στο ριπίτ.

Και οι στίχοι είναι πολύ ταιριαστοί με τη φάση μου. 

I could do these dishes

I could try to do these dishes

i could decide to do these dishes

I should decide to do these dishes

I could decide...

FUCK IT

I'm gonna go to Australia...

I'm gonna go to Australia...

Και τα λοιπά και τα λοιπά.. Κόσμε που θα διαβάσεις αυτή την ανάρτηση , κοίτα αυτούς τους στίχους στο ιντερνετ, και γενικά άκου την Αμαντα την Παλμερ, γιατί λέει πολύ ωραία πράγματα.Απλά.Σωστά σταράτα.Και ξες..Ενα τραγούδι για κάθε περίπτωση..ή εμένα μου φαίνεται έτσι.

Και ας αποφασίσουμε να πλύνουμε αυτά τα πιάτα..Γενικότερα.Κι όπου "πιάτα" βάλτε ότι σας ταιριάξει.. 

διασκεύες

Ναι αγαπητέ αναγνώστη.Εσύ που μπορείς και διαβάζεις πίσω απ'τις λέξεις θα κατάλαβες ότι σε αυτό το ποστ θα μιλήσουμε για διασκευές κομματιών.Μουσικών πάντα. 

Πρώτα να πούμε όμως τί είναι μια διασκευή. Διασκευή λοιπόν είναι όταν παίρνεις ένα κομμάτι και του αλλάζεις τα φώτα. Καλά νταξ, μπορεί να μην του αλλάξεις τα φώτα.Αλλά το αλλάζεις ρε παιδί μου. Δεν θεωρούμε λοιπόν διασκευή τα "τα ήσυχα βράδια" , που το είχε πει πρώτη και μοναδικά ή Αρλέτα και μετά το ξαναείπε πολύ όμορφα και η Πρωτοψαλτη (και πολλοι άλλοι)..Ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί διασκευή η εκτέλεση της Δεσποινούλας της Βανδή που του άλλαξε τα φώτα. Αστειεύομαι. :| χοχο. Τελοσπαντων.Νομιζω καταλάβατε τι εννοω.

Εγώ βεβαια σε αυτή την ανάρτηση ίσως και να παραθέσω κάποιες διαφορετικές εκτελέσεις, που μπορεί να μην είναι διασκευές με την έννοια της διασκευής αυτής καθεαυτής, αλλά που είναι όμως κάπως ιδιαίτερες..

Πάμε; Πάμε..

Θα ξεκινήσω με μια διασκευή που ξανάκουσα χθες το βράδυ τυχαία και χαμογέλασα.Το Funny Little Frog των Belle and Sebastian , το διασκεύασαν πολύ όμορφα οι God Help The Girl. Αργότερα έμαθα βέβαια ότι οι God Help The girl ξεκίνησαν απο τον Stuart Murdoch που είναι ο leader των Belle&Sebastian.Οπότε δεν μας εκπλήσει μια τέτοια όμορφη διασκευή..

Συνεχίζουμε με διασκευή του You Really Got a Hold on me των Beatles. H διασκευή είναι από τους She & Him την μπάντα που τραγουδάει η Zooey Deschanel, η ηθοποιός που έκανε την Σαμερ την μαλάκω στο 500 days of Summer. Ωραία ταινία.Να την δείτε. Εμένα γενικά νομίζω δεν μου αρέσει και πολύ όπως τραγουδάει αυτή.Είναι λίγο ίδια σε όλα..Αλλά παραδέχομαι πως αυτή ειναι μια πανέμορφη διασκευή..

Τρίτη διασκευή και καλύτερη είναι αυτή του Tim Buckley στο Martha, που αρχικά το είπε ο κύριος Tom Waits. Η αγαπημένη μου αδερφή μου έβαλε να ακούσω την συγκεκριμένη διασκευή,και έπαθα πλάκα. Δίνει μια αισιόδοξη και εντελώς διαφορετική νότα στο υπέροχο αυτό κομμάτι, χωρίς να το κάνει να χάσει αυτο το ΑΧ που σου βγάζει..Ρισπεκτ ρισπεκτ...

Για το επόμενο μπορεί να φάω και ξύλο. Είναι το Romeo & Julia των Dire Straits που το διασκεύασαν οι The Killers. Ε ρε παιδιά μου αρέσει. Δεν του άλλαξαν τα φώτα .Βγήκε το παλικάρι και το είπε με ταπεινότητα και σεβασμό στην πανέμορφη αρχική εκδοση..Όχι πολύ διαφορετικά.Ίσως και καθόλου..Αλλά εμένα μ αρέσει πολύ και γι αυτό θα το βάλω κι εδώ.. Και επειδή είναι και πανέμορφο κομμάτι, θα χώσω και την πρώτη εκδοση, να την ακούσετε,  κι αμα θέλετε μου λέτε τι προτιμάτε.

Θα συνεχίσω με μια διασκευάρα σε κομμάτι του Bob Dylan.Πολλές τέτοιες έχουν γίνει..Ναι..Αλλά για ακούστε αυτή την πανέμορφη που έκανε η Norah Jones στο I'll be your baby tonight.. Πανέορφο..Η κοπέλα αυτή έχει πολύ ομορφο τρόπο να προσεγγίζει ξένα τραγούδια.Την είχα ακούσει να λέει και το Home of the Blues του Johnny Cash σε ένα tribute και ήταν μαγευτική θα έλεγα..

Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω..

Από tribute και το επόμενο. Και το βάζω γιατί ο λεβέντης του δωσε και κατάλαβε.. Μιλάω για την διασκευή του Rufus Wainwright στο Everybody Knows του Λεοναρντ Κοεν. Τσαχπίνης , απλός, τέλειος.

Και θα μείνω σε διασκευή κομματιού του Leonard Cohen. I'm your man από τον κύριο Nick Cave. Ε και ναι ρε παιδιά..δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά το παιδί..Τα σπάει απλά.Δωρικά.

Τώρα θα γυρίσω σε διασκευή του I saw her standing there των Beatles από τον John Corabι, τον τραγουδιστή των Motley Crew και μερικούς άλλους.Ακούστε.

Παλι Beatles (μπορεί και να σας ζαλήσω αλλά διανύω περίοδο σκαθαριών.) .Πολύ ωραία διασκευή από τους Los Fabulosos Candilacs στο  Strawberry Fields Forever

Τώρα θα σας μάθω δύο διασκευές που έχουν κάνει οι Stereophonics. Η πρώτη είναι στο Don't Let me Down-μαντέψτε ποιων- και η δεύτερη στο Nothing Compares to you της Sinnead O Connor. Δεν ξέρω γιατί αλλά λατρεύω τον τρόπο που διασκευάζουν τα παλικάρια αυτά..Έτσι ακουστικά..

Θα το γυρίσω λίγο ελληνικά τώρα. 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης θεωρώ ότι είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Και όταν λέει δικά του κομμάτια και όταν λέει άλλων..Με εκπλήσει σχεδόν πάντα ευχάριστα.Διότι αγαπητοί μου αναγνώστες , πέρα από μουσικές και σολαρίσματα και διάφορα τέτοιοα μπιχλιμπίδια, νομίζω πως πολύ σημαντικό σε ένα τραγούδι είναι το πώς θα το πει ο εκάστοτε τραγουδιστής.Αυτό θέλει ψυχή.Δεν έχουν πολλοί.Ο Μίλτος έχει. Δύο από τις αγαπημένες μου εκτελέσεις που έχει κάνει ο κύριος Πασχαλίδης είναι στον Τυμβωρυχο του Θ.Μικρούτσικου, που το έχουμε μάθει από τον μακαρίτη τον Δ.Μητροπάνο, και στο "Εγω σ'αγαπησα εδώ" του Κ.Λειβαδά, ευρέως γνωστό από την Ε.Τσαλιγοπούλου.Ακούστε ομορφιές. 

Το επόμενο επίσης το έχουν πει πολλές. Είναι εξαιρετικό τραγούδι. Η Ταμπακιέρα.Που πρωτη φορά την είπε η Σοφία Βέμπω, και τους στίχους έχει γράψει ο Μ.Τραιφόρος και ο Γιωργος Γιαννακόπουλος.Την μουσική ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης. Λοιπόν.Θα ανατιναχθούμε τώρα. Πέρσι, τέτοια εποχή περίπου ήμουν καλή ώρα στην βιβλιοθήκη και διάβαζα..Έπαιζε μουσική το Mix Radio στον LastFm μου, και ξαφνικά μπαίνει αυτό. Σταμάτησα Ό,ΤΙ έκανα και έκατσα και την ακουσα.Και μετά για πολύ καιρό το άκουγα στο ριπίτ σε αυτή την έκδοση.Μάρθα Φριτζήλα,ε.ΤΕΛΕΙΟ.

Επόμενη είναι η διασκευή του τραγουδιού του Δ.Σαββόπουλου "Σαν ρεμπέτικο παλιό" από τους Χατζηφραγκέτα, την οποία βρίσκω γαμηστερή και γκρουβάτη.Τους αγαπώ.

 Αυτές είναι μερικές από τις αγαπημένες μου διασκευές ή εναλλακτικές εκτελέσεις αν θέτε.. Θα κλείσω με μια διασκευή του Take On Me των A-HA από έναν φοβερό τυπάκο που το έπαιξε με το γιουκαλίλι του και ξετρελάθηκα.

Αντίο σας!

unforgivable sinner και αλλα πραματα

Αυτός λοιπόν ο δίσκος που ακούω αυτή τη στιγμή, λέγεται Playing my Game και είναι της κυρίας Lene Marlin, που είνια μια Νορβηγίδα τραγουδοποιός.Και ήταν το 1999 που είχε κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος,ο πρώτος της.Έβγαλε άλλους 3.1 κάθε τέσσερα χρόνια.Αλλά δεν τους έχω ακούσει.Θα το κάνω κάποια στιγμή ίσως, αλλά για την ώρα θα μιλήσω για το Playing My Game. Ηταν λοιπόν 1999..13 χρόνια πίσω δηλαδή; Ήμουνα νια και γέρασα. 2α γυμνασίου και ένα απόγευμα βλέπω στο MTV κάτι βραβεία, και η κοπελίτσα αυτή είχε κερδίσει κάτι.Καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ή κάτι τέτοιο.Και όταν βγήκε να πάρει το βραβείο της, έπαιζε από πίσω το Unforgivable Sinner- που πολύ με σημάδεψε στα  μετέπειτα χρόνια, αλλά δεν θα μιλήσω τώρα γι αυτό- και μου έκανε έτσι κλικ που λέμε.Κιθαριστική φάση, όμορφη. Πήγα λοιπόν την άλλη μέρα στον Κο Άγγελο για να πάρω το σι ντι της, αλλά δεν το είχε.Μικρό δισκοπωλείο, έφερνε ότι του έφευγε..Πήγα στο Salina λοιπόν,που ήταν στα ντουζένια του τότε και το βρήκα το σιντί και το έλιωσα.Όλο απέξω μέσα σε μια βδομάδα..

Και μετά που περνούσαν τα χρόνια κι ακόμα μου άρεσαν τα τραγούδια αυτά ντρεπόμουν λιγάκι και το άφησα στο πάνω ράφι της σιντιέρας και στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ναι αλλά χθες το βράδυ ο LastFm αποφάσισε να μου το θυμίσει στο recommended playlist.Τον κατέβασα πάλι λοιπόν, και πάμε με τη σειρά να ακούμε Sitting Down Here που μου έβγαζε απλά νόημα, το Playing my Game και μετά το Unforgivable Sinner.Και έρχεται η όμορφη μπαλάντα  Flown Away που πάντα μου έφερνε στο μυαλό Κρήτη και έναν βράχο στο Πάνορμο, με λίγη συννεφιά.Μετά το the way we are που το τραγούδαγα στην Ελένη, τα  so I see και  Maybe I'll go που ναι μεν ειναι τα αουτσάιντερ, αλλά τα σπάνε τελικά.Τέλος είχαμε φοβερή τριάδα. Where I'm headed που το έπαιζε πολύ συχνά και το ραδιόφωνο, One year ago που είναι πάντα γλυκό και επίσης κολλάει πάντα και το  a place nearby φυσικά , που δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά να το ακούσω και να μην συγκινηθώ.Ειδικά αυτές τις μέρες ακόμα πιο πολύ. Αυτό ήταν ένα ριβιού.Να το ακούσετε αυτό το δισκάκι.Δεν ντρέπομαι πια.Ειναι γλυκό και όμορφο και ακούγεται εύκολα χωρίς να βαρεθεις.

περι σχέσεων

Έχω καταλήξει πλέον, και είμαι σίγουρη. Απλά δεν ξέρω τον λόγο. Το συμπέρασμα το γενικότερο είναι το ότι όπου μας έχουν πληγώσει, στεναχωρήσει , διώξει, εκεί πάμε και κολλάμε και δεν ξεκολλάμε ή γυρνάμε ενώ πολύ απλά θα έπρεπε να φωνάξουμε ένα μεγαλόπρεπο ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ και να ρίξουμε ένα ακόμα πιο μεγαλόπρεπο φτύσιμο πίσω μας.Αλλά όοοοοχι..Εκεί. 

Και τώρα πάμε να βρούμε τον λόγο. Όχι, δε νομίζω πως φταίει το ότι δεν έχεις ξεπεράσει μια ιστορία. Αυτό μάλλον γίνεται σχετικά γρήγορα, καθώς μάτια που δεν βλέπονται (;) γρήγορα λησμονιούνται. Είναι κάποιου είδους μαζοχισμός άραγε; 

Γιατί νταξ ρε παιδί μου.Στην αρχή που τρως την όποια απόρριψη και με όποια μορφή-ήπια ή μη- το έχεις και κάπως θεοποιημένο στο μυαλό σου, ότι πάει έχασες το άλλο σου μισό και τι θα γίνεις τώρα. Και "οχι, δεν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία" , "κάποτε θα ξαναείμαστε μαζι με τον χ" "Σαν την ψ δεν θα βρω καμιά" "οχι!το σύμπαν δεν έχει πει την τελευταία του λέξη" κι άλλα τέτοια όμορφα.Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος ή η επόμενη , που ίσως να είναι καλύτεροι ή αν είναι ατυχοι να φάνε στην μάπα τα δικα σου απωθημένα της προηγούμενης απόρριψης που λέγαμε.Τι έλεγα;..Εφυγα από το θέμα γαμώτο. Α ναι!Έλεγα ότι είναι κάπως λογικό στην αρχή να είσαι κολλημένος με αυτόν που σε έφτυσε ή σε άφησε.Είναι μέσα στα στάδια που πρέπει να περάσεις μέχρι να τον/την ξεπεράσεις. Μετά από καιρό όμως; Γιατί; Γιατί επιμένεις να τρώγεσαι με τα ρούχα σου μετά από 4,5, 6 μήνες , 1 χρόνο κλπ κλπ; Γιατί ρε πουλάκι μου; Αφου θυμάσαι ότι δεν ήταν καλά τότε; Ότι ζορίστηκες , έκλαψες, έμεινες άυπνος ή νηστικός ή και τα δύο. Γιατί ξύνεις πληγίτσες; τσίκι τσίκι όλη την ώρα θα ματώσεις , δεν το βλέπεις;

Εσύ επιμένεις. Και το ακόμη καλύτερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι μπορεί δίπλα σου, μπροστά σου , κοντά σου να έχεις κάποιον που πραγματικά σε αγαπάει, σε νοιάζεται, σε σκέφτεται και σε υπολογίζει και που δεν θα σου φερόταν σε καμιά περίπτωση όπως ο άλλος ή η άλλη. Ξέρεις.Το έχεις δει σίγουρα.Τώρα που διαβάζεις, παίζει να ξέρεις και για ποιον ή ποια μιλάω.Αλλά.Αλλά.Είναι ίσως το σιγουράκι; Η λύση ανάγκης; Το άτομο για να βγάλεις τα απωθημένα; Ποιος ξέρει. Πάντως μάλλον δεν κάνεις καλά.Όχι ότι αυτά κανονίζονται.Ή βγαίνουν ή δεν βγαίνουν. Μήπως κιόλας εγώ που στα γράφω εδώ τώρα  πράττω διαφορετικά; Όχι. Απλά λέω.Και ρίχνω μια μεγαλοπρεπή μούτζα σε μένα και σε σένα, που κάνουμε τα ίδια, αγαπητέ αναγνώστη.  Και μας εύχομαι να συνέλθουμε.

θυμήσου

Λοιπόν, η φάση είναι βράδυ Κυριακής.Πριν το 1990.Αχνές εικόνες, αλλά σινάμα τόσο έντονες. Φρεσκομπανιαρισμένη Μαργαρίτα, με πυτζάμες και τη ροζ ρομπίτσα μου.Φρεσκομπανιαρισμένος μπαμπάς με πυτζάμες και ριγέ-κόκκινη-μαύρη-ρόμπα.Εγώ στα πόδια του.Έτοιμοι να δούμε "τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα".Και η "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ" ξεκινάει.Η μουσική.Αυτό είναι στο μυαλό μου τώρα.Κι από εκεί με πάει σε άλλα.

Το πρώτο τραγούδι που έμαθα να τραγουδάω πρέπει να ήταν ο Ύμνος του Παναθηναικού.Την ώρα που τα άλλα παιδάκια μάθαιναν το "Μια ωραία πεταλούδα" ή το "Αχ κουνελάκι" εγώ τραγουδούσα "Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος, δεν υπαρχει άλλος πιο δυναμικός". Μάζι με αυτό βέβαια είχα μάθει και τον Χαραλάμπη, και τη "Νήσο των Αζορών", όπως και τον "Σιδηρόδρομο" από τον Θεσσαλικό Κύκλο.   

Και φυσικά μετά θα μεταφερθούμε αρκετά χρόνια (καλά μην φανταστείς)  αργότερα..Και θα είμαστε μέσα στο LADA. Στην Δικαιάρχου παρκαρισμένοι, λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας.Περιμένουμε τη μαμά να κατέβει, η Ελένη μου τραβάει τα μαλλιά γιατί της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό κι εγώ φροντίζω να της σαλιώσω το μάγουλο. Παιδάκια. Ο μπαμπάς βάζει το αυτοκίνητο να "ζεσταθεί". Η μαμα κατεβαίνει, ανοίγει ραδιόφωνο.Μελωδία. Και παίζει ο Γκρεμός. Και η μαμά λέει "τραγουδάρα" ή κάτι τέτοιο, και το δυναμώνει , και μας ενημερωνει ότι την μουσική την έχει γράψει ο Χατζιδάκις και τους στίχους ενας κύριος που τον λένε Στρογγυλό στο επώνυμο. Και η Ελένη μάλλον χέστηκε σε εκείνη τη φάση, εγώ το θυμάμαι, μάλλον μου άρεσε το όνομα. Και αρχίζει να παίζει το τραγούδι και φτάνει στο σημείο "..βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είναι καιρός και με τον ανθρωπο που πόνεσες περπάτα.." και δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω τότε τι εννοεί.Πώς τον πόνεσες δηλαδή; Ξύλο; Τον πάτησες; Μετα, πολύ μετά, κατάλαβα κάπως.

Να συνεχίσω;  Βγαίνουν τώρα οι θύμησες και δεν σταματάνε..Τρέχουν και τα μάτια, για άλλους λόγους, αλλά οι αναμνήσεις έρχονται. Γράφω.

Είναι Σεπτέμβρης - Οκτώβρης τώρα. Τότε δηλαδή. Γυρνάω από το σχολείο, πρώτη φορά μόνη μου.Νομίζω Γ' Δημοτικού. Και σιγά την διαδρομή δηλαδή. Την Αρχιμήδους είχα να περάσω μόνο.Καλά για μένα τότε ήταν μέγιστο κατόρθωμα, και απόδειξη ότι οι γονείς μου μου είχαν εμπιστοσύνη και ήμουν η "μεγάλη". 10 πόντους ψήλωνα. Γυρνάμε λοιπόν από το σχολείο, μέχρι την Αρχύτα με την Κατερίνα που έχει κλειδιά του σπιτιού της.Εγώ δεν έχω και όταν φτάνω στο μαγαζί ψάχνω πάνω στο πατάρι που ήταν το γραφείο του μπαμπά και βρίσκω ένα μπρελόκ με ένα κλειδί πάνω , που ποτέ δεν μάθαμε τι άνοιγε.Και το παίρνω και το ονομάζω "τα κλειδιά μου". Και την συγκεκριμένη σκηνή με τραγούδι την έχω συνδέσει, όπως όλα. Και ήταν το "Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς" που δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι οι βομβιστές.Κάτι τρομακτικό φανταζόμουν. Αλλά μου την έσπαγε που της έλεγε της κοπέλας να μην μιλάει.Και δεν ήξερα και γιατί.

Και πάμε σε άνοιξη, και Γυμνάσιο, και έχω πάρει από το περίπτερο στην  Ευτυχίδου, απέναντι από τα Μακ Ντοναλντς, παγωτό ξυλάκι, το απλό, όπως γυρνάω από το σχολείο. Και σταματώ στον Κύριο Άγγελο να κοιτάξω cd και σκέφτομαι-λες να με μαρτυρήσει ότι έφαγα παγωτό πριν το μεσημεριανό- αλλά μετά το ξεχνάω. Και βρίσκω το "QUEEN I" και του ζητάω να μου το γράψει σε κασέτα, και το έχει ήδη έτοιμο και παίρνω μια χαρά , άλλο πράγμα! Και μου δίνει την κασέτα, μου λεει πάρε την και θα τα κανονήσω εγώ με τον μπαμπά σου, και παίρνω την κασέτα και τρέχω να πάω στο μαγαζί να την δείξω στη μαμά να δει πως μεγάλωσα και δεν μου αρέσουν μόνο οι Backstreet Boys. Εκείνη η κασέτα ξεκινούσε με το Bohemian  Rhapsody, Που το είχα ξανακούσει, αλλά η μεγαλοσύνη του μου έκανε κλικ πολύ περισσότερο όταν το άκουσα από την δικιά μου κασέτα.

Αχ.Μουσικές παντού και σε όλα.Και μετά μου λέτε για υπολογιστές και μαλακίες.Αντε ρε.

ωδή στην γκρίνια και στους δυσαρεστημένους.οχι.ωδή στη χαρά.

Πάντα κάτι λείπει. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Η φύση του. Μπορεί να τα έχεις όλα φαινομενικά. Την υγεία σου, τους δικούς σου, τον άνθρωπό σου, τη δουλειά σου, τα ικανοποιητικά για να ζεις λεφτά σου, ένα μέλλον, τη ζωή μπροστά σου. Κι όμως. Θα γκρινιάξεις. 

-Δεν είμαι καλά.Δεν την παλεύω.

-Και τι έχεις; 

Αυτό θα στο ρωτήσει ο φίλος σου, ο γνωστός σου, κάποιος τελοσπάντων που μάλλον νοιάζεται.

Θα σου χαιδέψει τα μαλλιά, θα σε πιάσει στον ώμο.Επαφή.

-Και τι έχεις;

-Δεν είμαι καλά. Δεν ξέρω.

Ήμουν στην βεράντα το απόγευμα. Ήλιος, μετά από πολλές μέρες, και τέλεια θερμοκρασία. Από μέσα ακουγόταν το Sheila take a bow. Στεκόμουν εκεί όρθια και κοίταζα.

Έχω την υγεία μου, σκέφτηκα. Έχω την μαμά μου και την αδερφή μου καλά. Ο μπαμπάς λείπει, και μου λείπει συνεχώς, αλλά ναι, αυτή είναι η κατάσταση τώρα. Τον άνθρωπό μου; Τον έχω; Δεν ξέρω.. Μάλλον όχι γιατί άμα τον είχα θα ήμουν σίγουρη, δεν θα αναρωτιόμουν. Έχω όμως 2-3 φίλους που μ αγαπούν όντως. Και μερικούς ακόμη που νοιάζονται. Δουλειά δεν έχω.Αλλά έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Και έχει λιακάδα και τέλεια θερμοκρασία. Το φαγητό μου ήταν πολύ νόστιμο. Τι τυχερή είμαι που μπορώ και μαγειρεύω καλά. Το Αιντχόεν είναι χάλια, αλλά νταξ, είναι και τα παιδιά εδώ και επίσης είμαι στα πόδια μου. Όρθια. Και ούτε καν 27.

Κι αν με ρωτήσεις, θα σου πω ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ! Και θα το εννοώ.

κιλά, βάρος, άσκηση κλπ κλπ

Έβλεπα στον ύπνο μου ότι ήμουν λέει σε ένα ζαχαροπλαστείο, τίγκα στα γλυκά και στα κέικ και στις σοκολάτες και έπαιζα σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να περάσω μέσα σε 1 λεπτό από όλους τους πάγκους και να αγγίξω όλα τα γλυκά.Θα έλεγε κάποιος ότι αυτό είναι ένα αγχωτικό όνειρο.Όχι αγαπητοί αναγνώστες.Καθόλου δεν με άγχωσε.Σας πληροφορώ ότι πέρναγα από τους πάγκους με τρομακτική ταχύτητα , αγγιζα τα γλυκά και μου έμενε και χρόνος.Τα χέρια μου γεμάτα σοκολάτες και ψύχουλα, και γω ευτυχής.Μάλιστα, είχα χρόνο για να κοιτάξω και τα είδη σοκολάτας και να τα δοκιμάσω κιολας..Ξύπνησα με μια λιγούρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. 

Χθες έπεσα πάνω σε ένα blog που έλεγε ότι healthy is the new skinny και είχε διάφορες αναρτήσεις που το υποστήριζαν αυτό τόσο σωστά και τόσο όμορφα. Και σκεφτόμουν μετά, ότι ναι ρε παιδί μου, πολύ σωστά και άγια όλα αυτά που λες, αλλά φτουράνε άραγε σε ένα άτομο που έχει "φέρει πειν" μια διατροφική διαταραχή; Γιατί ναι.Μπορεί να είναι προφανές για κάποιον φυσιολογικό άνθρωπο αυτό, ότι το να είσαι υγιης σε κάνει αυτόματα και πιο όμορφο, αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο για κάποιο άτομο που σκέφτεται "αλλιώς".Και είναι πολύ μπέρδεμα αυτό το αλλιώς.

Πάνε 2-3 χρόνια από τότε που το βάρος μου ξεκόλλησε από τα 47 κιλά και άρχισα να τρώω πιο κανονικά. Και λέω πιο, γιατί η πετριά στον εγκέφαλό μου υπάρχει ακόμα, και σε μεγάλο βαθμό. 

Και θυμάμαι στις αρχές, την πρώτη φορά που είδα την ζυγαριά να πιάνει 50 πόσο πολύ είχα στεναχωρηθεί και είχα φρικάρει. Ένιωθα σαν ένας μπόγος που κινείται και δεν μπορούσα να με ανεχτώ.Αυτό κράτησε λίγο όμως, γιατί ο οργανισμός μου άρχισε να παίρνει τα πάνω του, να πυκνώνουν τα μαλλιά μου, να λάμπει λίγο το δέρμα μου, να γίνομαι άνθρωπος. Και εκεί είδα έμπρακτα το ότι η υγεία σε κάνει πιο όμορφο. Κι αυτή η συνειδητοποιήση όμως χρειάστηκε πολύ αγώνα και ακόμη δεν έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου. 

Εκεί που ήθελα να καταλήξω με αφορμή εκείνο το blog είναι ότι απέχει πολύ το να διαβάσεις κάτι και να συμφωνήσεις, από το να το συνειδητοποιήσεις. Αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να αντιμετωπίσεις κάποιου τέτοιου είδους ανωμαλία, (θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό,που έχω σε μεγάλο βαθμο εντιμετωπίσει κάτι τετοιο) αναπτύσεις μηχανισμούς και άμυνες που σε κρατανε.Η κάτω βόλτα είναι εξαιρετικά εύκολο να παρθεί βέβαι..αλλά λέμε..

Αυτοί οι μηχανισμοί είναι πραγματικά πολύ αστείοι.Οι μηχανισμοί εφησυχασμου. Η συγκάτοικός μου, ας πούμε, ενώνει τα πόδια της.Αν τα μπούτια της αγγίζουν το ένα το άλλο, θεωρεί ότι πάχυνε, και δεν τρώει βραδυνό για δύο μέρες. Εγώ από την άλλη,  αν νιώσω ότι έχω παρει βάρος, παω στα μαγαζιά και δοκιμάζω ρούχα σε μικρά νούμερα, για να μπω μέσα και να νιώσω καλύτερα. Παλιά έκοβα το φαγητό, τώρα ευτυχώς δεν το κάνω αυτό. Μια άλλη γνωστή μου, από το μπαλέτο, θεωρούσε ότι δεν μπορεί να φάει αν δεν ασκηθεί 10 λεπτά κάθε μέρα.Μπορεί να έμπαινε στη θάλασσα 10 λεπτά και να κολυμπούσε, και μετά δεν την ενοιαζε τίποτα.Αν όμως δεν είχε κολυμπήσει ήταν ικανή να μείνει νηστική όλη μέρα.Μια άλλη φίλη, γεματούλα και χυμώδης, που χαίρεται το σώμα της, ένιωθε πολύ όμορφα με το να φάει κάτι παραπάνω (μια κρέπα ας πουμε, με σοκολάτα και μπισκότο) αν δεν έτρωγε το απογευματινό της φρούτο.Τα είχε ισορροπήσει..Μεταξύ μας, η τελευταία ήταν και η πιο ευτυχισμένη...

Εν πάση παεριπτώσει.Πολλά έχω ακούσει και έχω δει, σε άλλους και στον ίδιο μου τον εαυτό.Και πάντα λέω ΥΓΕΙΑ πανω από όλα.Με το πρώτο άγχος για εξετάσεις, εργασία κλπ το ξεχνώ και τα βαζω με το σώμα μου, αλλά πάντα στο ίδιο καταλήγω. Σήμερα ήταν ακόμη μία από αυτές τις φορές,Που ασχολήθηκα αρκετή ώρα με το νούμερο που είδα στην ζυγαριά (Ας όψεται η εργασία για το BIS που έχω) και πώς αυτό μεταφράζεται, και στη συνέχεια μια είδηση με έκανε να σκεφτώ ότι η μακαρονάδα που θα φάω το μεσημέρι, θα με ευχαριστήσει, θα με δυναμώσει και αστοδιαλο δηλαδή, καλά να είμαστε και να μην αρρωσταίνουμε.Και γαμνιούνται οι αρρώστιες όλες.Αυτα. Και γεια σας.

**Αυτή η ανάρτηση δημοσιεύεται μετά από ένα τρομερά ψυχοφθόρο και δύσκολο δεκαήμερο. Σήμερα η λιακάδα βοηθά..

love song

οχι των Cure.Γιατί μου τη σπάει λίγο και μου φαίνεται και κάπως ψέμα. Αλλά τούτο εδώ, του Syd Barrett μωρε, μου φαίνεται πολύ πιο αληθινό.Κι ας είναι φευγάτο.

I knew a girl and I like her still
she said she knew she would trust me
and I her will...
I said: OK baby, tell me what you'll be
and I'll lay my head down and see what I see.
By the time she was back
by her open eyes
I knew that I was in for a big surprise.

σπίραλ

Τραίνο Schiphol- Eindhoven 02/05/2012, 15:30

"Πίσω στην Ολλανδία.Στο αεροδρόμιο αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο το ξενέρωμα που τρώω κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο Άμστερνταμ ερχόμενη από την Αθήνα.

Τώρα το ξενέρωμα ή μάλλον ο κόμπος στο στομάχι είναι ασφυκτικός. Νιώθω να με πνίγει. Χθες βράδυ χορεύαμε ταραντέλες με την Έφη, μετά βολτάραμε με τη μαμά στο Παγκράτι για να βρούμε ανοιχτό περίπτερο και μετά γέλια με την Ελένη πριν κοιμηθούμε.Σήμερα τίποτα τέτοιο δεν προβλέπεται.Κι ούτε και κάτι παρεμφερές και όμορφο σαν τις τελευταίες 15 μέρες. Που ήταν σαν flash back μερικά χρόνια πίσω και που φέρνουν τον κόμπο ακόμα πιο ψηλά. εκεί κοντά στον λαιμό. Με πνίγει το φουλάρι.Το βγάζω. 2 μήνες.Τελευταία σπρωξιά.Κι ούτε μπάνιο κάναμε στην θάλασσα.Αν και θα μπορούσαμε. Τι ομορφιά εκεί στον Μυλοπόταμο.Θα ήθελα να μείνω για πάντα.Αδύνατον.Ή να ξαναπάω το καλοκαίρι. Με το ίδιο αυτοκίνητο και την ίδια μουσική υπόκρουση και την ίδια παρέα.Κι ας είναι flash back.Κι ας μην είναι πάντα εύκολο.Μπορεί και να πηγαίνει πάλι πίσω.Κύκλος; Σπιράλ; Θυμάμαι να κάνει ο Μ. έναν τέτοιο συνειρμό σε ένα μέιλ. 

Μια τελευταία σπρωξιά.Γενικότερη."

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ε λίγα έχω να πω. Κυρίως ότι διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά τα λογάκια του Cohen και απλά βγάζουν νόημα συνέχεια.

"Ah. That.
That’s what i was so disturbed
about this morning:
my desire has come back,
and I want you again.
I was doing so fine,
I was above it all.
The boys and girls were beautiful
and I was an old man, loving everyone.
And now I want you again,
I want your absolute attention,
your underwear rolled down in a hurry
still hanging on one foot,
and nothing on my mind
but to be inside
the only place
that has
no inside,
and no outside."

και αυτό είναι το Disturbed This Morning από το Book Of Longing.