Λοιπόν, η φάση είναι βράδυ Κυριακής.Πριν το 1990.Αχνές εικόνες, αλλά σινάμα τόσο έντονες. Φρεσκομπανιαρισμένη Μαργαρίτα, με πυτζάμες και τη ροζ ρομπίτσα μου.Φρεσκομπανιαρισμένος μπαμπάς με πυτζάμες και ριγέ-κόκκινη-μαύρη-ρόμπα.Εγώ στα πόδια του.Έτοιμοι να δούμε "τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα".Και η "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ" ξεκινάει.Η μουσική.Αυτό είναι στο μυαλό μου τώρα.Κι από εκεί με πάει σε άλλα.
Το πρώτο τραγούδι που έμαθα να τραγουδάω πρέπει να ήταν ο Ύμνος του Παναθηναικού.Την ώρα που τα άλλα παιδάκια μάθαιναν το "Μια ωραία πεταλούδα" ή το "Αχ κουνελάκι" εγώ τραγουδούσα "Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος, δεν υπαρχει άλλος πιο δυναμικός". Μάζι με αυτό βέβαια είχα μάθει και τον Χαραλάμπη, και τη "Νήσο των Αζορών", όπως και τον "Σιδηρόδρομο" από τον Θεσσαλικό Κύκλο.
Και φυσικά μετά θα μεταφερθούμε αρκετά χρόνια (καλά μην φανταστείς) αργότερα..Και θα είμαστε μέσα στο LADA. Στην Δικαιάρχου παρκαρισμένοι, λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας.Περιμένουμε τη μαμά να κατέβει, η Ελένη μου τραβάει τα μαλλιά γιατί της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό κι εγώ φροντίζω να της σαλιώσω το μάγουλο. Παιδάκια. Ο μπαμπάς βάζει το αυτοκίνητο να "ζεσταθεί". Η μαμα κατεβαίνει, ανοίγει ραδιόφωνο.Μελωδία. Και παίζει ο Γκρεμός. Και η μαμά λέει "τραγουδάρα" ή κάτι τέτοιο, και το δυναμώνει , και μας ενημερωνει ότι την μουσική την έχει γράψει ο Χατζιδάκις και τους στίχους ενας κύριος που τον λένε Στρογγυλό στο επώνυμο. Και η Ελένη μάλλον χέστηκε σε εκείνη τη φάση, εγώ το θυμάμαι, μάλλον μου άρεσε το όνομα. Και αρχίζει να παίζει το τραγούδι και φτάνει στο σημείο "..βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είναι καιρός και με τον ανθρωπο που πόνεσες περπάτα.." και δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω τότε τι εννοεί.Πώς τον πόνεσες δηλαδή; Ξύλο; Τον πάτησες; Μετα, πολύ μετά, κατάλαβα κάπως.
Να συνεχίσω; Βγαίνουν τώρα οι θύμησες και δεν σταματάνε..Τρέχουν και τα μάτια, για άλλους λόγους, αλλά οι αναμνήσεις έρχονται. Γράφω.
Είναι Σεπτέμβρης - Οκτώβρης τώρα. Τότε δηλαδή. Γυρνάω από το σχολείο, πρώτη φορά μόνη μου.Νομίζω Γ' Δημοτικού. Και σιγά την διαδρομή δηλαδή. Την Αρχιμήδους είχα να περάσω μόνο.Καλά για μένα τότε ήταν μέγιστο κατόρθωμα, και απόδειξη ότι οι γονείς μου μου είχαν εμπιστοσύνη και ήμουν η "μεγάλη". 10 πόντους ψήλωνα. Γυρνάμε λοιπόν από το σχολείο, μέχρι την Αρχύτα με την Κατερίνα που έχει κλειδιά του σπιτιού της.Εγώ δεν έχω και όταν φτάνω στο μαγαζί ψάχνω πάνω στο πατάρι που ήταν το γραφείο του μπαμπά και βρίσκω ένα μπρελόκ με ένα κλειδί πάνω , που ποτέ δεν μάθαμε τι άνοιγε.Και το παίρνω και το ονομάζω "τα κλειδιά μου". Και την συγκεκριμένη σκηνή με τραγούδι την έχω συνδέσει, όπως όλα. Και ήταν το "Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς" που δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι οι βομβιστές.Κάτι τρομακτικό φανταζόμουν. Αλλά μου την έσπαγε που της έλεγε της κοπέλας να μην μιλάει.Και δεν ήξερα και γιατί.
Και πάμε σε άνοιξη, και Γυμνάσιο, και έχω πάρει από το περίπτερο στην Ευτυχίδου, απέναντι από τα Μακ Ντοναλντς, παγωτό ξυλάκι, το απλό, όπως γυρνάω από το σχολείο. Και σταματώ στον Κύριο Άγγελο να κοιτάξω cd και σκέφτομαι-λες να με μαρτυρήσει ότι έφαγα παγωτό πριν το μεσημεριανό- αλλά μετά το ξεχνάω. Και βρίσκω το "QUEEN I" και του ζητάω να μου το γράψει σε κασέτα, και το έχει ήδη έτοιμο και παίρνω μια χαρά , άλλο πράγμα! Και μου δίνει την κασέτα, μου λεει πάρε την και θα τα κανονήσω εγώ με τον μπαμπά σου, και παίρνω την κασέτα και τρέχω να πάω στο μαγαζί να την δείξω στη μαμά να δει πως μεγάλωσα και δεν μου αρέσουν μόνο οι Backstreet Boys. Εκείνη η κασέτα ξεκινούσε με το Bohemian Rhapsody, Που το είχα ξανακούσει, αλλά η μεγαλοσύνη του μου έκανε κλικ πολύ περισσότερο όταν το άκουσα από την δικιά μου κασέτα.
Αχ.Μουσικές παντού και σε όλα.Και μετά μου λέτε για υπολογιστές και μαλακίες.Αντε ρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου