Βρίσκομαι λοιπόν στο εξωτικό Eindhoven.Ναι , είναι τόσο εξωτικό όσο και η Αθήνα..Εντάξει, μπορεί λίγο πιο πολύ.Όμορφη πόλη είναι, αλλά από τη ζωή του και τα λοιπά οι εντυπώσεις δεν είναι οι καλύτερες.Ελπίζω μέσα στα επόμενα 2 χρόνια να αναθεωρήσω.Αν και πολύ φοβάμαι πως..μπαααααααα!
Σεπτέμβρης του 2010. Ξεκινάω μεταπτυχιακό.
Flash back 7 χρόνια.Σεπτέμβρης του 2003. Λίγες μέρες πριν έχω μάθει τα "χαρμόσυνα" νέα για την εισαγωγή μου στην ΑΣΟΕΕ.Κι εγώ η αχάριστη αντί να χαίρομαι, έχω μια παγομάρα γιατί δεν πέρασα πολυτεχνείο, ούτε καποδιστριακό για 4 μόρια.Αρχίδια σκέφτομαι.Και δεν χαίρομαι.Και παίρνω στραβά την σχολή από την αρχή.Και γίνονται πολλά άσχημα.Αρρωσταίνει η Ελένη.Μέσα της.Κι άντε να κάνεις καλή αρχή. Ακούω Μαχαιρίτσα και Τσακνή και Αλκίνοο.Και ψάχνομαι γενικά. Μουσικά, πολιτικά, εσωτερικά και εξωτερικά.Και βγαίνει μια κάποια άκρη, που μετά χάνεται μαζί με την μπάλα και πάνε όλα καταδιαβόλου.Μια λέξη.Η φοιτητική ζωή δεν μου δίνει αυτά που μου υπόσχονταν τα διάφορα περιοδικά και η Super Κατερίνα.Ούτε να βγω ό,τι ώρα γουστάρω μπορώ (αφού μένω με τους δικούς μου), ούτε να χαρώ πράγματα γιατί άλλα είχα στο μυαλό μου.Τι μαλάκας.Αντί να χαρώ σκεφτόμουν μόνο τους άλλους. Και για το μόνο άτομο που δε μετανιώνω την ενέργεια που έβαλα είναι η Ελένη.Και πέρασε η φουρτούνα της.Ανεπιστρεπτή.Ευτυχώς.
Και κάπως έτσι παγωμένα και βροχερά ξεκίνησε η φοιτητική ζωή..
Και τώρα είναι Σεπτέμβρης του 2010.Ακούω Pink Floyd και πολλά άλλα και ψάχνομαι ακόμα.Και πάνω που εύχομαι να έχουν τελειώσει τα 7 χρόνια γρουσουζιάς (λες να είχε σπάσει κανας καθρέφτης?) και να χαρώ την νέα μου πόλη και τη νέα μου ζωή έρχεται μια άσχημη φάση με τον Πάνο.Που με γάμησε για κάποιες μέρες.Και η ηλήθια μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου.Και τότε έρχονται τα "χαρμόσυνα" νεα.Αρρωσταίνει ο μπαμπάς μου.Όχι μέσα του.Κανονικά.Και έρχεται ένας παγωμενος (μέσα μου), βροχερός (και μέσα και έξω μου ) Σεπτέμβρης.Και ενώ καταναλώνω και πάλι ενέργεια για τους άλλους, δείχνω πιο δυνατή.Και την όποια ενέργεια δίνω την χαίρομαι.Και στέκομαι πιο στα πόδια μου.Και σαφώς είμαι πιο αισιόδοξη.Και Ελπίδα έχω.Μεγάλη. Για να περάση η αρρώστια του μπαμπά μου.Ανεπιστρεπτή!
Λοιπόν, έχω φτάσει πλέον στο συμπέρασμα, ότι μόνη μου έκανα την "τύχη" μου τα προηγούμενα χρόνια.Και δεν την έκανα καλά.Τώρα όμως το πάθημα έγινε μάθημα και δεν θα συμβούν άλλα άσχημα.Αντίθετα.Όλα θα πάνε καλά.Κι εγώ εδώ θα τα περάσω φίνα.Και τίποτα μα τίποτα κακό δεν θα συμβεί.Γιατί να συμβεί άλλωστε; Αφού εγώ κάνω την τύχη μου, όλα θα πάνε καλά..
Ε????