αστεια πράματα.ή και όχι.

Κρύο πολύ!-5 φάση, αλλά ρίαλ φιλ -12.Γαμώ.Συννεφιά.Το πρωί στιγμιαία χάρηκα όταν είδα γαλάζιο ουρανό.Μαλακίες, γκρίζεψε πάλι.
Αφραγκιές τρελές.Ο μήνας μπήκε, καλό μήνα κιόλας,μπήκε και το μηνιάτικο χαρτζιλίκι στην τράπεζα, μειωμένο ξανά, έκανα και την ιντερνετική μεταφορά πρωί πρωί και ελπίζω αύριο να έχω κανα λεφτό διότι "τούτη στιγμή" (που λέει κι η Πάτρικ) είμαι με 50 σεντ στο πορτοφόλι.Γαμώx2.Και δεν έχω γάλα στο σπίτι.Είμαι φτωχιά. λολ.
Τετάρτη σήμερα, ξύπνησα με το πάσο μου,γεγονός κάπως οξύμωρο, αφού τρέχουν τα ντενλάινς.Πήγα και στο μάθημα που είχαμε ινβαιτιντ λεκτσουρ, πήγα και στο μίτινγκ για την παρουσίαση της επόμενης βδομάδας, ήρθα και στην βιβλιοθήκη να τελειώσω το πρότζεκτ μου.Γιατί τα λέω αυτά?Έτσι.

Είμαι φοιτήτρια τώρα.Δηλαδή ακόμη είμαι.Χρόνια τώρα.7 σύνολο.Κάνω και μεταπτυχιακό η πανεπιστήμονας.Πριν από 1,5 χρόνο περίπου δούλευα κιόλας.Ε ναι ξέρετε.Μίλαγα και για την υπέροχη δουλειά που είχα και για την περίοδο που έφυγα από εκεί μέσα.Λοιπόν πριν πάρω την απόφαση να φύγω και για όλο αυτό το διάστημα των 2 ετών που δούλευα εκεί (και όλο το διαστήμα από τα 18 μου και μετά που δούλευα) είχα την δουλειά στο μυαλό μου σαν κάτι πολύ μεγάλο και σπουδαίο .Ανεξαρτησία και τα ρέστα..Δίκιο είχα εν μέρη.Δίκιο είχα γενικά.Είναι ωραία να βγάζεις τα δικά σου χρήματα, με τον κόπο σου, και να τα διαχειρίζεσαι.Τα εκτιμάς αλλιώς.Εγώ δεν τα εκτιμούσα αλλιώς,αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτό τώρα και εδώ.
Τέλοσπάντων , τα τελευταία 2 χρόνια που δούλευα εκεί στον Χ.Ο δεν ήταν καλά.Καλή δουλειά (οικονομικά μιλώντας πάντα) ήταν, οκ..Αλλά οι συνθήκες, τα άτομα (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις), οι απαιτήσεις, οι ώρες ήταν γάμα τα.Και όλα αυτά τουγκεδερ με την δικιά μου φάση (βλέπε 2007-2009-> προσωπικός πάτος) έκαναν την ζωή μου ανεκτή.Απλώς ανεκτή.Βέβαια δεν είμαι αχάριστη, είχαμε και τα όμορφα και τα καλά κλπ κλπ, αλλά νταξ.Εγώ προτιμώ να μην θυμάμαι. Και για να πω την αλήθεια, εκείνη η περίοδος έχει ξεθωριάσει πολύ μέσα στο μυαλό μου.Ξέρεις πως.Υπάρχει μόνο το "θεμα" που είχα,κι αυτό το θυμάμαι με όλες του τις λεπτομέρειες και τα παρελκόμενα.Όμως όλη η υπόλοιπη ζωή μου τότε και το πως κοιλούσε έχει διαγραφεί..Χωρίς πλάκα..Λίγα θυμάμαι, κι αυτά πάντα μετά από κάποια νύξη, ή φωτογραφία ή κάτι τέτοιο..
Όπως χθες ας πούμε που πριν κοιμηθώ είδα κάτι νέες φωτογραφίες της φίλης μου της Κ. από τη σχολή.Τις είχε βγάλει στο πολύ γνωστό αυτό μπαρ στο Γκάζι, τις 45 μοίρες.Ναι.Έλα να τες οι φλασιές!Πρέπει να ήταν 2007..προς το τέλος..ίσως και 2008..Μπα όχι.2007 νομίζω..Ναι στάνταρ.Εκεί προς Οκτώβρη..Φθινόπωρο πάντως. Και είμαι εκεί, σε εκείνο το μπαρ, και είμαι και φρεσκοχωρισμένη και απελπισμένη και κοζάρω τον μπάρμαν, φίνο γκομενάκι, που κάνει κι αυτός το ίδιο και να μην τα πολυλογώ την άλλη μέρα με πήρε τηλ.Και 2 μέρες μετά κανονίσαμε να βγούμε.Φαντάσου τώρα σκηνικό.Έχω κλείσει ραντεβού με το πολύ καλό αυτο κομμάτι, μπουκιά και συγχώριο, και ανυπομονώ να περάσει η μέρα στη δουλειά, που είναι απείρως βαρετή, και να σηκωθώ να φύγω.Αλλά ο κύριος διευθυντάς δεν είχε και πολύ την ίδια άποψη, και πώς να του πεις όχι που γκάριζε για ψίλου πήδημα κιόλας.Έκλεινε βιβλίο ρε παιδί μου και έπρεπε να μείνουμε αργά, όσο πάει , για να τελέψουμε.Πάκετ με λίγα λόγια. Άντε τώρα να φύγω στην ώρα μου.Και το ξερολούκουμο θα το στήσω πρώτο ραντεβού?Δεν λέει.Δικαιολογία?Ε, να βρω μία..Χτυπάω δειλά την πόρτα του κυρίου Θ.,εεε ξέρετε..πρέπει να φύγω..είναι σοβαρό..έχω κλείσει ραντεβού με τον γιατρό μου..και ξέρετε είναι κάπως επείγον..
Χαμογελάει αυτός, με συμπαθούσε ή με γούσταρε, ήταν και λίγο μπήχτης..Έλα τώρα μου λέει..Με το αγόρι σου θες να βγεις...Μαααα..όχι ..δεν έχω αγόρι (κι ούτε θα αποκτήσω αμα δεν με αφήσεις να φύγω..) ..Αλήθεια, στον γιατρό πρόκειται να πάω..Ραπόρτο κανονικό στον διευθυντα..-Τετοια ομορφια και να μην έχεις αγόρι/ (να το και το μπήξιμο που λέγαμε)..καλά να πας..Αύριο όμως προσπάθησε να κάτσεις μέχρι να τελειώσουμε..Ναι βέβαια κύριε Θ. Ευχαριστώ.
Τρέχοντας φεύγω, πάω σπίτι για μπάνια και τα συναφή, έχω αργήσει κιόλας, θα περιμένει το παλικάρι, παίρνω ταξί να μην αργήσω πιο πολύ, ο ταξιτζής θεωρεί καλό να μου κάνει φροντιστήριο πάνω στη δισκογραφία του Μάκη του Χριστοδουλόπουλου,σι ντι είχε ο τύπος, φτάνω στο σημείο του ραντεβού κατά 3 ευρώ φτωχότερη, ο άλλος ακόμα να έρθει.ήρθε αργοπορημενος και αυτός.Στη δουλειά καθυστέρησα σόρυ (όχι το μπαρ, είχε κι άλλη).
Πάμε λοιπόν κάπου με τη μηχανή, ουάου, μου άρεσε εμένα η μηχανή, μου άρεσε και το παλικάρι.Πήγαμε σε ένα καφε-μπαρ..Ε αυτά.Το ραντεβού ήταν ψιλοχάλια.Βαρεμάρα..ήταν μεγαλύτερος τελικά ο λεβέντης, κατα 9 χρόνια, το χάσμα ήταν μεγαλύτερο του αναμενόμενου, με πηγε σπίτι μετά, έλήξε άδοξα.Δηλαδή με παιδευε κανα χρόνο ακόμα, απέφευγα εγώ, αλλά γενικά έληξε.
Τέτοια ένδιαφέροντα σκηνικά λοιπόν εκείνο το διάστημα.Τι να λέμε τώρα.Άντε γεια και ανεπιστρεπτή.

Και συνειρμικά τώρα φτάνω στο τέλος του 2008.Όπου δεν βλέπω την ώρα να φύγει.Και το λέω παντού, και το φωνάζω και το δηλώνω όπου σταθώ όπου βρεθώ. Απελπισμένη η Μαργαρώ.Και μου έρχεται η φαινή ιδέα του γράμματος στον Άγιο Βασίλη, όπως όταν ήμουν μικρή.Τώρα όμως δεν το έγραψα μαζί με την αδερφή μου.Ούτε ζήτησα για δώρο το τροχόσπιτο της Μπάρμπι και να κόψουν οι γονείς μου το κάπνισμα .Μάλλον το δεύτερο το ζήτησα.Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Λοιπόν εκείνο το γράμμα ήταν πολύ διαφορετικό.Και έβαλα όλη την φαμίλια να κάνει το ίδιο.Και τα διαβάσαμε όλοι μαζί..Δυνατά.Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.Στον Άγιο Βασίλη.Πανέμορφη στιγμή.Από τις πιο όμορφες της ζωής μου.
Λοιπόν, είχα γράψει το περιβόητο αυτό γράμμα μια βδομάδα πριν.Ήξερα πολύ καλά τι θέλω να ζητήσω.Χωρίς να το καταλαβαίνω έκλαιγα εκείνη την ώρα.Δάκρυα βγαίναν.
Και ένα χρόνο μετά από αυτό, κάνοντας τον απολογισμό, συνειδητοποιώ ότι ο κύρ-Βασίλης ο άγιος, μου είχε "φέρει" ό,τι ζήτησα.Και σε μένα και στην οικογένεια μου.Ανατρίχιασα λίγο τότε που το σκέφτηκα.Ζητούσα πολλά. Με αγάπη και καλή ενέργεια. Και γίναν όλα.
Η υγεία μου, ο φόβος για το φαγητό που έφυγε, ο Π. που ήρθε και ήταν η αφετηρία όλων των υπόλοιπων, η αδερφή μου και αυτά που της συνέβησαν, οι γονείς μου και το πώς ήταν..Μέχρι κι ο Παναθηναικός που πήρε το τριπλ κράουν ρε παιδάκι μου.

Και τώρα που κλείνω αυτή την ασύνδετη και μεγάλη και κουραστική ανάρτηση,και δεδομένου ότι (όπως πολλές φορές έχω αναφέρει), η χρονιά ήταν δύσκολη και δεν θέλω να είναι έτσι η επόμενη, και θέλω πολλά με αγάπη πάλι και καλή ενέργεια, νομίζω πως θα γράψω και φέτος γράμμα στον Άγιο Βασίλη.Και νιώθω μέσα μου πως πάλι θα με ακούσει.Και θα είμαστε όλοι χαρούμενοι.Σνιφ.Τέλος. Δι έντ.