..κι ολα τα ίδια μένουν; οχιιιιι..

Τρόμαξα λίγο. Και θα σας πω αμέσως και γιατί. 
Σήμερα είναι μια μέρα στη δουλειά που το μυαλό απλώς αρνείται να συνεργαστεί και να έρθει κατά Κορωπί μεριά. Ντάξει φυσιολογικό είναι και αυτό ενίοτε.Μπορεί να φταίει που με ενοχλούσε το στομάχι μου και δεν κοιμήθηκα καλά..Τι το θελα κι εγώ το σπανακόρυζο νυχτιάτικα;
Για άλλο πράγμα όμως τρόμαξα.. Τρόμαξα διότι διαβάζοντας αναρτήσεις που είχα ποστάρει 5 χρόνια πριν , είδα ομοιότητες..Και διαφορές είδα.Πολλές.Καλές.ΟΚ. Αλλά οι ομοιότητες οι συγκεκριμένες δεν θα πρεπε να υπάρχουν.Όχι μετά από 5 χρόνια.Όχι μετά από όσα μεσολάβησαν. Το γαμημένο το μελομακάρονο . Αυτό. Δεν το θέλω άλλο αυτό. Δεν είναι ίδιο τώρα, όχι.Αλλά καμιά φορά μοιάζει.Και τρομάζω, αλήθεια..Θα περάσει, I guess. 
Αλλαγή.Πολλές βασικά , αλλά η μια μεγαλύτερη και πολύ στενάχωρη.. Πριν 5 χρόνια μου την έσπαγε που ημουν μόνη και ξαφνικά γυρνούσαν οι γονείς μου από τη δουλειά και το σπίτι γέμιζε φασαρία και ζωή..ΑΧ να ξαναγινόταν αυτό..Σε αυτή τη φάση ανυπομονώ τα απογεύματα να γυρίσει η μητέρα μου και να πούμε δυο σαχλαμάρες..Η αλήθεια είναι πως δεν κάνει τόση φασαρία μόνη της..αλλά όσοι ξέρετε, πιάνετε τι θέλω να πω..
Καθόλου δεν το χω σήμερα κι αυτά που γράφω δεν έχουν συνοχή καμία. Αλλά δεν πειράζει , δεν μπορούμε και πάντα να είμαστε όπως νομίζουμε πως αρμόζει..

Λερώθηκε το καθαρό μου τζιν με καφέ. Νευρίασα με μενα πολύ. Αδιορθωτη είμαι, κοτζαμ γαιδάρα και λερώνομαι σαν 5χρονο.Ασχετο. 
Αυτά.
Τρόμαζω πάντως να ξέρετε..

 

Νυσταγμένο πρωινό ποστ

Έτρεχα μέσα στη βροχή με την ομπρέλα μου, να προλάβω το μετρό. Ένας αστεγος, κάτω από ένα υπόστεγο στην Μπενάκη, μου είπε καλημέρα. Χαμογελαστός. Και του πα κι εγω.

Σε ακτίνα 4 μέτρων  το πολύ από μένα (κι αυτό σημαίνει τριγύρω μου παιδιά- ακτίνα, δηλαδή σκεφτόμαστε κύκλο- δεν ειμαστε κι όλοι σπουδαγμένοι μαθηματικοί γι αυτό και το τονίζω) βρίσκονται άνθρωποι. Τι θες να βρισκόταν δηλαδή ρε Μαργκαρετ, θα μου πειτε, ζόμπι; Και θα χετε και δίκιο. Παρεμπιπτόντως (πτόντως πτόντως) το "Walking dead" αυτή η σειρά με τα ζόμπια είναι μια μαλακία και μισή, μη τη δείτε, εγώ τη βλέπω βέβαια, τρώγοντας σποράκια, αλλά με έχει επιρεάσει και όλο σκέφτομαι πως θα πεταχτεί κανα ζόμπι και θα τρέχουμε. Εφυγα απο το θέμα όμως,και επιστρέφω τώρα, είναι που λέτε άνθρωποι τριγύρω μου.Ανθρωποι που στα 25-26-27-28-29 τους εργαζονται, είναι υγιείς και φαινομενικά τα χουν όλα που θέλουν. Αμ δε. Γκρινια φιλοι μου. Απο τις 9 ως τις 5-6, γκρινια.Ανικανοποιητος κόσμος και αναρωτιέμαι γιατί.Πόσα θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος ας πουμε;
Μαλακες, πολύ εύκολη είναι η ευτυχία. Υγεία ξερω γω.Ήλιος. Αγκαλιά. Ενας φουντωτος βασιλικός.Μια κουβέρτα απαλή στον καναπέ.Μυρωδατα σεντόνια. Ενας καφές μυρωδάτος στο σπίτι σου. Η ξεκούραση μόλις γυρίσεις από τη δουλειά. Ένα χαμόγελο αγαπημένο.Ένα ζεστό φαγητό (ας είναι και ξαναζεσταμένο ρε φιλε). 

Μη γκρινιάζεται ρε τριγύρω μου όλη μέρα. Τώρα βρέχει ας πούμε..και 482397293 ανθρωποι κοιμούνται στο δρόμο. Χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Και παίζει να σου πούν και καλημέρα.

σαμθινγκ ολντ σαμθινγκ νιου

Εργασία και χαρά. Αυτές οι δύο λέξεις χαρακτηρίζουν τις τελευταίες μέρες μου και είμαι λίγο σε φάση φτουφτουφτουμημεματιασω, αλλά δεν ξέρω μπορεί τελικά ο Διας να έχει κάνει όντως το θαύμα του για φέτος και να ευνοεί εμάς τους καλούς Καρκίνους.Άσε που χθες που παραγγείλαμε κινέζικο με τον αγαπημένο μου, το fortune cookie μου 'πε πως έρχεται η ευημερία. Θα δούμε..

Ξεκίνησα δουλειά όμως αγαπητοί μου αναγνώστες και αυτό είναι το μεγάλο νέο της εβδομάδας, για να μην πω της χρονιάς ολόκληρης.Όχι δεν θα το πω, έγιναν και πιο ωραια πράγματα (καρδούλεςκαρδουλεςκαρδουλεςκαρδουλες). Εν πάση περιπτώση, βρισκόμενη σε ένα εργασιακό περιβάλλον κοντά στα νερά μου, κάνοντας κάτι  που γενικά "το χω" και μπεστ οφ ολ, σε ένα τμήμα με άτομα της ηλικίας μου και απολύτως συζητήσημα και γαμάτα στην πλειοψηφία τους. Μια χαρά δηλαδής.

Αυτό ήταν το νέο και το παλιό, που δεν είναι ακριβώς παλιό αλλά ισχύει πάντα, είναι ότι ανυπομονώ για το live Sancho 003, τη Δευτέρα στο six dogs. Και αν δεν τους ξέρετε αναγνωώστες μου , να τους μάθετε και να πάτε να τους ακούσετε. Δεν θα το μετανιώσετε, αυτό το εγγυώμαι.Σας έχω πει ποτέ ψέμματα; οοοοχι..Αρα να πάτε. Αυτά.

Πολλή μουσική παίζει πάλι αυτό το καιρό και έχω πάθει πλάκα με μια μπάντα, τους AcousticLadyland. Νταξ, οι τύποι δεν παίζονται. Και δεν θα πω περισσότερα γιατί είναι αμαρτία να μην ακούσετε μόνοι σας. Ντεφινατλι!

Σας χαιρετώ για την ώρα και θα επανέλθω συντόμως!

Δεν υπάρχει δε θέλω, υπάρχει δε μπορώ

Έτσι λέω εγώ.Υπάρχουν πράγματα που απλά δεν τα μπορούμε. Είτε να τα κάνουμε είτε να τα αντέξουμε. Διαβάζοντας λοιπόν ένα αντίστοιχο άρθρο ενός φίλου, και δεδομένου του ότι αυτό το "ΔΕΝ" ορθώνεται τεράστιο μπροστά μου τις τελευταίες μέρες θα σας πω κι εγώ τι "ΔΕ ΜΠΟΡΩ".

1. Δεν μπορώ να φάω φασολάκια φρέσκα.Για κανένα λόγο.
2. Και δεν μπορώ να ξυπνήσω αν δεν πιω γάλα.Όχι καφέ. ΓΑΛΑ.
3. Δε μπορώ να μαγειρέψω χωρίς να κάνω την κουζίνα σκατά.
4. Επίσης δεν μπορώ να την καθαρίσω και να πλύνω τα πιάτα αν δεν βρέξω το πάτωμα.
5. Δεν μπορώ να φτιάξω καφέ και να μη μου χυθεί καφές έξω από το κουτί.
6. Δεν μπορώ να κάνω κατακόρυφο.
7. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν ακούω Leonard Cohen.
8. Δεν μπορώ, ο χειμώνας με πληγώνει
9. Δεν μπορώ να στεναχωρώ τους άλλους
10. Δεν μπορώ να θυμώσω με κάποιον.Ισως να νευριάσω στιγμιαία, αλλά μου περνάει.
11. Δεν μπορώ να απογοητεύω αυτούς που αγαπώ
12. Δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο ή να περπατάω ή να τρέχω ή να κάνω οποιαδήποτε διαδρομή χωρίς να ακούω μουσική.
13. Δεν μπορώ να βλέπω στη ζυγαριά αριθμό πάνω από 50 όταν βρίσκομαι πανω της.
14. Δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να είμαι σκεπασμένη.Ακόμα και στον καύσωνα.
15. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ και αν δεν έχω κάνει μπάνιο.Ή αν αισθάνομαι βρώμικη.
16. Δεν μπορώ τον κόσμο που γκρινιάζει.Συνέχεια.
17. Δεν μπορώ να καταλάβω την ευχαρίστηση που προσφέρει το μπαντζι τζαμπινγκ ή η πτώση με αλεξίπτωτο/
18. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που πάνε στη θάλασσα και δε θέλουν να βρέξουν τα μαλλιά τους.
19. Δεν μπορώ να μου λένε ψέμματα.Κυρίως γιατί το καταλαβαίνω.
20. Δεν μπορώ τους Ολλανδους. Ετσι απλά.
21. Δεν μπορώ να φορέσω τζιν αν δεν το νιώθω άνετο πάνω μου. 
22. Δεν μπορώ να μην πηγαίνω μπαλέτο.
23. Δεν μπορώ να κάνω τρέμολο στην κιθάρα.
24. Δεν μπορώ ακόμα να παίξω φυσαρμόνικα.
25. Δεν μπορώ την Μποφίλιου. Θέλω να της χώσω μια κάλτσα στο στόμα.
26. Δε μπορώ να με ειρωνεύονται.
27. Δεν μπορώ να ησυχάσω αν τα χέρια μου δεν είναι καθαρά.
28. Δεν μπορώ τα κουνούπια.
29. Ούτε τις κατσαρίδες.
30. Ούτε τα ζωηρά μικρά σκυλιά που πηδάνε πάνω σου και γαβγίζουν υστερικά.

Αυτά. Για πείτε κι εσείς..

Οι τελευταίες μέρες του Αιντχόβεν

Φτάνουμε στο τέλος.10 μέρες έμειναν.Οι αναποδιές ΦΥΣΙΚΑ και υπάρχουν!Άλλωστε μιλάμε για αυτή τη μοναδική αλληλεπίδραση Μαργαρίτας-Ολλανδίας που είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από ομαλά ρέουσα. Εδώ είμαστε όμως και αυτή τη φορά δεν το βάζουμε κάτω. Περιμένουμε το τέλος λοιπόν. Για την να μη λέω όμως ανακρίβειες..Δεν το περιμένω..Όχι έτσι απλά..Το ονειρεύομαι.Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, και στο ενδιάμεσό του. Και πάντα χαμογελώ. 
Και σκέφτομαι αναλυτικά αυτά τα 3 χρόνια εδώ, σαν σεζόν από σειρά(κι εγώ πρωταγωνίστρια φυσικα και δεν θέλω σχόλια):

YEAR ONE-Pilot

Και φτάνουμε λοιπόν το πρωί της 7ης Αυγούστου 2010 στο Αιντχόβεν με τον Νικάκη, και είμαστε σαν τα βλαμμένα μπαμπάς και κόρη.Δεν ξέρουμε που μας παν τα 4 και πέρνουμε ταξί για αποστάσεις 5 λεπτών περπάτημα. Ενθουσιασμός δεν το λες ότι επικρατεί, ένα σφίξιμο στο στομάχι περισσότερο, το οποίο εγώ το απέδιδα στο ότι το προηγούμενο βράδυ είχα τσακωθεί με τον Π. και είχα ξαγρυπνήσει. Κάτι πήγαινε στραβά όμως από εκείνη την 1η μέρα. Παρόλα αυτά υπήρχε και η όρεξη του να εξερευνήσεις τη καινούρια πόλη και να πιεις καφέ παντού και να πας σε όλα τα μαγαζιά και να γνωρίσεις κόσμο..Κι έτσι κι έγινε..Πρώτα τυχαία γνωρίσαμε τη Λ. και τον Φ. και μια μέρα μετά τον Π. και τον Μ. Και τα βράδια γυρνούσα στο "κουτί" μου κι έπεφτα για ύπνο. Ανήσυχο.Και τα υπόλοιπα πάνω κάτω τα ξέρετε, τι έγινε, τι δεν έγινε, πόσα ταξίδια στην Ελλάδα, κλάμματα, χωρισμοί μεγάλοι και μικροί, θάνατοι μεγάλοι και μικροί, αληθινοί και μούφα..Χαμός στο ίσωμα. Εμ το λεγε το ζώδιό μου ότι το 2011 δεν θα ήταν καλή χρονιά, αλλά εγώ δεν πίστευα.Φέτος που λέει θα ναι η χρονιά μου με τον Δια στο Καρκίνο, θα το πιστέψω γαμώτοδιαμου. 
Στα χαιλάιτς πάντως, μιλώντας για το κεφάλαιο Αιντχόβεν, θα βάλω τους μπόλικους φίλους. Κανονικούς κι από το πουθενά. Ωραίο.Απρόσμενο.Σιγά να μην κάνεις φίλους στα 25 σου, σε ένα μέρος που πας προσωρινά.Κι όμως.Το μπεστ όφ ήταν η Θ. η μετέπειτα συγκάτοικος.Γιατί το κουτί δεν με χώραγε πιά.Ούτε ο τόπος.Γενικότερα.

YEAR TWO-Καταλάβατε ή να κάνω και κακά;

5 Σεπτέμβρη του 2011 και καταφτάνω στο Αιντχόβεν έπειτα από 2μηνες "διακοπές". Τις πιο περίεργες που έκανα ποτέ. Στο σπίτι με περιμένουν 5 άτομα. Ουφ! Ευτυχώς..δεν θα άντεχα μοναξιά..Η Θ. έχει μαγειρέψει μακαρόνια με κιμά, που θαρρώ πως ξέρει ότι είναι το αγαπημένο μου, αλλά ακόμα δεν έχω διευκρινήσει αν το έκανε επίτηδες ή καταλάθος. Τρώμε όλοι μαζί και ξεκινάει η 2η χρονιά.Εγώ είμαι σε μια κατάσταση πού είναι η μπάλα, και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμάζευτα. Μαθήματα, εργασίες ε και καμια βόλτα Παρασκευοβράδυ, αλλά σπάνια.Το σπίτι έχει την τιμητική του και ο κρύος χειμώνας το επιβάλλει. Ο Οκτώβρης με βρίσκει σε μεγάλες μεγαλοψυχίες και απλόχερο μοίρασμα αγάπης ανεξαρτήτως κατεύθυνσης. Ο Νοέμβρης είναι μια από τα ίδια, με τη μόνη διαφορά πως έχει αρχίσέι να μου τη δίνει που κανω τον μαλάκα. Τον Δεκέμβρη έχουμε πια και καινούρια συγκάτοικο..Και γινόμαστε 3 κορίτσια. Και ωραία περνάμε, δε λέω. Αλλά εγώ με το Αιντχόβεν..ΔΕΕΕΕ...Μετά τα Χριστούγεννα έχω αρχίσει να βαράω διάλυση. Δεν αντέχω τίποτα και κανέναν. Όλα σαν να μου φταίνε. Αλλά νταξ..περνάει ο καιρός.Εύκολα σχετικά.Η καλή παρέα στο σπίτι διευκολύνει την κατάσταση αλλά δεν λύνει και τα μέσα θέματα. Η μανούλα μου κάνει δώρο ένα γιουκαλίλι, και σώζομαι από Μάιο μέχρι Ιούλιο. Και μετά καλοκαίρι.
Βασικό καλοκαίρι..Που από το πουθενά κι αυτό, άλλαξε πολλά..

YEAR THREE-Δεμπορωδεμπορωδεμπορωδεμπορωσμπρωξεεεεεεεεεε

8 Σεπτέμβρη 2012.Φτάνω σε μια ηλιόλουστη Ολλανδία.Σε ένα καθαρό σπίτι.Και με την καλή μου Θ. να τελειώνει τη διπλωματική της και να ξενυχτάει.Και ανυπομονώ να έρθει κι η σειρά μου..Και γίνονται πολλά..Και φεύγει η Θ. και έρχεται άλλη συγκάτοικος, και όλα είναι λίγο πιο ξένα. Ήταν που ήταν η φάση σκατά, απέγινε. Εγώ σε μόνιμο πανικό πλέον, να μη μου κάνει καμιά εντύπωση. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, χαίρομαι μόνο όταν είμαι μόνη σπίτι.Ή όταν μιλάω στο σκάιπ. Και τον Οκτώβρη γίνομαι και γούορκινγκ γκερλ σε μουλτινάσιοναλ εταιρία, αλλά δεν μου καίγεται καρφάκι.Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πόσες μέρες μείναν για τα Χριστούγεννα..Κι αρχίζουν τα μηνύματα στα φέισμπουκ και μια ωραία αναμονή. Περνούν και τα Χριστούγεννα και επικρατεί η παγωμάρα για όλα αυτά που γινήκανε και μας άλλαξαν τα φώτα για μια ακόμα φορά και εγώ λέω, ποιος Διας στον Καρκίνο ρε παιδιά, το 2013 δεν μπήκε ωραία, ο Διας γαμιέται και δεν πάει στον Καρκίνο, ο Καρκίνος πάει παντού και άλλα τέτοια κάφρικα και κανείς δεν γελάει μαζί μου, αλλά δεν πειράζει γιατί δεν αστειευόμουν και πολύ.Όπως είπα όμως περνάει ο καιρός, με τα πάνω και τα κάτω του, και έρχεται ο Μάρτης ο καλός και μια Κυριακή του Μάρτη αρχίζει και αλλάζει το πράγμα και παίρνει το δρόμο του.Τον δρόμο της επιστροφής και του τέλους.Και να 'μαι! 20 Αυγούστου σε ένα κουτί, να περιμένω για το τέλος..

Με το καλό..

Premenstrual Syndrome

Αυτό με έχει εξουσιάσει σήμερα και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ-λες και είμαι καμιά χθεσινή και μου συμβαίνει πρώτη φορά-και έχω κάτι νεύρα..μα κάτι νεύρα.Και μια δυσφορία ανείπωτη και δεν μπορώ καν να περιγράψω και τα κορίτσα της παρέας θα καταλάβουν, εσείς οι άντρες εξαφανιστείτε γιατί δε γνωρίζετε.Τίποτα.Και φταίτε για όλα ξέρωγω.Νταξ, ασφαλείς είστε, μακριά βρίσκομαι, δεν διατρέχετε κάποιο κίνδυνο αλλά στην μικρή περίπτωση που η φίλη σας(Αδερφή σας, κοπέλα σας , μάνα σας) βρίσκεται στην ίδια κατάσταση κάντε ΑΥΤΟ. Τώρα που το σκέφτομαι κίολας δεν είναι και τόσο μικρή η περίπτωση αυτή, οπότε πατήστε και δείτε τι πρέπει να κάνετε να τελειώνουμε. 
Ώχου πια..Και όχι, δεν φταίει η περίοδος. Η αναμονή της φτάιει για τα νεύρα μας, εντάξει.Αντε.

Και μετά από αυτό το ευχάριστο διάλλειμα ή μάλλον την εντυπωσιακή αν μη τι άλλο έναρξη, συνεχίζω σε άλλα νέα.
Δεν έχω νέα. Σαπίζω στο Αιντχόβεν μετά την εξέταση και του τελευταίου μου μαθήματος περιμένοντας το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Και ασχολούμαι και με μια απαλλακτική για ένα άλλο μάθημα (μάλλον αυτό θα είναι το τελευταίο) που δεν μου βγαίνει και συγχίζομαι και πελαγώνω και σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η διπλωματική όμως προχωρά , με λίγες διορθώσεις και μόνο το κύριο (αλλά σχεδόν έτοιμο) κείμενο να λείπει. Χεστήκατε αναγνώστες μου, γνωρίζω, αλλά είπαμε.Προχωρώ σε άλλα νέα.Τι να κάνω που μόνο αυτά είναι τα νέα μου. 
Κάτι που δεν περίμενα ποτέ να ξεστομίσω θα σας πώ τώρα, οπότε κρατηθείτε, έρχετε βαρύγδουπη δήλωση. Νομίζω πως θέλω να χειμωνιάσει. Μουαχαχαχαχαχαχα. Και καλά δεν χόρτασα χειμώνα φέτος. Όχι. Χόρτασα. Και με το παραπάνω. Μπούχτησα. Και δεν βαρέθηκα το καλοκαίρι.Αν μη τι άλλο.Απλά είμαστε ήδη στη μέση του και δεν το χω χαρεί.Οπότε από το να σιχτιρίζω, άντε να χειμωνιάσει να θυμηθώ τον ελληνικό χειμώνα (πώς λέμε τον ελληνικό καφέ) και να γίνει αυτή η ολοκλήρωση επιτέλους. Γενικότερα. Ξέρετε. Ώρα μας είναι. 
Ακούω τώρα το toradiofono.gr, παίζει ο Παπαμιχάλης, που είναι έξοχος, αλλά μου έβαλε την Βικάρα τη Μοσχολιού και του Αγίου Βαλεντίνου, και για κάποιο λόγο ενώ δεν μου κολλάει με τίποτα τώρα, με συγκινεί πάρα πολύ σε σημείο να έχει φύγει δακρυάκι χωρίς κανένα μα κανένα λόγο.  Όχι νταξ, ο λόγος είναι στον τίτλο.
Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Θέλω να φάω παγωτό , αλλά δεν πρόλαβα το σούπερμάρκετ, πούλο τώρα, θα πιω κανα γάλα να ξεγελαστώ. Γειά.

Και για να μην ξεχνιόμαστε 

Σήμερα θα σας πω μια ιστορία

Ήταν Κυριακή, και ήταν παλιά. Πολύ παλιά, σε φάση να μη θυμάμαι καλα καλά πότε.Αλλά ήμουν μικρή και μου άρεσε ακόμη να πηγαίνω με τον μπαμπά βόλτες την Κυριακή. Τότε ήταν η εποχή που είχαμε στανταρ πρόγραμμα κάθε Κυριακή. Που περιλάμβανε βόλτα στον Κήπο (το Ζάππειο μωρέ), να δούμε τα ζωάκια για 8329749327493275932η φορά με την ίδια σειρά πάντα (παπιεςλυκοικατσικεςκοτεςπαπιεςπαλιελαφιζαρκαδιπαγωνιμαιμουλιονταριαπαπαγαλακια), μετά να αγοράσουμε λαχείο από την κυριούλα που ήταν πάντα στο ίδιο μέρος, μετά να παίξουμε στα γρασίδια και εγώ να σκαλίζω το ρυάκι νερού με ένα ξύλο και να λέω ότι θερίζω, μετά κούνιες, μετά να παίξουμε κοκκινοσκουφίτσα στο πλακώστρωτο δρομάκι με την κληματαριά, μετά άλλες κούνιες, μετά πορτοκαλάδα στο στάδιο απέναντι, και μετά παγωτό για το σπίτι από το IGLOO στην Ευτυχίδου.
Εκείνη την παλιά Κυριακή όμως δεν έγινε έτσι.Είχε συννεφιά και όλοι ήταν λίγο κουρασμένοι. Η γιαγιά η Ελένη είχε μείνει σπίτι γιατί ο μπαμπάς κι η μαμά είχαν πάει βόλτα το προηγούμενο βράδυ και όλο ροχάλιζε και την άκουγα γιατί κοιμόταν στο δωμάτιό μου σε ένα ντιβανάκι. Και ο μπαμπάς είπε να πάμε αλλού βόλτα, με το αυτοκίνητο, στην εξοχή, μαζί με τη γιαγιά και να μαζέψουνε και χόρτα και εγώ δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να πάμε αλλού, εγώ στον Κήπο ήθελα να πάω πάλι, αλλά δεν είπα τίποτα και σκεφτόμουν ότι θα κάνει ζέστη και θα ζαλίζομαι μέσα στο αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει γιατί θα έρθει και η μαμά μαζί και θα κάτσει πίσω μαζί μου και θα με παίρνει αγκαλιά και θα μου δίνει φιλιά. Και πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε βόλτα κάπου σε ένα βουνό και ήρθε και ο νονός μου με τη Δήμητρα και την Αριαδνη και ούτε που κατάλαβα πότε συννενοήθηκαν, αλλά χάρηκα που ήρθαν οι φίλες μου μαζί και δεν θα βαριόμουν τουλάχιστον. Και πήγαμε εκεί στην εξοχή και όλοι οι μεγάλοι μάζευαν χόρτα και εμείς τα παιδιά ψάχναμε σπαράγγια γιατί άρεσαν στην Αριαδνη και νομίζαμε ότι μπορεί και να βρισκαμε.Τελικά δεν βρήκαμε, και η Αριάδνη έκλαιγε αλλά ο νονός μου της είπε ότι θα της πάρει από τον μανάβη. Και μετά πήγαμε σε μια ταβέρνα για να φάμε κι εγώ ήθελα να πάω στο αμάξι του νονού μου για να είμαι με τα κορίτσια και το αυτοκίνητο μύριζε ζεστή trident μέντα -μπλε- και ζαλιζόμουν, αλλά πάντα έπαιρνα όταν μου έδινε ο νονός τσίχλα κι ας μην μου άρεσε που έκαιγε.Και πήγαμε στην ταβέρνα και φάγαμε παϊδάκια που εμένα δεν μ αρεσαν πάρα πολύ , αλλά πάντα παϊδάκια ζητούσα.Ανώμαλο από μικρό. Και μετά μπήκαμε στο Λάντα και γυρίσαμε σπίτι αφού πρώτα περάσαμε από το Νεο Κόσμο για να αφήσουμε την γιαγιά και απο το IGLOO για να πάρουμε παγωτό. 
Αυτή ήταν μια πολύ παλιά Κυριακή.

να σας πω μια ιστορία;

Πέρασαν δύο μήνες αγαπητέ αναγνώστη, και εγώ άφαντη. Σχωράτε με.Δεν φταίω εγώ. Φταίει ο έρωτας (όλα τα χει πει η ευλογημένη). Καλα νταξ, όχι μόνο..Ξέρετε τώρα, τρεξίματα, Ολλανδίες, μαλακισμένες συναναστροφές και διαδικασίες, βόλτες, διπλωματικές φφφ..Δεν είχα και πολλή έμπνευση το παραδέχομαι. Γουατέβερ όμως, τώρα μου ρθε. Μεταξύ της κυρίας Etta James και του απογευματινού καφέ. Γιατί μπορεί αγαπητέ αναγνώστη να κοντεύει βράδυ,αλλά ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στη χώρα που από Μάιο και μετά, τον πούλο,νύχτα δεν έχει και πολύ. Ξυπνάω φίλε μου σήμερα έντρομη, φώς έξω, μου έπεφτε ο ήλιος μέσα στο μάτι. Τρόμαξα, ήθελα να είμαι νωρίς στη σχολή.Τι σκατά, δεν χτύπησε το ξυπνητήρι στις 7; Κοιτάω, ήταν μόλις 5..Ε..Ξανακοιμήθηκα. Αλλά έκλεισα και την κουρτίνα πρώτα.Η προσωρινή συγκάτοικος Δ., δεν είχε κάποιο θέμα.Κοιμόταν το κορίτσι. Χα!Έκπληξη.Είμαι σε άλλο σπίτι, όχι στο δικό μου. Και πώς να είμαι στο δικό μου βέβαια, αφού το ξενοίκιασα.Βέβαιααα..Από τον Απρίλη.Επειδή γυρνάω σιγά σιγά.Και η Ολλανδία γίνεται το προσωρινό μου μέρος.Χουχουχου (τρίψιμο χεριών). Φιλοξενούμαι λοιπόν στην καλή την Δ.που είναι εξαιρετικό κορίτσι και μια χαρά τα πάμε. Ευτυχώς για λίγες μέρες , γιατί η συμβίωση σε ένα δωμάτιο είναι ζόρικο πράμα. Πίνω λοιπόν τον απογευματινό ελληνικό καφέ μου, ακούω τον κύριο Κορτσέλη στο www.toradiofono.gr και υποτίθεται ασχολούμαι με τη διπλωματική μου ενώ με βαράει η υποψία ήλιου που έχει βγάλει σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, μόνο μετη διπλωματική δεν ασχολούμαι. Τέλειωσαν κι οι ζωές στο κάντι κρας, γάμα τα! Αντί λοιπόν να ασχολούμαι με τα Enterprise Reference Architectures σκέφτομαι διάφορα παρελθοντικά γεγονότα, όπως εκείνη τη συναυλία που είχα πάει τον Σεπτέμβρη του 10. Μου τη θύμησαν σήμερα οι μουσικές επιλογές της αδερφής μου. Νίοφερτη εγώ στην Αιντχόφα, και μια Κυριακή μου στέλνει η Θ.ένα άλμπουμ του Mark Lanegan μαζί με την Isobel Campbell (ναι βρε, την Belle από τους Belle & Sebastian), το Hawk. Το ακούω κι εγώ, όμορφο ήταν , τον Λάνεγκαν τον αγαπούσα ήδη , και την Μπέλ βέβαια, μου λέει η Θ. παίζουν στο Effenar την άλλη Κυριακή, πάμε. Ε, πάμε της λέω. Και πήγαμε. Από τότε, νομίζω δεν έχω ξανακούσει το Hawk. Και δεν αγαπώ πια την Μπελ τόσο. Ίσως να την αγαπούσα ακόμα αν μας είχε ζητήσει ένα κέρμα. Γιατί αυτό της έλειπε. Ο Μαρκ ομως..αχ..
Έτσι ξεκίνησαν οι συναυλιοβόλτες μου στην Ολλανδία. Ψέμματα.Πρώτα είχαν προηγηθεί οι NoBunny, που πολύ ωραία είχαμε περάσει , και ήταν και το πρώτο μας ραντεβού με τη φίλη μου τη Θ., νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό.Ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες, αλλά δεν θέλω να πω γι αυτές, δεν θυμάμαι καν γιατί αναφέρθηκα σ αυτή, αλλά δεν θα διαβάσω παραπάνω να θυμηθώ γιατί θα χαλάσω τη μαγεία. (τσσσσ).
Παλιά μου φαίνεται..ναι παλιά πολύ, πριν 3 χρόνια..Ξεκινήσαμε από τα space boxes της  De Lismortel , πήγαμε στην Geldropseweg και τώρα είμαστε νομάδες μεν , αλλά με καλή παρέα θενκ γκοντ στις καινούριες εστίες. 'Ολα αλλάζουν, συνέχεια. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις με αυτούς, οι καταστάσεις..όλα μεταβάλλονται. Σκάνε καινούρια πράγματα από το πουθενά, άλλα δεδομένα αλλάζουν, εκπλήξεις έρχονται και μετά παύουν να είναι εκπλήξεις (γιατί ας το πούμε-φαινόταν το πράγμα, από τον Γενάρη του 2012 που ξεκίνησε η "γνωριμία" με εκείνη την κοπέλα).Το μόνο που μένει σταθερό είναι οι Ολλανδοί. Αυτοι ρε φίλε, βρέξει χιονίσει (και χιόνισε και πολύ φέτος) 12 η ώρα θα φάνε λαντς, και μόλις ξεμυτίσει ο ήλιος πίσω από το μαύρο σύννεφο, θα βάλουν σαγιονάρα και θα κάνουν μπάρμπεκιου.Να ναι καλά τα παιδιά, να χαίρονται τη ζωή τους εδώ.Αλλά μακριά μου πλιζ. 
Ε αυτά.Τέλειωσε ο καφές, λέω να ασχοληθώ με τη διπλωματική πάλι.Αφού παίξω πρώτα Κάντι Κρας. Γεια σας! (Τελικά ιστορία δεν είπα-μόνο μαλακίες-αλλά δεν πειράζει, σας την έφερα και σας έκανα να διαβάσετε)

γεια σας και χαρα σας κι αερα στα πανια σας

Καιρό έχω να έρθω βόλτα κατα δω, είναι το τρέξιμο, είναι που δεν υπάρχει και κάτι να γράψω, άσε που θα γκρίνιαζα κατα πάσα πιθανότητα, οπότε είπα "αστο κούκλα μου καλύτερα". Ναι με είπα και κούκλα.Σήμερα και χθες δεν με λέω έτσι, μου τη σπάει η φάτσα μου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

• Τελευταία μου αρέσει πολύ να γράφω με τέτοιες τελίτσες. Νομίζω πως φταίνε τα άπειρα ριπόρτ που γράφω για τη διπλωματική και τα διορθωμένα βέρσιον.Βάζω πολλές τέτοιες κουκίδες και αρίθμηση, γιατί ο Πολ ο καθηγητής μου, θέλει να έχει στρακτσουρ το ντόκιουμεντ, ε κι εμένα μ αρέσει πώς να το κάνουμε. Οπότε μπορεί και να γράψω με τελίτσες.
• Μπα. Δεν έχει πλάκα αν όντως δεν χρειάζονται οι τελίτσες.Άρα θα σταματήσω εδώ.

Λοιπόν είμαι πια πεπεισμένη ότι εδώ στην Ολλανδία , και μάλλον στην βόρεια Ευρώπη γενικότερα, η άνοιξη δεν θα έρθει ποτέ. 5 Απρίλη και η θερμοκρασία είναι 2 βαθμοί κελσίου. Κάθε βδομάδα χιονίζει και για ήλιο ούτε κουβέντα. Αυτή την εβδομάδα βέβαια για να τα λέμε και όλα, είχε μια ιδέα ήλιου την Τρίτη (με 43624835 μποφόρ βέβαια-> ΚΡΥΟ) και ΔΕΝ ΧΙΟΝΙΣΕ . Ούτε του παπα μην το πείτε παιδιά!ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΠΑΠΑ! (μουσική από το "Ρετιρέ" μπαίνει κάπου εδώ). 

Να ζούσαμε λέει σε κάποιο κινούμενο σχέδιο.Να είμασταν καρτούν βρε αδερφέ. Που χιονίζει μια φορά το χρόνο και είναι και Χριστούγεννα. Κατάλαβες; Καρτούν. Ναι. Μ αρέσει.

Άνοιξη δεν περιμένουμε λοιπόν, λογικά ούτε και καλοκαίρι, αλλά εμένα δεν με απασχολεί καθόλου.Σε 12 μερούλες θα γυρίσω πίσω, θα παρω μια μεγάλη τζούρα Άνοιξης και αγάπης και ήλιου και λουλουδιών (καρδούλες τριγύρω μου καθώς γράφω-έχω μετατραπεί σε καρτούν είπαμε) και τις υπόλοιπες μέρες που θα είναι μισο Ολλανδικές θα είμαι περαστική.Για τα τελείώματα διπλωματικής και για τα 2 σκατομαθήματα. Αλλά δεν γαμιέται..Έρχεται καλοκαίρι. Και όχι , δεν σκέφτομαι διακοπές.Καθόλου δεν με νοιάζει...Αλήθεια. Οι απογευματινές μου βόλτες στην Δ.Αεροπαγείτου μου είναι υπεραρκετές. 

Πολλή μουσική ακούω αυτές τις μέρες. Και κανούρια πράγματα αλλά και παλιά ξεθαμένα. Εκεί επέρχεται ένα κάψιμο βέβαια , καθότι την προηγούμενη βδομάδα τραγούδαγα από το πρωί μέχρι το βράδυ αυτο. Το είχα βέβαια στο μυαλό μου από αυτή την έκδοση που είναι πανυπέροχη και θα την αγαπήσετε όλοι και ακούστε την. Άκουσα για πολλές ώρες τον Τομ Γουέιτς και τον ερωτεύτηκα ξανά, και τον Μαρκ Λανεγκαν επίσης. Γενικά όλο με ακουστικά στα αυτιά είμαι κι αυτό είναι πολύ ωραίο αν και μόνον αν δεν ξεμυαλίζομαι. Πρέπει να βγαίνει και η δουλειά ταυτόχρονα,καταλαβαίνετε.Αυτή η βδομάδα δεν πήγε όπως θα θέλαμε γουερκουαιζ,και όχι μόνο γουέρκγουάιζ, γενικά σκατουλένια ήταν , αλλά είπαμε.Ακούσαμε μουσική και παίξαμε κιόλας (μουσική). Ωραίο πράγμα να σου σκάει η έμπνευση.Απαίσιο να σου σκάει όταν δεν μπορείς να το κάνεις (3 το πρωί, 11 το πρωί ενώ είσαι στη δουλειά κλπ) . Το ποδήλατο μου πάντως και η ντουζιέρα με άκουσαν αρκετά να τραγουδάω. 

Άλλο θέμα..

Διάβασα χθες ότι έγινε μια έρευνα που έλεγε ότι η μέση Ελληνίδα έχει πάει με 10 άντρες κατα μέσο όρο κι ο μέσος άντρας με 30 γυναίκες. Ντάξει, εγώ αυτά δεν τα πιστεύω..Λένε εκεί έναν αριθμό οι συνετευξιαζόμενοι να χει ο δημοσιογράφος να πορεύεται. Γιατί σκέψου, να ρωτήσει ας πούμε την άλλη "με πόσους άντρες έχεις πάει;" κι αυτή να αρχίσει να μετράει..Και να περνάει η ώρα..και να μην απαντάει..επειδή μετράει.Ντροπή. Θα την πει τσούλα. Ή να ρωτήσει τον άλλο "Με πόσες γυναίκες έχεις πάει Κώστα;" "- Με 2 "να απαντήσει ο Κώστας. Ρόμπα. Όποτε, καταλαβαίνετε.Ψέματα θα είπαν πολλοί εκεί. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να μιλάω γι αυτή την έρευνα.Ας με σταματήσει κάποιος. Μεγάλη υπερένταση.

Ακούω το "Little Black Submarines" από τους Black Keys τώρα και για κάποιο λόγο αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Μιχαλακοπούλου στο ύψος του Χίλτον. Να είναι γαλάζιος ο ουρανός όμως και να μυρίζουν οι νερατζιές.

Επίσης πίνω ένα ανθρακούχο νερό που το λένε S.PELLEGRINO.ΣΠΕΛΕΓΚΡΙΝΟ που το λέει η αδερφή μου. Δεν βρήκα Περιέ στο σούπερμάρκετ, μ' άρεσε και το μπουκάλι του.Το πρόβλημα είναι ότι κατουριέμαι συνέχεια και βαριέμαι να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες για να πηγαίνω για πιπί.  Οπότε κρατιέμαι μέχρι τελικής πτώσης και μετά τρέχω. Γι'αυτό και θα κλείσω τώρα αυτή την ανάρτηση. Έχω κι ένα πλυντήριο να απλώσω.Αντίο.Τρέχω.

Intuition

"Intuition is the ability to acquire knowledge without inference and/or the use of reason."

Το λένε και διαίσθηση αλλιώς. Εγώ μαλλον απο αυτό έχω μπόλικο.Σε αφθονία. Βγαίνω σωστή στις υποθέσεις μου κυρίως όταν το αποτέλεσμα δεν μου κάνει. Οχι νταξ, ψέμα.Γενικά.Και όταν με συμφέρει το αποτέλεσμα ειμαι intuitive. Δεν ξέρω πως γίνεται.Σαν να έχει μια διαφορετική μυρωδιά ο αέρας, η ατμόσφαιρα να είναι κάπως.Και προφανώς δε μιλάω για μαλακίες και όνειρα.Είναι άλλο.Άλλο πράγμα. 
Τον τελευταίο καιρό, είμαι τίγκα στα διαισθητικά συναισθήματα. Ίσως να παίζει ρόλο η έντονη συναισθηματική μου φόρτιση και να συμβαίνει αυτό.Καταλαβαίνω πάντως τα πάντα πριν συμβούν. Γι αυτό και για κάποιες καταστάσεις είμαι ήρεμη. Αμα δεν  υπάρχει η διαίσθηση όλα κομπλε.Για άλλες έχω διαίαθηση αλλά δεν με απασχολεί. Αυτό το κάτι που υπάρχει στον αέρα του σπιτιού το νιώθω 3-4 μέρες τώρα.Και συνδιαζόμενο με κουβέντες συγκεκριμένες ή εκφράσεις προσώπου βγάζει πολύ νόημα. Οπότε ναι, είμαι σίγουρη ότι κάτι παίζει.Αλλά μάντεψε! ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. 
Αυτά είχα να πω για την διαίσθησή μου. Και επειδή πριν λίγο μίλησα με την σοφή αδερφή μου και μπήκα στη θέση μου, πάω να ακούσω ταραντέλες και να σκεφτώ τι ώραια θα είναι σε πολύ λίγο καιρό που θα φύγω από δω.Και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο.

Ακούστε και μια υπεροχότητα που βρήκα πριν 

τι λειπει τι φταιει και η καρδια μου κλαιει.

Είναι μέρες τώρα..κάθε βράδυ.Και το συναίσθημα ίδιο πριν και μετά. Επανάληψη. Ξανά. 
" Τα περασμενα καιγονται, στη λησμονια πετανε, γίνονται αγιατρευτες πληγες τις νύχτες και πονάνε" .Ναι , δεν ξερω αν ειναι αυτό.Πιο πολύ παίζει ο τίτλος.Τι λείπει ,τι φταίει. Κλπ.κλπ.Τα ίδια. 

Βρήκα τι λείπει τώρα.Επειδή είναι μέρες τώρα..Κάθε βράδυ..Τι λείπει. Τώρα; Αυτό

Να τα πώ;

Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν.
Διαβάζετε με δική σας ευθύνη, και αν δεν με ξέρετε και πολύ καλύτερα να μην συνεχίσετε, γιατί θα με πείτε γκρινιάρα και μαλακισμένη και άλλα άσχημα. Αν με ξέρετε και θέλετε ακόμα να με ξέρετε πάλι δική σας η επιλογή, εγώ τώρα για μένα θα τα πώ, κι όποιος θέλει διαβάζει, αλλά με δική του ευθύνη μόνο. Εντάξει;
Πάμε.


Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Κανένα ξέσπασμα μεγάλο, μια παγωμάρα μόνο. Το μυαλό σε συνεχή λειτουργία για κάποιο λόγο.Υποθέτω για να μην σκέφτεται. Αλλά σκατά.Πλήρης αποτυχία , όλο σκέφτομαι, άλλη δουλειά δεν κάνω. Τις μέρες αυτές η πόλη (ο Θεός να την κάνει) μου φαίνεται πιο άσχημη από ποτέ. Άσχημη και παγωμένη.Βοηθούσαν και τα χίονια τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν εννοώ αυτό. Είναι παγωμένη ρε παιδί μου.Σαν να είναι μια στεναχωρημένη πόλη. 
Σήμερα έβρεξε.Η θερμοκρασία ανέβηκε απειλητικά στους 3 βαθμούς και η βροχή έλιωσε τα χιόνια. Περιμένα λίγο μήπως ξεπλύνει καμιά ασχήμια.Αυτή η ελπίδα που εμείς οι αισιόδοξοι έχουμε ενίοτε.Αλλά τζίφος φίλοι μου.Εξακολουθεί να είναι άσχημη η πόλη, και όλα. Και παγωμένα ακόμη. Όπως είναι τα χέρια μου, η μύτη μου και τα πόδια μου. 
Παίζει να έχω χάσει και λίγο την αίσθηση του χρόνου. Φέτος( όχι το 2013, τη σεζόν εννοώ, από Σεπτέμβρη και μετά ) μου φαίνονται όλες οι μέρες ίδιες..Η διαφορά έγκειται στο αν θα κάτσω στον καναπέ το σαββατοκύριακο ή στην καρέκλα της τραπεζαρίας. Και την τελευταία βδομάδα νιώθω να έχω χάσει λίγο και την αίσθηση του χώρου.Πραγματικά είναι πολύ όλο αυτό. Ο καιρός είναι πολύς.Που εχει περάσει.Και που μένει.Και ταυτόχρονα είναι και λίγος.Που έχει περάσει και που έχει μείνει. Και δεν ξέρω και πολύ τι λέω. Απο Σεπτέμβρη και μετά η Μαργαρίτα ήταν χαρούμενη τον Δεκέμβρη. Και τις πρώτες μέρες του Γενάρη.Μονο. Κακό κακό. Ναι μωρέ , το καταλαβαίνω. Δεν είμαι χαζή. Αλλά ξέρω και πότε θα ξαναείμαι χαρούμενη και με όρεξη για ζωή και γενικά Μαργαρίτα.  Μη λεμε μαλακίες.Δε θέλω να γκρινιάζω αλλά όλο αυτό κάνω όταν είμαι εδώ. Μου φταίνε όλοι και όλα και χαμογελάω λίγες στιγμές που είναι πιο ευχάριστες..Αυτές που θα μιλήσεις στο τηλέφωνο, ή θα λάβεις το αναπάντεχο μήνυμα ή θα ακούσεις ένα τραγούδι ή θα πάρεις την κιθάρα και θα παίξεις κάτι που σ αρέσει..
Πάλι καλά.
Και τώρα τι.Εγώ ας πούμε τώρα αν μπορούσα θα ήμουν εκεί.Με την Ε. και μετά δεν ξέρω.Εκεί θα μουν πάντως. Δεν παρατάω τίποτα όμως γιατί είναι κι αυτός ο γαμημένος εγωισμός μου που δεν με αφήνει.Ο εγωισμός όμως αυτός που μόνο εναντίον μου βγαίνει.Δεν είναι αυτός δηλαδή που λες ΕΓΩ πρώτα και κανεις αλλος.Οχι ρε. Χαλάκι να μας πατήσουν ακόμα.Με μικρά ή μεγάλα γράμματα. Είναι ο εγωισμός του "εγω θα τα καταφέρω" . Δεν ξερω αν το λενε καν εγωισμο αυτό, αλλά τελευταία μπούμερανγκ μου γυρνάει νομίζω και όσο πάω να το ρίξω πίσω το μπούμερανγκ και να το κάνω φρίσμπι και να φύγει μακριά και να πάρει μια φυσιολογική πορεία, τόσο αποτυγχάνω.Και να σου η λούπα σκέψεων κι άντε πάλι απ την αρχή σαν το άγραφο χαρτί που λέει κι ο Νικολάκης ο Πορτοκάλογλου..
Κοιταω κάθε πρώι στον καθρέφτη τη μούρη μου. Και είμαι άσχημη.Από μέσα. Όπως πριν 1.5 χρόνο περιπού.Ή λίγο λιγότερο, η συσσορευτικά. Και αυτό είναι που πρέπει πρώτα να τακτοποιηθεί. Γιατί το ρεζουμέ είναι ένα. Άν κοιτάξω στον καθρέφτη και πω μπάζο είσαι, αυτόματα ο συνειρμός λέει "όχι εσύ..η ψυχούλα είναι λίγο μπάζο τελευταία.". Αυτά τα ευχάριστα είχα να πω.Ελπίζω να μην το φτάσατε ώς το τέλος.

δεν ξηγιεσαι καλα

Δεν πιστεύω στο η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Ούτε κατα διάνοια.Νομίζω επειδή δεν με συμφέρει.Αν το 2013 πάει όπως ξεκίνησε, τη γαμίσαμε παιδιά.Είπαμε όμως.Δεν πιστεύουμε σε αυτή την ανόητη παροιμία. Γιατί όλα κι όλα , έχουμε σοφότατες παροιμίες (πχ. "Ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα νταούλια") αλλά και ανόητες, σαν αυτή.Ας αγνοήσουμε λοιπόν πόσο κάρτα και φάουλ ξηγιέται μέχρι στιγμής το 2013. 

Δεν επεκτείνομαι άλλο.

Σήμερα λέω να μαγειρέψω φακές.Κάνει πολύ κρύο και οι -14 τη ζητάνε τη σούπα τους. Άνοιξα το ντουλάπι σήμερα πριν φύγω από το σπίτι και τις είδα εκεί και μου το καναν το κλικ.Και θυμήθηκα όταν ήμασταν νηπιαγωγείο, δημοτικό, μικροί παντως, που μας κάναν το πείραμα με το βαμβάκι και τις φακές.Που φύτρωνε πρασιναδα, και κωλοχαιρόμασταν εμείς λες και είχαμε ανακαλύψη την πενικιλίνη. Τα αντίστοιχα παιδάκια σήμερα θα χαίρονται άραγε πιο πολύ με αυτό ή με το καινούριο τους i-phone? 

Αυτά. Είχα τα γενέθλια μου, και είχε βγάλει καινούριο δίσκο ο Θάνος Καλλίρης και ο μπαμπάς μου έφερε την κασέτα πριν το πάρτυ μου. Και φυσικά στο πάρτυ ακούγαμε Θάνο Καλλίρη και χορεύαμε και δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μόνη έννοια το πού θα δίνουμε τα φιλιά όταν θα παίξουμε μπουκάλα.Στο στόμα ή στο μάγουλο; Ωραίες ανησυχίες. Όσο πάνε τα χρόνια γίνονται και πιο πολύπλοκες. Η αντίστοιχη έννοια τώρα στο πάρτυ δεν υπάρχει μάλλον.Κι ουτε θα βάλεις να ακούσεις καινούριο σι ντι. Ούτε δίσκο.Ούτε κασέτα. Μπορεί αν εχεις μεθύσει πολύ και το τραβάει η παρέα να χορέψεις τα παπάκια.Αλλά χλωμό. 

Σκατά.Καλύτερα ήταν τότε.

Και για να επανέλθω.2013, ξεκίνα να ξηγιέσαι καλύτερα.

an end has a start

Μπήκε το 2013 μάγκες και ούτε που πήραμε χαμπάρι.Και να 'μαι πίσω στην Αιντχόφα τη καλή για να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα 2.5 χρόνια πριν. 

Η κλασσικούρα τώρα, και ατάκα που συνηθίζεται, θα ήταν : "μαλακααααα..πως πέρασαν 2.5 χρονια..ούτε που τα κατάλαβα!"...Λυπάμαι δεν θα την πω. Τα καταλαβα πολύ καλά αυτά τα 2.5 χρόνια, και εσείς μαζί μου πιστοί μου αναγνώστες, που με διαβάζατε να γκρινιάζω κάθε λίγο και λίγακι. Ευχαριστώ και θα σας αποζημιώσω. Πάρτε ένα ωραίο τραγούδι που ακούω τώρα και χαίρομαι μόνη μου.

Τα κατάλαβα που λέτε αυτά τα 2.5 χρόνια, αλλά δε πειράζει γιατί τελειώνει ο καιρός. An end has a start λένε οι Editors και αυτή η αρχή είναι σήμερα. Πάμε να τελειώνουμε γερά γερά. 

Σε άλλα νέα τώρα, είπαμε ότι το 2013 μπήκε και δεν το καταλάβαμε.Και μπήκε κάπως μελαγχολικά ας πούμε, αλλά με ένα συναίσθημα ότι θα είναι μια καλή χρονιά.Γενικότερα. Τελευταία το ένστικτο μου δεν κάνει και πολλά λάθη, οπότε βασιστείτε σε τούτα τα λόγια μου.Όλα καλά και την υγειά μας να έχουμε.

Δεν έκανα απολογισμό του 2012.Συνήθιζα να κάνω κάθε χρόνο.Αν ψαξετε τις παλιές αναρτήσεις θα τους βρείτε τους απολογισμούς μου.Του 2008 είναι ΕΔΩ ας πούμε.Φέτος δεν έβγαινε και πολύ.Ούτε πέρσι.Ήταν λίγο με το στανιό.Γι αυτό φέτος δεν έγινε καν.Εξάλλου τι να έλεγα;Οκ , δεν ήταν τόσο χάλια όσο το 2011, αλλά μεταξύ μας τώρα, δεν ήταν και καλά..Μόνο ότι πέρασε νεράκι.Με τα πάνω και τα κάτω του. Αλλά πέρασε.Και έχουμε 2013 τώρα, άρα αυτό κοιτάμε.Είθε να είναι μια ωραία χρονιά, έτσι όπως την προδικάζει το ένστικτό μου, γεμάτη χαμόγελα, υγεία και αγάπες. Αυτά. Δεν είναι ένα γιορτινό ποστ αυτό , να εξηγούμαστε.Αλλά δεν τα είπα τα ευχετήρια λόγια πριν και ήταν κρίμα.Άλλωστε τόσα χρόνια διαβαζόμαστε.

Μαργαρόλι στο Αιντχόβεν. Την πόλη για την οποία το μόνο που ήξερα όταν ήρθα, ήταν η ποδοσφαιρική της ομάδα.Απο τα τσαμπιολι , και από το τραγούδι εκείνο των Ημισκουμπρίων που λίγοι μάλλον θυμάστε, αλλά ξέρω σίγουρα δύο που το ξέρουν και τους αγαπώ γι αυτό.Αιντχόβεν και μυαλό κάπου εκεί στην Αθήνα, σε μια αγαπημένη κυρία που μας έχει τρομάξει.Αλλά είναι μάγκας και δεν τη φοβόμαστε.Είναι και το ένστικτο που σας έλεγα..enough said.

An end has a start είπαμε ε.Αντε να του δίνουμε.