Να τα πώ;

Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν.
Διαβάζετε με δική σας ευθύνη, και αν δεν με ξέρετε και πολύ καλύτερα να μην συνεχίσετε, γιατί θα με πείτε γκρινιάρα και μαλακισμένη και άλλα άσχημα. Αν με ξέρετε και θέλετε ακόμα να με ξέρετε πάλι δική σας η επιλογή, εγώ τώρα για μένα θα τα πώ, κι όποιος θέλει διαβάζει, αλλά με δική του ευθύνη μόνο. Εντάξει;
Πάμε.


Μάλλον θα τα πω.Όσα δηλαδή μπορώ να πω αυτή τη χρονική στιγμή και όσα βγαίνουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Κανένα ξέσπασμα μεγάλο, μια παγωμάρα μόνο. Το μυαλό σε συνεχή λειτουργία για κάποιο λόγο.Υποθέτω για να μην σκέφτεται. Αλλά σκατά.Πλήρης αποτυχία , όλο σκέφτομαι, άλλη δουλειά δεν κάνω. Τις μέρες αυτές η πόλη (ο Θεός να την κάνει) μου φαίνεται πιο άσχημη από ποτέ. Άσχημη και παγωμένη.Βοηθούσαν και τα χίονια τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν εννοώ αυτό. Είναι παγωμένη ρε παιδί μου.Σαν να είναι μια στεναχωρημένη πόλη. 
Σήμερα έβρεξε.Η θερμοκρασία ανέβηκε απειλητικά στους 3 βαθμούς και η βροχή έλιωσε τα χιόνια. Περιμένα λίγο μήπως ξεπλύνει καμιά ασχήμια.Αυτή η ελπίδα που εμείς οι αισιόδοξοι έχουμε ενίοτε.Αλλά τζίφος φίλοι μου.Εξακολουθεί να είναι άσχημη η πόλη, και όλα. Και παγωμένα ακόμη. Όπως είναι τα χέρια μου, η μύτη μου και τα πόδια μου. 
Παίζει να έχω χάσει και λίγο την αίσθηση του χρόνου. Φέτος( όχι το 2013, τη σεζόν εννοώ, από Σεπτέμβρη και μετά ) μου φαίνονται όλες οι μέρες ίδιες..Η διαφορά έγκειται στο αν θα κάτσω στον καναπέ το σαββατοκύριακο ή στην καρέκλα της τραπεζαρίας. Και την τελευταία βδομάδα νιώθω να έχω χάσει λίγο και την αίσθηση του χώρου.Πραγματικά είναι πολύ όλο αυτό. Ο καιρός είναι πολύς.Που εχει περάσει.Και που μένει.Και ταυτόχρονα είναι και λίγος.Που έχει περάσει και που έχει μείνει. Και δεν ξέρω και πολύ τι λέω. Απο Σεπτέμβρη και μετά η Μαργαρίτα ήταν χαρούμενη τον Δεκέμβρη. Και τις πρώτες μέρες του Γενάρη.Μονο. Κακό κακό. Ναι μωρέ , το καταλαβαίνω. Δεν είμαι χαζή. Αλλά ξέρω και πότε θα ξαναείμαι χαρούμενη και με όρεξη για ζωή και γενικά Μαργαρίτα.  Μη λεμε μαλακίες.Δε θέλω να γκρινιάζω αλλά όλο αυτό κάνω όταν είμαι εδώ. Μου φταίνε όλοι και όλα και χαμογελάω λίγες στιγμές που είναι πιο ευχάριστες..Αυτές που θα μιλήσεις στο τηλέφωνο, ή θα λάβεις το αναπάντεχο μήνυμα ή θα ακούσεις ένα τραγούδι ή θα πάρεις την κιθάρα και θα παίξεις κάτι που σ αρέσει..
Πάλι καλά.
Και τώρα τι.Εγώ ας πούμε τώρα αν μπορούσα θα ήμουν εκεί.Με την Ε. και μετά δεν ξέρω.Εκεί θα μουν πάντως. Δεν παρατάω τίποτα όμως γιατί είναι κι αυτός ο γαμημένος εγωισμός μου που δεν με αφήνει.Ο εγωισμός όμως αυτός που μόνο εναντίον μου βγαίνει.Δεν είναι αυτός δηλαδή που λες ΕΓΩ πρώτα και κανεις αλλος.Οχι ρε. Χαλάκι να μας πατήσουν ακόμα.Με μικρά ή μεγάλα γράμματα. Είναι ο εγωισμός του "εγω θα τα καταφέρω" . Δεν ξερω αν το λενε καν εγωισμο αυτό, αλλά τελευταία μπούμερανγκ μου γυρνάει νομίζω και όσο πάω να το ρίξω πίσω το μπούμερανγκ και να το κάνω φρίσμπι και να φύγει μακριά και να πάρει μια φυσιολογική πορεία, τόσο αποτυγχάνω.Και να σου η λούπα σκέψεων κι άντε πάλι απ την αρχή σαν το άγραφο χαρτί που λέει κι ο Νικολάκης ο Πορτοκάλογλου..
Κοιταω κάθε πρώι στον καθρέφτη τη μούρη μου. Και είμαι άσχημη.Από μέσα. Όπως πριν 1.5 χρόνο περιπού.Ή λίγο λιγότερο, η συσσορευτικά. Και αυτό είναι που πρέπει πρώτα να τακτοποιηθεί. Γιατί το ρεζουμέ είναι ένα. Άν κοιτάξω στον καθρέφτη και πω μπάζο είσαι, αυτόματα ο συνειρμός λέει "όχι εσύ..η ψυχούλα είναι λίγο μπάζο τελευταία.". Αυτά τα ευχάριστα είχα να πω.Ελπίζω να μην το φτάσατε ώς το τέλος.