Οι τελευταίες μέρες του Αιντχόβεν

Φτάνουμε στο τέλος.10 μέρες έμειναν.Οι αναποδιές ΦΥΣΙΚΑ και υπάρχουν!Άλλωστε μιλάμε για αυτή τη μοναδική αλληλεπίδραση Μαργαρίτας-Ολλανδίας που είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από ομαλά ρέουσα. Εδώ είμαστε όμως και αυτή τη φορά δεν το βάζουμε κάτω. Περιμένουμε το τέλος λοιπόν. Για την να μη λέω όμως ανακρίβειες..Δεν το περιμένω..Όχι έτσι απλά..Το ονειρεύομαι.Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, και στο ενδιάμεσό του. Και πάντα χαμογελώ. 
Και σκέφτομαι αναλυτικά αυτά τα 3 χρόνια εδώ, σαν σεζόν από σειρά(κι εγώ πρωταγωνίστρια φυσικα και δεν θέλω σχόλια):

YEAR ONE-Pilot

Και φτάνουμε λοιπόν το πρωί της 7ης Αυγούστου 2010 στο Αιντχόβεν με τον Νικάκη, και είμαστε σαν τα βλαμμένα μπαμπάς και κόρη.Δεν ξέρουμε που μας παν τα 4 και πέρνουμε ταξί για αποστάσεις 5 λεπτών περπάτημα. Ενθουσιασμός δεν το λες ότι επικρατεί, ένα σφίξιμο στο στομάχι περισσότερο, το οποίο εγώ το απέδιδα στο ότι το προηγούμενο βράδυ είχα τσακωθεί με τον Π. και είχα ξαγρυπνήσει. Κάτι πήγαινε στραβά όμως από εκείνη την 1η μέρα. Παρόλα αυτά υπήρχε και η όρεξη του να εξερευνήσεις τη καινούρια πόλη και να πιεις καφέ παντού και να πας σε όλα τα μαγαζιά και να γνωρίσεις κόσμο..Κι έτσι κι έγινε..Πρώτα τυχαία γνωρίσαμε τη Λ. και τον Φ. και μια μέρα μετά τον Π. και τον Μ. Και τα βράδια γυρνούσα στο "κουτί" μου κι έπεφτα για ύπνο. Ανήσυχο.Και τα υπόλοιπα πάνω κάτω τα ξέρετε, τι έγινε, τι δεν έγινε, πόσα ταξίδια στην Ελλάδα, κλάμματα, χωρισμοί μεγάλοι και μικροί, θάνατοι μεγάλοι και μικροί, αληθινοί και μούφα..Χαμός στο ίσωμα. Εμ το λεγε το ζώδιό μου ότι το 2011 δεν θα ήταν καλή χρονιά, αλλά εγώ δεν πίστευα.Φέτος που λέει θα ναι η χρονιά μου με τον Δια στο Καρκίνο, θα το πιστέψω γαμώτοδιαμου. 
Στα χαιλάιτς πάντως, μιλώντας για το κεφάλαιο Αιντχόβεν, θα βάλω τους μπόλικους φίλους. Κανονικούς κι από το πουθενά. Ωραίο.Απρόσμενο.Σιγά να μην κάνεις φίλους στα 25 σου, σε ένα μέρος που πας προσωρινά.Κι όμως.Το μπεστ όφ ήταν η Θ. η μετέπειτα συγκάτοικος.Γιατί το κουτί δεν με χώραγε πιά.Ούτε ο τόπος.Γενικότερα.

YEAR TWO-Καταλάβατε ή να κάνω και κακά;

5 Σεπτέμβρη του 2011 και καταφτάνω στο Αιντχόβεν έπειτα από 2μηνες "διακοπές". Τις πιο περίεργες που έκανα ποτέ. Στο σπίτι με περιμένουν 5 άτομα. Ουφ! Ευτυχώς..δεν θα άντεχα μοναξιά..Η Θ. έχει μαγειρέψει μακαρόνια με κιμά, που θαρρώ πως ξέρει ότι είναι το αγαπημένο μου, αλλά ακόμα δεν έχω διευκρινήσει αν το έκανε επίτηδες ή καταλάθος. Τρώμε όλοι μαζί και ξεκινάει η 2η χρονιά.Εγώ είμαι σε μια κατάσταση πού είναι η μπάλα, και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμάζευτα. Μαθήματα, εργασίες ε και καμια βόλτα Παρασκευοβράδυ, αλλά σπάνια.Το σπίτι έχει την τιμητική του και ο κρύος χειμώνας το επιβάλλει. Ο Οκτώβρης με βρίσκει σε μεγάλες μεγαλοψυχίες και απλόχερο μοίρασμα αγάπης ανεξαρτήτως κατεύθυνσης. Ο Νοέμβρης είναι μια από τα ίδια, με τη μόνη διαφορά πως έχει αρχίσέι να μου τη δίνει που κανω τον μαλάκα. Τον Δεκέμβρη έχουμε πια και καινούρια συγκάτοικο..Και γινόμαστε 3 κορίτσια. Και ωραία περνάμε, δε λέω. Αλλά εγώ με το Αιντχόβεν..ΔΕΕΕΕ...Μετά τα Χριστούγεννα έχω αρχίσει να βαράω διάλυση. Δεν αντέχω τίποτα και κανέναν. Όλα σαν να μου φταίνε. Αλλά νταξ..περνάει ο καιρός.Εύκολα σχετικά.Η καλή παρέα στο σπίτι διευκολύνει την κατάσταση αλλά δεν λύνει και τα μέσα θέματα. Η μανούλα μου κάνει δώρο ένα γιουκαλίλι, και σώζομαι από Μάιο μέχρι Ιούλιο. Και μετά καλοκαίρι.
Βασικό καλοκαίρι..Που από το πουθενά κι αυτό, άλλαξε πολλά..

YEAR THREE-Δεμπορωδεμπορωδεμπορωδεμπορωσμπρωξεεεεεεεεεε

8 Σεπτέμβρη 2012.Φτάνω σε μια ηλιόλουστη Ολλανδία.Σε ένα καθαρό σπίτι.Και με την καλή μου Θ. να τελειώνει τη διπλωματική της και να ξενυχτάει.Και ανυπομονώ να έρθει κι η σειρά μου..Και γίνονται πολλά..Και φεύγει η Θ. και έρχεται άλλη συγκάτοικος, και όλα είναι λίγο πιο ξένα. Ήταν που ήταν η φάση σκατά, απέγινε. Εγώ σε μόνιμο πανικό πλέον, να μη μου κάνει καμιά εντύπωση. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, χαίρομαι μόνο όταν είμαι μόνη σπίτι.Ή όταν μιλάω στο σκάιπ. Και τον Οκτώβρη γίνομαι και γούορκινγκ γκερλ σε μουλτινάσιοναλ εταιρία, αλλά δεν μου καίγεται καρφάκι.Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πόσες μέρες μείναν για τα Χριστούγεννα..Κι αρχίζουν τα μηνύματα στα φέισμπουκ και μια ωραία αναμονή. Περνούν και τα Χριστούγεννα και επικρατεί η παγωμάρα για όλα αυτά που γινήκανε και μας άλλαξαν τα φώτα για μια ακόμα φορά και εγώ λέω, ποιος Διας στον Καρκίνο ρε παιδιά, το 2013 δεν μπήκε ωραία, ο Διας γαμιέται και δεν πάει στον Καρκίνο, ο Καρκίνος πάει παντού και άλλα τέτοια κάφρικα και κανείς δεν γελάει μαζί μου, αλλά δεν πειράζει γιατί δεν αστειευόμουν και πολύ.Όπως είπα όμως περνάει ο καιρός, με τα πάνω και τα κάτω του, και έρχεται ο Μάρτης ο καλός και μια Κυριακή του Μάρτη αρχίζει και αλλάζει το πράγμα και παίρνει το δρόμο του.Τον δρόμο της επιστροφής και του τέλους.Και να 'μαι! 20 Αυγούστου σε ένα κουτί, να περιμένω για το τέλος..

Με το καλό..