χαμογελα

Χαμόγελα.Ή χαμογέλα.
Έχω θέμα με τα χαμόγελα.Και με τους ανθρώπους που χαμογελάνε όμορφα.Ή που απλά χαμογελάνε, διότι δεν υπάρχει χαμόγελο που να μην είναι ωραίο..

Ήμουν 6 χρονών και πήγαινα στην πρώτη δημοτικού.Ο Σ. ήταν το αγόρι που "αγαπούσα". Γιατί; Έκανε λακάκια όταν χαμογελούσε..
Στην δευτέρα γυμνασίου, είχα ερωτευτεί τον Π. , ένα αγόρι που κάναμε μαζί στίβο, και είχε πανέμορφο χαμόγελο.Και λίγα χρόνια πριν..τον Θάνο Καλλίρη που τον είχα λατρεμένο, για το χαμόγελο του γίνονταν όλα..Αχ...Έρωτες...
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω.Φέρτε μου νερό να ξαποστάσω.
Και στην 3η γυμνασίου, ο Χ., πάλι χαμογελούσε υπέροχα..κατα τ' αλλα ήταν ασχημούλης...Αλλά αυτό το χαμόγελο...ερωτας για 4 χρόνια τουλάχιστον -ανεκπλήρωτος- κι ακόμα όταν τον βλέπω να χαμογελάει, κάτι παθαίνω..Από τότε δεν θυμάμαι κανένα από τα "αγορια της ζωής μου" να μην χαμογελάει ωραία..
Δεν είναι όμως μόνο γκομενικό το θέμα..Μόλις δω άνθρωπο να χαμογελάει όμορφα ή εγκάρδια, αμέσως τον αγαπίζω.Νιώθω οικεία και όμορφα.Και κατα κανόνα τον κάνω φίλο μου. Έτσι πάει..
Είναι το χαμόγελο τόσο ωραίο πράγμα..Ειναι καθρέφτης γιατί μπορείς πάντα να καταλάβεις πότε είναι ειλικρινές και πότε όχι..Κι από τη στιγμή που ξέρεις αυτό δεν θες κάτι άλλο..Έτσι απλά.
Τελευταία βλέπω όλο και πιο λίγους ανθρώπους να χαμογελούν.Κι εγώ ακόμα.Χαμογελάω λίγο.Μόλις όμως το κάνω, έστω και με το ζόρι, νιώθω τέλεια.Άρα;;;;;ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ.πολύ.
Σήμερα νομίζω ερωτεύτηκα λιγάκι ένα χαμόγελο.Που έσκαγε και χαμογέλαγε όλο το πρόσωπο..Αλλά απλώς αυτό..Ξέρεις..Ομορφιές..