Αγαπημένη μου μουσική.

Είναι μέρες όχι πολύ φωτεινές. Μέσα μου.Γιατί εδώ στο Αιντχόβεν  είχαμε κάποιες μέρες λιακάδες.Τελοσπάντων , δεν ξέρουμε τι μου έφταιγε, αλλά έμεινα κλεισμένη μέσα στο δωμάτιό μου πολλές ώρες, και καλά διάβαζα.Και διάβαζα βέβαια, αλλά όχι μόνο.Άκουσα τις μουσικές μου πολύ. Πιο πολύ από κάθε άλλη φορά τον τελευταίο χρόνο.Και άρχισα να θυμάμαι άλμπουμ αγαπημένα, που για κάποιο λόγο έγιναν αγαπημένα και για κάποιο λόγο κάτι μου έκαναν, και μου κάνουν ακόμα και μάλλον πάντα θα μου κάνουν.Και ενδέχεται αυτό να είναι ένα μακρόσυρτο ποστ, οπότε αν βαριέσαι σταμάτα εδω.Αν πάλι θες να συνεχίσεις μπι μαι γκεστ.

Κοίτα τώρα που δεν ξέρω από που να αρχίσω..Μάλλον θα πάει τυχαία σειρά.Ούτε καν χρονολογική.

Pink Floyd- Wish you were here

 Αυτό το άλμπουμ το άκουσα πριν καν ακούσω ολόκληρο το The Wall. Και θυμάμαι πολύ καλά τη στιγμή της χαράς όταν είχα πιάσει το σι ντι στα χέρια μου όπως και την προσμονή να έρθει το βράδυ και να κλειστώ στο δωμάτιό μου. Το έβαλα στο σιντιπλέιερ, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και πάτησα το πλέι.Και ακόμα νιώθω αυτόν τον κόμπο στο στομάχι με το Shine On. Και γενικότερα.. Εκείνο το βράδυ έπαιξε στο ριπίτ 5 φορές ολόκληρο το άλμπουμ.Και μετά με πήρε ο ύπνος.Αλλά το επόμενο πρωί που ξύπνησα ήμουν αλλιώς και ένιωσα ότι κάτι είχε αλλάξει. Και συνέχιζε να αλλάζει..

Pink Floyd - The Wall

Πολλοί δίσκοι των Φλόιντ θα μπουν σε αυτό το ποστ. Το The Wall  ήταν το αγαπημένο άλμπουμ της αδερφής μου για μια περίοδο. Νομίζω ακόμα, αλλά δεν παίρνω όρκο. Και θυμάμαι πολύ καλά να είμαι 18-19, η Ελένη 13-14 και να καθόμαστε στο δωμάτιό μας και να παίζουμε το Comfortubly Numb στην κιθάρα. Εγώ έπαιζα, η Ελένη τραγούδαγε.Και μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η φωνή της και η εικόνα της όταν έλεγε "Relax..I need some information first.".

Λίγες μέρες μετά το The Wall μπηκε στο σιντι πλέιερ ένα βράδυ που ήμουν μόνη σπίτι, με σβηστά φωτά. Και αυτό το έργο τέχνης, μπήκε στα ολ ταιμ αγαπημένα πράγματα στον κόσμο. Και φέτος το είδα και λάιβ. Δύο φορές. \m/

Μανος Χατζιδακις - Reflections

Σπίτι στην Δικαιάρχου. Εγώ πολύ μικρή. 4-5.. Η τηλεόραση ήταν σε κάποιο κανάλι , που κάθε πρωί για κάποιες ώρες δεν είχε πρόγραμμα. Έδειχνε νομίζω το πρόγραμμα του καναλιού τις επόμενες ώρες (ίσως να ήταν και το κανάλι της Βουλής), και από πίσω έπαιζε μουσική. Εγώ φοράω ένα κορμάκι και την μακριά τιρκουάζ  φούστα της μαμάς και τραγουδάω και χορευω, και κάνω στροφές για να σηκώνεται η φούστα. Ήταν αυτό το τραγούδι.Το φεγγαρι είναι κόκκινο. Ελα αγαπη μου και χόρεψε ίσα με αύριο το πρωί. 

Είκονα νούμερο 2.Είμαστε στο αυτοκίνητο με τη μαμα και τον μπαμπά.Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία. Πρέπει να γυρνάμε από την Παιανία, από την θεία την Άννα, και κλασσικά ακούμε Μελωδία. Η Ελένη έχει κοιμηθεί στα πόδια μου. Βάζει λοιπόν ο ραδιοπφωνικός παραγωγός ένα τραγούδι και η μαμά μου με ρωτάει "Μαργαριτούλα, ποιός το έχει γράψει αυτό,ξέρεις;"..Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ήταν.Αλλά η μελωδία του μου θυύμιζε κάτι. Πολύ. Και της είπα "ο Χατζιδάκις". Και χάρηκε η μαμά γιατί είχα μάθει να ξεχωρίζω λέει. Λολ. 

Εικόνα νούμερο 3. Έχω μάθημα κιθάρας και ο Κος Νίκος μου δίνει να παίξω την "Προσωπογραφία της μητέρας μου" μαζί με την Α. Δύο κιθάρες. Ερωτας. Και μετά μια κασέτα με 3 τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το Dedication που ήθελε να το τραγουδήσω λέει κάπου.

  Λίγες ώρες  μετά άκουσα το "Reflections" μονορούφι. Η απλότητα ήταν ξεκάθαρη, η μεγαλοσύνη του επίσης. Δεν μπορούσα καν να περιγράψω τα συναισθήματά.Είχα πει απλά στο τότε αγόρι μου, άκου το αυτό. Και με είχε κοροϊδέψει. Ότι είναι παλιό και ότι η μουσική προχωράει. Μετά από λίγο καιρό χωρίσαμε. Με τον κύριο Χατζιδάκι όχι ακόμα.

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας/Διονύσης Τσακνής-Η Νύχτα θα το πει

Ξέρεις τώρα πως πάει. Μπαίνεις στο γυμνάσιο, και πετάς την ροζ τσάντα.Παίρνεις Polo σκούρο μπλε, και ντρέπεσαι λίγο που ακούς ακόμα Backstreet Boys αλλά τι να γίνει..Έτσι είσαι. 

Και θυμάσαι ξαφνικά πως πριν κανα χρόνο, η μαμά σου ένα μεσημέρι, την ώρα που γυρίσατε από το σχολείο με την Ελένη σας έβαλε να ακούσετε ένα τραγούδι που λέγεται "Αστεράκι" και εσείς βαριόσασταν και γελάγατε. Και πας στο σπίτι και ψάχνεις τις κασέτες και βρίσκεις το "Αστεράκι" και μαζί με αυτό και το "Δημόσιος φορέας" που σε κάνει να γελάς. Και στην β' μεριά της κασέτας είνια το "Ωρες Σιωπής" που σου φαίνεται πολύ πολύ γνώριμο..Και το επόμενο μεσημέρι πας στον Κύριο Α. , στο Παράφωνο, το πιο τέλειο δισκοπωλείο του κόσμου, και κοιτάς σιντι. Και βρίσκεις αυτό και του ζητάς να στο γράψει.. Και το ακούς συνέχεια και το μαθαίνεις απεξω.Για όλα τα τραγούδια ένα προς ένα. Και γαμώτο, στο "Ώρες σιωπής" είναι σαν να ακούς να τραγουδάει η μαμά και η Μιμίκα στον κόσμο μέσα..μπα...ιδέα σου θα είναι..

Pink Floyd- Obscured by Clouds

 Είμαστε στο 2007. Και η Μαργαρίτα είναι πολύ ερωτευμένη με τον Μ. και όταν είναι μαζί ακούνε James, και Smiths και  Bob Dylan και Simon & Garfunkel και Belle & Sebastian και τα λοιπα και τα λοιπά. Αλλά κυριώς Floyd γιατί ας πούμε κάπως έτσι είχαν πρωτοπιάσει κουβέντα στο ίντερνετ, και σε λαιβ των HPFTB είχαν ειδωθεί πρώτη φορά. Και τέλος πάντων, ένα Σαββατόβραδο είναι μόνοι τους σπίτι και ακούνε αυτό το άλμπουμ, και οι κόμποι στο στομάχι της Μαργαρίτας επανέρχονται και ακόμη μένουν κάθε φορά που παίζει το Stay ή το Burning Bridges .  Αυτά.

Χαρης & Πανος Κατσιμίχας- Ζεστά Ποτά/ Χάρης & Πανος Κατσιμίχας- Όταν σου λέω Πορτοκάλι να βγαίνεις.

      Αυτοί οι δύο δίσκοι υπήρχαν σε βινύλια στο σπίτι μας και παίζαν συνέχεια. Είμαι στο πίσω μπαλκόνι στην Δικαιάρχου και μέσα από το σπίτι ακούγεται το "Καταγγέλω" . Και αργότερα η μαμά μου τραγουδάει το "Ρίτα Ριτάκι". Και ο μπαμπάς με φωνάζει "μαργαριταρένια του φεγγαρολουσμένη". Ε δεν λέω άλλα. Είναι οι αγαπημένοι μου δίσκοι από τους πανυπεροχότατους Κατσιμιχαίους. Τελος.

Crippled Black Phoenix- The Resurectionists          

      Είμαι στο Αιντχόβεν και δεν πάνε και πολύ καλά τα πράγματα γενικότερα. Αλλά έχω στο μυαλό μου πως εγώ κάνω την τύχη μου και όλα καλά θα πάνε και έχω όρεξη για ζωή. Και η καινούρια τότε φίλη μου, και τωρινή συγκάτοικος, η Θ. μου στέλνει λινκ mediafire για να κατεβάσω Crippled Black Phoenix- The Resurectionists και το Night Rider για να τα ακούσω πριν πάμε στο λάιβ τους τον Οκτώβρη. Και μια Κυριακή πρωί ακούω. Και έρχεται το burnt reynolds και μετά το  rise up and fight (που μου θυμίζει φλόιντ όσο τίποτα).Και μπαίνει και το  200 tons of bad luck και η ζημιά πλέον έχει γίνει. Για να μην πω για το  song for the loved . Εν παση περιπτώση, μετά το Night Rider πέρασε κάπως απαρατήρητο, αλλα οι CBP έγιναν αγάπη μεγάλη. 

 The Smiths - The Queen is Dead

Γιατι δεν ξέρω πώς, αλλά το Frankly Mr Shankly μου θυμίζει παγωτό Δωδώνη και βροχή και Ελένη και Η. και Μ.

Και όταν μπαίνει αυτός ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος πάντα.Με στίχους που σε κάνουν να πεις "ωχ ρε φίλε, πάλι πληγές ξύνεις." Και το I know it's over είναι πολύ συγκινητικό, και μετα το Big mouth strikes again σου αλλάζει τα φώτα. Και στο τέλος έρχεται το There is a light that never goes out και δεν γίνεται να μην σκεφτείς με ποιον θα ήθελες να είσαι στο αυτοκίνητο όταν θα σε πατάει η νταλίκα. Και τελειώνει με το Some girls are bigger than others. Αεροπλάνο για Λονδίνο. Χέρι.

Ε και πώς να γίνει. Χρόνια τώρα αυτό το άλμπουμ σκοτώνει.

Leonard Cohen- Songs of Leonard Cohen/ Leonard Cohen -Songs From A Room

Εγώ τον Leonard Cohen τον έμαθα από το Famous Blue Raincoat που όπως έχω ξαναπεί το άκουγα εκείνο τον Μάιο-Ιούνιο του 2006 που διάβαζα και το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, και συνδιαστικαν και τα λοιπά και τα λοιπά.Αλλά ένα κομμάτι δεν ήταν αρκετό οπότε ακούσαμε το Songs of Leonard Cohen που ήταν μέσα η Suzanne και το Sisters of Mercy  και έτσι τον αγαπήσαμε. Και μετά ήρθε και το  Songs from A Room για να μας αποτελειώσει με το Bird on A Wire και το Partisan και το Tonight will be fine.

Και αν ήθελα να χαρίσω σε κάποιον ένα δίσκο του Cohen δεν ξέρω ποιον από τους δύο θα διάλεγα. Μπορεί να έβαζα το compilation εκείνο που αγόρασα κι εγώ από τα Metropolis. Το The Essential Leonard Cohen.

Tom Waits- Closing Time

 Τον κύριο Tom Waits τον είχα μάθει όταν κάποια στιγμή η δασκάλα που είχα στο Συγχρονο μας είχε βάλει στο ζέσταμα το Dead and Lovely από το Real Gone. Και της ζήτησα να μου δώσει το cd και εκείνη μου έδωσε και το Mule Variations που είχε μέσα υπερκομμάτια όπως το Big in Japan και το Hold on και τα άκουγα για χρόνια όταν πήγαινα στη δουλειά. Λες και είχαν σφηνώσει μέσα στο μπ3 και δεν έβγαιναν.  Και κάποια στιγμή πέρσι το Πάσχα, άκουσα μετά από καιρό το I want you και το I hope that I don't fall in love with you και θυμήθηκα και εκείνο το άλμπουμ το υπέροχο, το Closing Time, που ήταν και το πρώτο του. Και σφήνωσε κι εκείνο μέσα στο κινητό και μου άρεσε που προλάβαινα να το ακούσω ολόκληρο μέχρι να πάω με το λεωφορείο στο ΚΑΤ. Από τα αγαπημένα και πιο ΑΧ άλμπουμ έβερ. Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια, που μπορεί να μην τα παρατηρήσεις από την αρχή αλλά είναι επικά. Όπως το Grapefruit Moon που το άκουγα στο ριπίτ στο κατάστρωμα όταν πήγαινα στην Κρήτη φέτος το καλοκαίρι. Και αν αρχίσω να λέω για το Ol'55 και το Old shoes  δεν θα σταματήσω ποτέ. Οπότε..

Μιλτος Πασχαλίδης - Έχουν Περασει Χρονοι Δεκα

Εδώ  ιστορία είναι μεγάλη. Παίζει λέει στην Σφεντόνα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Εμείς 2α Λυκείου και έχει μείνει το Γυμνασιακό κόλλημα με τον Βασίλη. Βασίλη ζούμε για να σ ακούμε και δεν συμαζεύεται. Ποιος είναι όμως ο Μίλτος Πασχαλίδης. Τον έχω ακούσει μωρέ..Από την μαμά μάλλον.Αλλά δεν θυμάμαι ποιος είναι..πωπω...αμαν.."Μαμα, ο Πασχαλίδης είναι καλός;;" "Είναι υπέροχος, θα σου αρέσει πολύ Μαργαρίτα μου". Και πάμε λοιπόν, με την Α. και τη Ν. και άλλο κόσμο, και καθόμαστε και περιμένουμε να αρχίσει. Και βγήκε ο Μιλτάρας και έμεινα μαλάκας. Με την τρυφερότητα του κυρίως. Και θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση και η κιθάρα του-μου φαινόταν τεράστια. Τα τραγούδια του τα είχα ξανακούσει κάπου, αλλά δεν ήξερα κανένα οπότε την άλλη μέρα πήγα και πήρα από τον Κ. Άγγελο πάλι, τις Κακές συνήθειες. Και έτσι αγαπήσαμε και μάθαμε τον κύριο Πασχαλίδη. Χρόνια μετά , βγάζει το απίστευτο αυτό λάιβ, το "Εχουν περάσει χρόνοι 10" που το έχω παραγγείλει στον Κ. Άγγελο , και το παίρνω στα χέρια μου ένα απόγευμα Τρίτης. Και πάω τρέχοντας στο μαγαζί μας και το βάζω να ακούγεται..Και θυμάμαι πόσο πολύ άρεσε στον μπαμπά μου. Τόσο που πήγα και του το πήρα κι εκείνου και το άκουγε στο αυτοκίνητο. Και μου έλεγε πόσο πολύ συγκινητικό έβρισκε το "Σου τηλεφωνω". Του άρεσε ο στίχος που έλεγε "είναι νύχτα εδώ και γω δεν έχω που να παω"..Από τότε όποτε ακούω αυτό το τραγούδι σκέφτομαι τον μπαμπά μου. Και αυτό το λάιβ είναι συνδεδεμένο με εκείνον, και το αγαπώ γι αυτό 756328754365743854 φορές παραπάνω.

The Cure- Galore

Τυχαία είχα διαλέξει να πάρω το Galore. Μου άρεσε η φωτογραφία με το μωρό και το παγωτό. Και ήθελα επιτέλους να ακούσω τους Κιουρ. Και νταξ, τελικά ήταν καλή επιλογή γιατί απέκτησα μια γενικότερη γνώση.Και μου άρεσαν και αποφάσισα να τους ακούσω και πιο πολύ. Και ήρθαν μετά και τα υπόλοιπα άλμπουμ και ειδικά το Bloodflowers που σε σκοτώνει λιγάκι..και πάει λέγοντας.

Syd Barret- The Madcup Laughs/ Syd Barret -Barret/ Syd Barret-Opel

 

 Και πάμε σε ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έχουν κάνει για τα γενέθλιά μου. Το 2007 ο Μ. μου πήρε μια κασετίνα από τα Metropolis που είχε αυτά τα τρία άλμπουμ .Και για καιρό κόλλησαν στο cdplayer του δωματίου μου και το Terrapin , το Baby Lemonade, το Gigolo Aunt , και φυσικα το Dark Globe εγιναν λατρεία. Και κάποια όχι τόσο χαρούμενη στιγμή εντυπώθηκε και το "Opel" στο μυαλό. Και ο Syd Barret ήταν ο καλύτερος.

Pink Floyd- Atom Heart Mother

   Είναι λίγο που σου κάθεται το εξώφυλλο όταν το βλέπεις στο σπίτι  του Σ. σε βινύλιο. Είναι που το βάζεις να παίζει και τα 23' 43" του Atom Heart Mother Suite δεν σου φτάνουν. Και είναι και οι στίχοι του If που λες EVOL. Και πάνε στη σειρά τα Summer of '68 και το Fat Old Sun και τελειώνει με το Alan's Psychedelic Breakfast που επίσης δεν χορταίνεις, και πάει και μπαίνει ο δίσκος στο all time top 3 σου.

Κι εδώ σταματώ..Πατήστε λινκ και ακούστε.Μπορεί να γίνουν και δικά σας αγαπημένα..

In sun we trust

Ώπα και να 'μαι!Ο μήνας σήμερα έχει 21 , και η λιακαδούμπα έχει ανεβάσει την διάθεση. Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι εμείς εδώ στις κάτω χώρες έχουμε μάθει να μην ενθουσιαζόμαστε με αυτές τις αναλαμπές του καιρού, διότι ας πούμε μπορεί σε δυο ώρες να βρέχει..Αλλά οκ.Σήμερα ενθουσιαστήκαμε. Και διακόψαμε οποιαδήποτε παραγωγική δραστηριότητα για καμιά ώρα και βγήκαμε να εμφυαλώσουμε ήλιο. Ωραία ήταν.Εκεί στρα γρασίδια μαζί με ένα σωρό Ολλανδά με κοντομάνικα μπλουζάκια και σουπίτσα στο χάρτονένιο μπολάκι τους. Είναι κάπως θλιβερά αυτά τα άτομα, ακόμα και στην λιακάδα τους, δε νομίζετε; Εγώ νομίζω.
If there's no hope for us των Arab Strap παίζει τώρα και εγώ κουνάω ρυθμικά ποδαράκι ενώ παράλληλα προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτό το CPN tools για να κάνω την εργασία μου. Κατάρα στα University Developed εργαλεία και την προώθηση τους ντε και καλά στα μαθήματα. Και να με βαράει και η ηλιούμπα από πάνω  και να σκέφτομαι Θησείο, Εξάρχεια και Μοναστηράκι. Για κανα Bommel με βλέπω βέβαια μετά τις 7, αλλά κάτι είναι κι αυτό.Κι ας μην έχει ούζα και μεζέδες. Έχει φίλους.Βασικό.Σπίτι δεν πάω.
Σήμερα , λοιπόν, είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης και εγώ το πρωί θυμήθηκα εκείνο το επεισόδιο των Απαράδεκτων που η Δήμητρα προσπαθεί να γράψει ένα ποίημα και γράφει για τις Μυκήνες. Και φυσικά συνειρμικά πάει το μυαλό και στην Ποιητική βραδιά στο Ντόλτσε Βίτα. Βαδίσαμε στα χνάρια της αρκούδας και τα ρέστα. Και σε πολλά άλλα βέβαια πάει το μυαλό, στον καιρό που ήμασταν σχολείο και κάναμε στα Κείμενα΄Σαχτούρη, και πολύ μου είχε αρέσει και δεν βαριόμουν.Και μετά πολύ εντύπωση μου είχε κάνει που τον ήξερε και ο Μ. και μπορεί κι αυτό να ήταν ένας λόγος που τον είχα ερωτευτεί τότε, αλλά αυτά είναι πιο σοβαρά και τωρα δεν θέλω να τα γράψω και πολύ. Τελοσπάντων.
Το The Bends είναι αλμπουμάρα και το είχα πολύ παρεξηγημένο. Όταν σε βαράει ο ήλιος και ακούς το Black Star όλα είναι πιο ωραία. Δεν ξέρω πώς , αλλά κάπως γίνεται.Μπορεί απλώς ο ήλιος να έχει υπερβολικά θετική επίδραση πάνω μου.Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Το κακό είναι πως είμαι κυκλοθυμική και ξέρω από τώρα πως θα είμαι το ΣΚ ενδεχομένως. Τελοσπάντων νούμερο 2.
Αυτά για σήμερα.
Χωρίς νόημα και ρίμα τα καλύτερα τραγούδια να υποβόσκει λίγο το ΚΚΕ.

σκατιλα και μια συνταγή

Συμφωνώ ότι ο τίτλος δεν ακούγεται ή μάλλον δεν διαβάζεται ευχάριστα.Και η λέξη συνταγή δεν ακούγεται promising .Αλλά ήταν. 

Αυτό το ΣΚ το περίμενα 10 μέρες τώρα. Αυτές τις τελευταίες 10 μέρες που έχει πήξει το κεφάλι μου από όλες τις σκέψεις και που δεν μπορώ να ηρεμίσω πάλι. Και όλα γυρνάνε γύρω από μένα και με συμπιέζουν σαν δυο τεράστιες πλάκες και δεν ξέρω από που να φύγω και πώς να τις σπρώξω μακριά. Αρκετά όμως με την γκρίνια. Επί του πρακταίου.

Σάββατο χθες.Ξύπνησα αργά και χάζευα στα ίντερνετ χωρίς διάθεση.Κοίταγα συνταγές και άκουγα καινούριες μουσικές που πετύχαινα δεξιά κι αριστερά. Και στο μπλογκ της αγαπημένης Tante Kiki βρήκα μια συνταγή για κοκκινιστά κεφτεδάκια με μακαρόνια.Μεθυσμένα τα έλεγε.Και ήταν πολύ ωραία συνταγή.Εγώ δεν είχα όλα τα υλικά και επίσης δεν είχα και αρκετά χρήματα για να τα πάρω, οπότε βολεύτικα με ό,τι είχα και έκανα μια μικρή παραλλαγή και σε πολύ καλό μου βγήκε γιατί το φαγητό έγινε τέλειο. Ακολουθεί η συνταγή λοιπόν:

Για τα κεφτεδάκια:

• μισό κιλό μοσχαρίσιος κιμάς
• 3 φρυγανιές
• 1 κρεμμύδι (στο μούλτι)
• 2 σκελίδες σκόρδο (στο μούλτι)
• 1 μικρό καρότο (Στο μούλτι)
• 3 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
• 3κουταλιές της σούπας ροζέ κρασί
• 2 κουταλιές της σούπας μηλόξιδο
• λίγος μαϊντανος ψιλοκομμένος
• αλάτι
• πιπέρι
• αρκετή ρίγανη
• 1 αυγό

Για την σάλτσα:

• 1 κουτάκι ντοματοχυμός (το πουμαρό μωρέ)
• 1 ντομάτα στο μούλτι
• μισή κόκκινη πιπεριά (στο μούλτι κι αυτή)
• 1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη
• 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
• άσπρο πιπέρι (πολύ)
• 4 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
• 3 κουταλιές της σούπας ροζέ κρασί

Για την μακαρονάδα:

• 1 πακέτο μακαρόνια (όποια θέλετε..)
• αλάτι για το βράσιμο
• ανθότυρο ξηρό για το σερβίρισμα

Εκτέλεση:

Πλάθετε όλα τα υλικά για τα κεφτεδάκια σε ένα μεγάλο μπολ. Καλό ανακάτεμα , πολύ καλό.Φροντήστε ο πάγκος που κάνετε αυτή τη δουλειά να είναι στο ύψος σας , γιατί ο δικός μας είναι κάπως ψιλός και κουράστηκα να είμαι στις μύτες.

Αφου τελείώσετε το ζύμωμα, βάζετε το μπολ στο ψυγείο για να σφήξει και καλά.Αυτό το έλεγε η συνταγή.Εγώ τον άφησα στο ψυγείο τον κιμά μισή ώρα αλλά διαφορά δεν κατάλαβα..Οπότε μπορείτε και να παραλείψετε αυτό το βήμα,αλλά καλύτερα όχι.Κάτι θα ξέρουν οι έμπειρες μαγείρισες.

Μετά το μισάωρο στο ψυγείο, πλάθετε τους κεφτέδες σε ότι σχήμα θέλετε. Εγώ έκανα μεγάλα στρογγυλά μπαλάκια. Άν είστε ερωτευμένοι μπορείτε να φτιάξετε καρδούλες, αν είστε άνθρωποι της λογικής μπορείτε και κυβάκια.Αλλά μάλλον θα χαλάσουν μετά, οπότε κάντε μπαλάκια μωρε να πάει στα κομμάτια..

Βάζετε σε μια κατσαρόλα τις 4 κουταλιές ελαιόλαδο και αφού αλευρώσετε ελαφρά τους κεφτέδες τους βάζετε μέσα για να ροδίσουν.  Επειδή ο κιμάς είναι μοσχαρίσιος βγάζει μπόλικο νερό.Οπότε μην σας φανεί λίγο το λάδι. Αλήθεια λέω.Είναι υπεραρκετό. Κατά τη διάρκεια του ροδίσματος κουνίστε και λίγο την κατσαρόλα να ροδίσουν από παντού.Μην τα γυρίσετε με πιρουνι, θα διαλυθούν. Όταν δείτε ότι γύρω γύρω τα κεφτεδάκια έχουν αλλάξει χρώμα , ρίξτε μέσα τον χυμό ντομάτας, το πουμαρό που λέμε.Κουνήστε την κατσαρόλα να πάει παντού και αφήστε το λίγο μέχρι  να κοχλάσει.Στο μεταξύ βάλτε το νερό στο μάτι να βράζει γιατί πρέπει να κάνετε και τα μακαρόνια.

Πίσω στη σάλτσα. Μόλις δείτε να βγάζει μπουρμπουλήθρες, ρίξτε και την ντομάτα την πολτοποιημένη και την πιπεριά, το αλάτι, την ζάχαρη , το κρασί και το λευκό πιπέρι.Ρίξτε και κανα ποτήρι νερό, κουνήστε πάλι την κατσαρόλα, βάλτε τη φωτιά σε μια μέτρια ένταση και αφήστε το εκεί για κανα μισάωρο να μαγειρεύεται. Το νου σας! Να κοιτάτε να έχει νερό.Κι αν χρειάζεται να συμπληρώνετε.Μην το φοβάστε!

Το άλλο νερό εν τω μεταξύ έχει βράσει και ρίχνετε μέσα τα μακαρόνια. Μην τα αφήσετε να γίνουν τελείως. Κανα δίλεπτο νωρίτερα πρέπει να τα βγάλετε.Να είναι αλ ντεντε.Αλλά αρκετά αλντέντε. όχι έτοιμα ρε παιδί μου.

Ε, όταν έχουν γίνει και οι κεφτέδες (έλα μην λέμε τα ίδια, έχει περάσει το μισάωρο που βράζουν) ρίχνουμε μέσα και τα μακαρόνια (ναι μωρέ, εκεί στην σάλτσα) και αφήνουμε να βράσουν όλα μαζί σε χαμηλή φωτιά για 2-4 λεπτάκια.Μην σου λασπώσει το μακαρόνι ε. Μετά σερβίρεις, και τρίβεις ξηρό ανθότυρο από πάνω, ή ό,τι τυρί θες, και τρως μέχρι να σκάσεις.

Αυτό έκανα κι εγώ εχθές,ήταν αρκετά κόμφορτ φουντ.Πολύ το φχαριστήθηκα...Άντε καλή σας όρεξη!

τα fail live

Διότι υπάρχουν και αυτά αγαπητέ αναγνώστη, και όπως και να το κάνεις έχουν κι αυτά την πλάκα τους. Μπορεί βέβαια κατά την   διάρκεια του λάιβ να κλαις τα λεφτά σου, την ώρα σου κλπ κλπ..αλλά αργότερα, ναι..Έχει πλάκα.
Ξεκινάμε λοιπόν..

ΗΙΜ- Rockwave Festival 2004

Αυτό ήταν ένα λάιβ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΩ.Και είναι το πιο φέιλ λάιβ της ζωής μου και δικαιωματικά μπάινει πρώτο. Ήμουν 19 και η αδερφή μου 14. Και οκ..Όταν είσαι 14 μπορεί να ακούς και ΗΙΜ. Το προτιμούσα από το να ακούει Δεσποινα Βανδή και Πλούταρχο. Εγώ όμως;;Εγώ τι έφταιγα.Η Ε. είχε λυσσάξει να πάει στην Μαλακάσσα, να δει την εν λόγω μπάντα και τον πούστη τον Βίλε Βάλο, και να συναντήσει και τα μέλη του φόρουμ του Νταρκ Σίκρετ Κλάμπ.Καταλαβαίνετε..
Φυσικά οι γονείς μας δεν θα την άφηναν με τίποτα  να πάει μόνη της.Και ποιος θα έβγαζε το φίδι από την τρύπα; Η Μαργαρώ.. Πάμε λοιπόν εκεί, ήλιος ντάλα, να παίζουν οι Σταρσέιλορ την ώρα που φτάσαμε, να μην βρίσκουμε ούτε σκιά ούτε τα μέλη του Νταρκ Σίκρετ Κλαμπ.Τελικά τους βρήκαμε. 14-16 στην πλοιοψηφία.Κατι μαυροφορεμένα κοριτσάκια, τίγκα μαύρο μολύβι στο μάτι, μαύρο σταράκι για πατούμενο, τσάντα ταγάρι απαραίτητο αξεσουάρ, και καρφιά στα χέρια.Είχε και αγόρια το πρόγραμμα, ένας μάλιστα (Συμπαθητικότατος οφείλω να ομολογήσω) είχε ξυρίσει το πίσω μέρος του κεφαλιού του στο σχήμα του heartagram. Μιλάμε για κωμικοτραγικές καταστάσεις..Δεν θυμάμαι πώς πέρασε η ώρα μέχρι να ξεκινήσουν οι ΗΙΜ. Φρόντησα να το κάνω ντιλιτ από την μνήμη μου. Ξεκίνησαν πάντως.Πάλι καλά που δεν ήθελαν να πιάσουμε και κάγκελο.Η αδερφή μου σε παράκρουση, να έχει φύγει λίγο πιο μπροστά από μένα και να χτυπιέται μαζί με όλους τους υπόλοιπους χτυπημένους, και δίπλα μου ένας τύπος ψηλός και άπλυτος να έχει σηκώσει το χέρι του πάνω από το κεφάλι μου για να μυρίζω καλά την μασχαλίτσα του. Και να χτυπιέται κι αυτό ταυτόχρονα χώνοντας μου και καμιά αγκωνιά, έτσι για να μην πλήτω. Κάποια στιγμή το μαρτύριό μου τέλειωσε, όταν έπεσε η πίεση της αδερφής  μου και αποσυρθηκαμε στο πλάι για να πάρει αέρα.Ακούσαμε από τα πλάγια την υπόλοιπη συναυλία, και παρακολουθήσαμε τις φιλότιμες προσπάθειες του Βίλε Βάλο να τραγουδήσει.Νο λακ.Αστο ρε λεβέντη (?) μου.. Μετά  για καλή μου τύχη ήρθαν οι γονείς μας να μας μαζέψουν. ΦΕΙΛ.

Mark Lanegan & Isobel Campell live @Effenaar , Eindhoven (19/09/2010)

Ήταν το δεύτερο λάιβ που είδα στο Αιντχόβεν. Η  Isobel ήταν η κύρια αιτία που ήθελα να πάω στο λάιβ , καθώς οι Belle and Sebastian αποτελούν τρισμέγιστη αγάπη. Είχα ακούσει όμως και τον νέο δίσκο που είχαν βγάλει παρέα ο Lanegan με αυτή (Hawk) και ήταν όμορφος πρέπει να πω.Οπότε πήγα. Παρέα με τη Θ. Το λάιβ ήταν τρομακτικά κατώτερο των προσδοκιών μου. Από το σαπόρτ μέχρι το τέλος. Ένας τύπος βγήκε στην αρχή Willy Mason τον έλεγαν θαρρώ , και κόντεψα να κόψω τις φλέβες μου. Μετά βγήκε και η Μπελ με τον Μαρκ, και ενώ αυτή ήταν τίγκα πιωμένη με δεν ξέρω τι και ξέχναγε συνέχεια τα λόγια της, ο άλλος ούτε καν την κοίταζε.Μιλάμε για καμιά χημεία.Λες και δεν είχαν ξανακάνει λάιβ μαζί.Πέρασε βασανιστικά η ώρα, έκλαιγα τα 17.5 ευρώ μου, αλλά νταξ..

Βασίλης Παπακωνσταντίνου (δεν θυμάμαι πότε-παλιά πάντως)

Είμαι γυμνάσιο, είναι Σεπτέμβρης και είναι πάλι η περίοδος που είναι το Φεστιβαλ της ΚΝΕ. Και κλασσικά έχουμε πάει οικογενειακώς εκεί΄, και έχουμε γκεστ και τον ξάδερφό μου τον Γ. που εκείνες τις μέρες δούλευε με τον μπαμπά μου και έμενε σπίτι μας. Έχει πάει αργά λοιπόν, και εγώ θέλω να μείνω να δω τον Βασίλη (έτσι τον λέγαμε-νομίζω έτσι τον λένε ακόμα).Οι γονείς μου προφανώς δεν θέλουν , θέλει όμως ο Γ. Ε..ήταν και πιο μεγάλος.Με άφησαν να μείνω μαζί του.Και ξεκινάει πρώτα ο Πορτοκάλογλου.Που εμένα πολύ μου άρεσε διότι ήταν όλοι χαλαροί και αραιά στεκούμενοι, και ο Νικολάκης ο Πορτοκάλογλου γλυκήτατος και πολύ ωραία κύλισε η ώρα.Ε, κάποια στιγμή έφυγε από τη σκηνή γιατί ετέλεψαν τα τραγούδια του, κι ο κόσμος άρχισε να φωνάζει το κλασσικό "ΕΛΑ ΕΛΑ ΕΛΑ ΕΛΑ" στον Παπακωνσταντίνου. Και ο Πορτοκάλογλου νομίζει πως ο λαός ζητάει ανκόρ και ξαναβγαίνει, και τρώει μια γιούχα και πολύ ντράπηκα εγώ.Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Τελικά η γη δεν άνοιξε, και κανα μισάωρο μετά βγήκε και ο Παπακωνσταντίνου. Και άρχισε να γίνεται ασφικτικό το περιβάλλον, έπαιζε κι αυτός το Δεν Πάει Άλλο, να σπρώχνονται οι γύρω, να με κοπανάνε εμένα, ο Γ. να με έχει γραμμένη και να μου ρίχνει αγκωνιές.Θαύμα...και ο Βασίλης μέτριος..

Dream Theater live in Athens (Ιούλιος 2005)

Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα.Εγώ ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της μέταλ μουσικής.Δηλαδή τι ιδιαίτερα..Ούτε καν..Εκεί στην 3η Γυμνασίου έμαθα τους Μετάλικα επειδή είχα ερωτευτεί τον Χ. και ήταν η αγαπημένη του μπάντα.Και πήρα εκεί κανα 2 σι ντι για να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα..Αλλά πέρα βρέχει ο Χ. Πολύ αργότερα έμαθα  ότι του ψιλοάρεσα στο λύκειο.Απωθημένα. Αλλά βγαίνω εκτός θέματος.
Που λέτε δεν μου αρέσει η μέταλ. Τότε όμως έκανα πολύ παρέα με τον Σ. με τον οποίο τσιτσινίζαμε 2 ολοκληρα χρόνια. Του Σ. η αγαπημένη του μπάντα ήταν οι Dream Theater και είχε βαλθεί να με μορφώσει και μένα. Ε τα κατάφερε.Μου άρεσε η μουσική τους.Τουλάχιστον κάποια άλμπουμ..Αν και με κούραζαν τα τεράαααααστια σόλο..Εν πάση περιπτώση, τα φτιάχνουμε τελικά με τον Σ. και μαθαίνουμε για την συναυλία και λέμε "Ε πάμε". Και πάμε μαζί με την Ε. και τον Θ και έναν άκυρο φίλο του τον Π. (τον οποίο είχαμε γνωρίσει στην Πάτρα τις απόκριες όταν ήμασταν στον Α., και μας είχαν κατσικωθεί λίγο με τον Θ. και κατούραγε γύρω γύρω την τουαλέτα ο βρωμιάρης-ξανά εκτός θέματος). Και φτάνουμε και στριμοχνώμαστε, και όλα αυτά τελοσπάντων που δεν μου αρέσουν στις συναυλίες.Και ο Σ. να μη νου δίνει και πολύ σημασία και να εκνευρίζομαι εγώ. Και να με βρέχουν κιόλας με νερό και να εκνευρίζομαι ακόμα πιο πολύ.Και  τους βαριόμουν κιόλας.Ατέλειωτα σόλα, δεν έπαιξαν κανένα από τα κομμάτια που αγαπούσα. Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να τελειώνω με την μέταλ, δεν είμαι εγώ για τέτοια.

Αυτά τα τέσσερα είναι που μου έρχονται έτσι πιο εύκολα..Θα είναι κι άλλα ..δεν μπορεί..Αλλά πιθανότατα έχω κάνει πολυ καλή δουλειά στο να τα σβήσω μια για πάντα από την μνήμη μου..

Οι συναυλίες και τα λάιβ

Είναι μεγάλη υπόθεση μια συναυλία ή ένα λάιβ.Δε νομίζετε; Ειδικά αν συνοδεύεται από τα κατάλληλα άτομα για παρέα. Τότε κάνει την διαφορά.Αλλά οκ, και μόνος σου αν είσαι, αν το λαιβ (ή η συναυλία-θα χρησιμοποιώ τον όρο λάιβ και για τα δύο, για συντομία και γιατί έτσι θέλω-) μετράει..είναι μεγάλη υπόθεση.Λοιπόν τώρα, θα κάνω ένα ριβιού των αγαπημένων μου λάιβ από όσα έχω δει..Συναισθηματικά μιλώντας κυρίως..Ε ναι..Μόνο συναισθηματικά μιλώντας.Και θα πάνε με τυχαία σειρά..

-Roger Waters The Wall Live in Athens

Το συγκεκριμένο λάιβ δεν γινόταν να μην γραφτεί πρώτο.Είναι και θα είναι το υπέρτατό για μένα και υπάρχει και αντίστοιχο πόστ που μιλώ γι αυτό. Το ίδιο το είχα δει δύο μήνες πριν στο Arnhem..Υπο εντελώς διαφορετικές συνθήκες, όχι με τα ίδια άτομα, με άλλο κοινό και άλλη ψυχολογία. Και ναι οκ, το The Wall είναι The Wall όπως και να το κάνουμε..Αλλά εδώ κολλάει πολύ το ότι η παρέα είναι που το απογειώνει. Στο ΟΑΚΑ ήμουν με την Ε. την Σ. τον Α. τον  Π. την Α. και άλλους αρκετούς από το φλουντοφόρουμ.Ήταν αυτό που λέμε, γυρίζω και κοιτάω κάποιον και βλέπω στα μάτια του ότι καταλαβαίνει ακριβώς την έκσταση και το παραλλήρημα της στιγμής. Δεν έκλαιγα μόνη μου βρε αδερφέ. Και όταν ξεκίνησε το  In the flesh η ανατριχίλλα η δικιά μου και του υπόλοιπου ΟΑΚΑ ήταν τόσο ξεκάθαρη που πολλαπλασιαζόταν και μεγιστοποιούταν.Και αυτό είναι και καρφί για τους ξενέρωτους Ολλανδούς.Αλλά δεν είναι της παρούσης.Τελοσπάντων, αυτό..The Wall. Πρώτο και καλύτερο στην καρδιά μου και στο ποστ για όλα τα συναισθήματα.Για τις απανωτές ανατριχίλλες, για το The Thin Ice που με συντάραξε, για το- λυτρωτικό θα έλεγα-κλάμα στο Vera, για το τίγκα συναισθηματικό Nobody Home που δεν ήθελα να τελειώσει , για το Comfortubly Numb που ήταν σαν όνειρο που ζωντανεύει, για το Run Like Hell με τους υπόλοιπους να γινόμαστε 1.Για την πληρότητα μετά το τέλος...Για τα πάντα ρε πούστη μου.  

-Roger Waters The Dark Side of The Moon  Tour- live in TerraVibe (2006)

Ήμουν με την  Ε φυσικά.Και το Τεραβάιμπ ήταν συγκινητικά γεμάτο.Και ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα λαιβ κάτι από Floyd. Και πάλι ξεκίνημα με In the Flesh.Και δάκρυα στα μάτια και ανατριχίλλα.No need to say more.

-Συναυλία για τα 12 Χρόνια Μελωδία Fm (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Χρήστος Θηβαίος, Φοίβος Δεληβοριάς,Ορφέας Περίδης, Μανώλης Φάμελος μόνο με τις κιθάρες τους)

Σε αυτό το λάιβ είχα πάει με την μανούλα, η οποία είχε ακούσει από το ραδιόφωνο για το λάιβ και φρόντησε να πάμε, και την ευχαριστώ γι αυτό διότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ!!!

7 πανυπέροχοι κατ εμέ τραγουδοποιοί, μόνο με τις κιθάρες τους, να κάνουν διασκευες, να τραγουδούν ο ένας κομμάτια του άλλου και να σε μαγεύουν με την όλη χημεία τους. Να σημειώσω ότι σε εκείνο το λάιβ άκουσα πρώτη φορά το Σε Θέλω του Βαγγέλη Γερμανού, από τον Ιωαννίδη και τον Πασχαλίδη και έμαθα τα Μπαράκια και έγινε ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους.Όπως και πολλά άλλα κομμάτια που στα 18 μου-κακώς- δεν ήξερα. Εκεί έμαθα επίσης ότι ο Περίδης είχε μάθει κιθάρα στον Δεληβοριά. Που ενώ ήταν δεξιόχειρας έμαθε να παίζει σαν αριστερόχειρας (Ο Δεληβοριάς) ενώ ο Περίδης είναι αριστερόχειρας και παίζει κανονικά.Διδακτικό λάιβ.Πανέμορφο.Η μαμά μου η ιδανικότερη παρέα..

-James live in Athens ( Ιούλιος 2007)

 Κι εδώ τα συναισθήματα άπειρα.Είχαν προηγηθεί οι Air και η Tori Amos.Αλλά οι James ήταν όλα τα λεφτά.Η παρέα μέτραγε.Ηταν ο Μ. Και οι φίλοι του.Αλλά στον Μ. μένω. Τους James τους έζησα μαζί του και είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι. Ήταν από τα λάιβ που είναι εκπλήξεις γεμάτα Έπαιξαν το Sit Down που δεν το περίμενα και τραγούδαγα δυνατά in love in fear in hate in tears...

-James live in Athens (Eject Festival - Ιούνιος  2008)

Όμορφο λάιβ, όχι καλύτερο από του 2007.Αλλάήταν τα γενέθλιά μου και  ήμουν με τον Μ. με τον οποίο ήμουν ακόμη τίγκα ερωτευμένη. Και ήταν το μόνο άτομο με το οποίο θα ήθελα να είμαι και να δω αυτό το λάιβ. Γι αυτό μπαίνει στα κορυφαία.

- Χατζηφραγκετα live στο AfterDark (Απρίλιος 2011)

Ήταν όλα τότε.Οι γαμηστεροί Χατζηφραγκέτα που τους είχα άχτι να τους δω λαιβ, οι καταστάσεις που ζούσαμε οικογενειακώς, η φανερή ανάγκη μας (Εμένα και της Ε.) να ξεσπάσουμε κάπου και να τα ΄δωσουμε όλα. Το χάιλαιτ ήταν η σοκολάτα Ιον που έιχα στην τσέπη μου, για να πηγαίνει ασορτί με το "Χωρις Φραπε (στα ανύπαρκτα μαλλιά σου)", και που πήγε κατευθείαν στον Φράγκια.Πρέπει να έλαβε κι άλλη μία ο Χάτζη από την Ε.

-Χατζηφραγκέτα live στο Bar2 (Δεκέμβριος 2011)

Ιστορικό λάιβ. Τέλος.Όταν παίζεις με μια κιθάρα  4 ώρες και κάνεις τον κόσμο να παραλληρεί..τι άλλο θα μπορούσα να πω.Σε αυτό το λάιβ ήταν η πρώτη φορά που τα παιδιά παίξαν το "Ταξικό". Νέο κομμάτι και οπωσδήποτε χιτακι.Αγαπάμε ΧΦ και θα αγαπάμε για πάντα!

-Leonard Cohen live at TerraVibe Park (Ιούλιος 2008)

 Δεν έχω και πολλά λόγια γι αυτό το λάιβ.Ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει στην ζωή μου.Το δέος γι αυτόν τον άνθρωπο τεράστιο. Για τους μουσικούς του επίσης.Ανατριχίλες πολλές.Λίγος κόσμος -όλων των ηλικιών όμως (είδα ζευγάρι συνομήλικο του Cohen) και το Terra Vibe μάλλον ακατάλληλος ΄χωρος για ένα τέτοιο λάιβ.Και πάλι όμως..η Ε., Ο Μ. η Σ. και ο Χ ήταν ιδανική παρέα. Μέσα στο αυτοκίνητο του Μ. στριμωγμένοι ανυπομονούσαμε για αυτό που θα ζούσαμε...Και μετά απλώς ήμασταν άφωνοι..Νιώθω τυχερή που το είδα.

-Αλκίνοος Ιωαννίδης Acoustic Live στον Λυκαβηττό (2002 (νομίζω))

για την ατμόσφαιρα και το φίλινγκ και όλα τα έφηβα κορίτσια και αγόρια καθισμένα οκλαδόν μπροστά του και ακούγωντας τον.Ήταν πραγματικά εκπληκτικός και ακόμα μου έχει μείνει στο μυαλό το συναίσθημα του αχ από την μουσική.Παρέα ιδανική και πάλι. Μαμά και Ελένη.

-Χάρης και Πανος Κατσιμίχας  .Live At OAKA (Μάϊος 2010)

Μεγάλη εφηβική αγάπη οι Κατσιμιχαίοι και παντοτινή.Το είχα καημό που δεν τους είχα δει ποτέ μαζί λάιβ. Μόνο τον Πανο είχα δει ζωντανά στην Αυλαία στην Πετρούπολη και ηταν φυσικά υπέροχος.Αλλά η συγκίνηση που νιώσαμε όσοι είμασταν στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Οι φωνές ίδιες, σαν να μην πέρασε μια μερα..Τα τραγούδια τους γλυκά και υπέροχα..Η χαρά μου στο "Νυχτωσε Νύχτα" δεν περιγραφόταν. Με τον Π. να με κρατάει αγκαλιά και να με λέει Μαργαριταρενια του Φεγγαρολουσμένη.Όπως με έλεγε δηλαδή ο μπαμπάς μου..Τηλέφωνο στην Ε. στο Μάρκος και Άννα που ο Πανος το είπε πανυπεροχότατα , όπως και το "Μητερα συγγνωμη που δεν παντρευτηκα εσένα". ΝΟ ΓΟΥΟΡΝΤΣ.

-Διονυσης Τσακνης-Λαυρέντης Μαχαιρίτσας-Βασίλης Παπακωνσταντίνου live (Φεστιβαλ ΚΝΕ-Οδηγητή)

Έχουμε πάει οικογενειακώς στο φεστιβάλ, και η Ελένη νυστάζει, αλλά εγώ είμαι 13 και θέλω να ακούσω Τσακνη Μαχαιρίτσα και Παπακωνσταντινου για πρωτη φορα στη ζωή μου. Ε ο φαδερ παίρνει την Ελενη και γυρνάνε σπίτι, κι εγω με την μαμα παίρνουμε τα υπερτατα καλαμάκια των φεστιβαλ της ΚΝΕ, μπυρα και κοκακόλα και καθόμαστε.Και ακούμε Νοέμβρη του 90 και εγώ αν και μικρό κι ανίδεο που άκουγε Backstreet Boys μέχρι τώρα, νιώθω και συγκινούμε και κάνω σιγά σιγά στροφή μουσική..Ρισπεχτ.

Σίγουρα θα ειναι και άλλα λάιβ που ξεχνω..Αλλά θα επανέλθω πιθανότατα με part 2..Όχι ότι σας νοιάζει.Αλλά νοιάζει εμένα. Αυτά.