Η καλή μου η σοουγκερλ ή αλλιώς η "μια φορά κι ένας Δανός" μου έδωσε ένα βραβείο..Και καλά εγώ τώρα πρέπει να γράψω 7 πράγματα που δεν ξέρετε για μένα.Δύσκολο.Όλα τα χω πει εδώ..νομίζω..Τελοσπάντων, θα κάνω μια προσπάθεια.Βέβαια το 7 δεν μου αρέσει και πολύ σαν αριθμός.Οπότε ίσως γράψω 6 ή 8 .Θα δείξει.Μπορεί και 7 εν τέλει γιατί δεν έχει και τόση σημασία..
Για να δουμε..
Στο δεξί μου χέρι έχω 21 μικρές ελίτσες.
Μέχρι πολύ πρόσφατα φοβόμουν τα σκυλιά.Κυρίως τα αδέσποτα μεγάλα σκυλιά.Σε σημείο να βλέπω σκύλο και να παραλύω. Το έχω ξεπεράσει
Ο χειρότερός μου αριθμός είναι το 7.
Όταν παντρεύτηκε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης , έκλαιγα 2 μέρες (σοβαρά τώρα), και ήμουν πολύ στεναχωρημένη, πολύ στεναχωρημένη (for my defense ήμουν 14..)
Για χρόνια κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έκανα συναυλίες. Νόμιζα ότι δεν είχα κοινό.Χα! Στην απέναντι πολυκατοικία ζούσε μια οικογένεια που κάθε απόγευμα με απολάμβανε και χειροκροτούσε από ένα σημείο και μετά.
Το ωραιότερο φλέρτ που έχω δεχθεί ήταν ένα χειροφίλημα.
Υπάρχει μόνο ένα άτομο στον κόσμο που ξέρει τα ΠΑΝΤΑ για μένα και με κάθε λεπτομέρεια. Και με καταλαβαίνει πριν καν μιλήσω.Αυτπή είναι η αδερφή μου.
(αυτό επειδή δεν μου αρέσει ο αριθμός 7) Όταν ήμουν μικρή έκλαιγα με το τραγούδι "τα καβουράκια" όπως και με τον "Αδωνη".
τώρα λέει πρέπει να διαλέξω 15 μπλογκ για να το κάνουν αυτό. Στην τύχη:
Αϊ σκοτεινό φως του έρωτα. Πάνορμο.Με την Π. και την Φ. και τον Μ. Στην καφετέρια που δεν θυμάμαι τώρα πως την λέγαν, αλλά ήταν αυτή πάνω από την ταβέρνα του Παρασύρη, όχι το Βίντσι, η άλλη.Και ήταν 11-12 το βράδυ, πολύ αργά για μας, και ακουγόταν αυτό το τραγούδι, και το τραγούδαγε ο Γ., ο σερβιτόρος.Κι εμένα μου άρεσε ο Γ. ο σερβιτόρος, που μου έφτιαχνε μιλκσέικ σοκολάτα υπερπαραγωγή και όπως ακριβώς μου άρεσε..Και μύριζε γιασεμί-όχι ο Γ., η νύχτα- και ήταν όμορφα.Και το βράδυ πριν κοιμηθώ, στο κρεβάτι μου, σκεπασμένη με την πικέ γαλάζια κουβέρτα είχα έναν όμορφο κόμπο στο στομάχι.Την άλλη μέρα στην θάλασσα, αναρωτιόμασταν με την Μ. και την Γ. τι να σημαίνει το "Αϊ" στον στίχο "Αϊ της αγάπης μαχαιριά".Αποφανθήκαμε ότι είναι αντίστοιχο του "Αϊ στο διάολο" ή "Αί στο καλό".Διάλεξε και πάρε.
Εκείνο το φθινόπωρο σε μια βόλτα με τον μπαμπά μου για τις δουλειές του, κοίταγα cd στα Hondos Center στην Ομόνοια.Και μου είπε να διαλέξω όποιο θέλω, και διάλεξα την "Παράλληλη Δισκογραφία" των Κατσιμιχαίων.Το "Του έρωτα" δεν υπήρχε μέσα, και λυπήθηκα, αλλά το ξεπέρασα σύντομα.Και αγάπησα αυτό το cd.Και τους Κατσιμιχαίους. Μετά άκουσα και τα "Ζεστά Ποτά" και το "Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις", από κασέτα που μου έγραψε ο κύριος Άγγελος, που είχε το δισκοπωλείο στην Ευτυχίδου, το "Παράφωνο". Τους είχαμε αυτούς τους δίσκους σε βινύλια στο σπίτι και τους άκουγε η μαμά μου όταν ήμουν πολύ μικρή..Αλλά τώρα το πικ απ είχε χαλάσει.Άρα κασέτες.Που αγαπήθηκαν κι αυτές..
Εν μέσω μια εξεταστικής που είναι γεμάτη με πρότζεκτ και μουσική και χαμομήλι, σήμερα το πρωί την ώρα που έπινα ελληνικό καφέ βαρύ (όχι γλυκό-ποτέ ζάχαρη στον καφέ), μου ήρθε να σας πω για τα πρωινά μου.Και θα σας πω.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα.Πάντα πεταγόμουν από το κρεβάτι με το πρώτο άκουσμα του ξυπνητηριού , πολλές φορές και πριν αυτό χτυπήσει. Για να εξηγούμαι, δεν αγαπώ το πρωινό ξύπνημα.Μου αρέσει ο ύπνος.Αλλά πως το λένε ρε παιδί μου, το χω.Αμα πρέπει να ξυπνήσω θα το κάνω. Εδώ όμως που έχω έρθει, τα δεδομένα έχουν αλλάξει κάπως.Να φταίει ο καιρός;Ο βαρύς χειμώνας; Τα σκοτάδια; Τι να πω..Ζορίζομαι πάντως..Οπότε έχω βρει τα δικά μου κόλπα και έχω δημιουργήσει ένα process που είναι πολύ πετυχημένο και αποτελεσματικό.
Το ξυπνητηρι μου μπαίνει κάθε πρωί στις 7. Πολλές φορές το μάτι μου ανοίγει (νυσταγμένο πάντα) και στις 7 παρα δέκα, αλλά το αγνοώ και περιμένω να ακούσω το ξυπνητήρι που χτυπάει με ΧΦ. Σηκώνομαι λοιπόν από το ζεστό μου πάπλωμα, ανοίγω λαπτοπ (κάνει και μερικά χρόνια να ανοίξει) και φτιάχνω πρωινο.Γαλα, κορνφλέι, κι άλλο γάλα. Τρωω λοιπόν το πρωινό μου ενω κοιτάω μειλ και καμια είδηση, ε και φέισμπουκ -ψέμματα δεν θα πω- και συνέρχομαι κάπως. Αν έχω να πάω κάπου πολύ νωρίς το πρωί , σειρά εχει να βάλω μουσική και να ντυθώ. Σπουδαία διαδικασία θα μου πέιτε τωρα..Ναι οκ! Αλλά το μυστικό είναι άμα δεν έχω να πάω κάπου πολυυυυ πρωί..Εκεί άκου τι γίνεται.Μόλις φάω πρωινο, τηνξαναπέφτω για καμια ωρα.Τέλεια αίσθηση.Είμαι χορτασμένη, ακόμα νυσταγμένη και το πάπλωμα είναι ακόμα ζεστό..Φοβερό πράγμα σου λέω. Η λεπτή γραμμή εκεί είναι για πόση ώρα θα την ξαναπέσεις..Απο μισή εως μια ώρα είσαι κομπλε..αν ξεφύγεις και κοιμηθείς παραπάνω, χαιρέτα μας, θα ξυπνήσεις το μεσημέρι..Το είχα πάθει τις πρώτες φορές που δοκίμαζα το process, τότε που ήταν στην beta version. Το λοιπόν, πάνω στα 30 με 45 λεπτά χουζουριού σηκώνομαι ξανά.Εδώ ξυπνάμε. Ρίχνω κανα κοιλιακό επιτόπου να κινηθεί το αίμα και το σώμα, και είμαι έτοιμη.Μετα ξέρετε.Πλύσιμο, ντύσιμο και αν υπαρχει χρόνος και κανας καφές..
Αυτά τώρα δεν ξέρω γιατί τα είπα, αλλά σήμερα το πρωί που έπινα τον καφέ πριν φύγω, και τα σκεφτόμουν, μου φάνηκαν πολύ ωραία.Οπότε νταξ..τα έηγραψα.Αμα δεν θέλατε ας μην διαβάζατε φτωχοί μου αναγνώστες.
Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα τώρα, και στην όμορφη βιβλιοθήκη από όπου συντάσεται τούτη η ανάρτηση, πρέπει να σας πω ότι έχω γεμίσει με σπυράκια σε διάφορα περίεργα μέρη. Έχω ένα στο μάγουλο , ένα στον λαιμό και ένα στην άκρη των χειλιών.Πονάνε όλα και έιμαι σίγουρη ότι εχουν βγει απο το άγχος.Πρέπει κάποια στιγμή να πάρω μαθήματα σταρχιδισμού.Αλλιώς θα γίνω όλη ένα σπυρί. Επίσης πρέπει να σας πω ότι τον πρώτο καφέ , τον έκαψα σήμερα.Γιατί πήγα να βρω τι ρούχα θα βάλω.Καταλαβαίνετε.Είναι δυσκολο να αποφασίσεις ανάμεσα σε 4 μπλούζες ή πουλόβερ και κοντομάνικο. Πάει ο καφές.Έκανα άλλον μετά βέβαια και έβαλα και LastFm radio να παίζει μέχρι να τον πιω, και άκουσα Mogwai-Moses, I Amn't ,Sleepin Pillow-Superman Singing the Blues,Van Morisson-Beside you και Alison Krauss-Sawing on the strings. Δεν πρόλαβα άλλα , έπρεπε να φύγω, είχε τελειώσει και ο καφές.Άφησα όμως σημείωμα στην Μ. που δεν είχε ξυπνήσει ακόμα και της είπα καλημέρα.
Κι αν περάσει καιρός χωρίς να δω την φωτογραφία σου ή εσένα στον ύπνο μου ξεχνιέμαι. Αλλά σε θυμάμαι στο κάθε τι.Ακόμα και σε αυτήν τη γαμημένη πόλη που την είδα με σένα πρώτη φορά. Είναι νωρίς ακόμα για να είμαι "γαμώ". Αλλά δεν ξέρω αν θα είναι ποτέ η σωστή στιγμή.
Να άνοιγε λέει η πόρτα και να έμπαινες γελαστός και φωνακλάς.Θα έτρεχα να σ αγκαλιάσω και θα καθόμουν εκεί στο καλοριφέρ πίσω από την "θέση" σου και θα σου χάιδευα τα μαλλιά.Και δεν θα ξαναγκρίνιαζα όταν θα μου φώναζες, ξαπλωμένος ήδη, να έρθω εκεί να σου δώσω φιλάκι για καληνύχτα.Κι ούτε θα σου θύμωνα όταν θα μου έλεγες ότι αργώ το βράδυ ή ότι πρέπει να φάω κι αλλο γιατί είμαι όλο κόκαλα..Και θα έβραζα τα μακαρόνια πολλή ώρα, μέχρι να "ασπρίσουν"-έτσι έλεγες- και θα σου έφτιαχνα κάθε απόγευμα το καφεδάκι σου και θα σε ξύπναγα στις 16.50. Κι όταν θα έβλεπες ποδόσφαιρο θα σου έφερνα τον καφέ και θα προσπαθούσα να κοιτάζω ευθεία για να μην χύνεται.Και δεν θα σου έκρυβα τα τσιγάρα σου, και θα σου έφερνα κάθε βράδυ παστέλι ή σοκολάτα ΙΟΝ Αμυγδάλου.Την μεγάλη.. Ας ερχόσουν εσύ...
Ήταν χειμώνας του 2009 ξέρω γω και είχε τέτοιο καιρό, σαν τον σημερινό (αλλά τον σημερινό του Αιντχόβεν, όχι της Αθήνας, γιατί εκεί δεν ξέρω τι καιρό είχε-ανουσια μεγάλη παρένθεση) και ήμουν στην Αθήνα.Ναι εκεί ήμουν και πάλευα με μια εξεταστική μπροστά μου, και με δουλειά στον Χ.Ο ταυτόχρονα.Και ένα μυαλό που κάθε Δευτέρα βάραγε υπερωρίες και πάλευε άσχημα.
Είχα βγει τρέχοντας από το σπίτι, γιατί στη δουλειά είχαμε κάτι σαν μίτινγκ ή και μύτινγκ, όπως θες πες το, και έβρεχε. Ε με ξέρεις τώρα, γαμωσταύριζα την βροχή και τον αέρα και στη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το μετρό σκεφτόμουν τι είναι χειρότερο, η βροχή ή ο αέρας. Ταυτόχρονα έκανα χορευτικές φιγούρες για να αποφύγω τις νερολακούβες και τα κατάφερνα μια χαρά.Χρόνια στο κουρμπέτι η δικιά σου, μπαλαρίνα από τις λίγες.Μ' αυτά και με κείνα και με το Chelsea Hotel #2 να παίζει στο ριπίτ στο μπ3 μου έφτασα στους Αμπελόκηπους με την βροχή να συνεχίζει και μαζί μ αυτήν κι εγώ τις χορευτικές μου φιγούρες. Αυτή τη φορά όμως στάθηκα άτυχη καθώς διασχίζοντας την Πανόρμου, τα λακουβοβροχόνερα με κατέστρεψαν κι έβρεξαν τα κόκκινα σταράκια μου και τις κυπαρισσί μου κάλτσες.Γαμωσταυρίδια round 2.Ε. Έφτασα στην δουλειά και πήρα τηλέφωνο τον πατερούλη για τις καθιερωμένες καλημέρες, και πήγε σπίτι, και ήρθε στην δουλειά και μου έφερε στεγνές κάλτσες και παπούτσια. Κι αυτά τα θυμήθηκα σήμερα το πρωί που έβρεχε πολύ όταν βγήκα από το σπίτι.Κι ενώ δεν χρειάστηκε να χορέψω γιατί ήμουν χαρωπή ποδηλάτισσα, χρειάστηκε να κάνω γρήγορα για να περισώσω ό,τι γινόταν.Τίποτα.Παπί πήγα στην σχολή, βρεγμένη έκανα την παρουσίαση και δεν πρόλαβα και την Θ. στο σπίτι να μου φέρει στεγνά. Έτσι τα θυμήθηκα.Και επειδή είδα τον πατερούλη στον ύπνο.
Τέτοιος χειμώνας ήταν αυτός του 2009. Αθηναικός, όχι πολύ κρύος, αλλά κάπως βροχερός.Και πίναμε τσάι και μπύρα με την Ε. στο Booze και λέγαμε και κλαίγαμε και κάναμε βόλτες.Και το Chelsea Hotel #2 έπαιζε ασταμάτητα, το ίδιο και οι Madrugada και ειδικά το Electro Vacuum και το Vocal. Και ήταν ο Βαγγέλης στην δουλειά, και είχε αυτά τα πράσινα μάτια..αχ.. Και κάπνιζε Malboro μαλακό, όπως πολλοί από τους κατα καιρούς αγαπημένους μου-φλερτ. Δεν ξέρω αν τυχαίνει.Ο Βαγγέλης λοιπόν, που μου έλεγε ότι μιλάω με τα μάτια.Και ότι νιώθει σαν να με ξέρει κι άλλα τέτοια για να με ρίξει, και με έριξε φυσικά, χωρίς ποτέ να γίνει κάτι βέβαια..Τοξότης βλέπεις.Απωθημένα μου μένουν οι Τοξότες νομίζω. Καλά, δεν έφταιγε το ζώδιο, η γκόμενά του έφταιγε.Και ότι μετά ήρθε ο Φλεβάρης και γνώρισα τον Π. σε ένα τραπέζι του Αναγνωστηρίου στην Ιπποκράτους. Εκεί πίσω στο βάθος κι από την δεξιά πλευρά.Και συνέχιζε να βρέχει εκείνο τον χειμώνα αλλά μετά δεν με ένοιαζε και πολύ. Και αυτά τα θυμήθηκα, να τώρα, πριν λίγο, που άνοιξα το παράθυρό μου, και έβρεχε, και ο νεαρός που πέρασε από κάτω κάπνιζε..και δεν ξέρω τι ήταν , αλλά μπορεί και να ήταν Malboro μαλακό.
1.Όταν έχεις πάρει μια απόφαση, καλή ή κακή, υπερασπίσου την και μην κοιτάς πίσω σκεπτόμενος τι θα γινόταν αν είχες αποφασίσει διαφορετικά.Κοινώς, αφού έκανες την βουτιά, σκάσε και κολύμπα.
2.Ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς πόση δύναμη υπάρχει.Γενικότερο αυτό.
Απογείωση.Μάτια που κλείνουν.Είναι τόση η νύστα ή απλά δεν θέλω να δω το έδαφος να χάνεται; Το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια.Χα!Πολλές φορές μου συνέβη τους τελευταίους μήνες. Κυριολεκτικά, μεταφορικά..Με κάθε τρόπο..Και τώρα γινόταν.Έφευγα πάλι.Άφηνα ξανά πίσω μου-κάτω μου-όλα όσα αγαπώ και θέλω.Ή τουλάχιστον όσα νομίζω ότι αγαπώ και θέλω στην παρούσα φάση.Και βέβαια εδώ κολλάει το πρώτο από τα "lessons learned".Αυτό με τις αποφάσεις.Σκάσε και κολύμπα.Ή για να ακριβολογώ κιόλας μιας και είμαι στο αεροπλάνο, σκάσε και πέτα.
Μου αρέσει να με δυσκολεύω.Το είπα ξανά αυτό.Δεν ξέρω αν μπορώ να επεκταθώ ή να το εξηγήσω, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα μπορούσα άνετα να έχω γράψει εκείνο το τραγούδι των ΦΑΤΜΕ που λέει "Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς".Μαζοχισμός.
Να είσαι διακριτική.Άκου εκεί..Όχι..σε ερωτεύτηκα παράφορα και θα βγω να το βροντοφωνάξω.Ευτυχώς δηλαδή που το παλικάρι το γύρισε στην πλάκα και έτσι κάνω την πάπια για λίγο ακόμη.
Δουλειά από δω και στο εξής.Και αφού μου αρέσουν τα δύσκολα, ας δυσκολευτώ έτσι.Και μπορεί μετά να διευκολυνθώ.
Ακόμα πετάμε.Έχει ήλιο. Στο Άμστερνταμ λέει έχει συννεφιά.Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου θα μπορούσα να τραγουδώ τώρα.Γενικά θα μπορούσα να τραγουδώ συνέχεια.Τώρα που το σκέφτομαι ένα φοβερό challenge θα ήταν να προσπαθώ να βρω ένα τραγούδι για κάθε στιγμή της μέρας.Καλά όχι για κάθε..Αλλά να χωρίζεις λέει την μέρα σε φάσεις και να σκέφτεσαι ποιο τραγούδι θα μπορούσες να τραγουδας ανάλογα με αυτά που συμβαίνουν.Τέλειο.Θα το κάνω σε επόμενο ποστ.
Αναταρράξεις.Πέφτουμε;Όχι και πολύ.Δεν θά 'θελα.Καλά είναι να πετάς.Γενικότερα.Έχεις μια ευχέρια.Ελευθερία ας πούμε.Τσουπ!Να τη κι η αισιοδοξία.Ήλιος.
