Κάπως έτσι

Ήταν χειμώνας του 2009 ξέρω γω και είχε τέτοιο καιρό, σαν τον σημερινό (αλλά τον σημερινό του Αιντχόβεν, όχι της Αθήνας, γιατί εκεί δεν ξέρω τι καιρό είχε-ανουσια μεγάλη παρένθεση) και ήμουν στην Αθήνα.Ναι εκεί ήμουν και πάλευα με μια εξεταστική μπροστά μου, και με δουλειά στον Χ.Ο ταυτόχρονα.Και ένα μυαλό που κάθε Δευτέρα βάραγε υπερωρίες και πάλευε άσχημα. 

Είχα βγει τρέχοντας από το σπίτι, γιατί στη δουλειά είχαμε κάτι σαν μίτινγκ ή και μύτινγκ, όπως θες πες το, και έβρεχε. Ε με ξέρεις τώρα, γαμωσταύριζα την βροχή και τον αέρα και στη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το μετρό σκεφτόμουν τι είναι χειρότερο, η βροχή ή ο αέρας. Ταυτόχρονα έκανα χορευτικές φιγούρες για να αποφύγω τις νερολακούβες και τα κατάφερνα μια χαρά.Χρόνια στο κουρμπέτι η δικιά σου, μπαλαρίνα από τις λίγες.Μ' αυτά και με κείνα και με το Chelsea Hotel #2 να παίζει στο ριπίτ στο μπ3 μου έφτασα στους Αμπελόκηπους με την βροχή να συνεχίζει και μαζί μ αυτήν κι εγώ τις χορευτικές μου φιγούρες. Αυτή τη φορά όμως στάθηκα άτυχη καθώς διασχίζοντας την Πανόρμου, τα λακουβοβροχόνερα με κατέστρεψαν κι έβρεξαν τα κόκκινα σταράκια μου και τις κυπαρισσί μου κάλτσες.Γαμωσταυρίδια round 2.Ε. Έφτασα στην δουλειά και πήρα τηλέφωνο τον πατερούλη για τις καθιερωμένες καλημέρες, και πήγε σπίτι, και ήρθε στην δουλειά και μου έφερε στεγνές κάλτσες και παπούτσια. Κι αυτά τα θυμήθηκα σήμερα το πρωί που έβρεχε πολύ όταν βγήκα από το σπίτι.Κι ενώ δεν χρειάστηκε να χορέψω γιατί ήμουν χαρωπή ποδηλάτισσα, χρειάστηκε να κάνω γρήγορα για να περισώσω ό,τι γινόταν.Τίποτα.Παπί πήγα στην σχολή, βρεγμένη έκανα την παρουσίαση και δεν πρόλαβα και την Θ. στο σπίτι να μου φέρει στεγνά. Έτσι τα θυμήθηκα.Και επειδή είδα τον πατερούλη στον ύπνο.

Τέτοιος χειμώνας ήταν αυτός του 2009. Αθηναικός, όχι πολύ κρύος, αλλά κάπως βροχερός.Και πίναμε τσάι και μπύρα με την Ε. στο Booze και λέγαμε και κλαίγαμε και κάναμε βόλτες.Και το Chelsea Hotel #2 έπαιζε ασταμάτητα, το ίδιο και οι Madrugada και ειδικά το Electro Vacuum και το Vocal. Και ήταν ο Βαγγέλης στην δουλειά, και είχε αυτά τα πράσινα μάτια..αχ.. Και κάπνιζε Malboro μαλακό, όπως πολλοί από τους κατα καιρούς αγαπημένους μου-φλερτ. Δεν ξέρω αν τυχαίνει.Ο Βαγγέλης λοιπόν, που  μου έλεγε ότι μιλάω με τα μάτια.Και ότι νιώθει σαν να με ξέρει κι άλλα τέτοια για να με ρίξει, και με έριξε φυσικά, χωρίς ποτέ να γίνει κάτι βέβαια..Τοξότης βλέπεις.Απωθημένα μου μένουν οι Τοξότες νομίζω. Καλά, δεν έφταιγε το ζώδιο, η γκόμενά του έφταιγε.Και ότι μετά ήρθε ο Φλεβάρης και γνώρισα τον Π. σε ένα τραπέζι του Αναγνωστηρίου στην Ιπποκράτους. Εκεί πίσω στο βάθος κι από την δεξιά πλευρά.Και συνέχιζε να βρέχει εκείνο τον χειμώνα αλλά μετά δεν με ένοιαζε και πολύ. Και αυτά τα θυμήθηκα, να τώρα, πριν λίγο, που άνοιξα το παράθυρό μου, και έβρεχε, και ο νεαρός που πέρασε από κάτω κάπνιζε..και δεν ξέρω τι ήταν , αλλά μπορεί και να ήταν Malboro μαλακό.