in the aeroplane over the sea

(Τετάρτη, 8/06/2011)

Πετάω. Είμαι στο αεροπλάνο.Κατεβαίνω Ελλάδα για τα 40 του μπαμπά.Απίστευτο μου φαίνεται.Δεν ξέρω σηλαδή αν το έχω χωνέψει ακόμα.Δεν ξερω καν αν χωνεύεται κάτι τέτοιο ή αν μπορεί κάποιος να το συνειδητοποιήσει με το 100% της συνείδησής του. Δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που ξέρω, που κρατάω και που με νοιάζει είναι ότι μου λείπει.Συνέχεια και πολύ.Όλα.Από το μήνυμα στο κινητό για να πεις την χαζομάρα ή να στείλεις αγάπη,Μέχρι τον τσακωμό επειδή έφαγα λίγο ή επειδή άργησα πολύ.Από την αγκαλιά στο γήπεδο όταν έμπαινε γκολ,μέχρι τη δύναμη που μου έδινε όταν έλεγε "Μην ανησυχείς ρε!Εγώ είμαι εδώ".Και με κράταγε στα χέρια του.Τα δυνατά του χέρια, τα γεμάτα τρυφερότητα κι αγάπη.Και να σκεφτείς ότι τον τελευταίο χρόνο ένιωθα πως δεν τα χρειαζόμουν πια..!Πως ήμουν πλέον αρκετά δυνατή για να αντιμετωπίσω τη ζωή μου μόνη.Και ήρθαν οι ζόρικες στιγμές και ήμουν μόνη.Όμως ήξερα ότι είναι κι αυτός εκεί. Μακριά, αλλά είναι..Και στο τηλέφωνο, ακομή και έτσι όπως μου μίλαγε τελευταία-σαν παιδί- εγώ ηρεμούσα.Χώρισα με τον Π. και είχε στεναχωρηθεί όσο εγώ.Ίσως και πιο πολύ.Και έκλαιγε μαζί μου.Μπαμπά μου..
Η σχέση μου με τον μπαμπά μου..Μεγάλη και όμορφη ιστορία.Απλή.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάναμε παρέα.Πολλή παρέα.Από τον παιδικό σταθμό μέχρι την 3η Λυκείου εκείνος με πήγαινε σχολείο κάθε πρωί με το μηχανάκι.Όταν σχόλαγα από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τον στίβο, το μπαλέτο ήταν απ έξω να με περιμένει.Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, όσες δουλειές κι αν είχε, ό,τι καιρό κι αν έκανε.
Τις Κυριακές ήμασταν κολλητάρια.Όσο ήμουν μικρούλα, πηγαίναμε στον Κήπο (Ζάππειο), κάναμε την ίδια βόλτα κάθε Κυριακή, βλέπαμε τα ζωάκια με την ίδια σειρά,λέγαμε τα ίδια πράγματα.'Επαιζε μαζί μου σαν μικρό παιδί.Όταν ήρθε κι η Ε. την τραβολογούσαμε κι αυτή, αλλά δεν γούσταρε τόσο.Είχε άλλο κώδικα επικοινωνίας μαζί του, άλλη σχέση.Κολλητοί κι αυτοί.Αλλιώς.
Τα Κυριακάτικα μεσημέρια μου άρεσε να ξαπλώνω μαζί του.Σήκωνε τα πόδια του κι έκανε το σεντόνι σπηλιά.Κι εγώ που πάντα μισούσα τον μεσημεριανό ύπνο, χαρούμενη και ήρεμη κοιμώμουν.Κυριακή βράδυ κάναμε "πολλά νερά", δηλαδή μπάνιο με γεμάτη μπανιέρα και αφθονα παιχνίδια.Και μετά, καθόμασταν αγκαλιά στην πολυθρόνα του και βλέπαμε "τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα"(Αθλητική Κυριακή δηλαδή).Κι αυτό γινόταν κάθε Κυριακή.Προγραμμα!Ένα Κυριακάτικο βράδυ είχα πάει στο κρεβάτι μου, και μέσα στο γλαρωμα την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος, συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε κάνει "πολλά νερά".Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, του το είπα, και εκείνος με πήρε επιτόπου να πάμε να παίξουμε.Για να μην σκεφτώ ότι μου είπε ψέμματα.
Μετά μεγάλωσα.Τα "πολλά νερά" σταμάτησαν.Γινόμουν κοριτσάκι.
1996.Κυριακή μεσημέρι,τρώμε οι 4 μας, παστίτσιο.Η ώρα είναι 3. "Ρε Μαργαρίτα, πάμε γήπεδο;"..το σκέφτομαι για δευτερόλεπτα.."Πάμε!"Ούτε που το πίστευα ότι θα με έπαιρνε μαζί του.Θα έβλεπα από κοντά πώς είναι.ΟΑΚΑ. Θύρα 29.Παναθηναικός-ΟΦΗ.4-0.Από τότε έγινε το "δικό μας".Γήπεδο.Πάντα μαζί.ΠΑΝΤΑ.Αγκαλιές στα γκολ, φωνές στα καλάθια...
έχω μεγαλώσει κι άλλο.Ο μπαμπάς είναι στην Κρήτη για τις ελιές και το εισιτήριο διαρκείας που έχουμε πάρει, έπρεπε να το χρησιμοποιήσω με κάποιον άλλο.Παίρνω στο γήπεδο μαζί μου την Α..Στέλνω μήνυμα στον μπαμπά."Δεν έχει νόημα το γήπεδο χωρίς εσένα μωρέ!".Πόσο το εννοούσα.
Μεγαλώνω κι άλλο, ερχόμαστε πιο κοντά.Αυτοκόλλητοι.Του λέω σχεδόν τα πάντα.
Ανορεξία.Βράχος.Πονάει και φοβάται για μένα.Αλλά είναι εκεί,μου έχει εμπιστοσύνη και μου το λέει.Είναι βράδυ.Ξεκουράζεται βλέποντας τηλεόραση.Εγώ πλησιάζω και κάθομαι στα πόδια του."Μπαμπά..Είδες που σήμερα ήπια 1 ολόκληρο ποτήρι γάλα.;""Είδα παιδί μου..Δεν ξέρεις τι χαρά μου έδωσες.."Χιμαρος μετά εγώ.Μιλούσα ασταμάτητα και με άκουγε μέχρι τις 2 το πρωί.Η κουβέντα έκλεισε με τα δικά του λόγια."Εγώ είμαι εδώ.Ό,τι θες σε μένα θα έρχεσαι!".Και μετά απο 25 χρόνια παρέας, φιλίας, αγάπης, υποστήριξης είμαστε στο ΓΑΜΗΜΕΝΟ 2011. Πάσχα. Ειναι μεσημέρι.ΚΑΤ.Νοσοκομείο.Ανοίγει τα ματάκια του.Μου χαμογελάει κι απλώνει το χέρι του.Το δεξί."Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη".Με τραβάει λίγο και με αγακαλιάζει.Όπως μπορούσε.Περνάνε οι μέρες.Του δίνω φαγητό σαν να είναι μωράκι.Νιώθω ότι τώρα αυτό είναι το "δικο μας".
Φεύγει.Είμαι μόνη.Και ακόμα δεν το έχω καταλάβει.Ούτε τώρα.Που σε λίγο θα είμαι Ελλάδα για να είμαι στο μνημόσυνο.όχι.Δεν είναι του μπαμπά.Πάω Ελλάδα για βόλτα.Για να γκομενίσω, να πάρω δύναμη πριν την εξεταστική.
Ποιον κοροιδεύω; Δεν νιώθω..
Απλώς μου λείπει.Πολύ.