ολα καινούρια

Εκπέμπω απο Αιντχόβεν ακόμα, μα είμαι στο καινούριο σπιτάκι!Τι σπιτάκι δηλαδή..Σπιταρόνα!
Με υποδέχτηκαν εχθές τα συγκατοίκια, ο Δ. και η Θ., που έφερα τα πράγματα μου, τα έβαλα στο νέο μου δωμάτιο, και πήγα στο παλιό σπίτι να μείνω εκεί..Μελαγχολικά, με διάβασμα, άδειο, ο Π.έφυγε, το πρωί πανικός να σηκωθώ, είχα και το ινσπέξιον το μεσημέρι, ευτυχώς τέλειωσα με την εργασία σχεδόν.Και τώρα είμαι στο δωμάτιό μου, που έχει θέα στο δρόμο, την οδο Geldropsweg και στην πιτσαρία απέναντι.Παίζει πως άμα βγω στο παράθυρο και βάλω μια φωνή μπορώ να παραγγείλω.
Παντού κουτιά, δικά μου και του Π. που δεν πρόλαβε να μετακομίσει και εχει τα μισά του πράγματα εδώ,παντού σακούλες , ένα χάος.Και αδύνατο να συμμαζέψω τώρα γιατί έχω διάβασμα..Βέβαια έχω ώρα να μπλογκάρω, γιατί δεν γίνεται να μην πω αυτά που σκέφτομαι τώρα δα..Πόσο έχουν αλλάξει όλα..Τέλος.Τα έχω πει και δεν τα ξαναλέω.Αλλαγές και αλλαγές.Ουφ.Φτάνει.Σταθερότητα φρομ νάου ον.Ας ελπίσουμε..Συνεχίζω με διαβάσματα τώρα.Η επόμενη ανάρτηση υποθέτω θα είναι από τα πάτρια εδάφη!

26. Η 2 επί 13.

Τα κλείσαμε τα 26.Ή για να είμαι ακριβής στις 9 το βραδυ (γεγονός που μαρτυρά τον ωροσκόπο μου) θα τα κλείσω.Από σήμερα λοιπόν είμαι και επισήμως 26 και δεν μπορώ πια να λέω ότι είμαι 25 όπως έκανα μέχρι χθες.Καλά όχι ότι με νοιάζει και τόσο, ξες, κουβέντα να γίνεται.
Από το πρωί ακούω "Laid-James" και έχω στο μυαλό μου τον Tim Booth να χορεύει.
Τα φετινά γενέθλια ήταν αλλιώτικα. Είμαι μόνη μου καταρχήν.Σε φάση διαβάζω πνίγομαι ξενυχτάω μέσα σε απίστευτη μιζέρια.Ποτέ δεν ηταν έτσι. Και πολλές ώρες σκέφτομαι σαν 13χρονο.Αλλά νταξ,μου το δικαιολογώ και λίγο.Λοιπόν.Μόνη μου.Γενικότερα.Εδώ στην Ολλανδία, στο σπίτι μου, στις σκέψεις μου, σε όλα.Και όσο αυτό βολέυει κάποιες φορές, κάποιες άλλες σου γαμάει το είναι.Όπως χθες όταν έπεσα στο κρεβάτι.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παύση.Βγήκα έξω.Ήρθε να με δει η Θ. που διαβάζω εδώ στην Βιβλιοθήκη.Μου έφερε και δώρο.Και χαμογελώ γιατί τούτη τη στιγμή νιώθω κάπως λιγότερο μόνη.Όχι για το δώρο.Αλλά για το "Να σε χαίρομαι" που ήταν αληθινό.
Τι έλεγα; Για τα αλλιώτικα γενέθλια.
Ευχές αρκέτές.Προσωπικές και απρόσωπες.Αλλά ήταν ευχές.Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω μια προσωπική ευχή από μια απρόσωπη, αλλά εν τέλει είναι απλό, κάνει μπαμ.Και το πρώτο μπαμ γίνεται όταν βλέπεις πως νιώθεις εσύ για το άτομο που μόλις ευχήθηκε.Χαμογελο ως τα αυτιά ή προσπάθεια να θυμηθείς πότε είχατε μιλήσει τελευταία φορά;

Τούρτα δεν είχα φέτος.Κι ούτε θα έχω.Γιαούρτι, φρυγανιές και κανα φρούτο για βραδυνό.Εορταστικό.Μοναχούλα παρέα με ΣΕΞ ΕΝΤ ΔΕ ΣΙΤΥ.Και μετά παρέα με Stochastic Operations Research και WinEdt. Και λίγη φασίνα γιατί μετακομίζω κιόλας.
Πέρσι..Ήταν όλα αλλιώς.Όλα έιναι αλλιως μέσα σε ενα χρόνο.Τρομακτικά αλλιώς.Αλλά και αισιόδοξα.Γιατί άμα φτάσεις χάμω, θα σηκωθείς μετά,ε;.Είς άνοδο λοιπόν.
Χρόνια Πολλά στο Μαργαρόλι το λοιπόν.26 και συνεχίζουμε..χουχου

Επικ

Είμαστε έξω από το σινεμά το Plazza Futura, με τον Φ. τον Γ. και τον Φ.Κι εγώ μαζί.Δεν είχαμε δει ταινία, αλλά έχει ένα μπαρ εκεί ο σινεμάς και τώρα που έχει καλό καιρό ας το πούμε, βγάζει και έξω τραπεζάκια και μπορεί να αράξει ο κόσμος.Και είχαν αράξει τα αγόρια από νωρίς και πήγα και τους βρήκα κι εγώ και ήπιαμε το ποτό και μετά φύγαμε γιατί είχε και ψύχρα.Και κατά το τυπικό ελληνικό συνήθειο ήμασταν όρθιοι μπροστά από τον σινεμά με τα ποδήλατα και μιλούσαμε περί φούρνων μικροκυμάτων.Και αρχίζουν Φ. και Γ. :

-Ρε..Η μάνα του ψηλού (ψηλός=φίλος τους που μένει Delft) όταν έφευγε διακοπές ή πήγαινε κάπου ξέρω γω έφτιαχνε τόστ στον ψηλό και στον Γ (Γ.=αδερφός ψηλού, μεγαλύτερος+πανέμορφος).

-Μαλάκα ναι!Ψωμί, τυρί, ζαμπόν, ψωμί.Και τα έβαζε στην κατάψυξη!

-Χαχα.Και όταν θέλανε να φάνε, τα βγάζανε και τα βάζανε στον φούρνο μικροκυμάτων..

-Και ο Γ. που είναι και πιο μερακλής, μετά τον φούρνο μικροκυμάτων, το έψηνε και στην τοστιέρα.

-Χαχαχαχαχαχαχαχ(όλοι μαζί)

σπιτσλες.

Και μετά αναρωτιόμαστε.

Τελευταία Κυριακή

Για φέτος στο Αιντχόβεν.Ο καιρός σαν κάπως να έφτιαξε, δεν θυμίζει χειμώνα, και αύριο λέει 30αρι θα έχουμε κι εμείς..Έτοιμη για διάβασμα και εκπλήρωση των τελευταίων υποχρεώσεων.Έτοιμη για μετακόμιση και αποχωρισμούς. Το ότι θα γυρίσω για 2 μήνες Ελλάδα με κάνει χαρούμενη.Ήδη προγραμμάτισα το Σάββατο με το αδέρφι μου.Εξάρχεια καφές-τάβλι. Και μια βόλτα από τη Σύρο ίσως το επόμενο ΣΚ να δω επιτέλους την Ε. γιατί αμαν πια, δε μπορώ άλλο σκάιπ με αυτούς που αγαπώ.
Έρχεται στο μυαλό μου ο Π. (θα μου λείπεις.Που δεν θα μένουμε μαζί , που δεν θα μου γκρινιάζεις, αλλά μου λείπεις έτσι κι αλλιώς αφού δεν είμαστε μαζί).Μετακομίζει κι αυτός, φεύγει κι αυτός για Ελλάδα, πάει στην καινούρια αγαπημένη του, ζηλεύω κάπως, αλλά όχι και τόσο τελικά.Δεν λέω πως δεν με ενοχλεί, αλλά νταξ.Περίμενα φρίκη τρελή να έχω φάει.ΟΚ.Πάμε παρακάτω.

ICT Architectures έχει το μενού σήμερα και μακαρόνια.
Και μια νέα βδομάδα θα ξεκινήσει μέσα στην οποία θα αλλάξω σπίτι, θα δώσω μαθήματα, θα παραδώσω εργασία, θα γίνω 26.
Αντε γεια και μια ελιά χωρίατικη.

λούτσα!

2 φορές σε 1 ώρα παραπάει!
Ξεκίνησα με ήλιο να πάω στο σούπερμάρκετ.Φόρμα, και λεπτό μπλουζάκι και τα μαλλάκια φρεσκολουσμένα και ελεύθερα να ανεμίζουν.Και βάζω τα ακουστικά μολυ, ανεβαίνω στοο ποδήλατο και πάω..Και στα 100 μέτρα έχουν σκεπάσει σύννεφα τον ουρανό και στα επόμενα 50 αρχίζει να φυσάει και να ψιχαλίζει.Γαμωσταυρίζω, αλλά δεν πτοούμαι.Συνηθησμένα τα βουνά στα χίονια πλέον.Στα επόμενα 100 μέτρα είχε γίνει της τρελής.Ήμουν λούτσα.Φτάνω σούπερμάρκετ, ψωνίζω, τα στουμπώνω όλα στο σακίδιο και περιμένω να περάσει η μπόρα.Ε πέρασε, γύρισα σπίτι και άλλαξα.Ντυθηκα κανονικά γιατί γράφω σε λίγο..Μιλάω με Θ. και κανονίζουμε να πάω στο Auditorioum (3 λεπτά από το σπίτι μου-με τα ποδια) να πάρω κάτι σημειώσεις.Ήλιος ντάλα.Φουστίτσα εγώ, σταράκια..Νεραιδούλα σωστή!φτου μη με ματιάσω. Παίρνω τις σημειώσεις, να τα τα σύννεφα ξανά..Τρέχω και δεν φτάνω κυριολεκτικά.Φτάνω σπίτι παπί.Δεύτερη φορά μέσα σε μια ώρα..Και γαμώ;;;;
Πάω να γράψω ημιβρεγμένη-τα μαλλιά δεν στέγνωσαν..Καλή μου τυχη.

ψιτ κυριος

Σε είδα και σε άκουσα καθαρά εχθές.Και ένιωσα το χέρι σου στα μαλλιά μου.Όπως παλιά.Όπως την παραμονή των Χριστουγέννων που όλο χαρά ήρθες πάνω από το κρεβάτι να μου δώσεις ένα γλυκό μπαμπαδίστικο φιλί.
Και ήμουν σίγουρη ότι ήσουν εσύ.Αφού σε φώναζα.Και μου μίλησες..
Και μετά απλώς απομακρύνθηκες.Μάλλον για να μην τρομάξω..Μα πως ήταν δυνατόν να τρομάξω..;
7 Αυγούστου..Είμαστε μαζί στο αεροπλάνο.Εγώ έχω τα δικά μου, σκέφτομαι τον Π.,την νέα ζωή..Με παίρνει ο ύπνος στον ώμο σου.Με κοιτάς και μου λες.."Κοριτσάκι μου..αγάπη μου, είσαι τόσο όμορφη.."..και εγώ δυσανασχέτησα γιατί με ξύπνησες..
Χθες ένιωσα το χέρι σου.Αλήθεια σου λέω..Και σε άκουσα.."Κοριτσάκι μου..κοριτσάκι μου εσυ.."..
Είμαι τρελή; ή απλώς μου λείπεις διαολεμένα;

ενδορφίνες

..Οι ενδορφίνες χαρακτηρίζονται παγκοσμίως σαν οι ορμόνες anti-stress και φυσικής αναλγησίας...

Σήμερα λοιπόν που ήταν μια μέρα που ξεκίνησε στραβά από το πρωί, μονάχα αυτές μπορούσαν να με σώσουν.
Γενικά να πω ότι έχω ένα θέμα με το τι ώρα θα ξυπνήσω.Θέλω να έχω το λιγότερο 1 ώρα μπροστά μου, για να φάω πρωινό με την ησυχία μου (χωρίς πρωινό είμαι νεκρή), να ντυθώ με το πάσο μου και να μην βιάζομαι.Μου χαλάει το κέφι άμα βιάζομαι πρωινιάτικο.Γι αυτό προτιμώ να σηκωθώ νωρίτερα και να ξυπνήσω κιόλας ήρεμα, παρά να τρέχω αγουροξυπνημένη.Γκε γκε?
Για κάποιο λόγο που ακόμη δεν έχω καταλάβει όμως, εγώ εχθές το βράδυ έβαλα το ξυπνητήρι 3 τέταρτα πριν από την ώρα που ήθελα να φύγω..Σιγά το πράγμα θα μου πεις.Αλλά ένα τέταρτο είναι υπόθεση.Το ξυπνητήρι όμως δεν χτύπησε.Ή χτύπησε και δεν το άκουσα.Και έτσι σηκώθηκα στο τσακ κυριολεκτικά.Μόλις ένα τέταρτο πριν την ώρα αναχώρησης!Φυσικά αγχώθηκα, φυσικά έφαγα πρωινό (είπαμε, αυτό είναι στανταράκι) και φυσικά άργησα και δεν βρήκα θέση στην βιβλιοθήκη.Πήγα λοιπόν στο κέντρο υπολογιστών που έιχε άπειρη βαβούρα.Έβαλα τα ακουστικά μου και άνοιξα τις διαφάνιες του BPMS όμως τότε θυμήθηκα ότι έπρεπε πρώτα να περάσω από τη γραμματεία για να κανονήσω κάτι για το σπίτι μου και το μεσιτικό γραφείο που συνεργάζεται με το πανεπιστήμιο.Bingo Μαργαρώ μου!Γι αυτό έπρεπε να σηκωθείς πρωι!!!! Τρέχω στη γραμματεία, με στέλνουν στο μεσιτικό γραφείο, από εκεί στην τράπεζα..Με αυτά και με εκείνα πέρασε 1.30 ώρα. Και γυρνάω στο Κέντρο υπολογιστών και να είναι κόσμος και κοσμάκης εκεί και ο καθένας να σε πιάνει και να σου μιλάει και να σου λέει τον μακρύ του και τον κοντό του.Και να σκέφτομαι εγώ "΄ώχου και δεν με νοιάζει, ώχου και δεν με νοιάζει" και καπάκια "Ρε πότε θα προλάβω να τα διαβάσω όλα αυτά..πάει..θα κοπώ..ή θα πάρω 6.Αχ μακαρι να παρω 6(απελπισία)". Ταυτόχρονα και με τέχνη αποφεύγω τους αργόσχολους και τις κουβέντες, μόνο με τον Α. που κάθεται δίπλα μου λέμε καμιά κουβέντα.Αρχίζω να διαβάζω, κινέζικα μπροστά μου, η μουσική στ αυτιά μου, ο Jeff Buckley συγκεκριμένα, να λέει για το lover you should've come over. Και πανικός έρχεται, μεγάλος.Και σκέφτομαι μαθήματα, μετακομίσεις, νοίκια, μπαμπά που είσαι να με ηρεμίσεις?, η Ε. που είναι από το πρωί, λες να έχει πυρετό, απόκληρος στον κοσμο αυτό κλπ κλπ.Βάζω τα κλαμματα, βγαίνω έξω , έρχεται κι ο Γ. με ηρεμεί κάπως, γυρνάω σπίτι να διαβάσω.Μιλάω και με μανα, και Ε, ψήνεται στον πυρετό αυτή, αντιβίωση,την καημένη, σταναχωρια.
Σηκώνομαι και πάω στην πισίνα του σπορτς σέντερ και κολυμπάω μισή ωρα.Μαλάκα.Δεν υπάρχει,ηρέμισα πλήρως.Ενδορφίνες σου λέει.Κι εκεί ήθελα να καταλήξω.Αυτή τη στιγμή ο κόσμος καίγεται από άποψη διαβάσματος, και εγώ στην κοσμάρα μου πίνω ελληνικό καφέ, ακούω Σωκράτη Μάλαμα, και λέω να αρχίσω να διαβάζω. Ενδορφίνες σας αγαπώ.
Κάρτα η αντιμετώπιση μου τώρα.Αλλά πραγματικά..Σκασιλίτσα μου.

είναι αστείο

Οι μέρες περνάνε τραγικά γρήγορα τελικά.Είτε νιώθεις καλά , είτε όχι. Αυτό είναι αξίωμα.Μόνο 2 φορές στη ζωή μου έχω νιώσει τον καιρό να περνάει πολύ αργά.Σε σημείο τρέλας. Γενικότερα αυτό δεν συμβαίνει.
Οι μέρες αυτές είναι τρομερά δύσκολες για μένα.Ίσως μπήκα επιτέλους στην φάση συνειδητοποίησης καταστάσεων. Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη. Πάντως, για να καταλήξω κι εκεί από όπου άρχισα, ο καιρός περνάει.Γρήγορα.Σε 10 μέρες παίρνω πούλο από το Αιντχόβεν για 2 μήνες.Και δεν πρόκειται να έρθω πριν απο τον Σεπτέμβρη για κανένα λόγο.Και πολύ χαίρομαι γι αυτό.
Όχι ότι με περιμένει κάτι το εκπληκτικά ωραίο στην Ελλάδα. Ούτε καν.Δεν ξέρω τι θα γίνει, τι θα κάνω , πώς θα πάει το καλοκαίρι γενικότερα.Μονο όμως η σκέψη του να είμαι με την αδερφή μου, την κολλητή μου, και με άλλα άτομα που αγαπώ, μακριά από εδώ, με ήλιο και ζέστη, με φτιάχνει.
Το μυαλό βέβαια πρέπει να στρομωχτεί πολύ αυτό το 10ήμερο, να ξενυχτήσει, να ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα πολλές φορές και να χωρέσει μέσα σε αυτό το διάστημα διάβασμα για να περάσω 4 μαθήματα (αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος, αν σκεφτούμε το βαθμό δυσκολίας τους (3/4=κινέζικα)), μια εργασία μαθηματικών, μια μετακόμιση, και συναισθήματα όλων των ειδών που ζυγίζουν περίπου 3258724659348656534 τόνους. Καλή τύχη Μαργαρώ.
Τα όνειρα συνεχίζουν να είναι απαίσια και γεμάτα από την κοπελιά της προηγούμενης ανάρτησης, που εξακολουθεί να "κερδίζει" και στον ύπνο και στον ξύπνιο (υποθέτω-μιας και δεν μαθαίνω κάτι διαφορετικό).Μόνο που τα τελευταία 2 βράδια μας επισκέφτηκε και ο μπαμπάκας, που είχα να τον δω πολύ καιρό..Και τα είπαμε (Στον ύπνο μου πάντα παιδιά-δεν έχω τρελαθεί ακόμα), και είδα πως ξέρει τα παντα για μένα.Για το τι κάνω και το πώς νιώθω.Γενικότερα.Και συμβουλή δεν μου έδωσε, μόνο μου είπε πάλι , σου έχω εμπιστοσύνη..
Για να το λέει κάτι θα ξέρει.Το μανίκι είναι να επιβεβαιωθεί.Κι αυτό πρέπει να το κάνω εγώ.

Και για να κλείσω, θα μιλήσω για το σάουντρακ των τελευταίων ημερών.Μια ανακάληψη του χειμώνα που μας πέρασε , οι Piano Magic. Ακούω τις αλμπουμάρες τους "Home Recordings" και "Ovations". Παρέα με αυτούς ακούω και Λεωνίδα Μπαλάφα που έχω αγαπήσει ξαφνικά. Ακόμη Χατζηφραγκέτα, όπως πάντα, Pink Floyd , σταθερή αξία, και Shakira για να κουνιέμαι και να απελευθερώνονται ενδορφίνες που μας κάνουν πιο ευδιάθετους.Πολύ ταιριαστά ακούσματα, ξέρω, όμως όλοι έχουμε δικαίωμα στο παραστράτημα.Που παραστράτημα δεν είναι άμα μας ακούγεται όμορφα στο αυτί.
Τέλος.

γαμώ τα όνειρα βλέπω

Την κοπελιά δεν την ξέρω προσωπικά.Ξέρω πώς την λένε, ξέρω ότι υπάρχει, ξέρω γενικότερα κάποια πράγματα αλλά γνωστή μου δεν είναι. Ούτε μου αρέσει η προσφώνηση "κοπελιά" αλλά της ταιριάζει γαμώτο.Δεν είμαι κακιά..Αλλά ξες..καμιά φορά βλέπεις κάποιον ή κάποια και σου βγάζει μια αύρα συγκεκριμένη.Θετική ή αρνητική.Ε το κοριτσάκι μου βγάζει μια ουδέτερη αύρα, που με κάνουν να τη χαρακτηρίσω αδιάφορη ή ακόμα χειρότερα "ξέπλυμα". Όχι δεν ζηλεύω.'Οχι δεν πρόκειται για τη νέα γκόμενα του Π. Όχι δεν είμαι κακός άνθρωπος.Απλώς έτσι μου βγαίνει. Ασταδιάλα, δε θα νιώσω και τύψεις. Το αστείο της υπόθεσης είναι , ότι ενώ την χαρακτηρίζω "αδιάφορη", ασχολούμαι μαζί της , αυτή τη στιγμή γράφω για εκείνη στο μπλογκ μου, και την βλέπω και στον ύπνο μου.Δύο συνεχόμενα βράδια.Έλεος.Κι εγώ δηλαδή να είμαι μαγείρισσα και εκείνη τραγουδίστρια.Και σερβιτόρα παράλληλα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει , αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω.Ντε φάκτο πράματα.Και δεν βλέπω και νόημα σε αυτή την ανάρτηση, αλλά δε γαμιέται..Ας πούμε και καμιά μαλακία.

in the aeroplane over the sea

(Τετάρτη, 8/06/2011)

Πετάω. Είμαι στο αεροπλάνο.Κατεβαίνω Ελλάδα για τα 40 του μπαμπά.Απίστευτο μου φαίνεται.Δεν ξέρω σηλαδή αν το έχω χωνέψει ακόμα.Δεν ξερω καν αν χωνεύεται κάτι τέτοιο ή αν μπορεί κάποιος να το συνειδητοποιήσει με το 100% της συνείδησής του. Δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που ξέρω, που κρατάω και που με νοιάζει είναι ότι μου λείπει.Συνέχεια και πολύ.Όλα.Από το μήνυμα στο κινητό για να πεις την χαζομάρα ή να στείλεις αγάπη,Μέχρι τον τσακωμό επειδή έφαγα λίγο ή επειδή άργησα πολύ.Από την αγκαλιά στο γήπεδο όταν έμπαινε γκολ,μέχρι τη δύναμη που μου έδινε όταν έλεγε "Μην ανησυχείς ρε!Εγώ είμαι εδώ".Και με κράταγε στα χέρια του.Τα δυνατά του χέρια, τα γεμάτα τρυφερότητα κι αγάπη.Και να σκεφτείς ότι τον τελευταίο χρόνο ένιωθα πως δεν τα χρειαζόμουν πια..!Πως ήμουν πλέον αρκετά δυνατή για να αντιμετωπίσω τη ζωή μου μόνη.Και ήρθαν οι ζόρικες στιγμές και ήμουν μόνη.Όμως ήξερα ότι είναι κι αυτός εκεί. Μακριά, αλλά είναι..Και στο τηλέφωνο, ακομή και έτσι όπως μου μίλαγε τελευταία-σαν παιδί- εγώ ηρεμούσα.Χώρισα με τον Π. και είχε στεναχωρηθεί όσο εγώ.Ίσως και πιο πολύ.Και έκλαιγε μαζί μου.Μπαμπά μου..
Η σχέση μου με τον μπαμπά μου..Μεγάλη και όμορφη ιστορία.Απλή.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάναμε παρέα.Πολλή παρέα.Από τον παιδικό σταθμό μέχρι την 3η Λυκείου εκείνος με πήγαινε σχολείο κάθε πρωί με το μηχανάκι.Όταν σχόλαγα από τα αγγλικά, τα γαλλικά, τον στίβο, το μπαλέτο ήταν απ έξω να με περιμένει.Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, όσες δουλειές κι αν είχε, ό,τι καιρό κι αν έκανε.
Τις Κυριακές ήμασταν κολλητάρια.Όσο ήμουν μικρούλα, πηγαίναμε στον Κήπο (Ζάππειο), κάναμε την ίδια βόλτα κάθε Κυριακή, βλέπαμε τα ζωάκια με την ίδια σειρά,λέγαμε τα ίδια πράγματα.'Επαιζε μαζί μου σαν μικρό παιδί.Όταν ήρθε κι η Ε. την τραβολογούσαμε κι αυτή, αλλά δεν γούσταρε τόσο.Είχε άλλο κώδικα επικοινωνίας μαζί του, άλλη σχέση.Κολλητοί κι αυτοί.Αλλιώς.
Τα Κυριακάτικα μεσημέρια μου άρεσε να ξαπλώνω μαζί του.Σήκωνε τα πόδια του κι έκανε το σεντόνι σπηλιά.Κι εγώ που πάντα μισούσα τον μεσημεριανό ύπνο, χαρούμενη και ήρεμη κοιμώμουν.Κυριακή βράδυ κάναμε "πολλά νερά", δηλαδή μπάνιο με γεμάτη μπανιέρα και αφθονα παιχνίδια.Και μετά, καθόμασταν αγκαλιά στην πολυθρόνα του και βλέπαμε "τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα"(Αθλητική Κυριακή δηλαδή).Κι αυτό γινόταν κάθε Κυριακή.Προγραμμα!Ένα Κυριακάτικο βράδυ είχα πάει στο κρεβάτι μου, και μέσα στο γλαρωμα την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος, συνειδητοποίησα ότι δεν είχαμε κάνει "πολλά νερά".Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, του το είπα, και εκείνος με πήρε επιτόπου να πάμε να παίξουμε.Για να μην σκεφτώ ότι μου είπε ψέμματα.
Μετά μεγάλωσα.Τα "πολλά νερά" σταμάτησαν.Γινόμουν κοριτσάκι.
1996.Κυριακή μεσημέρι,τρώμε οι 4 μας, παστίτσιο.Η ώρα είναι 3. "Ρε Μαργαρίτα, πάμε γήπεδο;"..το σκέφτομαι για δευτερόλεπτα.."Πάμε!"Ούτε που το πίστευα ότι θα με έπαιρνε μαζί του.Θα έβλεπα από κοντά πώς είναι.ΟΑΚΑ. Θύρα 29.Παναθηναικός-ΟΦΗ.4-0.Από τότε έγινε το "δικό μας".Γήπεδο.Πάντα μαζί.ΠΑΝΤΑ.Αγκαλιές στα γκολ, φωνές στα καλάθια...
έχω μεγαλώσει κι άλλο.Ο μπαμπάς είναι στην Κρήτη για τις ελιές και το εισιτήριο διαρκείας που έχουμε πάρει, έπρεπε να το χρησιμοποιήσω με κάποιον άλλο.Παίρνω στο γήπεδο μαζί μου την Α..Στέλνω μήνυμα στον μπαμπά."Δεν έχει νόημα το γήπεδο χωρίς εσένα μωρέ!".Πόσο το εννοούσα.
Μεγαλώνω κι άλλο, ερχόμαστε πιο κοντά.Αυτοκόλλητοι.Του λέω σχεδόν τα πάντα.
Ανορεξία.Βράχος.Πονάει και φοβάται για μένα.Αλλά είναι εκεί,μου έχει εμπιστοσύνη και μου το λέει.Είναι βράδυ.Ξεκουράζεται βλέποντας τηλεόραση.Εγώ πλησιάζω και κάθομαι στα πόδια του."Μπαμπά..Είδες που σήμερα ήπια 1 ολόκληρο ποτήρι γάλα.;""Είδα παιδί μου..Δεν ξέρεις τι χαρά μου έδωσες.."Χιμαρος μετά εγώ.Μιλούσα ασταμάτητα και με άκουγε μέχρι τις 2 το πρωί.Η κουβέντα έκλεισε με τα δικά του λόγια."Εγώ είμαι εδώ.Ό,τι θες σε μένα θα έρχεσαι!".Και μετά απο 25 χρόνια παρέας, φιλίας, αγάπης, υποστήριξης είμαστε στο ΓΑΜΗΜΕΝΟ 2011. Πάσχα. Ειναι μεσημέρι.ΚΑΤ.Νοσοκομείο.Ανοίγει τα ματάκια του.Μου χαμογελάει κι απλώνει το χέρι του.Το δεξί."Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη".Με τραβάει λίγο και με αγακαλιάζει.Όπως μπορούσε.Περνάνε οι μέρες.Του δίνω φαγητό σαν να είναι μωράκι.Νιώθω ότι τώρα αυτό είναι το "δικο μας".
Φεύγει.Είμαι μόνη.Και ακόμα δεν το έχω καταλάβει.Ούτε τώρα.Που σε λίγο θα είμαι Ελλάδα για να είμαι στο μνημόσυνο.όχι.Δεν είναι του μπαμπά.Πάω Ελλάδα για βόλτα.Για να γκομενίσω, να πάρω δύναμη πριν την εξεταστική.
Ποιον κοροιδεύω; Δεν νιώθω..
Απλώς μου λείπει.Πολύ.

..reminders..

Την Κυριακή το πρωί ανοίγοντας το φέιςμπουκ έπεσα πάνω σε ένα βίντεο που είχε βάλει ένας φίλος. Εντάξει..ήρθαν απανωτές οι αναμνήσεις. "Σαν την κακήν αργατινή που βρέχει και χιονίζει ετσά είναι κι η αγάπη σου και ποιος την κουλαντρίζει" . Μου το λεγε ο μπαμπάς αυτό..Χαμόγελο..Και καπάκια ακολουθούν κι άλλες αναμνήσεις..

Είμαστε στο χωριό.Είναι καλοκαίρι και Σάββατο. Το βράδυ παίζει γάμος στην Αγία Ζώνη και μετά γλέντι στο προαύλιο του σχολείου. Ανυπομονησία όλα τα παιδιά..Για τον χαβαλέ του πράγματος.Όχι ότι κάναμε και πολύ δηλαδή, αλλά και μόνο ότι θα παίζαμε μέχρι αργά και δεν θα μας έβαζε κανείς στο κρεβάτι από τις 10 ήταν μεγάλη υπόθεση.Άσε που θα φοράγαμε τα καλά μας!

Ύπνος υποχρεωτικός το μεσημέρι για να αντέξουμε μέχρι το βράδυ. Ξύπνημα, παγωτό, τα καλά μας, γάμος και μετά γλέντι..Με τη γιαγιά να μυρίζει τόσο όμορφα, και να κρατάει τη ζακέτα μου που εγώ έχω πετάξει και τρέχω γύρω γύρω..

Έρχονται οι μουσικοί, λύρα, λαούτο. Ξεκινάνε με αυτό. Της τάβλας που λέμε..Η πρώτη φορά που το είχα ακούσει ήταν τότε.Και είχα νιώσει κάτι ρε γαμώτο, αν και ήμουν μικρούλα..Δεν ξέρω τι..Αλλά κάτι.Σαν γαργαλητό στο στομάχι..

Ήρθε κι η νύφη με τον γαμπρό..Σήμερα γάμος γίνεται τραγουδάει ο λυρατζής , χωρίς να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα..Και τι πειράζει; Αφού είναι όμορφα και χαρούμενα!

Έρχονται και τα φαγητά και ο παππούς επιμένει να πάω στο τραπέζι και να φάω.Και τι να κάνω, πάω και λέω στην Μαρία "θα έρθω μετά στο τραπέζι σου". Γιατί πρέπει κι αυτή να φάει.Και τρώω το πιλάφι, το τέλειο γαμοπίλαφο, και ο παππούς επιμένει να φάω και γίδα βραστή ή ψητό, αλλά εγώ δεν θέλω, μου μυρίζει και θέλω να πάω να παίξω.

Αρχίζουν και οι χοροί.Εγώ ακόμα δεν ήξερα να χορεύω Κρητικά , και καθόμουν στην ακρούλα και κοίταγα και προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουν με τα ποδαράκια τους, αλλά ήταν τόσο δύσκολα και περίπλοκα αυτά τα βηματάκια του Καστρινού..Και αυτή η κοπέλα δεν ντρέπεται να μπαίνει έτσι μέσα στη μέση και να στροβιλίζεται και να φέρνει φούρλες ενώ οι άλλοι χτυπάνε παλαμάκια;;;;Μπαίνει σούστα μετά. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Παίρνω τη Μ. από το χέρι και χωνόμαστε στον κόσμο που χορεύει.Χορεύουμε κι εμείς και γελάμε.Ντρεπόμαστε και λίγο αλλά είναι τόσο όμορφα..

Μετά βαριόμαστε, πάμε να παίξουμε κρυφτό με τα άλλα παιδάκια..Και τρεχάλες από δω κι από κει και όλες οι κρυψώνες είναι ιδανικές. Περνάνε ώρες, το γλέντι κρατάει καλά , παίζουν και οι μπαλωθιές και φοβάμαι λίγο.Πάω στο τραπέζι και κάθομαι δίπλα στην γιαγιά μου που μυρίζει ακόμα πολύ όμορφα και με αγκαλιάζει.Φυσάει και κρυώνω λιγάκι..Βάζω τη ζακέτα μου..Μετά από λίγο σηκωνόμαστε να φύγουμε..Δεν θέλω,ο κόσμος ακόμα χορεύει, ο παππούς ανένδοτος. Φεύγουμε.Στο σπίτι ξαπλώνω κάτω από την πικέ κουβέρτα και ακούω τις μουσικές από το γλέντι.Δίπλα μένουμε. Ακούγονται μακριά όμως..Αποκοιμιέμαι..

ταραμάς και κιμάς

Άσχετος τίτλος, άσχετο ποστ, θέλω να γράψω κάτι , δεν έχω να πω και πολλά, αλλά είμαι σε κέφια όπως και να το κάνουμε.Και αρκεί κάτι μικρό μικρό, για να στα γυρίσει όλα τούμπα.Προχθές ο Π. είπε "Τι έχεις..Είσαι σαν χαμένο.." - "Ερώτηση είναι αυτή;" -"Χαζούλι, εδώ είμαι.." -"Εμ δεν είσαι" (ήθελα να πω, αλλά δεν είπα, γιατί δεν με νοιάζει και τόσο πλέον.Βαρέθηκα λέμε.).Ναι.Δίκιο είχε παραδόξως.Ήμουν στον κόσμο μου και σαν χαμένη. Πήγα στο μπάρμπεκιου που έγινε εδώ δίπλα, έψαχνα κανα τέταρτο πιάτο πλαστικό με απόγνωση.Τελικά βρήκα "ένα" το οποίο είχε άλλα 8 από κάτω, αλλά εγώ δεν το πρόσεξα καν..Επικές στιγμές.Εν πάση περιπτώση. Κακιά μέρα ήταν, με αναμνήσεις, ένταση, ξημέρωσε το Σάββατο όμως,καλή διάθεση από το πρωί, ζέστη, ήλιος και κάτι τοσοδούλι στις 10 το βράδυ και η Μαργαρίτα γελάει σαν χαζή από χθες..Αυτά.

Νέα παράγραφος, νέο θέμα. Άγχος με τα μαθήματα.Ακόμα να καταφέρω να συγκεντρωθώ απόλυτα,τώρα μόλις πιω τον καφέ μου θα ξεκινήσω σοβαρή δουλειά.Μπορώ νομίζω.Και πρέπει.Για να μη με πάρει ο διάολος.

Αχταρμάς οι σκέψεις και το κεφάλι αλλά προς το παρόν καλός αχταρμάς και μας κρατάει και όρθιους εδώ στην Αιντχόφα. Ήρθε και το καλοκαίρι, πλησιάζουν και οι διακοπές, ε..και να μην την παλεύω μωρέ καμιά φορά δεν πειράζει και τόσο.Είναι και η Ε. πάντα ονλάιν και κάνουμε υστερίες η μία στην άλλη και γουστάρουμε!

Καλή Κυριακή λοιπόν κόσμε.Καλή διάθεση, υπερένταση και κέφια.Ελπίζω και σε άμεση συγκέντρωση..

πάει ένας μήνας..

Ανοίξαμε ένα κόκκινο κρασί (από το South Africa) με τον Γ. την L. και την A. Και μετά στο Bommel με τον J. την Ε. και την Σ. ήπιαμε λίγο ακόμα.Και ήταν αυτή η γλυκιά ζαλάδα και η μουσική μετά πάνω στο ποδήλατο και χαμογελούσα. Μπήκα σπίτι και κοίταξα τη φωτογραφία πάνω στο γραφείο.Χαμογέλασα.Είπα και καλησπέρα.Πόσο μου λείπεις.Πάει ένας μήνας.

Black Heart Procession live @ Eindhoven

Τους Black Heart Procession τους έμαθα πριν 2-3 χρόνια, χάρη στον φίλο μου τον Κ. O K. είχε μια εκπομπή ραδιοφωνική μαζί με 2 ακόμα φίλους του.Μου είχε πει να ακούσω ένα βράδυ και μου άρεσαν γιατί έβαζαν όμορφες μουσικές.Leonard Cohen, Nick Cave, Tom Waits, κι όλα τα συναφή..Οπότε τους ξανάκουσα.Και ήταν Τρίτη βράδυ νομίζω και μπήκε το "The letter".Και ο έρωτας ήταν ακαριαίος.

Όταν λοιπόν είδα ότι 1η Ιουνίου τα 2 παλικαράκια από την Καλιφόρνια θα ερχόντουσαν στην Αιντχόφα μας, χάρηκα πολύ και δεν συζητούσα το ότι θα πάω.Η Θ. ήθελε κι εκείνη, τους αγαπά ομοίως, αλλά έφυγε τελικά οπότε μόνη μου κίνησα για το Effenaar. Και πήγα.Ένα άδειο λάιβ (όπως τα πιο πολλά εδώ) να σε πιάνει η ψυχή σου.Μετά βίας 50 άτομα. Κάθισα όμως μπροστά μπροστά και ήμουν έτοιμη για ανατριχίλες. Support παίξανε οι DuffHues. Συμπαθητικοί.Μια κοπέλα στα τύμπανα και ένας τυπάς κιθάρα-φωνή.Ενδιαφέρον, αλλά βαρέθηκα λίγο και ανυπομονούσα για τους BHP.

Υπέροχοι ήταν..Πλήκτρα υπέροχα, φωνή μαγευτική..Ακουστικά όλα, ατμόσφαιρα ανατριχιαστική.Και παίξαν πολύ πράμα..Ξεκίνησαν με Stitched to my heart και πάθαμε ένα λαλα..Όταν μπήκε το Even thieves couldn't lie δε, εγώ τα έμπηξα.Στο Blue tears επίσης, στο the letter,στο 'till we have to say goodbye.Γενικά πλάνταξα.Τα ανκόρ ήταν πανέμορφα.Κιθάρα φωνή.Your church is red, Guess I'll forget you, Ι know your ways και τα ρέστα μου..

Υπέροχο βράδυ..Δεν μετάνιωσα που πήγα μόνη, αν και ένα κοριτσάκι φιλεναδάκι μου έλειπε πολύ και ήξερα ότι αν ήταν παρέα θα ήταν όλο ακόμα πιο τέλειο..