παραλογισμοί

Κι είναι κάτι ώρες..μα κάτι ώρες.Τέτοιες που δεν ξέρεις από πού ν αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Που δεν σε χωράει ο τόπος ρε παιδί μου, και δεν ξέρεις και τον λόγο. Γνώριμο συναίσθημα τον τελευταίο χρόνο. Πολύ κιολας.

Κι έρχονται και οι παραλογισμοί.Μάλλον οι παράλογες αντιδράσεις. Κάθε είδους.Κέφια χωρίς προηγούμενο.Που είσαι όλη την ώρα με ένα χαμόγελο, χωρίς να υπάρχει λόγος. Είχα πάαααρα πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Ξέρω γω..Πολύ όμως. Και όταν τις περασμένες μέρες δεν μπορούσα να βγάλω το χαμόγελο από τη φάτσα μου, μου φαινόταν υπέροχο. Και έλεγα "ελα Μαργαρώ, καλά το πας!Κρατα το.". Ναι , αλλά σιγά μην το κράταγα.Άλλου είδους παραλογισμός αυτός. Φτάνει η εξεταστική , βρήκα 4-5 λόγους να αγχωθώ και επειδή δεν μου έφταναν, είπα να δημιουργήσω κι άλλους. Και να σου η κακογκρουβίαση. Που θα τηνε διώξω πάλι, δεν υπάρχει περίπτωση.Δεν μασάμε. Αλλά να..Σκέφτομαι γιατί οι παραλογισμοί.

Μπορεί ρε παιδί μου να είναι και φυσιολογικοί..δεν σου λέω.Κι άλλος κόσμος μάλλον θα το παθαίνει αυτό. Χα. Και τώρα μου ήρθε ο στίχος του Παπακωνσταντινου του Βασιλη "μια φορα μου χες πει δεν μπορεί , θα το νιώσανε κι αλλοι". Καλή φάση. Το παίρνω σαν δεδομένο το λοιπόν.Όλοι παραλογίζονται κατά στιγμές.

Κι εγώ τώρα στο δωμάτιο μου-που θέλει σκούπισμα και σφουγγάρισμα-, ωρα 21:53 με άπλετο φως ακόμη, να ακούω την κυρία Αμάντα Πάλμερ να τραγουδάει το Australia.Στο ριπίτ.

Και οι στίχοι είναι πολύ ταιριαστοί με τη φάση μου. 

I could do these dishes

I could try to do these dishes

i could decide to do these dishes

I should decide to do these dishes

I could decide...

FUCK IT

I'm gonna go to Australia...

I'm gonna go to Australia...

Και τα λοιπά και τα λοιπά.. Κόσμε που θα διαβάσεις αυτή την ανάρτηση , κοίτα αυτούς τους στίχους στο ιντερνετ, και γενικά άκου την Αμαντα την Παλμερ, γιατί λέει πολύ ωραία πράγματα.Απλά.Σωστά σταράτα.Και ξες..Ενα τραγούδι για κάθε περίπτωση..ή εμένα μου φαίνεται έτσι.

Και ας αποφασίσουμε να πλύνουμε αυτά τα πιάτα..Γενικότερα.Κι όπου "πιάτα" βάλτε ότι σας ταιριάξει.. 

διασκεύες

Ναι αγαπητέ αναγνώστη.Εσύ που μπορείς και διαβάζεις πίσω απ'τις λέξεις θα κατάλαβες ότι σε αυτό το ποστ θα μιλήσουμε για διασκευές κομματιών.Μουσικών πάντα. 

Πρώτα να πούμε όμως τί είναι μια διασκευή. Διασκευή λοιπόν είναι όταν παίρνεις ένα κομμάτι και του αλλάζεις τα φώτα. Καλά νταξ, μπορεί να μην του αλλάξεις τα φώτα.Αλλά το αλλάζεις ρε παιδί μου. Δεν θεωρούμε λοιπόν διασκευή τα "τα ήσυχα βράδια" , που το είχε πει πρώτη και μοναδικά ή Αρλέτα και μετά το ξαναείπε πολύ όμορφα και η Πρωτοψαλτη (και πολλοι άλλοι)..Ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί διασκευή η εκτέλεση της Δεσποινούλας της Βανδή που του άλλαξε τα φώτα. Αστειεύομαι. :| χοχο. Τελοσπαντων.Νομιζω καταλάβατε τι εννοω.

Εγώ βεβαια σε αυτή την ανάρτηση ίσως και να παραθέσω κάποιες διαφορετικές εκτελέσεις, που μπορεί να μην είναι διασκευές με την έννοια της διασκευής αυτής καθεαυτής, αλλά που είναι όμως κάπως ιδιαίτερες..

Πάμε; Πάμε..

Θα ξεκινήσω με μια διασκευή που ξανάκουσα χθες το βράδυ τυχαία και χαμογέλασα.Το Funny Little Frog των Belle and Sebastian , το διασκεύασαν πολύ όμορφα οι God Help The Girl. Αργότερα έμαθα βέβαια ότι οι God Help The girl ξεκίνησαν απο τον Stuart Murdoch που είναι ο leader των Belle&Sebastian.Οπότε δεν μας εκπλήσει μια τέτοια όμορφη διασκευή..

Συνεχίζουμε με διασκευή του You Really Got a Hold on me των Beatles. H διασκευή είναι από τους She & Him την μπάντα που τραγουδάει η Zooey Deschanel, η ηθοποιός που έκανε την Σαμερ την μαλάκω στο 500 days of Summer. Ωραία ταινία.Να την δείτε. Εμένα γενικά νομίζω δεν μου αρέσει και πολύ όπως τραγουδάει αυτή.Είναι λίγο ίδια σε όλα..Αλλά παραδέχομαι πως αυτή ειναι μια πανέμορφη διασκευή..

Τρίτη διασκευή και καλύτερη είναι αυτή του Tim Buckley στο Martha, που αρχικά το είπε ο κύριος Tom Waits. Η αγαπημένη μου αδερφή μου έβαλε να ακούσω την συγκεκριμένη διασκευή,και έπαθα πλάκα. Δίνει μια αισιόδοξη και εντελώς διαφορετική νότα στο υπέροχο αυτό κομμάτι, χωρίς να το κάνει να χάσει αυτο το ΑΧ που σου βγάζει..Ρισπεκτ ρισπεκτ...

Για το επόμενο μπορεί να φάω και ξύλο. Είναι το Romeo & Julia των Dire Straits που το διασκεύασαν οι The Killers. Ε ρε παιδιά μου αρέσει. Δεν του άλλαξαν τα φώτα .Βγήκε το παλικάρι και το είπε με ταπεινότητα και σεβασμό στην πανέμορφη αρχική εκδοση..Όχι πολύ διαφορετικά.Ίσως και καθόλου..Αλλά εμένα μ αρέσει πολύ και γι αυτό θα το βάλω κι εδώ.. Και επειδή είναι και πανέμορφο κομμάτι, θα χώσω και την πρώτη εκδοση, να την ακούσετε,  κι αμα θέλετε μου λέτε τι προτιμάτε.

Θα συνεχίσω με μια διασκευάρα σε κομμάτι του Bob Dylan.Πολλές τέτοιες έχουν γίνει..Ναι..Αλλά για ακούστε αυτή την πανέμορφη που έκανε η Norah Jones στο I'll be your baby tonight.. Πανέορφο..Η κοπέλα αυτή έχει πολύ ομορφο τρόπο να προσεγγίζει ξένα τραγούδια.Την είχα ακούσει να λέει και το Home of the Blues του Johnny Cash σε ένα tribute και ήταν μαγευτική θα έλεγα..

Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω..

Από tribute και το επόμενο. Και το βάζω γιατί ο λεβέντης του δωσε και κατάλαβε.. Μιλάω για την διασκευή του Rufus Wainwright στο Everybody Knows του Λεοναρντ Κοεν. Τσαχπίνης , απλός, τέλειος.

Και θα μείνω σε διασκευή κομματιού του Leonard Cohen. I'm your man από τον κύριο Nick Cave. Ε και ναι ρε παιδιά..δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά το παιδί..Τα σπάει απλά.Δωρικά.

Τώρα θα γυρίσω σε διασκευή του I saw her standing there των Beatles από τον John Corabι, τον τραγουδιστή των Motley Crew και μερικούς άλλους.Ακούστε.

Παλι Beatles (μπορεί και να σας ζαλήσω αλλά διανύω περίοδο σκαθαριών.) .Πολύ ωραία διασκευή από τους Los Fabulosos Candilacs στο  Strawberry Fields Forever

Τώρα θα σας μάθω δύο διασκευές που έχουν κάνει οι Stereophonics. Η πρώτη είναι στο Don't Let me Down-μαντέψτε ποιων- και η δεύτερη στο Nothing Compares to you της Sinnead O Connor. Δεν ξέρω γιατί αλλά λατρεύω τον τρόπο που διασκευάζουν τα παλικάρια αυτά..Έτσι ακουστικά..

Θα το γυρίσω λίγο ελληνικά τώρα. 

Ο Μίλτος Πασχαλίδης θεωρώ ότι είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Και όταν λέει δικά του κομμάτια και όταν λέει άλλων..Με εκπλήσει σχεδόν πάντα ευχάριστα.Διότι αγαπητοί μου αναγνώστες , πέρα από μουσικές και σολαρίσματα και διάφορα τέτοιοα μπιχλιμπίδια, νομίζω πως πολύ σημαντικό σε ένα τραγούδι είναι το πώς θα το πει ο εκάστοτε τραγουδιστής.Αυτό θέλει ψυχή.Δεν έχουν πολλοί.Ο Μίλτος έχει. Δύο από τις αγαπημένες μου εκτελέσεις που έχει κάνει ο κύριος Πασχαλίδης είναι στον Τυμβωρυχο του Θ.Μικρούτσικου, που το έχουμε μάθει από τον μακαρίτη τον Δ.Μητροπάνο, και στο "Εγω σ'αγαπησα εδώ" του Κ.Λειβαδά, ευρέως γνωστό από την Ε.Τσαλιγοπούλου.Ακούστε ομορφιές. 

Το επόμενο επίσης το έχουν πει πολλές. Είναι εξαιρετικό τραγούδι. Η Ταμπακιέρα.Που πρωτη φορά την είπε η Σοφία Βέμπω, και τους στίχους έχει γράψει ο Μ.Τραιφόρος και ο Γιωργος Γιαννακόπουλος.Την μουσική ο Ιωσήφ Ριτσιάρδης. Λοιπόν.Θα ανατιναχθούμε τώρα. Πέρσι, τέτοια εποχή περίπου ήμουν καλή ώρα στην βιβλιοθήκη και διάβαζα..Έπαιζε μουσική το Mix Radio στον LastFm μου, και ξαφνικά μπαίνει αυτό. Σταμάτησα Ό,ΤΙ έκανα και έκατσα και την ακουσα.Και μετά για πολύ καιρό το άκουγα στο ριπίτ σε αυτή την έκδοση.Μάρθα Φριτζήλα,ε.ΤΕΛΕΙΟ.

Επόμενη είναι η διασκευή του τραγουδιού του Δ.Σαββόπουλου "Σαν ρεμπέτικο παλιό" από τους Χατζηφραγκέτα, την οποία βρίσκω γαμηστερή και γκρουβάτη.Τους αγαπώ.

 Αυτές είναι μερικές από τις αγαπημένες μου διασκευές ή εναλλακτικές εκτελέσεις αν θέτε.. Θα κλείσω με μια διασκευή του Take On Me των A-HA από έναν φοβερό τυπάκο που το έπαιξε με το γιουκαλίλι του και ξετρελάθηκα.

Αντίο σας!

unforgivable sinner και αλλα πραματα

Αυτός λοιπόν ο δίσκος που ακούω αυτή τη στιγμή, λέγεται Playing my Game και είναι της κυρίας Lene Marlin, που είνια μια Νορβηγίδα τραγουδοποιός.Και ήταν το 1999 που είχε κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος,ο πρώτος της.Έβγαλε άλλους 3.1 κάθε τέσσερα χρόνια.Αλλά δεν τους έχω ακούσει.Θα το κάνω κάποια στιγμή ίσως, αλλά για την ώρα θα μιλήσω για το Playing My Game. Ηταν λοιπόν 1999..13 χρόνια πίσω δηλαδή; Ήμουνα νια και γέρασα. 2α γυμνασίου και ένα απόγευμα βλέπω στο MTV κάτι βραβεία, και η κοπελίτσα αυτή είχε κερδίσει κάτι.Καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ή κάτι τέτοιο.Και όταν βγήκε να πάρει το βραβείο της, έπαιζε από πίσω το Unforgivable Sinner- που πολύ με σημάδεψε στα  μετέπειτα χρόνια, αλλά δεν θα μιλήσω τώρα γι αυτό- και μου έκανε έτσι κλικ που λέμε.Κιθαριστική φάση, όμορφη. Πήγα λοιπόν την άλλη μέρα στον Κο Άγγελο για να πάρω το σι ντι της, αλλά δεν το είχε.Μικρό δισκοπωλείο, έφερνε ότι του έφευγε..Πήγα στο Salina λοιπόν,που ήταν στα ντουζένια του τότε και το βρήκα το σιντί και το έλιωσα.Όλο απέξω μέσα σε μια βδομάδα..

Και μετά που περνούσαν τα χρόνια κι ακόμα μου άρεσαν τα τραγούδια αυτά ντρεπόμουν λιγάκι και το άφησα στο πάνω ράφι της σιντιέρας και στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ναι αλλά χθες το βράδυ ο LastFm αποφάσισε να μου το θυμίσει στο recommended playlist.Τον κατέβασα πάλι λοιπόν, και πάμε με τη σειρά να ακούμε Sitting Down Here που μου έβγαζε απλά νόημα, το Playing my Game και μετά το Unforgivable Sinner.Και έρχεται η όμορφη μπαλάντα  Flown Away που πάντα μου έφερνε στο μυαλό Κρήτη και έναν βράχο στο Πάνορμο, με λίγη συννεφιά.Μετά το the way we are που το τραγούδαγα στην Ελένη, τα  so I see και  Maybe I'll go που ναι μεν ειναι τα αουτσάιντερ, αλλά τα σπάνε τελικά.Τέλος είχαμε φοβερή τριάδα. Where I'm headed που το έπαιζε πολύ συχνά και το ραδιόφωνο, One year ago που είναι πάντα γλυκό και επίσης κολλάει πάντα και το  a place nearby φυσικά , που δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά να το ακούσω και να μην συγκινηθώ.Ειδικά αυτές τις μέρες ακόμα πιο πολύ. Αυτό ήταν ένα ριβιού.Να το ακούσετε αυτό το δισκάκι.Δεν ντρέπομαι πια.Ειναι γλυκό και όμορφο και ακούγεται εύκολα χωρίς να βαρεθεις.

περι σχέσεων

Έχω καταλήξει πλέον, και είμαι σίγουρη. Απλά δεν ξέρω τον λόγο. Το συμπέρασμα το γενικότερο είναι το ότι όπου μας έχουν πληγώσει, στεναχωρήσει , διώξει, εκεί πάμε και κολλάμε και δεν ξεκολλάμε ή γυρνάμε ενώ πολύ απλά θα έπρεπε να φωνάξουμε ένα μεγαλόπρεπο ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ και να ρίξουμε ένα ακόμα πιο μεγαλόπρεπο φτύσιμο πίσω μας.Αλλά όοοοοχι..Εκεί. 

Και τώρα πάμε να βρούμε τον λόγο. Όχι, δε νομίζω πως φταίει το ότι δεν έχεις ξεπεράσει μια ιστορία. Αυτό μάλλον γίνεται σχετικά γρήγορα, καθώς μάτια που δεν βλέπονται (;) γρήγορα λησμονιούνται. Είναι κάποιου είδους μαζοχισμός άραγε; 

Γιατί νταξ ρε παιδί μου.Στην αρχή που τρως την όποια απόρριψη και με όποια μορφή-ήπια ή μη- το έχεις και κάπως θεοποιημένο στο μυαλό σου, ότι πάει έχασες το άλλο σου μισό και τι θα γίνεις τώρα. Και "οχι, δεν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία" , "κάποτε θα ξαναείμαστε μαζι με τον χ" "Σαν την ψ δεν θα βρω καμιά" "οχι!το σύμπαν δεν έχει πει την τελευταία του λέξη" κι άλλα τέτοια όμορφα.Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος ή η επόμενη , που ίσως να είναι καλύτεροι ή αν είναι ατυχοι να φάνε στην μάπα τα δικα σου απωθημένα της προηγούμενης απόρριψης που λέγαμε.Τι έλεγα;..Εφυγα από το θέμα γαμώτο. Α ναι!Έλεγα ότι είναι κάπως λογικό στην αρχή να είσαι κολλημένος με αυτόν που σε έφτυσε ή σε άφησε.Είναι μέσα στα στάδια που πρέπει να περάσεις μέχρι να τον/την ξεπεράσεις. Μετά από καιρό όμως; Γιατί; Γιατί επιμένεις να τρώγεσαι με τα ρούχα σου μετά από 4,5, 6 μήνες , 1 χρόνο κλπ κλπ; Γιατί ρε πουλάκι μου; Αφου θυμάσαι ότι δεν ήταν καλά τότε; Ότι ζορίστηκες , έκλαψες, έμεινες άυπνος ή νηστικός ή και τα δύο. Γιατί ξύνεις πληγίτσες; τσίκι τσίκι όλη την ώρα θα ματώσεις , δεν το βλέπεις;

Εσύ επιμένεις. Και το ακόμη καλύτερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι μπορεί δίπλα σου, μπροστά σου , κοντά σου να έχεις κάποιον που πραγματικά σε αγαπάει, σε νοιάζεται, σε σκέφτεται και σε υπολογίζει και που δεν θα σου φερόταν σε καμιά περίπτωση όπως ο άλλος ή η άλλη. Ξέρεις.Το έχεις δει σίγουρα.Τώρα που διαβάζεις, παίζει να ξέρεις και για ποιον ή ποια μιλάω.Αλλά.Αλλά.Είναι ίσως το σιγουράκι; Η λύση ανάγκης; Το άτομο για να βγάλεις τα απωθημένα; Ποιος ξέρει. Πάντως μάλλον δεν κάνεις καλά.Όχι ότι αυτά κανονίζονται.Ή βγαίνουν ή δεν βγαίνουν. Μήπως κιόλας εγώ που στα γράφω εδώ τώρα  πράττω διαφορετικά; Όχι. Απλά λέω.Και ρίχνω μια μεγαλοπρεπή μούτζα σε μένα και σε σένα, που κάνουμε τα ίδια, αγαπητέ αναγνώστη.  Και μας εύχομαι να συνέλθουμε.

θυμήσου

Λοιπόν, η φάση είναι βράδυ Κυριακής.Πριν το 1990.Αχνές εικόνες, αλλά σινάμα τόσο έντονες. Φρεσκομπανιαρισμένη Μαργαρίτα, με πυτζάμες και τη ροζ ρομπίτσα μου.Φρεσκομπανιαρισμένος μπαμπάς με πυτζάμες και ριγέ-κόκκινη-μαύρη-ρόμπα.Εγώ στα πόδια του.Έτοιμοι να δούμε "τα παιδάκια που παίζουνε μπάλα".Και η "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ" ξεκινάει.Η μουσική.Αυτό είναι στο μυαλό μου τώρα.Κι από εκεί με πάει σε άλλα.

Το πρώτο τραγούδι που έμαθα να τραγουδάω πρέπει να ήταν ο Ύμνος του Παναθηναικού.Την ώρα που τα άλλα παιδάκια μάθαιναν το "Μια ωραία πεταλούδα" ή το "Αχ κουνελάκι" εγώ τραγουδούσα "Σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος, δεν υπαρχει άλλος πιο δυναμικός". Μάζι με αυτό βέβαια είχα μάθει και τον Χαραλάμπη, και τη "Νήσο των Αζορών", όπως και τον "Σιδηρόδρομο" από τον Θεσσαλικό Κύκλο.   

Και φυσικά μετά θα μεταφερθούμε αρκετά χρόνια (καλά μην φανταστείς)  αργότερα..Και θα είμαστε μέσα στο LADA. Στην Δικαιάρχου παρκαρισμένοι, λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας.Περιμένουμε τη μαμά να κατέβει, η Ελένη μου τραβάει τα μαλλιά γιατί της φαίνεται πολύ διασκεδαστικό κι εγώ φροντίζω να της σαλιώσω το μάγουλο. Παιδάκια. Ο μπαμπάς βάζει το αυτοκίνητο να "ζεσταθεί". Η μαμα κατεβαίνει, ανοίγει ραδιόφωνο.Μελωδία. Και παίζει ο Γκρεμός. Και η μαμά λέει "τραγουδάρα" ή κάτι τέτοιο, και το δυναμώνει , και μας ενημερωνει ότι την μουσική την έχει γράψει ο Χατζιδάκις και τους στίχους ενας κύριος που τον λένε Στρογγυλό στο επώνυμο. Και η Ελένη μάλλον χέστηκε σε εκείνη τη φάση, εγώ το θυμάμαι, μάλλον μου άρεσε το όνομα. Και αρχίζει να παίζει το τραγούδι και φτάνει στο σημείο "..βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είναι καιρός και με τον ανθρωπο που πόνεσες περπάτα.." και δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω τότε τι εννοεί.Πώς τον πόνεσες δηλαδή; Ξύλο; Τον πάτησες; Μετα, πολύ μετά, κατάλαβα κάπως.

Να συνεχίσω;  Βγαίνουν τώρα οι θύμησες και δεν σταματάνε..Τρέχουν και τα μάτια, για άλλους λόγους, αλλά οι αναμνήσεις έρχονται. Γράφω.

Είναι Σεπτέμβρης - Οκτώβρης τώρα. Τότε δηλαδή. Γυρνάω από το σχολείο, πρώτη φορά μόνη μου.Νομίζω Γ' Δημοτικού. Και σιγά την διαδρομή δηλαδή. Την Αρχιμήδους είχα να περάσω μόνο.Καλά για μένα τότε ήταν μέγιστο κατόρθωμα, και απόδειξη ότι οι γονείς μου μου είχαν εμπιστοσύνη και ήμουν η "μεγάλη". 10 πόντους ψήλωνα. Γυρνάμε λοιπόν από το σχολείο, μέχρι την Αρχύτα με την Κατερίνα που έχει κλειδιά του σπιτιού της.Εγώ δεν έχω και όταν φτάνω στο μαγαζί ψάχνω πάνω στο πατάρι που ήταν το γραφείο του μπαμπά και βρίσκω ένα μπρελόκ με ένα κλειδί πάνω , που ποτέ δεν μάθαμε τι άνοιγε.Και το παίρνω και το ονομάζω "τα κλειδιά μου". Και την συγκεκριμένη σκηνή με τραγούδι την έχω συνδέσει, όπως όλα. Και ήταν το "Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς" που δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι οι βομβιστές.Κάτι τρομακτικό φανταζόμουν. Αλλά μου την έσπαγε που της έλεγε της κοπέλας να μην μιλάει.Και δεν ήξερα και γιατί.

Και πάμε σε άνοιξη, και Γυμνάσιο, και έχω πάρει από το περίπτερο στην  Ευτυχίδου, απέναντι από τα Μακ Ντοναλντς, παγωτό ξυλάκι, το απλό, όπως γυρνάω από το σχολείο. Και σταματώ στον Κύριο Άγγελο να κοιτάξω cd και σκέφτομαι-λες να με μαρτυρήσει ότι έφαγα παγωτό πριν το μεσημεριανό- αλλά μετά το ξεχνάω. Και βρίσκω το "QUEEN I" και του ζητάω να μου το γράψει σε κασέτα, και το έχει ήδη έτοιμο και παίρνω μια χαρά , άλλο πράγμα! Και μου δίνει την κασέτα, μου λεει πάρε την και θα τα κανονήσω εγώ με τον μπαμπά σου, και παίρνω την κασέτα και τρέχω να πάω στο μαγαζί να την δείξω στη μαμά να δει πως μεγάλωσα και δεν μου αρέσουν μόνο οι Backstreet Boys. Εκείνη η κασέτα ξεκινούσε με το Bohemian  Rhapsody, Που το είχα ξανακούσει, αλλά η μεγαλοσύνη του μου έκανε κλικ πολύ περισσότερο όταν το άκουσα από την δικιά μου κασέτα.

Αχ.Μουσικές παντού και σε όλα.Και μετά μου λέτε για υπολογιστές και μαλακίες.Αντε ρε.