In my mind all the time

Είναι όλα αυτά που λέγαμε για την συνειδητοποίηση.Και εμένα μάλλον δεν έχει ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία.

Είναι οι στιγμές που εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά σου σκάνε οι φλασιές και λες..."Πωωωω ρε φίλε.Τι λες τώρα"..Αλλά ξέρεις..όχι με την καλή έννοια, της ευχάριστης έκπληξης.Με την πιο άσχημη που μπορεί να σου σκάσει.

Χθες όλη μέρα ήσουν στο μυαλό μου κύριε Νίκο.Όλη μέρα όμως.Γιατί ότι κι αν έκανα σκεφτόμουν πώς θα το έκανες εσύ ή τι θα σκεφτόσουν για μένα.Μίλαγα με κόσμο,έβλεπα να γίνονται διάφορα γύρω μου και εγώ σκεφτόμουν ότι στα λέω και σένα και συζητάμε και εκπλήσεσαι και γουστάρεις και ξέρεις..Κάνουμε την "κουβέντα" μας.

Και όταν πέρναγα από εκείνο το καφέ που είχαμε κάτσει μαζί, δέθηκε κόμπος το στομάχι μου.Έφερα στο μυαλό μου την εικόνα μας να καθόμαστε και να πίνουμε εσπρεσσάκι και να κουβεντιάζουμε.Και μετά πέρασα και από το "Ilios" και θυμήθηκα που σε έιχε εκνευρίσει ο τύπος εκεί, και τελικά το βραδάκι κάτσαμε στον Ιταλό για φαγητό, και ζήταγες ψωμάκι και δεν καταλάβαινες γιατί φέρναν αυτά τα μικρά απαίσια.

Σκεφτόμουν που είμασταν μαζί στο τρένο και σου κράταγα το χέρι και ένιωθα ζεστασιά, όπως πάντα.

Και την αγωνία σου για την μέρα που θα έφευγες.Ανασφάλεια.Δεν καταλάβαινα γιατί,δεν είχα συνηθήσει να είσαι έτσι.Αργότερα κατάλαβα.

Είχα δει τα σημαδια.Όλα.Αλλά που να πάει το μυαλό μου.Τόσο ξένο φαινόταν όλο αυτό.Όπως όταν ήμουν νηπιαγωγείο και έκλαιγα τα βράδια από φόβο μην πάθεις τίποτα, εσύ κι η μαμά.Και μετά απλώς έδιωχνα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου.Έτσι μάλλον  έκανα πάντα.Κι όταν όλα ήταν τόσο εμφανή εγώ απλώς δεν έβλεπα.

Σε σκεφτόμουν όλη μέρα εχθές. Όλες μου οι σκέψεις είχαν ένα παρακλάδι που λεγόταν Νικάκης.Ή πιο απλά μπαμπάς. Εικόνες όμορφες και γελαστές.Εικόνες των τελευταίων στιγμών που μου φέρναν λιγμό και τον έπνιγα γιατί θα στεναχωριόσουν μαζί μου πάρα πολύ άμα το έβλεπες.

Η τελευταία κουβέντα που είχαμε κάνει μαζί ήταν για τον Π.και μου είχες πει πως όλα θα πάνε καλά.Ενώ ήξερα ότι δεν θα πάνε και έβλεπα πως ήταν ψιλοτελειωμένη η κατάσταση με τον Π., επειδή μου το είπες εσύ το πίστεψα.Και ήθελα τόσο να το πιστέψω.Και το είχες πει εσύ.Κι έτσι ηρέμισα.

Το βράδυ που γύρισα σπίτι πείναγα.Έκανα 2 αβγά ομελέτα.Σκατά, πάλι εσένα σκεφτόμουν και πως μύριζε το σπίτι όταν μαγείρευες εσύ.Είχε μια συγκεκριμένη όμορφη μυρωδιά και αίσθηση, ότι κι αν έφτιαχνες.Από ψαρόσουπα, μέχρι αυγά τηγανητά.

Και φυσικά το βράδυ είδα το πιο όμορφο όνειρο.Εσένα.Ήταν βέβαια λίγο διαφορετικό από τις άλλες φορές.Είδα ότι είχα την ικανότητα να σε ζωντανεύω και να σε φέρνω κοντά μου όποτε ήθελα,απλώς για περιορισμένη ώρα.Και έτσι είχα κάνει.Και σε έιχα αγκαλιά.Και ήταν και το Μαρικάκι σου εκεί κοντά και μου έλεγε να σε κρατήσω λίγο ακόμα, αλλά εγώ δεν μπορούσα γιατί είχε τελειώσει ο χρόνος και έπρεπε να φύγεις.Αλλά της υποσχέθηκα ότι σε λίγες ώρες θα σε ξαναφέρω..

Σε είχα τόσο μέσα στο μυαλό μου.Θα ήθελα τόσα να σου πω..Στα λέω νοητά και δεν ξέρω αν ακούς.Βλέπεις;..