Εμπρηστικές τάσεις

Η κατάσταση έχει ως εξής..Τα πράγματα στην Ελλάδα δεν είναι πολύ καλά και όλοι ψάχνονται να φύγουν..Οκ..Οχι όλοι,αλλά πολλοί.Και όσοι είμαστε έξω κοιτάμε το μέλλον μας και δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία..
Έφυγα πριν 2.5 χρόνια από την Ελλάδα. Υπό άλλες συνθήκες.Η κατάσταση δεν ήταν έτσι άσχημη αλλά δεν ήταν και καλή.Έψαχνα πολύ καιρό δουλειά και δεν έβρισκα.Και έφυγα να κάνω μεταπτυχιακό.Αλλά σας είπα.Άλλες οι συνθήκες. Δεν έφευγα και μόνη μου..Είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου στην Ελλαδα.Είχε φύγει και η Ελένη για Γιάννενα..Οι γονείς στήριζαν με 1000..όλα ηταν κομπλέ ρε παιδί μου.Τα άφηνα όλα πίσω μου σε τάξη.Όμορφα και καλά..Ο μπαμπάς βέβαια μου έλεγε κοιτά να τα πας καλα εκεί , να βρεις δουλειά, γιατί εδώ τα πράγματα θα γίνουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ άσχημα.Με μαθηματική ακρίβεια.Και φυσικά έπεσε μέσα. Όπως πάντα.Και εγώ του έλεγα ναι.Γιατί δεν ήξερα ούτε τι θα βρω μπροστά μου, ούτε τι θα γίνει , ούτε πώς θα νιώθω.Ας το πούμε άλλη μια φορά..Άλλες συνθήκες.Από ήρεμα και καλά όλα , ήρθαν άνω κάτω και γαμήθηκε ο Δίας.Η ζωή μας άλλαξε άρδην.Και τα συναισθήματα ήταν που ήταν μπόλικα πολλαπλασιάστηκαν..
Βρίσκομαι λοιπόν σε μια κατάσταση που αδυνατώ να πράξω με γνώμονα τη λογική όπως έκανα συνήθως..Ξέρετε..Αυτό που ναι μεν σε οδηγεί το συναίσθημα, αλλά εν τέλει τα βάζεις κάτω και τα ζυγίζεις και κάνεις ότι λέει η λογική..Τώρα μέχρι ζυγαριά φτάνω.Αλλά το συναίσθημα την κάνει να γέρνει προς την μεριά του..Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό.Όσο είναι στο χέρι μου το παλεύω αλλά άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις..Πολλές οι συνιστώσες.
Στην κατάσταση λοιπόν που βρισκόμαστε όλοι μας, ξενητεμένοι και μη, ακούω μονίμως "Μη γυρίσεις", "τι θα πας να κανεις εκει" "εδω έχεις ένα μέλλον", "καλά..άσε την Ολλανδία..Μείνε έξω όμως"..Αυτά.Χωρίς να λαμβάνει όμως κανείς υπόψην ότι το άτομο στο οποίο απευθύνονται ούτε ηλίθιο είναι, ούτε αφελές..Και τα έχει σκεφτεί οοολα αυτά..Αλλά είναι και μόνο.Και δεν κολλάει εδώ ρε παιδί μου.Πώς να το κάνουμε.Δεν ταιριάζει.Το παζλ δεν πρόκειται να φτιαχτει.The pieces do not match. Αυτό.Τελεία και παύλα..Αυτά είναι που έλεγα σε μένα.Και χθες ήρθε και κόλλησε.Πλέον είμαι σίγουρη. Ήρθε για ακόμη μια φορά η μουσική και με αποτελείωσε, με την καλή έννοια, με έβαλε στη θέση που πρέπει να είμαι...
Πολλά χρόνια πριν ο φίλτατος Νικολάκης Πορτοκάλογλου έγραψε ένα τραγούδι πολύ όμορφο , που δεν του είχα δώσει και ιδιαίτερη σημασία μέχρι τώρα..Το είχα μάθει πριν 5-6  χρόνια στην κιθάρα και μου άρεσαν και οι δεύτερες που είχε, αλλά ως εκεί.Εχθές απλώς έβγαζε άπειρο νόημα!
Τα καράβια μου καίω κύριοι. Τα καίω.Δεν θα πάω πουθενά.Πάντα εδώ θα γυρνώ..Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό.Γιατί ανήκω εδώ.Για την Ελλάδα μιλώ προφανώς.όχι για την κωλοΟλλανδία. Βγάζει νόημα.Απλώς. Δεν γαμιέται.Θα ρθω πίσω και ό,τι γίνει..Από δω πάντως θα την κάνω.Λίγα τα ψωμιά του Αιντχόβεν φίλοι μου...Οι εμπρηστικές μου τάσεις με έπιασαν και τρέξτε να σωθείτε.  ΠΑΤΑ

ΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙΓΙΑΤΙ

Κάπου στην Ουτρέχτη. Βράδυ. Τα μάτια μου σχεδόν κλείνουν, σε λίγο θα ξεκινήσω να πάω πίσω στο Αιντχόβεν. Καθισμένη στη στάση του λεωφορείου σκάνε τα ακόλουθα.
Γιατί έπρεπε να πεθάνει ο μπαμπάς μου; 
Εχω πολλά γιατί.Δεν ξέρω ποιος θα τα απαντήσει.Ούτε καν αν υπάρχει απάντηση. Αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει.Όλα υπάρχουν και είναι εκεί μπροστά μας.Το θέμα είναι πώς και πότε τα βλέπουμε. 
Ο μπαμπάς μου ήταν ο πιο καλός άνθρωπος στον κόσμο. Σίγουρα. Αν υπάρχει κάτι σε αυτή τη ζωή για το οποίο είμαι 100% σίγουρη είναι αυτό. Ότι ήταν ο καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κι όμως.Πέθανε. Ήταν τόσο άτυχος , που έπαθε την χειρότερη αρρώστια και πέθανε.Έτσι απλά. ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΟΥ;
Έκρηξη.Μέσα μου.Κι έξω μου.Κλάμα σε άσχετες στιγμές.Στα καλά καθούμενα.Όχι ακριβώς λύπη..Συγκίνηση.Λείψιμο.
Ναι ρε πούστη μου.Μου λείπει.Πολύ. Αλλά το ξέσπασμα δεν είναι από εκεί.Είναι από το γαμημένο , το αναπάντητο ΓΙΑΤΙ.Γιατί σ'αυτόν.Γιατί;Γιατί.Γιατί.Γιατί. Έχω γεμήσει μια κόλλα από το σημιωματάριό μου με γιατί.
Τα τελευταία χρόνια έχω τιγκάρει στα γιατί.Στην καθημερινότητά μου.Στη ζωή μου.Κανείς δεν τα απαντάει.Και δεν μπορώ να ακούσω άλλη μια φορά "Δεν υπάρχει γιατί", "Μην το βλέπεις έτσι". Τι να γίνει τώρα. Έτσι το βλέπω.
Και εκείνον τον βλέπω.Παντού στη ζωή μου. Χνάρια για να πατήσω πάνω.Σημάδια που δεν σβήνουν για να σκέφτομαι. Μυρωδιές.Μουσικές.Ήχοι.Γεύσεις.Μηχανικές κινήσεις.Μη μηχανικές κινήσεις.Δραστηριότητες.Συνήθειες πιο έντονες κι από το κάπνισμα για έναν καπνιστή.Κουβέντες.Χρώματα. Μια ζωή.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι βρίσκεται παντού. Στην κάθε καλημέρα ή καληνύχτα.Στην κάθε κουταλιά νερού που θα πνιγώ.Στην κάθε αποτυχία ή επιτυχία. Στην ίδια θέση, με ποδαράκια απλωμένα και αγκαλιά ζεστή και τεράστια.Είναι παντού.
Είναι παντού αλλά ΜΑΣ λείπει.ΓΙΑΤΙ;;;Τι γιατί; Γιατι ΜΠΟΡΕΙ.

comment te dire adieu

Η φάση είναι πως βλέπεις κάπου το νυν αίσθημα του πρώην ή του τύπου που γουσταρίζεις τελευταία (ή όχι και τόσο τελευταία) και αρχίζεις και κάνεις συγκρίσεις και ψάχνεις να βρεις τι σκατά της βρήκε κλπ κλπ κλπ κλπ.
Έρχεται ρητορική ερώτηση αγαπητέ αναγνώστη.
Υπάρχει ποτέ περίπτωση να πεις "πωπω...κούκλα είναι!Θεά..μα καλά έκανε το παιδί και την προτίμησε από εμένα...μη λέμε μαλακιές!"; Υπάρχει; Εγώ θα σου πω. Όχι βέβαια.Πάντα θα βρεις κάτι.Ψεγάδι θα είναι, υπεροχή δική σου έναντι εκείνης θα ναι, δεν ξέρω τι, αλλά κάτι θα είναι. 
Τα άσχημα έρχονται βέβαια όταν ναι μεν δεν βρίσκεις πού υπερτερεί, αλλά δεν βλέπεις και πού υπερτερείς και εσύ..Ή ακόμα χειρότερα αν καταλαβαίνεις ότι μάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες μαζί, ίσως λόγω των συνθηκών , του τάιμινγκ ή της μαύρης σου της τύχης.
Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα, δίοτι πρέπει μάλλον να το πάρεις απόφαση και να πεις με τη δέουσα ανωτερότητα  (διότι κατίνες δεν είμαστε) "ε νταξ..δεν πειράζει..υπαρχουν κι αλλού πορτοκαλιές.." και άλλα τέτοια όμορφα κλισέ. Αλλά από το να το πεις μέχρι να το κάνεις έχεις αρκετό δρόμο. Ειδικά αν ο λεβέντης σου έχει μπει μέσα στο μυαλό και δεν λέει να ξεκολλήσει. Αυτό το τελευταίο μπορείς να το πεις και παράνοια."Ε ναι..με φτύνει, με έχει εντελώς γραμμένη, μαλλον έχει και γκόμενα..Ααχχχ..ο γλυκός μου.τι όμορφος που είναι.Ας τον πάρω τηλεφωνο να δω τι κανει." .Τρέλα. Που τη συναντάς παντού βέβαια, και τι να  κάνεις...
Τελοσπάντων..Είχα σκοπό να μιλήσω για μερικές τέτοιες εμπειρίες μου, καθότι έχω άφθονες τελευταία..Κι έρχονται κι απανωτά ε..Η μία μετά την άλλη.Και πριν προλάβεις να δεις τι είχε η μία, και τι σκατά έγινε και στραυωσε η κατάσταση με τον δικό σου, σκάει ο αλλος και στραβώνει και αυτός και βλέπεις και την καινούρια, αυτή με τη μεγάλη μύτη, και λες , τι σκατα. Ε. Το συμπέρασμα είναι πως ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω τώρα να λέω για ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχροινές, αδύνατες χοντρές -σαν άλλος Χαριτοδιπλωμένος.Αλλά δεν καταλαβαίνω ρε παιδιά.Αλήθεια. 

Και επειδή πάλι χρόνο θα μου πάρει, derriere un kleenex je saurais mieux comment te dire  adieu. (link στο τίτλο)

Ας χορεψομε

Σήμερα, τη ώρα που χτύπησε το ξυπνητήρι μου-7 το πρωί παρακαλώ, ο ήλιος δεν είχε ακόμα βγει- έβλεπα στον ύπνο μου ότι χόρευα Ανωγειανό Πηδηχτό. Δεν θυμάμαι ξεκάθαρα με ποιον.Δεν έχει όμως ιδιαίτερη σημασία. Πριν από τον Ανωγειανό Πηδηχτό χόρευα κάτι άλλο ξενόφερτο.Στον ύπνο μου πάντα. Πρέπει να ήταν κάποιος ευρωπαικός χορός.Ρούμπα, βαλς κάτι τέτοιο. Δυστυχώς δεν φόραγα αυτά τα ωραία φορέματα που βάζουν οι κοπέλες σε αυτούς τους χορόυς.Αντιθέτως ήμουν ντυμένη ακριβώς όπως στην παράσταση ελληνικών χορών που είχαμε κάνει με τον κύριο Βάϊο όταν πήγαινα 6η δημοτικού. Δηλαδή τζιν, πουκάμισο, ένα άθλιο ναυτικό καπέλο, ένα κόκκινο μαντίλι για ζώνη και -αν έχετε το θεό σας- λευκά πάνινα παπούτσια!Ελβιέλες τα έλεγε η μαμά μου. Δεν ξέρω. Φοβερό πράμα να το βλέπεις αυτό στον ύπνο σου..Χτύπησε όμως το ξυπνητήρι μου υπό τον ήχο των Χατζηφραγκέτα , και εγώ με την εικόνα του Ανωγειανού Πηδηχτού και της αμφίεσής μου, σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο χαζογελώντας. 
Άνοιξα μετά και τον υπολογιστή να βάλω μουσική και το lastfm radio κάτι πρέπει να έχει πάθει γιατί μου έβγαλε στα related τον Τριαντάφυλλο. "Ελα όμως που δεν περνάει". Δεν είμαστε καλά.Αυτόν τον έχει ξεχάσει και η ίδια του η μανούλα, ο λαστ εφ εμ τον θυμήθηκε όμως και μου τον έβγαλε πρωί πρωί να παίζει. Τρόμος. Νεεεεεξτ. 
Με αυτά και με εκείνα έτοιμη να φύγω στην ώρα μου.Καλά το πόσο δυσκολέυτηκα να βρω τι θα φορέσω και σήμερα δεν θα το σχολιάσω καν.Με το ένα μου πέταγε η κοιλιά, το άλλο μου χόντραινε τα μπούτια, το τρίτο ήταν πολύ λεπτό και θα κρύωνα.Εν τέλει παίζει να έβαλα ότι πιο παλιό είχα , αλλά τι να γίνει , με αυτά ένιωθα άνετα τούτο το κρύο πρωινό. 
Ξύνια η συγκάτοικος πρωί πρωί, ούτε καλημέρα δεν είπε, εγώ όμως όοοοχι..Εδώ ξύπνησα με Ανωγειανό Πηδηχτό, τώρα θα χαλαστώ, πήρα δρόμο τάκα τάκα. 
Να σημειωθεί εδώ ότι ένα τσικ παραπάνω να φύσαγε σήμερα θα έφτανα στην Ελλάδα σε χρόνο dt. Θα γλυτώναμε και τα αεροπορικά..Ενα φσσσσσ και τσουπ...Ωραία θα ήταν..Αλλά μπα.Απλώς φύσαγε δαιμονισμένα, αλλά όχι δαιμονισμένα αρκετά για να με πάρει και να με σηκώσει.ίσως να χρειάζομαι και δίαιτα, τι να πω...
Έφτασα και στο γραφείο και είμαι εδώ παρέα με έναν Ολλανδό phd που για καλή μας τύχη έρχεται μόνο Πεμπτη και Παρασκευή..Είναι λίγο φωνακλάς και μου δημιουργεί σύγχιση αλλά σημασία πολλή δεν του δίνω. 
Άντε βρε, καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε..