Όταν ο Μαρκόπουλος συναντά τους Φλουντ

15:21 Κυριακή πάλι. Της απόκριας.Αλλά δεν έχει ήλιο γιατί ξαναγύρισα στην Ολλανδία.Παρέα με στεναχώρια και ένα αχ και 2 κεφάλια ανθότυρο και ένα τάπερ γεμιστά της μανούλας. Ξενέρωμα και κωλοπιλάλα ταυτόχρονη για εργασία και χαρά. Γιατί η φάμπρικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα και όπως έλεγε άλλο τραγούδι από τον ίδιο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, εδώ που είμαι δεν ξέρω πώς να περπατώ και πώς την γλώσσα να μιλώ, στην χώρα μου τον μήνα αυτό γυρνάνε με σακάκι. Εγώ πάλι με 2 κασκόλ.Άρα στρώσε κώλο, να πάρεις πούλο μια ώρα αρχίτερα.Και κάπου εκεί έρχονται και οι Floyd με το Crying song να στα πουν στα μούτρα.Ότι δηλαδή we cry and cry sadness passes in a while, και σε ταπώνουν γιατί έχουν και δίκιο από πάνω.Όπως πάντα σαφώς. 

Περνάμε τώρα έξω από το γήπεδο του AJAX . "Και ο Παναθηναϊκός, 2 λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι, παγώνει το Άμστερνταμ". Ωραία χρόνια.Άσχετο.

Εργασία και χαρά λοιπόν και κάτω το κεφάλι για να τελειώνουμε.Στα ακουστικά του mp3 το Waltzing Along των James που το άκουσα πρώτη φορά την άνοιξη του 2007.Πριν 5 χρόνια δηλαδή.Και είναι από αυτά τα τραγούδια που δεν βαριέσαι. These wounds are all self imposed σου λέει. Σωστά.Ρε φίλε μόνος σου τα κάνεις όλα. Κι επειδή who knows what comes after, προχωράμε γοργά. May your mind be wide open. Γενικά.Η μαλακία είναι ότι εμένα είναι και η καρδιά μου wide open κι εκεί πατάω την μπανανόφλουδα. Διότι μερικές φορές πρέπει να τα βάζεις κάτω και να λειτουργείς με την λογική.Όχι πάντα, όχι.Αλλά κάποιες φορές ναι! Σ 'αρέσει δεν σ αρέσει. Καλό το συναίσθημα και το αχ αλλά να κοιτάμε και τα πρακτικά ζητήματα.Για να μην μιλήσω τώρα γαι τις συνέπειες και μπούμε σε άλλα χωράφια..

Και τώρα είναι η ώρα που βάζω μουσική και κουνιέμαι όπως ο Tim Booth. Γιατί δεν πρέπει να μαραζώσω. Εις το επανειδείν. A bien tot. See you soon. Tot ziens.