Κατω στον Πειραια στα Καμινια

Φτωχια καλη καρδια μα και γκρίνια. Έτσι λέει το τραγούδι που παίζει τώρα το ραδιόφωνο, και είναι σαν Κυριακή στην Αθήνα, όταν ο μπαμπάς έψηνε μπριζόλες και  έπινε το ουζάκι του στην βεράντα, ενώ τσιμπούσε τα μεζεδάκια που του έφτιαχνα και διάβαζε ριζοσπάστη. Και η μαμα στην κουζίνα κάτι άλλο ωραίο έφτιαχνε, γιατί ήταν Κυριακή και οι Κυριακές ήταν πάνυτα μια ωραία και ειδική μέρα για μας..Εγω χαζολογούσα δεξιά κι αριστερά στο σπίτι, και η Ε. κοιμόταν συνήθως. Ωραία ήταν. Και σήμερα Κυριακή είναι,  του Φλεβάρη και εγώ θα φάω φασολάδα που την εκανα χθες το βράδυ.Γιατι δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά η φασολάδα την δεύτερη μέρα είναι απείρως καλύτερη από την πρώτη.
Είναι Κυριακή λοιπόν και εγώ ακούω Μελωδία FΜ γιατί έτσι μου βγήκε.Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν μοιάζει με Κυριακές στην Αθήνα.Ισως και καλύτερα γιατί δεν γίνεται όλα να είναι ίδια. Ευτυχώς.
Τωρα παίζει "Υπαρχουν ανθρωποι που χουν μοναχοι σαν το ξεραμενο σταχυ", και κολλαει γιατι κι εγω μόνη μου ειμαι τωρα, αλλα την εχω καταβρει και δεν πολυψήνομαι που θα ερθουν παλι οι συγκάτοικες τωρα.Για περιεργο λόγο αυτο το σκ δεν μου ελειψαν και τόσο..Ειναι που σε πιανουν οι κλειστες σου και θες ησυχια και υπνο και κουβεντα.
Αυτο έκανα χθες.Βέβαια το βράδυ μου βγήκε σε ναιντίλα και μουσική και τραγουδια και χορός και συναυλία.Μόνη μου όλα αυτά.Στον φανταστικό μου κόσμο, με το φανταστικό μου κοινό, μέχρι τις 4 το πρωί.Και μετά κιθάρα ως τις 5..Και γαμω τα σαββατοβραδα..Σιγα μην έβγαινα έξω στους -11..Αμ δε..