ο τελευταιος χρόνος.

Ίσως αυτό να ήταν το καθιερωμένο μου ποστ "απολογισμού" που κάνω κάθε Δεκέμβρη τα τελευταία χρόνια.Ναι μάλλον αυτό θα έπρεπε να είναι.όλα δηλαδή που έχω τώρα στο κεφάλι μου έτσι δείχνουν.Αλλά δεν μου βγαίνει ρε παιδάκι μου.Δεν μου βγαίνει να το κάνω όπως τις άλλες χρονιές.Κατηγορίες και απολογισμός και κουραφέξαλα.Καθόλου.Ε δεν το κάνω.Τουλάχιστον όχι σήμερα.

Μπορεί να φταίει ότι διάβασα και το περσινό αντίστοιχο ποστ.Και μου φάνηκε θλιβερό.Θλιβερό και σινάμα αστείο.Το τι μαλακίες έλεγα για να τις πιστέψω έγώ πρώτη και καλύτερη, δεν περιγράφεται. Με την τοτινή μου κατάσταση και τύφλα-φάση δεν βλέπω μπροστά μου- θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να γελάσει μέχρι δακρύων.Ας είναι.

Φέτος, πολύ πιο προσγειωμένη,πιο δυνατή και ούσα κυριολεκτικά και ουσιαστικά έναν χρόνο μεγαλύτερη γράφω αλλιώς.Γι αυτό και δεν μου κάνει αίσθηση να ακολουθήσω το παλιό "φορμάτ". 

Σχεδόν μήνας πριν να τελειώσει το 2011.

Μπορεί να είναι και νωρίς, αλλά δεν με ενοχλεί, ίσως γιατί ξέρω ότι all in all τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει τώρα.

Μπαίνει λοιπόν το 2011 πέρσι, με μια πικρία, μια μαυρίλα, μια γαμησέμαςτώρα αίσθηση.Και κόβουμε 2 βασιλόπιτες και τυχαίνει το φλουρί στον ίδιο άνθρωπο και τις 2 φορές.Και λες "Όχι, δεν είναι τυχαίο.Θα είναι ο άνθρωπος της χρονιάς!" και χαμογελάς.Και τελικά ήταν.Αλλά όχι όπως ήλπιζες και περίμενες..Πρώτο και κύριο μεγάλο, τιτανοτεράστιο φέιλ.Τόσο που δεν το χωράει ακόμα το μυαλό σου, και είναι ικανό να σε κάνει να σταματήσεις ΕΔΩ αυτό το ποστ και να δηλώσεις ότι τίποτε άλλο δεν έχει σημασία φέτος.

Απώλειες πολλές είχε το 2011. Η πρώτη και μικρότερη ήρθε κάπου τον Φλεβάρη.Χωρισμός από τον γκόμενο.Κλαιν.Έτσι λέω τώρα.Μην αρχίζετε να μου θυμίζετε πόσο καιρό έγραφα με μικρά γραμματάκια για εκείνον.Τι να κάνουμε, που ήταν αρκετά σημαντικός και θεοποιημένος ίσως κι αυτός και η σχέση και πόνεσε γαμώτο.Αλλά είπαμε κλάιν.Γιατί Η δεύτερη και τιτανοτεράστια απώλεια ήρθε πριν 7 μήνες.3 Μαϊου.Και όλα αδειάσανε.Και αυτό από μόνο του είναι ικανό να αδειάσει όλα τα άλλα.Κι άλλες απώλειες είχαμε.Αμελητέες όμως.Δενα ξίζει καν να τις αναφέρω.Τελος.

Ήρθαν και συνειδητοποιήσεις για τα άτομα που σε περιβάλλουν.Και ήταν κι απο αυτές που δεν κρατάς κακία.Αλλά πικραίνεσαι.Στην αρχή μόνο, γιατί μετά, αφού φύγει το "μα πώς" , καταλαβαίνεις πως ο καθένας μέχτρι ένα σημείο μπορεί.Κι εκεί μένεις.Και ξέρεις πια τι να περιμένεις.Θετικό.Θετικότατο.Προσδοκίες από κανέναν.Ούτε καν από τον ίδιο σου τον εαυτό.Γιατί στανταράκι είναι πλέον ότι θα την πατήσεις.

Κι ε΄δω σταματώ.Δεν είχα να πω και τόσα τελικά για αυτή τη χρονιά.Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο αυτό.Φλυαρώ περισσότερο ίσως.Σε λίγες μέρες επιστρέφω στην Ελλάδα για Χριστούγεννα.Χωρίς καμιά προσδοκία.Αλλά με ανυπομονησία.Και βλέπουμε..