Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

time flies..

Καιρό είχα να σου μιλήσω.Δεν ξέρω γιατί.Σε έβλεπα και τα βράδυα στον ύπνο μου.Κάναμε βόλτα στο χωριό, εγώ, εσύ και η Ελένη.Εσύ και οι κοράκλες σου.Αλλά τι λεω..εκεί ήσουν..ξέρεις..
Και για τον Παναθηναϊκό στα είπα τα νέα.Καλά, δεν ξέρω αν θα σου φανεί περίεργο, αλλά έχω χάσει εντελώς το ενδιαφέρον μου για τα αθλητικά πλέον.Λές και έφυγε μαζί σου.Τι να πω.Αυτά είναι βλακείες όμως..Χαζομάρες.
Ξέρεις κάτι; Μου λείπεις. Μάλλον το ξέρεις δηλαδή, το έχω πει και τόσες φορές.Αλλά είναι η αλήθεια.Σκέφτομαι στιγμές.Το πρόσωπό σου.Το γέλιο σου.Τις κινήσεις, το περπάτημά σου. Θυμάμαι με ακρίβεια κάθε λεπτομέρια πάνω σου.Την κάθε γραμμή του προσώπου σου.Τα χέρια σου.Τα δάχτυλα των ποδιών σου.Τα μάτια σου.Το χρώμα τους.Ζήλευα που δεν το είχα.Είχα όμως τα μαλλιά και τα μυαλά! Έτσι έλεγες!Αυτό ξαναπές το!Ειδικά στα μυαλά..Τάλε Κουάλε..
Γενικά είμαι καλά.Αυτό μάλλον το βλέπεις.Παθαίνω τα γνωστά μου κάποιες φορές.Τρώω τις φρίκες μου ακόμη.Ξέρεις εσύ.Τις καταλαβαίνεις.Πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να σε απογοητεύω.Σκέφτομαι την εικόνα σου και θυμώνω με μένα..
Έχει περάσει μισός χρόνος..Τίποτα δεν είναι διαφορετικό μέσα μου.Σιγοβράζουν όλα όπως και τότε.Ίσως πιο ήπια.Πιο συνειδητοποιημένα.Αλλα σιγοβράζουν.Όπως τότε.Όπως εκείνη την μέρα που δεν ξεχνάω.Ούτε την επόμενη.Ούτε καμία.Σφηνάκια κονιάκ με την Ελένη μέσα στον ήλιο.
Όλα είναι αλλιώς.Η μαμά προσπαθεί το 2 σε 1.Της λείπεις.Δεν ξέρω τι λέω.Το 'χασα.
Βρέχει.'Εχω γίνει μούσκεμα.Θυμάσαι εκείνη την πορεία του Νοέμβρη του 2008;Μούσκεμα και οι 2.Είχες το μηχανάκι κοντά στην πρεσβεία.Ανεβήκαμε και γυρίσαμε σπίτι παρέα.Ολόβρεχτοι.Παγωμένοι.Κουρασμένοι.Τόσο χαρούμενοι όμως.Μέσα στα καλαμπούρια.Όπως και τότε που γυρνάγαμε από το γήπεδο.Μπάσκετ.Είχαμε χάσει,μας έπιασε βροχή στον γυρισμό.Λούτσα."Και βρεγμένοι και χαμένοι" μου έλεγες γελώντας..Γέλαγα κι εγώ.Μετά φάγαμε ψαρόσουπα.
Αν αρχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ..
Σταμάτησε η βροχή.Κρυώνω όμως.Και στο μηχανάκι μας κρύωνα.Έβαζα όμως τα χέρια μου στις τσέπες σου και ακουμπούσα το κεφάλι μου πάνω σου..Να αυτά είναι..
Πόσο μου λείπεις..Καιρό είχα να σου μιλήσω.Να σου γράψω.Είμαι τόσο μακριά.Να έρχεσαι.Το βράδυ στον ύπνο μου.Να τα λέμε.Να σε αγκαλιάζω.
Έχουν μαζευτεί τόσα που θέλω να σου πω.Να μου πεις την γνώμη σου.Έλα.Αφού εσύ θα μου τα λύσεις πάλι όλα.Δεν φοβάμαι τίποτα..

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μαργαριτα ελα εδω!!! κ εγω σ'αγαπω! χαχαχα, ρε. Ρε Μαργαριτα, τι ωραια που γραφεις! τι ωραια που νιωθω ρε κοριτσι μου ομορφο :*

Ανώνυμος είπε...

μια αγκαλιά... έστω κι έτσι... και η μέρα γίνεται πιο φωτεινή :)