Είναι Σάββατο μεσημέρι, και είμαι σπίτι.Χθες ήταν Παρασκευή (προφανώς) και είχαμ βγει με την συγκατοικούλα μου.Πήγαμε στο κλασικό μέρος μας και κάτσαμε και παραγγείλαμε από ένα ωραίο κόκκινο κρασί.Μετά μαζεύτηκαν κι άλλοι, με τους οποίους όμορφη παρέα κάναμε αλλά τελικά μας βγήκαν λίγο πιο τρελοπαρτιάρηδες από όσο περιμέναμε.Και το χειρότερο ήταν ότι κι εμείς ήμασταν "τραβάτε με κι ας κλαίω".Και ακολουθήσαμε.Σε ένα ολλανδικό κωλόμπαρο -από τα αντίστοιχα Κολωνακιότικα- που και καλά δεν είναι τεράστια η σαπίλα..Εν πάση περιπτώση.Δεν έχει και τόση σημασία αυτό.Φόραγα και γόβες, πρώτη φορά μετα τα Χριστούγεννα και μετά τον γαμο του Σ.Ήταν κρίμα να γυρίσω σπιτι (Εδω γελάμε δυνατά και κατα βούληση-κανεναν δεν παρεξηγω).Εκει λοιπόν ήταν κι εκείνος.Ο οποίος. Έτσι τον χαρακτήριζα.Κι έγραφα και με μικρά γράμματα για πάρτη του.Έχω αναθεωρήσει πλέον, όπως είπα σε προηγούμενο ποστ.Δεν ξέρω,θαρώ πως δεν είναι εκείνος ο οποίος.Είναι ένας.Παλιός.Καλός.Που μου άλλαξε τα φώτα με την συμπεριφορά του.Και που σε κάθε ευκαιρία το κάνει ακόμα.
Κι εκεί έλω να καταλήξω σε αυτό το σίκουελ.Πώς γίνεται, κάποιος που λέει πως σε αγαπάει και πως σε νοιάζεται, ακόμα και τώρα που δεν είστε μαζί..και που τον νοιάζει αν είσαι καλά..αν περνάς όμορφα..αν τρως..αν νιωθεις.αν ..αν..ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΑΚΟΜΑ.
Πως γίνεται ενω έχεις ξεκαθαρίσει ότι "Ξέρεις..δεν θέλω να ξέρω για εσένα και το παρτσακλό σου, ούτε να ξέρεις εσύ για μένα και το τι κάνω με τον οποιονδήποτε.." εκείνος ακόμα να ρωτάει..και να σου ανακοινώνει οτι ειναι δεσμευμενος ανθρωπος (Σε μενα τωρα ολα αυτα..) και πως η καινουρια θα έρθει σε 15 μερες εδω να τον δει.Σε ρωτησα ρε φιλε;ΟΧΙ.
Δεν το κρύβω.Χαλάστηκα.Κι όχι γιατί ζήλεψα.Δεν μου λέει πια τίποτα εκείνος.Δεν είναι καν στο μυαλό μου.Αλλά χαλάστηκα.Γιατι αγάπη υπάρχει.Και δεν πληγώνω αυτούς που αγαπώ.Εκείνος όμως το κάνει.
Δεν είχα και πολλές επιλογές.Το μόνο που έκανα όταν πήγε να ξαναπετάξει σπόντα-ατάκα ήταν να του πω παγερά "Δεν εχεις παρατηρήσει ότι έχω σταματησει να ασχολούμαι με σένα και την δικιά σου;Κανε το ίδιο και άσε με στην ησυχία μου".Ε..δεν του έκανα και την μουρη κρέας.Αλλά τουλάχιστον μετά ήρθα σπίτι με την φίλη μου.Και κόψαμε γραβιέρα και ήπιαμε και το υπόλοιπο κόκκινο κρασί μας που είχε περισσέψει από προχθες..(Αλλο αυτό..)..Και μετά ξεραθήκαμε στον ύπνο.Και ξύπνησα με την απορία του πώς γίνονται όλα τα παραπάνω.Και δεν ζητάω απαντήσεις ακριβώς;Απλώς αναρωτιέμαι.Γιατί μάλλον έτσι τα βλέπω εγώ.Αλλά όχι και οι υπόλοιποι.Γεια σας και χαρά σας κι αέρα στα πανιά σας.
1 σχόλιο:
Μη δίνεις σημασία στο παρελθόν (ούτε στο παρόν του παρελθόντος) Μαργαρίτα!
Επικεντρώσου στη δική σου ζωή, και θα πάνε όλα καλύτερα!
Να 'σαι σίγουρη γι' αυτό!
Δημοσίευση σχολίου