Και πήγαμε!Μέσα στην όλη μαυρίλα των ημερών, τα τηλεφωνήματα στην Αθήνα για να δω τι γίνεται, ήρθε το Σάββατο και κατά τις 17:00 ξεκινήσαμε με τον Π. για Αρνεμ..
Με γέλια και αστεία και χέρι χέρι ανα στιγμές. Ένιωθα όμορφα..
Μπήκαμε στο στάδιο..Το μισό τοίχος ήταν ήδη στημένο.Αρχισα να καταλαβαίνω τι επρόκειτο να ακολουθήσει..Εκεί εσύ..Να με ακουμπάς, να με χαιδευεις..δεν ξέρω γιατί.Τόσο τρυφερός..τόση ευτυχία..
Το σόου ξεκίνησε...Το In the Flesh μπήκε δυναμικά, όπως το περίμενα και η ανατριχίλα με διαπέρασε ολόκληρη..χαμός απο τους προτζέκτορες, τα εφέ όλα..Δεν θα πω πολλά.Μην κάνω σπόιλερ. The thin ice και εσπασα..Και στο Another Brick in the Wall ακόμη πιο πολύ..Γαμημένοι στίχοι..Δάκρυα..Μου κρατάς το χέρι..προχωράει το σόου.Είναι ανεπανάληπτο.Δεν πιστεύω αυτά που βλέπω.Μπαίνει το Mother, πανέμορφα το παρουσιάζει και το λέει..Δώστου κλάμα το Μαργαρόλι.
Ανατριχίλες άπειρες..Σε όλο το πρώτο μέρος.Το μυαλό στην Αθήνα, η καρδιά εκεί κι αυτή και τα συναισθήματα να κοντεύουν να με πνίξουν. Δεύτερο μέρος....Περιττο να μιλήσω για τα δάκρυα σε όλο το 2ο μέρος.Hey you, Is there anybody out there, Nobody Home, Vera .. Εκει πλάνταξα, με αυτά που έδειχνε στον προτζέκτορα..Ένα κορίτσι που βλέπει ξαφνικά τον πατέρα του να μπαίνει στην αίθουσα του σχολείου.Προφανώς γύρισε από τον πόλεμο.Αγκαλιά..Κλάμα εγώ..Μου λείπει ο μπαμπάς μου..
Μπαίνει το Comfortably Numb και το σόλο είναι όπως πάντα συγκλονιστικά υπέροχο, κι ας μην παίζει ο Gilmour κιθάρα..Με κρατάς απο τη μέση και νιώθω ασφάλεια..Δεν φοβάμαι.. Φτάνουμε σιγά σιγά στην δίκη..μετά από ένα Run like Hell που με έχει αφοπλίσει..To τοίχος πέφτει.Κλάμα ξανά..
Γενικά κλάμα πολύ.Ξέσπασμα, ταύτιση, όλα..Λύτρωση..Ευτυχώς ήσουν εκεί μαζί μου..
Θα σκεφτεί ο αναγνώστης, τι κλαψιάρα γκόμενα είναι τούτη.Ε νταξ.Τρέιντ μάρκ το κλάμα..Αλλά τι να τα κάνεις και τα συναισθήματα..Να τα βάλεις μέσα, και να τα κλειδώσεις; Δεν παίζει..
Ησυχος γυρισμός.Μια μπύρα στην Trafalgar.Να με ρωτάνε αν είμαστε πάλι μαζί..
Σπίτι..
"Μου άρεσε που το έζησα αυτό μαζί σου.."
"Κι εμένα.."
Πριν από 4 ώρες
5 σχόλια:
τετοια εμπειρια μονο σε 4 συναυλιες εχω νιωσει και ναι η μια απο αυτες ηταν με τον Waters σε μια σκοτεινη πλευρα του φεγγαριου.. ανυπομονω να τον ακουσω ξανα,ειναι λυτρωτικα και τοσο προσωπικα τα τραγουδια του..! τι λεω..ειναι παρα πολλα.. lucky you :)
Χα!! Σε εντόπισα κοκόνι μου!! Εμένα δε με διακατέχει τόσο το πνεύμα αλληλεγγύης του George S. και θέλω να σε πλακώσω στο ξύλο που πήγες!!!!!Ζηλεύω και το δηλώνω απροκάλυπτα. Τον είχα δει στη Μαλακάσα, το κλάμα ασυγκράτητο, αλλά θα ήταν πολύ νόστιμα να ήμανι κι εγώ εκεί στο χωριό Αιντχόφα, να τον έβλεπα-άκουγα για δεύτερη φορά, αντί να είμαι στο εξοριστονήσι και να κάνω JAVA..
Καλή και η Τζαβα.Δεν λεω. αλλα ναι σε νιωθω
Απλα σε ζηλευω... Ειναι ο καλλιτεχνης/συγκροτημα που θα εχω παραπονο που δεν ειδα ποτε. Που θα μισω τον εαυτο μου που οταν το Σκοτεινο Φεγγαρι μας επισκεφτηκε εγω εβλεπα Patty! Φευ! Χαιρομαι που περασες καλα κι απο κοντα θα μου δωσεις full review! Φιλια Margie!
Αχ όχι, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό... Πωπω, πόσο τυχερή είσαι! Γιγαντιαίο μου απωθημένο. Άσε που προσωπικά βρίσκω τις αντιδράσεις σου μάλλον χλιαρές! Δάκρυα? Σιγά τώρα, εγώ αν τον έβλεπα θα είχα λιποθυμήσει απο το πρώτο κιόλας τραγούδι, ! (χμ, οκ, ίσως υπερβάλλω... αυτό θα συνέβαινε αν έκανε καμιά επανένωση με τους εναπομείναντες Floyd βασικά και τύχαινε να ήμουν εκεί).
Τους χαιρετισμούς μου. :)
Δημοσίευση σχολίου