Η Μαργαρίτα λέει

Mood: cool
Listening: Maserati-Cities at the moment (πριν έπαιζαν οι Madrugada πάλι)
Drinking: Νες. (Κι άμα πονάει ο λαιμός θα πίνω νες λένε οι Χατζηφραγκέτα)
Eating: Τίποτα τώρα.
Thinking: Πολλά σκόρπια πράγματα..Δες..



Σκόρπιες σκέψεις τώρα..
'Ηταν Μάρτιος.6 Μαρτίου του 1994.Και ήταν πάλι Κυριακή, μέσα στις απόκριες.Είχε τα γενέθλιά της η φίλη μου η Φ. από το μπαλέτο και έκανε μασκέ πάρτυ, στο οποίο εγώ είχα ντυθεί κουνέλι και η Φ. περιστέρι, με τις στολές τις αντίστοιχες που φοράγαμε στην καλοκαιρινή παράσταση όταν είχαμε ανεβάσει το τσίρκο (εγώ και η Φ. σαν μεγάλα ταλέντα κάναμε και τα ζωάκια, και τις μαζορέτες, και τους παγοδρόμους και ούτε εγώ θυμάμαι τι άλλο-αλλά δεν θέλω να καταλήξω εκεί).Το πάρτυ ήταν πρωινό κι έτσι το απόγευμα όταν γύρισα σπίτι πληροφορήθηκα ότι πέθανε η Μελίνα Μερκούρη.9 χρονών εγώ τότε, ούτε που είχα ιδέα για το αν ήταν σημαντική η Μερκούρη ή όχι.Το μόνο που ήξερα ή μάλλον το μόνο που είχα στο μυαλό μου, ήταν κάτι αφίσες της που έκανε με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης.Έμαθα λοιπόν ότι πέθανε και έβλεπα να το συητούν όλοι και να έχει γίνει ένας χαμός και να σου στην τηλεόραση "Τα παιδιά του Πειραιά" να παίζουν νονστοπ, και να σου και η "Στελλα" , η τρομακτική στα μάτια μου σκηνή του μαχαιρώματος.Και είδα και τον μπαμπά μου να κλαίει.Πρώτη φορά στη ζωή μου.Στο σαλόνι ήμασταν, έβγαζε τα ρούχα του στο γνωστό σημείο μπροστά στην τραπεζαρία και έβαζε πυτζάμες.Και τον είδα να κλαίει.Με λυγμό. "Μπαμπάκα, γιατί κλαις;".."Ήταν πολύ καλός και σημαντικός άνθρωπος αυτή η γυναίκα παιδάκι μου", μου απάντησε τρυφερά.Και δεν είπα τίποτα άλλο. Στεναχωρήθηκα που έκλαιγε, αλλά δεν κατάλαβα ποτέ.Και ούτε ξαναρωτησα.Μετά με είχε πάρει η Φ. τηλέφωνο και μου έλεγε πως είναι πολύ περήφανη που την ημέρα των γενεθλίων της πέθανε η Μερκούρη.Τι σκέφτεται ένα 9χρονο..
Επόμενη σκόρπια σκέψη.
Την Παρασκευή είχαμε πάει σε ένα live στο POPEI που είχε ελεύθερη είσοδο.Σκα παίζανε.Και πήγαμε κι εμείς, στην τρίτη μπάντα βαρεθήκαμε και φύγαμε.Αλλά πάλι δεν ήθελα να καταλήξω εκεί. Στο λάιβ αυτό λοιπόν είδα τον γνωστό τύπο που έχω πετύχει τουλάχιστον 4-5 φορές αυτό το μήνα. Έλληνας είναι, καμιά 40αριά, και μας είχε πιάσει την κουβέντα τότε στο Parktheater που είχαμε πάει να δούμε το Netherlands Dance Theater. Είναι καινούριος στο Αιντχόβεν, και ήρθε εδώ για να βρει δουλειά.Διάλεξε το Αιντχόβεν επειδή ήταν κι ένας φίλος του εδώ.Από τότε τον΄έχω πετύχει πολλές φορές.Πάντα μόνο του. Στο καφέ την Κυριακή, σε μπαρ, στο λάιβ προχθές..Λυπήθηκα.. Έδειχνε μόνος πολύ.Και όχι χαρούμενος.Και περίεργος.Μπορεί και να το απολάμβανε, δεν ξέρω.Το μόνο που σκέφτηκα είναι το πόσο δεν αντέχω την μοναξιά..
Άλλη σκέψη ξανά.
Διάβασα "Το μαγαάκι των αυτοκτονιών" του Jean Teule. Και άμα δεν το έχετε διαβάσει να το κάνετε γιατί είναι υπέροχο. Από εδώ το βρήκα, και η φίλη μας, μας πληροφορεί πως θα βγει και σε ταινία την οποία θα δούμε όπως και δήποτε!
Τώρα ξεκίνησα το Norwegian Wood και πολύ μου αρέσει ως τώρα..2 κεφάλαια ρουφήχτηκαν εχθές, παρά τον πονοκέφαλο και την απροσδόκητη εμφάνιση του Π..
Αυτά..