..κι ολα τα ίδια μένουν; οχιιιιι..

Τρόμαξα λίγο. Και θα σας πω αμέσως και γιατί. 
Σήμερα είναι μια μέρα στη δουλειά που το μυαλό απλώς αρνείται να συνεργαστεί και να έρθει κατά Κορωπί μεριά. Ντάξει φυσιολογικό είναι και αυτό ενίοτε.Μπορεί να φταίει που με ενοχλούσε το στομάχι μου και δεν κοιμήθηκα καλά..Τι το θελα κι εγώ το σπανακόρυζο νυχτιάτικα;
Για άλλο πράγμα όμως τρόμαξα.. Τρόμαξα διότι διαβάζοντας αναρτήσεις που είχα ποστάρει 5 χρόνια πριν , είδα ομοιότητες..Και διαφορές είδα.Πολλές.Καλές.ΟΚ. Αλλά οι ομοιότητες οι συγκεκριμένες δεν θα πρεπε να υπάρχουν.Όχι μετά από 5 χρόνια.Όχι μετά από όσα μεσολάβησαν. Το γαμημένο το μελομακάρονο . Αυτό. Δεν το θέλω άλλο αυτό. Δεν είναι ίδιο τώρα, όχι.Αλλά καμιά φορά μοιάζει.Και τρομάζω, αλήθεια..Θα περάσει, I guess. 
Αλλαγή.Πολλές βασικά , αλλά η μια μεγαλύτερη και πολύ στενάχωρη.. Πριν 5 χρόνια μου την έσπαγε που ημουν μόνη και ξαφνικά γυρνούσαν οι γονείς μου από τη δουλειά και το σπίτι γέμιζε φασαρία και ζωή..ΑΧ να ξαναγινόταν αυτό..Σε αυτή τη φάση ανυπομονώ τα απογεύματα να γυρίσει η μητέρα μου και να πούμε δυο σαχλαμάρες..Η αλήθεια είναι πως δεν κάνει τόση φασαρία μόνη της..αλλά όσοι ξέρετε, πιάνετε τι θέλω να πω..
Καθόλου δεν το χω σήμερα κι αυτά που γράφω δεν έχουν συνοχή καμία. Αλλά δεν πειράζει , δεν μπορούμε και πάντα να είμαστε όπως νομίζουμε πως αρμόζει..

Λερώθηκε το καθαρό μου τζιν με καφέ. Νευρίασα με μενα πολύ. Αδιορθωτη είμαι, κοτζαμ γαιδάρα και λερώνομαι σαν 5χρονο.Ασχετο. 
Αυτά.
Τρόμαζω πάντως να ξέρετε..

 

Νυσταγμένο πρωινό ποστ

Έτρεχα μέσα στη βροχή με την ομπρέλα μου, να προλάβω το μετρό. Ένας αστεγος, κάτω από ένα υπόστεγο στην Μπενάκη, μου είπε καλημέρα. Χαμογελαστός. Και του πα κι εγω.

Σε ακτίνα 4 μέτρων  το πολύ από μένα (κι αυτό σημαίνει τριγύρω μου παιδιά- ακτίνα, δηλαδή σκεφτόμαστε κύκλο- δεν ειμαστε κι όλοι σπουδαγμένοι μαθηματικοί γι αυτό και το τονίζω) βρίσκονται άνθρωποι. Τι θες να βρισκόταν δηλαδή ρε Μαργκαρετ, θα μου πειτε, ζόμπι; Και θα χετε και δίκιο. Παρεμπιπτόντως (πτόντως πτόντως) το "Walking dead" αυτή η σειρά με τα ζόμπια είναι μια μαλακία και μισή, μη τη δείτε, εγώ τη βλέπω βέβαια, τρώγοντας σποράκια, αλλά με έχει επιρεάσει και όλο σκέφτομαι πως θα πεταχτεί κανα ζόμπι και θα τρέχουμε. Εφυγα απο το θέμα όμως,και επιστρέφω τώρα, είναι που λέτε άνθρωποι τριγύρω μου.Ανθρωποι που στα 25-26-27-28-29 τους εργαζονται, είναι υγιείς και φαινομενικά τα χουν όλα που θέλουν. Αμ δε. Γκρινια φιλοι μου. Απο τις 9 ως τις 5-6, γκρινια.Ανικανοποιητος κόσμος και αναρωτιέμαι γιατί.Πόσα θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος ας πουμε;
Μαλακες, πολύ εύκολη είναι η ευτυχία. Υγεία ξερω γω.Ήλιος. Αγκαλιά. Ενας φουντωτος βασιλικός.Μια κουβέρτα απαλή στον καναπέ.Μυρωδατα σεντόνια. Ενας καφές μυρωδάτος στο σπίτι σου. Η ξεκούραση μόλις γυρίσεις από τη δουλειά. Ένα χαμόγελο αγαπημένο.Ένα ζεστό φαγητό (ας είναι και ξαναζεσταμένο ρε φιλε). 

Μη γκρινιάζεται ρε τριγύρω μου όλη μέρα. Τώρα βρέχει ας πούμε..και 482397293 ανθρωποι κοιμούνται στο δρόμο. Χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Και παίζει να σου πούν και καλημέρα.