Αυτή τη λέξη την χρησιμοποιούσε η δασκάλα μου στο δημοτικό , η κυρία Βούλα (η Ε.γελάει τώρα που διαβάζει). Έλεγε ότι ετοιμαζόμαστε για το φευγιό πριν χτυπήσει το κουδούνι..Το φευγιό τώρα είναι άλλο.Ξεκίνησε ένα μαζικό κύμα. Πολύς κόσμος, από αυτούς που ήρθαμε μαζί εδώ στην Αιντχόφα, τέλειωσε και ψάχνει να δει τι θα γίνει στη συνέχεια..Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν..Για τους τελευταίους θα πω εγώ τώρα..Θα ξεκινήσω με τον πρώτο, που έκανε δηλαδή πρώτος το βήμα για να φύγει. Ο Α. Τον Α. τον γνώρισα τέλος Αυγούστου του 2010. 2 μέρες πριν πάω στην Αθήνα για την εγχείρηση του μπαμπά, είχαμε πάει για καφέ με τον Π. και είχαν έρθει ο Α. με τον Γ. Νεόφερτοι.Γνωριζόντουσαν μεταξύ τους από την Πάτρα που σπούδαζαν.Ο Α. είναι ένα παιδί ψηλό, αδύνατο , που η πρώτη εντύπωση που σου δίνει είναι ότι είναι κάπως κλειστός και σοβαρός.Ναι καλα..Ενώ ο Α. είναι ένα άτομο που κατα πάσα πιθανότητα στην Ελλάδα δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ , γιατί θα συχνάζαμε σε διαφορετικά μέρη, με τον που τον είδα εδώ και του μίλησα 10 λεπτά, μπήκε στην καρδιά μου. Τρομερή αίσθηση του χιούμορ, ατακαδόρος, σωστός, ευγενικός.Είχε επίσης και πολλές παραξενιές οι οποίες όμως τον κάνανε πιο αξιαγάπητο καθώς αυτοσαρκαζόταν γι αυτές ή τις υποστήριζε με σθένος..Μεγάλη αδυναμία μου ο Α. Και να τος που τέλειωσε με το μάστερ του και άρχισε να ψάχνει δουλειά προς Γερμανία μεριά που είναι και η κοπέλα του..Και έφυγε.Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς.Έκανε ό,τι ήταν να κάνει και έφυγε..Εμένα θα μου λείψει μαλλον..
Δεύτερο φευγιό και πιο δύσκολο..Η Θ.. Η φίλη μου και συγκάτοικός μου τον τελευταίο 1,5 σχεδόν χρόνο.Με τη Θ. γνωριστήκαμε τον Σεπτέμβρη του 2010. Είχαμε πάει σε ένα πάρτυ του TU/e (του πανεπιστημίου μας) που γινόταν για εμάς τους πρωτοετείς.Ολλανδικές βλακείες, αλλά είχε τσάμπα μπύρες μέχρι τις 6. Μίλαγαμε εκεί με διάφορους και ξαφνικά βλέπω τη Θ. Έγιναν οι συστάσεις, χάρηκα , χάρηκε, είπαμε τα βασικά, παραπονέθηκε ότι το τσιγάρο της σβήνει όλη την ώρα με τα γαλάζια χαρτάκια, και μετά μοιραστήκαμε πατάτες τηγανητές. Τρεις μέρες μετά πήγαμε παρέα σε ένα live (οι NoBunny ήταν ) και στο γυρισμό χαθήκαμε.Κάναμε πολλούς κύκλους μέχρι να βρούμε πώς γυρίζουμε, και έβρεχε κιόλας..Είχε όμως πλάκα..Την επόμενη βδομάδα πήγαμε για κρασί χαλαρά στο Bommel, που εν τέλει έγινε 4 κρασιά και πολλή κουβέντα..Και έτσι γίναμε φίλες.Η Θ. είναι ένα άτομο που σίγουρα θα γνώριζα στη ζωή μου κάποτε. Και που θα έκανα παρέα έτσι κι αλλιώς.Σαφώς , οι συνθήκες της "ξενητιάς" (μα τι ωραία που το πετυχαίνω το μελό) μας έφεραν πολύ γρηγορότερα κοντά, αλλά όπως και να χει..Περάσαμε όμορφα και άσχημα..Χωρισμούς μεγάλους και μικρούς. Θανάτους μεγάλους και μικρούς. Μαγειρέματα, βόλτες, ψώνια, κούρες ομορφιάς,απόπειρες γυμναστικής, μπάρμπεκιου, πάρτυ, μεθύσια, κλάμματα, γέλια..όλα.Και η αγκαλιά πάντα εκεί κι από τις δύο πλευρές. Το καλοκαίρι του 2011 μετακόμησα σπίτι της και από τότε γίναμε και συγκάτοικες. Και ήρθε η στιγμή που η Θ. πήρε το πτυχίο και μαζί και τον πούλο από το Αιντχόβεν.Γυρνάει Ελλάδα προς το παρόν και ζηλεύω με την καλή έννοια..Της είπα, μέσα στα κλάμματα του αποχαιρετισμού μας, να πάει να βρει δουλειά και σπίτι και πως θα πάω να την βρω κι εγώ σε 5 μήνες..Αμην. Και εις το επανειδήν.
Τρίτο και τελευταίο του Φ. Ο Φ. ήρθε τον Γενάρη του 2011 στο Αινταχόβεν και τον γνώρισα τυχαια ένα βράδυ που πέρασα στα γρήγορα από το Bommel με πυρετό επειδή ήταν εκεί ο Π. με τον φίλο μας τον Γ. που είχε έρθει από Ελλάδα να μας δει. Εγώ με τον Π. στα χωρίσματα, σκατένια και η κατάσταση στο σπίτι στην Ελλάδα, εξεταστική και καμιά διάθεση γενικότερα. Έσκασα στο Bommel σαν λέτσος με φόρμες και 2 κασκόλ και μύτη να τρέχει και ο Φ. με κοίταξε περίεργα και πιάσαμε κουβέντα και δέσαμε..Και για να πω και την αλήθεια, εγώ στην αρχή τον ψιλογούσταρα τον Φ. Ήταν και εντελώς ο τύπος μου..Μακριά μαλλιά και τζίβες, μούσια , χυμαδιό..Αυτό μέχρι που έμαθα ότι είχε κοπέλα που αγαπούσε και πολύ.Εκεί μου πέρασε, και όταν λίγο μετά γνώρισα και την κοπέλα του , δεν υπήρχε αμφιβολία οτι ο Φ. θα έμενε φιλαράκος πρώτος και αγαπημένος..Πάει λοιπόν κι ο Φ. στην Αργεντινή για το τελευταίο κομμάτι του πρότζεκτ του και πολύ στεναχωριόμαστε όλοι γιατί είναι μορφάρα και θα μας λείψει..Αλλά θα έχουμε να θυμόμαστε.Αράγματα σπίτι του με ρακές, φαγητά, σούπες των αρρώστων, πάρτυ που γινόμασταν ντέφια και σλιπόβερς..Του κάναμε και το πάρτυ του αποχαιρετισμού το Σάββατο και τι ωραία που περάσαμε και τι καλά που ήταν όταν στο τέλος καθαρίσαμε όλοι μαζί, κομμάτια και ντίρλες..
Και έπονται κι άλλοι αποχαιρετισμοί.Για την ώρα δεν θέλω καν να τους σκεφτώ.Απλως περιμένω την δικιά μου αποχώριση.Και δεν ξέρω αν θα μου είναι δύσκολη ή εύκολη.Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν θα μου λείψει κάτι από αυτή τη σιχαμένη πόλη, που κυρίως με άσχημα πράγματα την έχω συνδέσει, αυτό θα είναι οι φίλοι μου εδώ..Γιατί ναι..Δεν έχω περάσει καλά τα δύο τελευταία χρόνια εν γένει..Αλλά ήμουν τυχερή.Και βρήκα αστέρια άτομα για παρέα..Που θα τα διάλεγα για φίλους μου one way or another..Κι αυτό είναι ωραίο..
