Ένα (ακόμα) γράμμα

Χωρίς προσφώνηση.

Είναι 14/12/2014.Και είναι και ένα από αυτά τα βράδυα που θα ήθελα τη παρέα σου. Να πάμε γήπεδο, ή επειδή ο Παναθηναϊκός έχει τα μαύρα του τα χάλια, να πίναμε παρέα μια ρακούλα. Ναι , το αποφάσισα.Αν ήσουν εδώ, αυτό θα ήταν το δικό μας πια.Να πηγαίνουμε να πίνουμε τις ρακούλες μας και να τα λέμε. 
Έτσι που λες. Θα ήθελα τη παρέα σου απόψε.
Σε σκεφτόμουν τη προηγούμενη βδομάδα.Εκεί στη δουλειά.Στη γενική συνέλευση. 
Και το ίδιο βράδυ, στην Απανεμιά. Νομίζω πως θα σου άρεσε πολύ εκεί..Να πηγαίναμε παρέα.Και αν γνώριζες την φίλη μου την Κ. θα την λάτρευες. Κι εκείνη σίγουρα. Αλλά αυτό δεν είναι νέο.Εσένα όλοι σε λατρεύαν. 
Έτσι που λες..Πολύ σε σκέφτομαι. Όλον τον καιρό.Αλλά δεν σε βλέπω πια στον ύπνο μου τόσο συχνά.Δεν έρχεσαι.Αλήθεια, γαιτί δεν έρχεσαι;
Καμιά φορά νομίζω πως έχεις θυμώσει μαζί μου. Πως δεν συμφωνείς με αυτά που κάνω ή με τις επιλογές μου.Στις πολύ μαύρες μου, σκέφτομαι ότι ντρέπεσαι κιολας.
Μετά μου περνάει γιατί μάλλον παραλογίζομαι.Δεν γίνεται ούτε θυμωμένος να είσαι, ούτε να ντρέπεσαι..Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν που απευθύνομαι τώρα.Μάλλον εγώ τα χω λίγο χαμένα απόψε.

Καλοκαίρι ήταν...

• Μπλε.Παντού.Στον ουρανό, στη θάλασσα, στην πετσέτα, στο στυλό, στα παραθυρόφυλλα των σπιτιών, στο μπουκαλάκι "Σουρωτή".
• 7 μποφόρ.Αμμοβολή.Άμμος μέσα στα αυτιά.
• Ερημικό κολπάκι που ανακαλύπτεις τυχαία στη διαδρομή για τον Όρμο Υστερνίων.Παράδεισος με βότσαλα, βράχους, αρμυρίκια. Νέος φίλος ένας κάβουρας.
• Ροδάκινο κάπως αλμυρό από το πλύσιμο στη θάλασσα
• Ντοματοκεφτέδες, αγκιναρόπιτα και Λούζα (τι αστεία λέξη)
• Σφήκες και σαύρες
• Παγωτό φυστικοβούτυρο
• Τανγκερει (λ)
• Boheme de l' mar
• Βουτιές στ' "Αστέρια"
• Κολύμπι για ώρες.Παιχνίδια με τη θάλασσα και τα κυμματάκια.
• Κατακόρυφος στην αμμουδιά και στο νερό.
• Ήλιος
• Κόκκινη μύτη
• Μυρωδιά αντηλιακού
• Φωτογραφίες
• Σταυρόλεξα
• Άμμος στο βιβλίο
• Βρεγμένο μαγιώ
• Μεθυσμένη βόλτα με σάντουιτς στο χέρι
• Χορός στο δρόμο ή παντου
• Ύπνος με αεράκι
• Ψίθυροι

οταν πολλα τροφιμα στο ψυγειο κοντευουν να χαλασουν εχω εμπνευση.

Είχα πάει που λετε το προηγούμενο Σάββατο στη φοβερή λαϊκή μας, εκεί στην Καλλιδρομίου.Δεν ξέρω αν το χετε παθει, αλλά εγω εκεί πέρα θέλω πάντα να τα αγοράσω όλα.Δεν μου εχει συμβεί σε καμιά άλλη λαϊκή αυτό, νόμιζα βασικά ότι ήταν όλες ίδιες, πιο παλιά νόμιζα ότι πάνε και τα ίδια άτομα παντού (νταξ μη βαρατε-τους πωλητές εννοώ-νταξ λεμε..),τελικά έμαθα ότι σε κάθε περιοχή είναι και αλλιώς, εν παση περιπτώση στην Καλλιδρομίου κάθε Σάββατο είναι υπέροχα. Πάω λοιπόν η καλή σου για ψώνια.Πήγα και αργα, είχαν πέσει οι τιμές (νομίζω).Μου είχε μπει η φαϊνή ιδέα να φτιάξω μπριαμ,τελικά το έκανα τουρλού, αλλά αυτο δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι χρειαζόμουν ντομάτες, κρεμμύδια, κολοκύθια και μελιτζάνες. Και βλέπω φίλοι μου ένα πάγκο, που τα χε όλα τα κολοκυθομελίτζανα 0,50 λεπτα το κιλό. Λέω από δω θα πάρω, όλα σε μια σακούλα, με το μάτι μωρέ, για να μη σας τα πολυλογώ, πηρα ΠΟΛΛΑ. Και έφτιαξα το τουρλού, και τρώγαμε 3 μέρες, και έψησα και κολοκυθάκια στο φούρνο, πάλι έιχαν περισσέψει.Και έτσι έφτασε η Τετάρτη.Όπου γυρνώντας σπίτι γύρω στις 8 έπρεπε να μαγειρέψω. Υπήρχε και μισό κιλό φιλέτο γλώσσας στην κατάψυξη, η οποία έχει αρχίσει και μου κάνει νάζια, λέω άσε μη χαλάσει και χαλάσει και το ψάρι, ας το μαγειρέψω. Και ιδού η δημιουργία μου , που ήταν νόστιμη σαν λουκούμι.
Φιλέτο γλώσσας.Απλό.Αλλά πώς. Ακούστε.Διαβάστε.Αφήστε σαλάκι να τρέξει κιόλας αμα θέλετε. Δε παρεξηγώ εγώ , μικρά παιδιά είμαστε;

Θα χρειαστείτε λοιπόν:

• Μισό κιλό φιλέτο γλώσσας.Αυτό είναι 3-4 λεπτά φιλετάκια, αρκεί για 2 άτομα, ή για ένα άτομο να φάει 2 φορές, ή για τρία άτομα και να μη χορτάσουν ή για 4 και να τσιμπήσουν.
• 1 μελιτζάνα φλάσκα και μια μακρόστενη, αυτή που έχει χρώμα ανοιχτό μωβ και δε ξέρω πως τη λένε.
• 4 κολοκυθάκια μικρούλια και άλλα 1-2 από αυτά τα στρογγυλά που έιναι σαν μπαλάκια.
• 1 κρεμμύδι.Μέτριο.
• Μουστάρδα
• Μπαλσαμικο κρέμα ή κανονικό (εγώ έβαλα κρέμα, γιατί είναι καιρόσ το ψυγείο και θέλω να της δώσω πόδι, καθόλου δε μ αρέσει στις σαλάτες).
• Λαδι
• Αλατι,πιπερι,τζιντζερ,θυμαρι,βασιλικος.

Και τώρα, αφού τα συγκεντρώσατε όλα αυτά τι κάνετε; Για αρχή αναρωτηθείτε."Έχω γάστρα;". Αν ναι, είστε τέλειοι.Αν όχι μη σκάτε,και το αλουμινόχαρτο κάνει δουλειά, εγώ έτσι το κανα γιατί είμαι φτωχιά και δεν έχω πάρει ακόμα γάστρα (για την ακρίβεια όλο το ξεχνάω, αλλά νταξ ρε παιδί μου). Αν δεν έχετε και αλουμινόχαρτο, πάτε πάρετε, αλλιώς δε γίνεται.\

Τώρα κόψτε τα λαχανικάκια σας. Όχι όλα.Τη μακρόστενη μελιτζάνα, τα μικρούτσικα κολοκυθάκια, τη μισή μελιτζάνα φλάσκα, το μισό κρεμμύδι. Αφού τα κόψετε, στρώστε τα στο ταψί, αλατίστε, πιπερώστε, βάλτε λίγο θυμάρι και λίγο λαδάκι.Χώστε χεράκια μέσα και ανακατώστε καλά καλά να πάνε παντού τα από πάνω που ρίξατε. Μπράβο!Ξεπλένουμε χεράκια λαδωμένα τώρα και παίρνουμε το ψάρι και το βάζουμε πάνω από αυτά τα λαχανικά. Ρίχνετε από πάνω θυμάρι, βασιλικό και τζίντζερ και το αφήνετε εκεί.Ωραία. Το επόμενο βήμα είναι να πάρετε το μούλτι ή το μπλέντερ ή ό,τι χρησιμοποιείτε για να λιώνετε πράγματα και βάζετε μέσα την άλλη μισή μελιτζάνα φλάσκα, το μισό κρεμμύδι, μουστάρδα (περίπου 2 κουταλιές της σούπας) μπαλσάμικο (ενα κουταλάκι του γλυκού κρέμα έβαλα εγώ, το κανονικό μπαλσάμικο το υπολογίζω σε 1 κουταλιά της σούπας). Βάζετε και λαδάκι, 2 κουταλιές της σούπας, άντε 3 για να είναι και ελαφρύ βρε παιδιά. Τα λιώνετε καλά. Αυτό θα γίνει σαν μελιτζανοσαλάτα άψητη, θα έχει την υφή της τυροκαφτερής ας πούμε. Πάρτε ένα κουτάλι και απλώστε το πάνω από κάθε φιλετάκι.Το υπόλοιπο ρίξτε το μέσα στο ταψάκι με λίιιγο νεράκι. Τέλος, πάρτε τα στρογγυλά κολοκυθάκια, κόψτε τα λεπτές φετούλες, και στρώστε τα από πάνω.Να καλύψουν όλο το ταψάκι. Έτοιμοι.Ανάψτε φούρνο να ζεσταθεί (αέρας-180 βαθμοί) και σκεπάστε με αλουμινόχαρτο (ή κλείστε τη γάστρα ρε αδέρφια).Βάλτε το στο φούρνο και σε κανα μιαμισάωρο  μπορείτε να φάτε. Με το μάτι το ψήσιμο.

Φωτογραφία δεν έχω να βάλω, δεν το σκέφτηκα καν.Ηταν όμως όμορφο, λαχταριστό και πεντανόστιμο.Επίσης ελαφρύ.2 ώρες μετά λύσαγα στη πείνα. Αλλά νταξ. Το ψάρι είναι φρούτο. 

journaling my day

Μαλακίτσες δηλαδή.Διότι μια Παρασκευή συνηθισμένη ήταν και εξακολουθεί να είναι.

Και εδώ που τα λέμε, σκορδοκαϊλα σας να μάθετε πώς ήταν/είναι η Παρασκευή μου, αλλά αγαπητοί μου και πιστοί φίλοι, είναι μεγάλος ο καιρός της αποχής μου απο τα γραψίματα, δε νομίζετε; Πρέπει κάπως να κινητοποιηθώ και αυτό το τρόπο διάλεξα. Σας αρέσει δε σας αρέσει, αυτός είναι. 

Είναι γαμώτο δημιουργική η περίοδος που περνάω και έχω ένα σωρό πράγματα που θέλω να κάνω..Δυστυχώς είναι άλλα τόσα κι αυτά που πρέπει να γίνουν, οπότε μένει λίγος χρόνος. Δε βαριέσαι.Καλά να είμαστε.

Αρκετά με τις εισαγωγές.

Παρασκευή σήμερα.25 Ιουλίου 2014. Πάει κι ο Ιούλιος. Τον φάγαμε τον γαϊδαρο,τα 2/3 του καλοκαιριού περάσανε, εγώ ακόμα άσπρη πέτρα ξεξασπρη κι απ τον ήλιο ξεξασπρότερη είμαι πάντως ακόμα, δε ξέρω για σας.

• Ώρα 6:45. Πρώτο ξυπνητήρι. Αναβολή.
• Ώρα 7:00. Δεύτερο ξυπνητήρι. Τρίψιμο ματιών, κρακ κρακ ποδιών και πλάτης ," Μ. μου, είναι 7".. απάντηση "μμμ..". Διαφορετικό ξύπνημα από τις υπόλοιπες καθημερινές καθώς ο αγαπημένος μου αντί να συνεχίσει τον υπνάκο του έπρεπε να ξυπνήσει για να προλάβει αεροπλάνο-πατάω γκάζι και σε κλάνω. Ωραία είναι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι εγώ το πρωί δε μιλιέμαι.Τρέχω τουαλέτα, να ρίξω νερό στη μούρη και να ανοίξει το μάτι μου, μπας και αρθρώσω κουβέντα.
• Ώρα 7:05. Ανοιχτή ντουλάπα, εγώ σε απόγνωση μπροστά της σκέφτομαι τι να βάλω καθώς από χθες έχω πάρει περίπου 32 κιλά και δε θα μου κάνει τίποτα.Μην ανησυχούμε. Πρωινός παραλογισμός, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.Ο Μ.πλησιάζει, βάζει τα γέλια προφανώς,λέει και ένα τραγούδι, γελάω κι εγώ , τι να κάνω, και χύνομαι στο κρεβάτι.
• Ώρα 7:30. Με τα πολλά έχουμε ετοιμαστεί και πίνουμε καφέ ελληνικό, όχι βαρύ. Κλειδώνουμε και παίρνουμε πόδι.
• Ώρα 8:22. Μπαίνω στο λεωφορείο της δουλειάς και βρίσκω θέση μπροστά στη πόρτα για να κατέβω γρήγορα.Η διπλανή μου δεν έπλυνε τα δόντια της και μυρίζει υπνήλα-γαλατίλα και όλο χασμουριέται, αλλά δε κοιμάται κίολας να ησυχάσουμε, μόνο παίζει στο κινητό της.Άσε μας κουκλίτσα μου. 
• Ώρα 9:00. Είμαι στο γραφείο, πίνω νερό και τρώω κουλούρι, ενώ η Σ. ως συνήθως έχει πάρει σβάρνα τα γραφεία των συναδέλφων και πιάνει κουβέντα πρωινή.Εγώ για άγνωστο λόγο τη γλυτώνω,και αναστενάζω με ανακούφιση. 
• Ώρα 11:00. Το πρώτο μυτινγκ της ημέρας, κι όχι έτσι-αλλιώς, κι οδηγίες προς ναυτιλομένους και χαζό τσιτσατινγκ με τον μάνατζερ που έχει τατού τα ονόματα των παιδιών του στο δεξί μπράτσο.Όχι Καρυ Μπρατσο. Μπρατσο χερι.
• Ώρα 13:00. Αφού άκρη δε βγάλαμε-ούτε μέση- μετά τις οδηγίες, λέμε να πάμε για μεσημεριανό.Λαντςμπρέικ οι Ευρωπαίοι. Οι μισοί πάνε για σουβλάκια στο Κορωπί.Εγώ με την Ε. και τον Γ. μένουμε στο ταπεινό εστιατόριο της εταιρίας. Ο καθής τα δικά του..Η Ε.έφερε μπριάμ, ο Γ.ταμπουλέ και μπιφτέκι, εγώ η ακαμάτρα δεν έχω μαγειρέψει, παίρνω έτοιμο κατί νουντλς με λαχανικά και σόγια.Πολλή σόγια.Κακό φαί. 3 ποτήρια νερό για να ξεδιψάσω.
• Ώρα 15:00 Η αντιστροφη μέτρηση ξεκινά, άκρη σα να βγήκε, τρώω πασατέμπο και πίνω έναν ελαφρύ φραπέ. Ωραίος συνδιασμός.Για τουαλέτα.Τι να σας κάνω που είμαι δυσκοίλια και κάνω αλχημείες.
• Ώρα 17:00.Τον πούλο.Χαρωποί μπαίνουμε στο λεωφορείο και παίρνουμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφης. 1 ώρα αργότερα είμαι στον Κεραμεικό , πανέτοιμη για ένα μπαλετάκι χαρωπό και ξεδωτικό.
• Ώρα 20:00. Μπαίνω σπίτι. Λίγο ιδρωμένη, λίγο πονεμένη, σιγουρα χαλαρή κι ωραία και αναζωογονημένη.Τι σου είναι το μεράκι βρε παιδιά.Μπαλέτο κι άγιος ο Θεός. Ώρα για μαγείρεμα και ντουζ.Ή ντουζ και μαγείρεμα. Ή ταυτόχρονα.
• Ώρα 21:00 καθαρή πλέον γράφω την ανάρτηση τουτη και ετοιμάζομαι να φάω ρυζάκι. Ελαφρύ και απλό γιατί κάτι ο πασατέμπος, κάτι ο φραπές, κάτι το νερό το αφιλτραριστο της εταιρίας, έχω γίνει κολλητάρι με την τουαλέτα. 

Το βράδυ δε ξέρω πως θα εξελιχθεί.Μάλλον σε τίποτα το σπουδαίο. Αλλά το τζούρναλινγκ σταματάει εδώ και μαλλον δε θα ξαναγίνει γιατί ήταν μια μαλακία και μισή και πολύ μετάνιωσα που το γραψα, αλλά ό,τι γράφει δε ξεγράφει από τη άλλη, οπότε την πατήσατε.

Ζυγαριάς παράνοιες.

Δε ξέρω για εσάς φίλοι μου, αλλά εμένα μου συμβαίνει πολύ συχνά.Αυτή η σχέση που έχω με τη ζυγαριά τα τελευταία 8 χρόνια είναι τουλάχιστον αρρωστημένη.Μια σχέση αγάπης-μίσους.Ή εξάρτησης. Πάντως όχι νορμαλ.
Θα ξεχάσω εγώ που έκλαιγα γοερά και είχα νεύρα γιατί έσπασε η ζυγαριά μου, και πώς θα έλεγχα το βάρος μου όταν θα ήμουν στην Αθήνα για Χριστούγεννα; Ε; Πανικός. 
Ή να μιλήσω για εκείνο το καλοκαίρι του 2008 που έψαχνα στο νησί φαρμακείο για να ζυγιστώ σαν τρελή; 
Και δεν θα αφήσω βέβαια στην ακρη το τελευταίο μου επίτευγμα, το καλοκαίρι του 2012, όπου γυμναζόμουν κάθε μέρα, αεροβικά (τρέξιμο), για τουλάχιστον 1 ώρα, και έτρωγα όσο πιο στεγνά και υγιείνα μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ρημάδα, να μην έχει πέσει κάτω από το 50,5. ΝΕΥΡΑΑΑΑ. Εμ δε τρωω τη πίτσα που παραγγέλνουν οι συγκάτοικες, εμ θα είμαι χοντρή; Γιατί δε ξέρω αν σας το πα..Όταν είμαι πάνω από 50 κιλά, αυτόματα γίνομαι τόφαλος. Φακλάνα.Πατσές εξέχουν από παντού και τα μπούτια μου είναι θεόρατα.
Όλα αυτά τα χρόνια είχε πολλή πλάκα η καθημερινή, σχεδόν μυσταγωγική, ιεροτελεστεία της ζυγαριάς. Ξύπνημα, τουαλέτα για πιπί μου, και ζύγισμα χωρίς το παντελόνι της πυτζαμας ΦΥΣΙΚΑ. Τρελή είμαι; 200 γρ το λιγότερο ειναι αυτά φίλε. 
Έτσι κυλούσε η ζωή κάθε μέρα, με χαρά αν το νούμερο που έβλεπα ήταν το επιθυμητό, με νεύρα αν ήταν έστω και κατα 100 γρ μεγαλύτερο. Για μένα δεν υπήρχε κατακράτηση υγρών και μαλακίες...Έφαγες παραπάνω κουκλίτσα μου. Τέλος. Σαλάτα και φρούτα μόνο σήμερα. Είχα φτάσει και σε σημείο να μην πίνω νερό το βράδυ για να μη γίνει κατακράτηση και ζυγίζω παραπάνω το πρωί. Παράνοια σας λέω..
Κάποια στιγμή βέβαια, ήρθε και η στιγμή που κατάλαβα ότι δεν είμαι ένα νούμερο πάνω σε ένα γαμωμηχάνημα, αλλά πολλά παραπάνω. Επίσης είδα πόσο πολύ με χαλούσε και με άγχωνε αυτή η διαδικασία του ζυγίσματος, και δεν ήθελα πια να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Τίμια. Λίγο λοιπόν αυτές οι σκέψεις, λίγο το ότι έμενα πολύ συχνά στον Μ., άρα δεν είχα ζυγαριά πρόχειρη, με έκαναν να μην ανέβω πάνω σε ζυγαριά για 4-5 μήνες..Μιλάμε για επικό κατόρθωμα, κι όσοι με ξέρουν θα κουνήσουν καταφατικά το κεφάλι. 
Σε κάποια φάση βέβαια, γύρισε και λίγο ανάποδα, και έφυγε αρκετό βάρος χωρίς να το καταλάβω. Οπότε εγώ και η ζυγαρίτσα μου σμίξαμε και πάλι. Άλλες φορές κάθε μέρα, άλλες όχι. Τώρα ας πούμε που μιλάμε έχω να τη δω από τη Παρασκευή και λέω να μην επιχειρήσω επαφές μαζί της μέχρι την επόμενη Παρασκευή.
Παρ'ολα αυτά και για να μην μακρυγορώ με τα δικά μου και σας κουράζω, συγκέντρωσα όλες τις παρανοικές μου σκέψεις, ενέργειες, και λειτουργίες όσον αφορά τη ζυγαριά,σε μια μινι λίστα παρανοικών κανόνων ζυγίσματος..Enjoy και χλευάστε ελεύθερα.Δε παρεξηγώ.

1. Πριν από κάθε ζύγισμα παίρνουμε βαθιές αναπνοές και κάνουμε ασκήσεις ηρεμίας. Η ενασχόληση με τη γίογκα μπορεί να βοηθήσει.
2. Ποτέ δε ζυγιζόμαστε άλλη ώρα εκτός από το πρωί.Τρελοί είστε; Έχετε φάει, έχετε πιεί νερά!!!Πρωί μόνο, και πριν το πρωινό.
3. Ποτέ δε ζυγιζόμαστε με ρούχα. Δίοτι έχεις αυτόματα 1-2 κιλά πάνω. Βγάλε και το σορτσάκι σου κοπελιά.Σε βλεπώ.
4. Έχει πολλή μεγάλη σημασία η θέση της ζυγαριάς. Σε άλλα σημεία σε δείχνει 48, σε άλλα 48,5. Βρείτε αυτό που δείχνει πιο λίγο και βαφτίστε το άλλο σποτ "Εκεί δε πατάει καλά η ζυγαριά".
5. Βγάλτε ρούχα, ανεβείτε, κοιτάξτε νούμερο, κατεβείτε. Επαναλάβετε 3 φορές τουλάχιστον. Αυτό λέγεται "επικύρωση του αποτελέσματος".
6. Αν την προηγούμενη μέρα δεν καταφέρατε να πάτε τουαλέτα για τα κακάκια σας, να είστε επιεικείς με τον εαυτό σας και το νούμερο που θα δείτε. Σκεφτείτε -0,5 κιλο.Αφού έχετε κάνει ασκήσεις ηρεμίας (ή γιογκα).
7. Το ίδιο ισχύει και αν το προηγούμενο βράδυ ήπιατε πολύ ή φάγατε βρώμικο, ή και τα δύο. Επιείκεια. Βασικά, καλύτερα αφήστε μη ζυγιστείτε καν. Εκτός αν είστε γιόγκι.
8. Ζυγιζόμαστε κάθε μέρα, ε! Από μέρα σε μέρα μπορεί να έχετε γίνει μια φάλαινα ή ένας ελέφαντας. Ξέρετε τι μπορεί να κάνει ένα πορτοκάλι παραπάνω στη γραμμή σας;;
9. Τέλος, κι αυτό δεν είναι παράνοικός κανόνας, αλλά συμβουλή, μην την κάνετε ποτέ φίλη κολλητή την καργιόλα τη ζυγαριά.Μας χαλάει όλους.

Νταξ, το κόβω τώρα. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. 

Μείνετε μακριά από τη ζυγαριά και φάτε σωστά γιατί αλλιώς θα χαλάσετε, όπως χαλάνε τα μηχανήματα. Αυτά. 

..three long years and your favorite man...

Αυτό το συναίσθημα που ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και χτυπάει η καρδιά σαν να είναι έτοιμη να σπάσει, καιρό είχα να το νιώσω. Όνειρο γεμάτο αγωνία και ήχοι από κουνούπια στ' αυτιά μου.
Έβλεπα λέει ότι ήμουν στον ηλεκτρικό, σπίτι ήθελα να γυρίσω. Είχα πιάσει κουβέντα με 2 ανθρώπους δίπλα μου και απέναντί μου (διότι καθόμασταν) και συζητούσαμε για κάτι σημαντικό μεν, όχι ευχάριστο δε.Δεν θυμάμαι τι ακριβώς..Κάπου εκεί λέει με πήρε ο ύπνος.Και όταν ξύπνησα είχα φτάσει στις Σέρρες. Αγωνία, πως θα γυρίσω, πού θα μείνω, αν έχει ηλεκτρικό που να με γυρνάει από τις Σέρρες στην Ομόνοια..Πήρα τηλέφωνο λέει την αδερφή μου να την ενημερώσω να μην ανησυχει.Προφαν'ως και γελούσε μαζί μου.Εν τέλει και για να μην σας τα πολυλογώ είχε τραίνο.Μπήκα μέσα, ήταν και 3 κοπέλες και τους είπα την ιστορία μου και μου παν να μην ανησυχω γιατι θα προλάβω άνετα να είμαι στην Ομόνοια πριν τις 2..Απλώς ίσως έπρεπε να αλλάξω τραίνο στη Ν. Ιωνία..Κάπου εκεί ξύπνησα παιδιά, γιατί νόμιζα πως 3 κουνουπάκια σβουρίζανε.Εν τέλει ήταν ιδέα μου, δεν είχα αφήσει κανέναν ζωντανο πριν κοιμηθούμε. 4 δολοφονηθηκαν. Ιδρωμένη πήγα για πιπι, και γυρισα να συνεχίσω τον ύπνο μου.Αμ δε..τετοιο γαριδομάτι δεν έχετε ξαναματαδει..
Περίεργα πράγματα..Μπορεί να έφταιγαν τα 2 αυγά μάτια που έφαγα για βραδυνο. Αφού δεν το σηκώνεις κούκλα μου το πολύ φαί, τι το θες..

Σε άλλα νέα και επειδή ξέρω πως σας έλειψα (τόσο καιρό έχω να γράψω άλλωστε), το ΣΚ που μας πέρασε ήταν κάπως περίεργο.Όχι μωρέ τόσο επειδή ήταν η "επέτειος" τριών χρόνων από τότε που ο Νικάκης έφυγε. Πιο πολύ γιατί όλα συνηγορούσαν στο να μην μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου.Ούτε αυτόν , ούτε τη μέρα , ούτε τα 3 χρόνια. 
Πάει πέρασε όμως. Και του χρόνου καλα να μαστε.
Καλά θα 'μαστε δηλαδή.
Το whatsapp στο κινητό μου βαράει ασταμάτητα.Πριν 1 βδομάδα , η φιλη μας η Α. ξενητεύτηκε once again, για Ολλανδία αυτή τη φορά.Βρηκε καλή δουλειά, και θα βγάλει πάρα πολλα λεφτα και θα γινει μεγαλη και τρανη και γιάπισσα, αν και λεει πως δε θέλει (να γίνει γιάπισσα) , αλλά πως μάλλον θα γίνει. Ετσι που λέτε, βαράει το κινητό , σκάνε φωτοραφίες από το σαλόνι, από τη βεράντα, από το κάροτσι του σουπερμάρκετ, από την οδοντόβουρτσα.Χαμός. Έμαθε κι η Σ. να χρησιμοποιεί το ιντερνετ στο κινητό της (μετά από 1,5 χρόνο) και επικρατεί ενθουσιασμός και πανηγυρικό κλίμα. Φτάσαν και τα γενέθλια της Β., που σημαίνει οτι 29, και σε 1,5 μηνα κι εγω. Αλλά δε με νοιάζει και πολύ. Μικροδείχνω άλλωστε και επίσης όλα είναι σε μια ομαλή σειρά, άρα γιατί να αγχωθώ.Υγεία κι αγάπη να υπάρχει βρε παιδιά.
Έχω και καινούργιο σπίτι..Σας το πα;;Βέβαιαααα..Οχι δικό μου.Ενοίκιο. Αλλά με συγκάτοικο φανταστικό. (καρδούλεςκαρδούλεςκαρδούλες).Ωραία είναι. Και διαφορετικά.Και δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά πολύ μ'αρέσει.Αυτά τα νέα.
Επιστροφή στη δουλειά τώρα..issues εχουν να λυθούν..  Καλή εβδομάδα!

Υ.Γ. Η συχνότητα αναρτήσεων μου θα επανακάμψει.Θα το δείτε!Σας απειλώ.

..just because..

Σταθμός ΒΙΚΤΏΡΙΑ, ώρα 18:37. Βγαίνω γρήγορα από το βαγόνι για να προλάβω το στριμωξίδι στις κοιλιόμενες (δεκα σκαλάκια όλα κι όλα, αλλά κουβαλάω και 6-7 κιλά στην πλάτη μου). Περπατάω προς τα 'κει και το δρόμο μου κόβει ένας γκριζομάλης κύριος με μπλε κουστούμι και κάτι χαρτιά στα χέρια του. 

[Ανοιγει παρένθεση] Θυμαστε μήπως ένα τραγούδι του Χάρη και του Πάνου του Κατσιμίχα, που το είχε τραγουδήσει γύρω στο 1996 ο Αντώνης Βαρδής;..Ένα που έλεγε "Πέρασε κάποια και φορούσε τ'άρωμά σου"..; Αν όχι πατήστε να το θυμηθείτε, υπάρχει λόγος. [Κλείνει η παρένθεση]. 

Μου κόβει λοιπόν το δρόμο ο κύριος, και μου έρχεται μια μυρουδιά (πάντα ήθελα να γράψω μυρουδιά αντί για μυρωδιά.Τέλεια λέξη) πολύ γνώριμη στα ρουθούνια. Όμορφη και καθαρή μυρουδιά. Ασυναίσθητα χαμογέλασα κάπως και τον πλησίασα κι άλλο τον κύριο. Μπήκα ακριβώς πίσω του στις κυλιόμενες και μύριζα.. Είχα πάθει πλάκα, η καρδιά μου χτύπαγε πολύ δυνατά εκείνη την ώρα, και δεν ήμουν τελείως σίγουρη γιατί. 

Μίλαγε με τον διπλανό του, που είχαν βγει μαζί από το τρένο. Κάτι έλεγαν για κάτι που είχαν να κανουν στις 19:00. Κράταγαν Ριζοσπάστη, κατάλαβα τι είχαν.

Η καρδιά μου πιο δυνατά τώρα..Ένα σκαλί πίσω από τον γκριζομάλλη κύριο.

Τι σου είναι οι μυρωδιές.. Aqua di Gio..

Η τηλεμεταφορά

Και τι σας ζητάμε κύριοι που ασχολείστε με τη Φυσική; Να ανακαλύψετε την τηλεμεταφορά.Αυτό και τίποτα άλλο.Διότι σκεφτείτε το..Με ένα άνοιξε-κλείσε των ματιών σου βρίσκεσαι εκεί που θες. Στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στα Καλύβια για μπριζόλες, στο σπίτι σου..
Φυσικά αυτό θα σήμαινε την κατάρρευση των συγκοινωνιών..Πάνε τα αεροπλάνα..Και τα πλοία..Ίσως μόνο για εμπορικούς λόγους να χρησιμοποιούνταν..Και εντάξει, εμείς σκοτιστήκαμε για το αν θα έχει αεροπλάνα..Αφου τηλεμεταφορά.Οι ταλαίπωροι οι μεγιστάνες όμως..Αχ μωρέ τα κακόμοιρα..
Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει κάποιο κόστος για την τηλεμεταφορά.Ναι μεν-αλλά, που λέμε. 
Δηλαδή, θα είχε ο καθένας από εμάς κάποιο όριο..Θα μπορούσε να τηλεμεταφερθεί 1-2 φορές τη μέρα..ή 4-5 την εβδομάδα..Αυτό επίσης θα είχε ως συνέπεια την κατανάλωση ενέργειας. Θέλω να πω, τελειώνεις από τη δουλειά σου, που βρίσκεται στου διαόλου το κέρατο (με καίει το ζήτημα-καταλαβαίνετε) γύρω στις 6:00. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια και τσουπ!Είσαι στο σπίτι σου στις 6:03! Είσαι όμως το ίδιο κουρασμένος με το να είχες χρησιμοποιήσει λεωφορείο, μετρό (τρένα,αεροπλάνα και βαπόρια σκουριαμένα) και να χες φτάσει στις 8:00 πίσω. Ποιο το όφελος θα μου πείτε; Ε, έχεις ρε αδερφάκι μου τις 2 ώρες που θα έτρωγες στο δρόμο για τη πάρτη σου..Και μη μου πείτε πως δεν είναι σημαντικό αυτό. 
Σκέψου και το άλλο.Ας πούμε-σενάριο δεύτερο- έχεις σχέση από απόσταση.Αράζεις σπίτι..Αντί να μιλήσεις στο σκαιπ, ανοιγοκλείνεις τα μάτια, και σε 5 λεπτά είσαι Παρίσι ξερω γω. Οκ..Κουρασμένος, σαν να είχες πετάξει 6 ώρες, αλλά μαζί με το έτερον σου ήμισυ που το χεις σε εκτίμηση. 
Πολύ ωραία σενάρια. Όλοι μας ευχαριστημένοι και χωρίς να καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία. 
Γι αυτό επαναλαμβάνω στους απανταχού Φυσικούς! Την τηλεμεταφορά και τα μάτια σας παιδιά! Και γρήγορα! 

(Μη με παρεξηγείτε για τις παραπάνω σκέψεις. Έγιναν έπειτα από μεθύσι, με χανγκόβερ, και αναλύθηκαν, με την επίσης χανγκοβεριασμένη αδερφή μου, διεξοδικά!)

πριν με πάρει ο ύπνος ..

..κι ενώ κάπως κρύωνα, και κάπως με πλάκωνε η ένταση και οι σκέψη του τι είναι σωστό, τι λάθος τι έτσι τι αλλιώς, τι να πω , τι να μην πω, αυτός ήρθε..

Perhaps it's the color of the sun cut flat
And covering the crossroads I'm standing at
Or maybe it's the weather or something like that
But daddy, you been on my mind

I don't mean trouble, please don't put me down, don't get upset
I am not pleading or saying, "I can't forget you"
I do not walk the floor bowed down and bent but yet
Daddy, you been on my mind

Even though my mind is hazy and my thoughts ,they might be narrow
Where you been don't bother me nor bring me down in sorrow
It don't even matter who you're waking with tomorrow
Daddy, you're just on my mind

I am not asking you to say words like yes or no
Please understand me, I'm not calling for you to go
I'm just breathing to myself, pretending not that I don't know
That daddy, you been on my mind

When you wake up in the morning, baby, look inside your mirrorOh, you know I won't be next to you, you know I won't be nearI'd just be curious to know if you can see yourself as clearAs someone who has had you on her mindAs someone who has had you on her mind

φίλε έλα απόψε που πονάω ή που δεν πονάω και τόσο πολύ.

Μεγάλη κουβέντα η λέξη φίλος, δε νομίζετε; Μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν ήξερα καν πώς να ορίσω τον φίλο. Πολύ εύκολα έπαιρνε κάποιος αυτό το τίτλο από μένα. Τα τελευταία όμως χρόνια το σκέφτηκα πιο θοροουλι που λένε και στα εγγλέζικα, και έβγαλα έναν δικό μου ορισμό σχετικά με το ποιός είναι φίλος.
Φίλος είναι αυτός που είναι εκεί. Στη χαρά και στη λύπη. Κυρίως στη λύπη.Για να σε στηρίξει ή τελοσπάντων για να κάνει ό,τι μπορεί. Ο φίλος κάνει ό,τι μπορεί.Κι ας είναι το πιο μικρό πραγματάκι. 'Όπως πχ. να σου φέρει ένα παγωτό.Ή να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει αυτό το "Γεια χαρα!Εδώ είμαι!". Κι ας λείπει. Είναι εκεί όμως.
Φίλος είναι αυτός που σ'αγαπάει.Δηλαδή κάνει το πρόβλημά σου δικό του . Στεναχωριέται με τη λύπη σου!Χαίρεται με τη χαρά σου. Κυρίως αυτό. Δύσκολο. Αλλά ο φίλος έτσι είναι. Θα χαμογελάσει πλατιά όταν του πεις τα όμορφα νέα, θα αρχίσει να ξεφωνίζει μαζί σου όταν πετύχεις έναν στόχο σου και όταν σε δει να κλαις θα κλάψει. Ή θα πάρει το χέρι σου και θα το σφίξει. Και δε θα κοιτάξει το ρολόι του.
Φίλος κάποιος γίνεται με πολλούς τρόπους.Νορμάλ και ανορθόδοξους. Μπορεί να τον ξέρεις από πάντα, και να είναι φίλος by default.Όλα τα παραπάνω να έχουν χτιστεί ή να υπάρχουν από πάντα. Ξέρεις όμως ότι υπάρχουν. Μπορεί πάλι, να τον γνώρισες σε μια στιγμή περίεργη και κάτω από συνθήκες που σας έκαναν να έχετε μια σχέση τελείως διαφορετική από αυτή που έχουν δύο άτομα που γνωρίζονται 2 μήνες. Από την άλλη μπορεί να ήταν και πάντα μπροστά στα μάτια σου και να μην το χες καταλάβει. Και μια βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα να είναι αρκετή για να πεις, "μα είναι η φίλη μου!".
Ο φίλος δεν φεύγει.Είναι κοντά ακόμα κι αν χαθείτε κι αν αλλάξετε.Σ αγαπάει με τα ελλαττώματά σου. Κι αυτό το γεγονός κανει και σένα από μόνο σου να τον αγαπάς για όλα τα ελλατώματα του. Κι αν αυτό δε συμβαίνει, μάλλον δεν είσαι φίλος. Πόσοι όμως στ'αλήθεια μπορούν να δουν το καλό που κρύβει ο καθένας μέσα του; Και να το ξεχωρίσει από το ελλάτωμα με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλάτωμα να γίνει προτέρημα και λόγος για περισσότερη αγάπη; Δεν ξέρω.Μπορεί και να το μπέρδεψα..Αλλά τους τελευταίους μήνες νιώθω μια κρίση ανάμεσα σε μένα και τις φίλες μου. Και προφανώς κατι κανω στραβά, κάπως χάνομαι κι εγώ και κλείνομαι, αυτό είναι ένα ελλάτωμα..Αλλά συμβαίνει.Και ξέρω πως κάποιες από αυτες το πιάνουν.Και με αγαπούν έτσι. Γιατί είναι φίλες..Με στεναχωρεί όμως η απόρριψη από ανθρώπους που περιμενα να με δεχτούν αλλιώς.Όπως κανω κι εγω.. Το παραπάνω ποστ δεν ηταν υποδειξεις Σκέψεις ήταν. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι έτσι απέναντι σε αυτούς που θεωρώ φίλους μου.Αυτό προσπαθώ. Μπορεί να είμαι και λάθος. Αλλά τι να γίνει, έτσι είμαστε.. Οι άνθρωποι γενικότερα.