"...μια μελωδία που τη σκάρωσα για σένα, που χεις προλάβει τρεις φορές να μ'αρνηθείς..κι ένας αέρας που φυσάει λυπημένα μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δεν θα ρθεις.."
Στο τσακ ήμουν.Η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη, κι εγώ στο τσακ να πιάσω το κινητό και να αρχίσω να στέλνω μηνύματα δεξιά κι αριστεράΔηλαδή όχι δεξιά κι αριστερά.Προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.Εν τέλει πρυτάνευσε η λογική και απλώς έστειλα από ένα μήνυμα στην μαμά και την Ελένη.Εξάλλου εκεί ήξερα πολύ καλά τι ήθελα να πω.Στον άλλο τι θα έγραφα; Ότι είναι πανίβλακας,αψυχολόγητος,ίσως και λίγο κόπανος;Και να τα έλεγα αυτά θα κέρδιζα τίποτα.Μπα.Ούτε καν απάντηση δεν θα έπαιρνα.Ασε που η κατάσταση δεν θα έμενε καν "ιν γκουντ τερμς".Όχι πως τώρα είναι..Έχω φάει την χυλόπιτα και δεν την λεχω χορτάσει. Κλάσιμο στην μάπα, αλλά εγώ εκεί..Να σκέφτομαι τι και πώς.Ακόμα.Σκέψου να τον είχα ερωτευτεί τι θα γινόταν..Το καμός.
Παραλίγο.Με έκοψε.Το έκοψε.Γιατί κανείς δεν κατάλαβε.Ούτε πότε. Ούτε κι εκείνος μάλλον.Δε βαριέσαι..Βαρέθηκες αναγνώστη μου;
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου θα πω εγώ.Η επιστροφή στην Ολλανδία Είναι και πάλι μίζερη.Τώρα απλώς ξέρω ότι αυτό το τρομερά ψυχοφθόρο για μένα "πήγαινε-έλα" θα σταματήσει λίαν συντόμως.Λεφτά μπορεί να μην έχουμε αλλά θα έχουμε ηρεμία.Γενικότερη.Και το πάσο μας.Μεταφορικά και κυριολεκτικά.Πόσο ωραία λέξη το πάσο.Μ'αρέσει να την λέω με τη θετική της χροιά.Όχι όπως στο πόκερ.Με το πάσο μας...Γεμίζει την καρδιά..Και το στόμα.Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο που λέμε.Ασυναρτησίες.Η Ελένη θα καταλάβει νομίζω.Μονο.Νταξ.Καλύτερα.
