deja vu

Είμαι Αθήνα επιτέλους και νιώθω πολύ καλύτερα!Όλα αυτομάτως είναι πιο όμορφα..Εντάξει, είπαμε, δεν είμαστε στα καλύτερα μας, όχι άδικα, δεν έχουν συμβεί και λίγα,αλλά σίγουρα feels like home..
Εν αναμονή διακοπών...Γενικότερα εν αναμονή..Και είναι deja vu γιατί πριν από μερικά χρόνια κάπως έτσι ένιωθα.. (Ακούγεται το Tom Waits τωρα και το Old Shoes).Τότε ήταν άλλες οι συνθήκες, καλύτερες ή απλώς διαφορετικές.Όχι.Σίγουρα καλύτερες.Και χρειάστικε να μείνω αρκετό καιρό στην αναμονή.Αν η σχέση συνθηκών-αναμονής είναι ανάλογη,αντιστρόφως ανάλογη ή απλώς τυχαία δεν ξέρω.Θα δείξει..Κυριαρχεί μια αισιοδοξία μέσα μου πάντως.Η αισιοδοξία αυτή βέβαια, ανα πάσα στιγμή μετατρέπεται σε σκατίλα, νεύρα και ξέσπασμα, αλλά κι αυτό πρέπει να συμβεί κάποια στιγμή..
Η αμηχανία χθες ήταν μεγάλη.Ναι οκ, το καταλάβαμε.Αλλά δεν ήθελα να το σκεφτώ έτσι.Η Ε. με έβαλε στη διαδικασία.Δεν το συζήτησα παραπέρα για κάμποση ώρα.Απλώς είπα πως όλα αυτά δεν παίζει να είναι τυχαία, ή έτσι απλώς να έγιναν..Δεν πάει έτσι..
Chocolate Jesus ακούμε τώρα,Tom Waits πάλι..
Σήμερα το πρόγραμμα δεν ξέρω τι έχει..Καφέ με τη Ν. σίγουρα.Καιρό έχουμε να τα πούμε οι δυο μας και νομίζω πως πρέπει.Αισθάνομαι πως έχει πολλά να μου πει και πως έχει πραγματικά ανάγκη κάποιος να την ακούσει.Ήταν βέβαια και οι υπόλοιπες φίλες εδώ όλον αυτό το καιρό.Αλλά επιφυλασσομαι.Αμφιβάλλω για πολλά πλέον.Και ναι, οκ, κοροιδεύαμε τα ζώδια κλπ κλπ, αλλά κοίτα να δεις που πέφτουν και μέσα καμιά φορά και έχω προσγειωθεί απότομα στα καλά καθούμενα.
Μπουρδολογίες τούτη τη στιγμή, αυτό το καλοκαιρινό πρωινό της 5ης Ιουλίου, όπου αράζω σπίτι με τη συντροφιά του Θωμά του Περιμένη και περιμένω την Ε. να γυρίσει από τον ΩΡΛ και να πιούμε τον καφέ μας σας αγαπημένες αδερφές.
Καλημέρες!